หยูหานลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาสะบัดตัวเรียกสติแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่ไป๋อี้ด้วยสายตาที่ดุดัน อาฆาต และสังหาร

　　ไป๋อี้ก็เช่นกัน ในเวลานี้ดวงตาของเขาขยายขึ้นอีกครั้ง โดยไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจ ไร้ซึ่งความเมตตา!

　　ไป๋อี้จะไม่ทำพลาดอีก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ไม่มีใครที่จะทำผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นเดียวกับที่หนิงเสวี่ยเคยรู้สึกมาก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ไป๋อี้ได้ฝังความเมตตาและความอ่อนโยนของเขาไว้แล้ว ตราบใดที่เขาน่ากลัวมากเพียงใดมันไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่ง แต่เป็นการเปลี่ยนทัศนคติ

　　ม่านตาบุษบาผกผัน!

　　เมื่อหยูหานมองไปที่ไป๋อี้อย่างดุดัน ดวงตาของไป๋อี้ก็ขยายขึ้นอีกครั้งในขณะที่เลือดยังคงไหลลงมา การใช้ม่านตาบุษบาผกผันนั้นสามารถใช้ขั้นแรกและขั้นสองได้ แต่เมื่อเขาใช้ขั้นที่สามและใช้ร่วมกับพลังงานพิเศษที่ช่วยเสริมพลัง ดวงตาของไป๋อี้ก็จะมีเลือดไหลออกมา หลังจากการสำรวจและวิจัย ผลเป็นเอกฉันท์จากทุกคน พวกเขาเชื่อว่านี่เป็นเพราะดวงตาของไป๋อี้ไม่ได้เปลี่ยนไปทีละน้อยอย่างค่อยเป็นค่อยไป หากแต่การกลายพันธุ์และวิวัฒนาการหลายต่อหลายครั้งในเวลาไล่เลี่ยกันทำให้ดวงตาของไป๋อี้มีบาดแผลที่ซ่อนอยู่

　　ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาก็ไม่เป็นไร ไม่สำคัญว่าจะสูญเสียดวงตาไป อย่างไรก็ตามเขาเพียงต้องการฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ได้เท่านั้น

　　ไป๋อี้เดินไปหาหยูหาน หยูหานยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่าและดูเหมือนเขาจะไม่เห็นไป๋อี้ที่กำลังเดินมาหาเขา ขณะที่ไป๋อี้เดินถือมีดวิลโลว์เล่มเล็กในมือ นี่ไม่ใช่ของที่หงฉี่ฮว๋ามอบให้ เพียงแต่เป็นมีดที่มีรูปแบบในลักษณะเดียวกัน ในความเป็นจริงไป๋อี้ไม่มีโอกาสได้มีดวิลโลว์เล่มเล็กที่เขามอบให้หงฉี่ฮว๋ากลับคืนมาด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงเลือกได้เพียงมีดเล่มอื่นที่เหมือนกันมาทดแทนเท่านั้น

　　“หยูหาน หยูหาน ตื่นสิ เจ้าบื้อ” โกเธ่คำรามเสียงดังและพุ่งเข้าหาไป๋อี้ แต่วูล์ฟหยุดเขาไว้โดยตรงจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็มะรุมมะตุ้มกัน

　　“อย่าแม้แต่จะคิดเชียว!” วูล์ฟตัวเปื้อนเลือด ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความร้ายกาจ

　　“ไอ้โง่!” โกเธ่มองไปที่วูล์ฟอย่างดุดันและกัดฟันกรอด

　　หยูหานเพิ่งบอกไปว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเขา แต่ในเวลานี้ในสายตาของโกเธ่นั้นคือไป๋อี้และคนในที่ของเขาต่างหากที่แข็งกร้าว เมื่อดูจากวิธีการฆ่าที่โหดร้ายแล้ว เอเวอลินที่ถูกไป๋อี้ตัดหัวเข้าอย่างจัง ขนาดหนิงเสวี่ยที่เคยบอกว่าเป็นเพื่อนของไป๋อี้แต่เขาก็แทงหัวใจของเธอจนถึงแก่ความตาย ก่อนหน้านี้หยูหานบอกว่ามันเป็นความผิดของเขา ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้เห็นสถานการณ์ที่แท้จริง แต่มาตอนนี้ไป๋อี้ต่างหากที่เป็นฆาตกรและปีศาจ!

　　เป็นอย่างนี้สินะ เป็นอย่างนี้จริง ๆ!

