[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ - ตอนที่ 7 [1] เรียนจบแล้ว! [Part 6]

“นี่ถือเป็นของขวัญจากฉันด้วย รับเอาไว้ซะสิ”

“เอ๊ะ เอะ เ―――เอ๋~”

 

อาจารย์ยิ้มให้ฉันพลางตบไหล่ไปด้วย

กลายเป็นว่า อนาคตของฉันถูกกระแสพายุพัดพาไปซะแล้ว

เอ๊ะ? ฉัน มาที่นี่เพื่อหาที่ฝึกงาน ไม่ใช่เหรอ?

แล้วนี่ฉันกลายเป็นเจ้าของร้านยืนหนึ่งไปตั้งแต่ตอนไหนกันล่ะเนี่ย?

 

“อาจารย์ค้า~ ฉันกังวลมากจริงๆ นะคะ”

“น่า ฉันจะคอยช่วยเธอเอง เพราะงั้นก็ทำให้เต็มที่ไปเลย ถ้าเธอไม่ได้ยืมเงินฉันไปล่ะก็ ต่อให้ล้มแล้วก็ยังกลับมาได้เสมอ เดี๋ยวฉันจะจ้างเธอไว้เอง”

“เฮ้อ…”

 

ถ้าเป็นยังงั้น―――จะดีหรือเปล่านะ?

ตราบใดที่ฉันเผื่อเงินสำรองสำหรับเดินทางกลับเมืองหลวงเอาไว้อยู่ ฉันก็ยังกลับมาทำงานที่ร้านของอาจารย์ได้สินะ?

ถึงจะเป็นเด็กฝึกหัดทำงานพิเศษ ฉันก็ได้ค่าจ้างพอด้วย ต่อให้ยังหางานอยู่ ก็คงไม่อดตายหรอกมั้ง

ถึงยังไง ฉันก็ได้หนังสือรับรองการเล่นแร่แปรธาตุมาแล้วนี่นะ!

 

“เข้าใจแล้วค่ะ! ฉันจะพยายามให้เต็มที่เลย!”

 

ฉันที่มีไฟสู้ลุกโชน ก็พูดแบบนั้นพร้อมกับกำหมัดแน่น

 

“อื้อ! นี่แหละที่ฉันหมายถึงล่ะ!”

 

พอเห็นฉันเป็นแบบนั้น อาจารย์ก็พยักหน้าอย่างพอใจและให้กำลังใจฉันด้วย

 

…อาเระ? นี่ฉันอยู่ในแผนของอาจารย์งั้นเหรอ? คิดไปเองล่ะมั้ง?

 

พอกลับมาถึงที่ร้านของอาจารย์แล้ว อาจารย์ก็จัดงานเลี้ยงฉลองเรียนจบให้ฉันด้วย

ไม่ใช่ว่าท่านสงสารที่เห็นฉันอยู่ตัวคนเดียวนะ เป็นความอ่อนโยนอย่างจริงใจเลยต่างหาก… ฉันอยากจะคิดแบบนี้ล่ะนะ

คนร่วมงานก็คือคนที่ทำงานในร้านนี่แหละ ไม่มีคนอื่นมาหรอก

ก็มันปุบปับมากจนตารางไม่ว่างกันไง! กำหนดการน่ะ!

ถึงจะมีบางคนที่อาจจะว่างก็ได้ถ้าฉันลองบอกพวกเขาดูก็เถอะ!

คนอื่นเองก็มีงานพิเศษที่ต้องทำนี่! ฉันก็เลยไม่ได้เชิญใครมา ไม่ใช่ว่าฉันกลัวจะถูกปฏิเสธด้วยสีหน้าปั้นยากหรอกนะ

 

“แต่ว่า อาจารย์คะ การที่จู่ๆ จัดงานเลี้ยงแบบนี้คงจะยากแน่เลย ใช่มั้ยคะ?”

 

โต๊ะในที่จัดงานมีอาหารหรูหรากับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ฉันไม่เคยดื่มมาก่อนเรียงอยู่เต็มเลย

ฉันก็ทานไปเยอะพอควรแล้วล่ะนะ แต่มันอร่อยไปหมดจนอยากจะทานไปเรื่อยๆ เท่าที่ใจอยากเลย แต่แน่นอนว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันก็เลยกินแต่ละจานอย่างละนิดอย่างละหน่อยเอา

―――มันดูแพงแบบนี้ ก็ต้องทานให้คุ้มสิ!

 

“ก็ไม่ได้เป็นงานหนักอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะเธอเป็นคนจัดการไงล่ะ”

 

อาจารย์ว่าแบบนั้น ก่อนจะชี้ไปที่พี่สาวที่ทุกทีจะมีหน้าที่รับลูกค้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ คุณมาเรียนั่นเอง

พอฉันหันไปมอง คุณมาเรียก็โบกมือและยิ้มให้

เอ๊ะ? อาหารจานหรูพวกนี้น่ะเหรอ?

ยังกับว่าได้เชฟมืออาชีพเป็นคนทำเลยนะนี่น่ะ

 

“ต- แต่ว่า วัตถุดิบที่ดูแพง กับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นี่…”

“หือ? เธอไม่ชินงั้นเหรอ? ของพวกนี้ก็เพิ่งจะไปซื้อมาเองน่ะ”

 

โอ้ย! คนที่จะทานของพวกนี้อย่างเป็นปกติได้ ก็ต้องเป็นแบบอาจารย์เท่านั้นนั่นแหละค่า!

ปกติฉันก็ทานอาหารแค่ที่หอพักนั่นแหละ! เพราะงั้นก็อย่าเทียบกับมื้ออาหารปกติของฉันเลยค่ะ! นี่น่ะเป็นอาหารชั้นสูงเลยด้วยซ้ำไป!

 

“เธอน่ะ รัดเข็มขัดแน่นไปหรือเปล่า? สมัยที่ฉันยังเป็นนักเรียนอยู่ ฉันก็ไม่ได้มีเงินเยอะอะไรหรอก แต่หลังสอบเสร็จ ฉันก็จะไปร้านอาหารที่เสิร์ฟอาหารแบบนี้ล่ะนะ รู้หรือเปล่า?”

 

อาเระ? นั่นไม่ใช่อาหารหรูหรอกเหรอ?

 

“―――หรือที่จริง ก็อาจารย์เองไม่ใช่เหรอคะที่เป็นคนบอกให้ฉันเก็บเงินน่ะ!”

“เป็นงั้นหรอกเหรอ? ฉันคิดว่าฉันจะช่วยให้เธอได้ซื้อสารานุกรมแปรธาตุในราคาถูกถ้าเธอเก็บเงินได้พอนี่นา”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ! ถ้าอาจารย์บอกว่าควรจะซื้อ ก็แปลว่าต้องเก็บเงินให้พอให้ได้นี่คะ!”

 

พูดเรื่องอะไรของอาจารย์เนี่ย!

ถ้าอาจารย์พูดไว้แบบนั้น ฉันก็ต้องทุ่มเทเก็บเงินสุดฤทธิ์อยู่แล้วสิ!

2,500,000 แรร์เองก็เป็นข้อตกลงที่ดีไปเลยด้วยเหมือนกัน!

 

“เปล่าหรอก จริงๆ เธอไม่จำเป็นต้องซื้อ 10 บทรวดเดียวเลยใช่มั้ยล่ะ? อย่าง ถ้าเธอซื้อไปถึงแค่บทที่ 5 ราคามันก็จะไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นด้วย”

“เป็น-… เป็นแบบนั้น เหรอคะ?”

“ไม่มีค่าใช้จ่ายในการตรวจสอบ ถ้าซื้อถึงแค่บทที่ 5 มันก็ไม่ได้แพงอะไรขนาดนั้นหรอก”

 

ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลย ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยยยย!

 

“ถ้างั้นก็บอกกันก่อนสิคะ! ฉันต้องทำงานหนักเก็บเงินมาตลอดเลยนะ!”

“ก็ฉันไม่รู้ว่าเธอเก็บเงินไว้มากขนาดไหน อีกอย่าง ซื้อทีเดียว 10 เล่มเลยมันก็ถูกกว่าใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเธอจะซื้อหมด 10 บท เธอก็จำเป็นต้องให้นักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงมาช่วยดูให้ เพราะอย่างนั้นค่าใช้จ่ายในการตรวจสอบก็จะสูงตามไปด้วย”

 

ก็จริงที่ว่ายังไงก็ต้องใช้คนตรวจสอบแบบเดียวกัน เพราะฉะนั้น มันก็อาจจะไม่ได้ต่างกันอะไรขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง จะตรวจสอบหนังสือแค่เล่มเดียว หรือตรวจสอบหมดเลย 10 เล่มน่ะ

ก็ ผลออกมานี่ก็ดีนั่นแหละนะ…?

 

“มาคิดๆ ดูแล้วเนี่ย ขอเปลี่ยนเรื่องหน่อยนะคะ ถ้าเกิดอ่านจบบทที่ 9 แล้ว ก็จะได้เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงสินะคะ? แล้ว ถ้าทำจบครบทั้ง 10 บทจะเป็นยังไงเหรอคะ?”

“อา ก็ต้องเป็นคนบ้าล่ะนะ”

“…คะ?”

 

อาเระ? ฉันฟังผิดไปหรือเปล่านะ?

 

“ต้องบ้าอย่างเดียวเลยล่ะ เนื้อหาในบทที่ 10 น่ะนะ… เธอยังอ่านมันไม่ได้หรอก แต่จำความหนาของมันได้ใช่มั้ย? ที่มันหนาเป็นพิเศษเลยน่ะ?”