　　โกเธ่มองไปที่การขัดขวางของวูล์ฟ เขาคำรามและฉีกเสื้อผ้าของเขาด้วยมือข้างเดียว กล้ามเนื้อแขนซ้ายของเขาฉีกขาดอย่างรวดเร็วในขณะที่หนวดขนาดใหญ่ก็งอกออกมาทันที

　　ขณะนั้นอีก 4 คนแย่กว่าโกเธ่มาก หยูหานเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่านี่เป็นความผิดของเขา ดังนั้นไป๋อี้ และคนอื่น ๆ ในทีมจะหาทางมาแก้แค้นเขาแน่ แม้ว่าไป๋อี้จะฆ่าเอเวอลินด้วยดาบเล่มเดียว แต่เขาก็พูดไปแล้วในตอนเริ่มการต่อสู้ว่าอย่าโทษเขาถ้าต้องมาตายที่นี่ พวกเขาจะทำอะไรได้ เนื่องจากพวกเขาริเริ่มที่จะเข้าร่วมในการต่อสู้เอง พวกเขายังจะคาดหวังให้อีกฝ่ายแสดงความเมตตาอีกหรือ? พวกเขายังจะต่อสู้เพื่อการแก้แค้นส่วนตัวระหว่างหยูหานและไป๋อี้อีกหรือ?

　　ในความเป็นจริงนอกเหนือจากความพยายามอย่างสิ้นหวังของโกเธ่แล้ว คนอื่น ๆ ต่างก็ขัดขวางซึ่งกันและกัน ส่วนใหญ่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่น ๆ ที่เหลือเข้าไปร่วมในการต่อสู้กันระหว่างไป๋อี้และหยูหาน

　　ไป๋อี้คว้ามีดวิลโลว์เล่มเล็กแล้วเดินไปหาหยูหาน สายตาของเขาและหยูหานจ้องมองกันและกันอย่างไม่ลดละ เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องรอบ ๆ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดึงความสนใจจากทั้งสองคนได้ มีเพียงแต่โกเธ่เพื่อนร่วมทีมของหยูหานเท่านั้นที่แม้ว่าเขากำลังจะเข้าอยู่ในสภาวะดุร้าย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยับยั้งการเต้นระรัวของหัวใจตัวเองและอยากจะตะโกนเรียกสติเขาให้ตื่นขึ้น

　　“หยูหาน!”

　　จบเห่แน่!

　　ไป๋อี้กำลังพุ่งมีดวิลโลว์เล่มเล็กตรงหน้าและสบถคำนั้นอยู่ในใจ แต่ไป๋อี้ก็ได้สังเกตเห็นงูเหลือมที่ยังคงมีเลือดไหลอยู่เข้า ในขณะนี้ดวงตาของงูเหลือมยักษ์ที่จับอยู่บนไหล่ซ้ายของหยูหานนั้นแคบลงเล็กน้อยและทันใดนั้นก็มองเห็นแสงจันทร์ภายในแววตาของมัน

　　ไป๋อี้กระเด้งตัวออกมาทันที เมื่อร่างกายของไป๋อี้ขยับหยูหานก็กระชากอย่างรุนแรงและงูเหลือมยักษ์ก็กัดไปที่ไป๋อี้ด้วยความเร็วที่เหนือจินตนาการ ฉึก ด้วยการปามีดวิลโลว์เล่มเล็กลอยออกไปจากมือขวาของไป๋อี้ แม้ว่าปากของงูเหลือมจะหลีกเลี่ยงได้หวุดหวิด แต่มีดวิลโลว์เล่มเล็กก็ยังคงเสียบเข้าใส่บาดแผลเดิมของมัน

　　ในขณะนี้หยูหานได้พุ่งไปข้างหน้าและใช้โล่กระดองเต่ากระแทกเข้าที่ใบหน้าของไป๋อี้

　　เสียงปะทะกันดังเคร้ง มือของไป๋อี้กระแทกเข้ากับโล่กระดองเต่าของหยูหานจนโล่กระดองเต่าสะเทือน

　　ท่ากำหมัดชกลม!