“จะว่าไป ก็เป็นแบบนั้นเลยนะคะ”

 

ฉันจำได้ว่า ตอนที่เอาหนังสือทั้งหมดใส่ลงในกระเป๋าเป้ มีแค่บทที่ 10 นี่แหละที่มันหนามากจนขนาดว่าใช้มือข้างเดียวหยิบยังลำบากเลย

หนาถึงขนาดที่ว่าใช้ทุบคนคนนึงตายได้ง่ายๆ เลยล่ะ

 

“บทที่ 10 น่ะมีอาร์ติแฟกต์ (อุปกรณ์แปรธาตุ) ขั้นสูงที่เหมาะจะใส่ไว้ในนั้นอยู่ แต่ของส่วนมากก็มีแต่ของใช้การไม่ได้ จะเอาไปใส่ในบทที่ 9 หรือน้อยกว่านั้นก็ดูจะกินที่ไปเปล่าๆ ก็นะ ถึงจะไม่ได้ทำยากอะไร แต่การจะสร้างมันขึ้นมาเนี่ย มันเป็นการเอาเวลากับวัตถุดิบไปผลาญเล่นเอาซะเปล่าๆ การตั้งใจสร้างของพวกนั้นเนี่ย ก็ต้องเป็นคนบ้าเท่านั้นใช่มั้ยล่ะ?”

“นั่นมัน ก็จริงนะคะ… อ๊ะ แต่อาจารย์อยู่ระดับปรมาจารย์ ที่เหนือยิ่งกว่าระดับสูงอีกนี่คะ? เรื่องนั้นน่ะ?”

 

ฉันนึกว่าถ้าเกิดทำทุกอย่างจนเชี่ยวชาญครบทั้ง 10 บทแล้ว ก็จะเรียกได้ว่าเป็นระดับปรมาจารย์ซะอีก

 

“ใช่แล้วล่ะ… หนึ่งในเงื่อนไขของการเป็นระดับปรมาจารย์ก็คือสามารถทำอาร์ติแฟกต์ที่สำคัญที่สุดในบทที่ 10 ได้ ส่วนเงื่อนไขอื่นๆ ก็คือ…”

“เงื่อนไขอื่นๆ ก็คือ?”

 

อาจารย์จ้องมาที่ฉันด้วยท่าทางอวดๆ ก่อนจะพูดว่า

 

“―――ความลับจ้า”

“เอ๋~~~ ทำไมล่ะค้า~? บอกฉันหน่อยน้า~”

“ระดับปรมาจารย์เป็นหน้าที่ที่สำคัญมาก ซึ่งต่างไปจากนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงนะ ฉันจะบอกให้เธอรู้ตอนที่เธอมีโอกาสได้ขึ้นเป็นระดับสูงบ้างก็แล้วกัน เพราะงั้นก็ใจร่มๆ ไว้ก่อนเถอะ”

“อือ~ สัญญาแล้วนะคะ?”

“ห่วงเรื่องที่ว่าเธอจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงได้หรือเปล่าซะก่อนเถอะ คนที่ขึ้นไปถึงระดับนั้นได้ยังมีแค่หยิบมือเดียวเองนะ รู้ใช่มั้ย?”

“ก็จริงนั่นแหละค่ะ แต่ว่า…”

 

พออาจารย์เห็นสีหน้าไม่พอใจของฉัน ท่านก็หัวเราะร่าเลย ก่อนจะดื่มไวน์ในแก้วที่อาจารย์ถือเอาไว้ต่อ

 

“นี่นะ ซาราสะ อย่าคุยไปทานไปสิ เป็นผู้ใหญ่แล้วหรือเปล่า? ดื่มไว้ซักหน่อยสิ”

“น- นั่นสินะคะ จะลองเป็นครั้งแรกดูนะคะ!”

 

มันก็ไม่ได้เข้มงวดอะไรนักหรอก ตั้งแต่อายุ 15 ก็ดื่มได้แล้วล่ะ

เมื่อไม่นานนี้ ฉันก็เพิ่งจะฉลองวันเกิดอายุ 15 ปีไปเอง แต่เพราะฉันพยายามเก็บออมอยู่ ของหรูหราอย่างแอลกอฮอล์เนี่ย ฉันไม่แตะเด็ดขาดเลย

แต่วันนี้ดื่มฟรีนี่ ถ้าไม่ดื่มจะเสียของมั้ยนะ?

แถมอาจจะเป็นเครื่องดื่มอย่างหรูเลยก็ได้ด้วย

ฉันเทสาเกที่อยู่ตรงหน้าฉันใส่ในแก้วของตัวเอง ก่อนจะทำเลียนแบบอาจารย์ แล้วก็กระดกลงคอไป

ตอนนั้น หลังคอฉันก็รู้สึกร้อนผ่าว แล้วฉันก็เห็นแค่สีหน้าลนลานของอาจารย์อย่างเดียวเลย………

 

TN: นี่ก็คออ่อนเกิน~ 555