　　กระบวนท่าชกในมวยไทเก็ก

　　แต่หยูหานเองก็แสดงความแข็งแกร่งของเขาด้วยท่าทางแปลก ๆ เช่นกัน จากนั้นก็ต่อสู้กลับไปที่ไป๋อี้อย่างดุเดือด หยูหานอยู่ในสถาบันวิจัยเป็นเวลานานและได้รับข้อมูลไม่น้อยไปกว่าไป๋อี้ ขณะที่ไป๋อี้และคนอื่น ๆ กำลังฝึกฝนมวยไทเก็กหยูหานเองก็ฝึกเช่นกันและทำการดัดแปลงกระบวนท่าที่ไม่เหมือนใครเพื่อให้เหมาะกับแขนซ้ายพิเศษของเขาเอง

　　แขนซ้ายของเขาเป็นแขนที่คล้ายกับเทพในตำนานเสวียนอู่ ตอนนี้ความเศร้าโศกและการต่อสู้ที่บ้าคลั่งของหยูหานทำให้เขาต่อต้านการสะกดจิตของไป๋อี้ได้ ไป๋อี้ตัดสินใจยุติทันทีที่เห็นงูเหลือมบนแขนซ้ายของหยูหาน เพราะไป๋อี้มีความเข้าใจลึกซึ้งเกี่ยวกับม่านตาบุษบาผกผันของตัวเอง การสะกดจิตไม่ใช่ความสามารถที่ท้าทายสวรรค์ ตราบใดที่การแสดงออกของอีกฝ่ายตื่นตัวระมัดระวังภัยมากขึ้นก็จะส่งผลได้ยากขึ้นไปอีก

　　ทั้งสองต่อสู้กันในระยะประชิด แม้หยูหานจะเสียมือขวาไป แต่ก็ยังมีงูเหลือมที่มีความยืดหยุ่นยิ่งกว่า ยิ่งไปกว่านั้นพูดตามตรงว่าการผสมรวมยีนผีเสื้อของไป๋อี้ไม่ได้เพิ่มแง่มุมทักษะอื่น ๆ แก่ไป๋อี้ นอกจากความสามารถทางสายตา ในไม่ช้าไป๋อี้ก็เสียเปรียบในการต่อสู้แบบประชิดตัว อย่างไรก็ตามไป๋อี้ไม่ได้ถอยหนีและยังคงต่อสู้อย่างดุเดือดกับหยูหาน

　　นายคิดว่ามันเจ็บปวดไหม ในที่สุดนายก็รู้ว่ามันเจ็บปวดเพียงใด? นายรู้ไหมว่าตอนนั้นความรู้สึกของฉันเป็นอย่างไร ตอนที่หัวใจของฉันได้ถูกฝังกลบลงไป ตอนที่ดาบเสียบแทงไปที่หนิงเสวี่ย นายรู้สึกอย่างไร! นายคิดว่าฉันต้องการทำสิ่งนี้เหรอ นายคิดว่าใครกันที่ทำให้จุดจบต้องลงเอยแบบนี้?

　　ไป๋อี้จับคองูเหลือมยักษ์อย่างแน่นหนาด้วยมือซ้าย ก่อนจะใช้มือขวาถือดาบเขี้ยวขึ้นมาเฉือนจนเกิดเป็นบาดแผลฉกรรจ์

　　“ฟ่อ ฟ่อ ……” งูเหลือมยักษ์ร้องคำรามเสียงหลง หยูหานเองก็ส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง แต่มือซ้ายของเขาถูกรวมอยู่กับงูเหลือมยักษ์นั่นจึงทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวกนักและแน่นอนว่าในเวลานี้ร่างกายของเขาถูกไป๋อี้ล็อคไว้อย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตามหยูหานไม่มีมือที่จะสามารถปัดป้องได้ในตอนนี้ เขาจึงกัดแขนซ้ายของไป๋อี้ด้วยปากของเขาอย่างแรง เขาใช้แรงกัดเข้าไปที่มือซ้ายของไป๋อี้ก่อน

　　ฆ่า ต้องฆ่าพวกมัน!

　　ไม่ใช่เพียงหยูหานที่คิดเช่นนั้น แต่ไป๋อี้ก็คิดแบบเดียวกัน

　　ตอนนี้พวกเขาสองคนไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ มันเป็นเพียงสัญชาตญาณทางกายภาพที่ต้องต่อสู้ การต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมยิ่งโหดร้ายและนองเลือดมากขึ้น ผีที่อยู่รอบ ๆ ที่เฝ้าดูอยู่ต่างก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงและแม้แต่แอนนาเองก็ถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ

　　“อ๊ากกกกกก ……!” ไป๋อี้ใช้แรงอย่างดุดันและตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาใช้มือขวาจับบาดแผลที่ลำตัวของงูเหลือมยด้วยกำลังที่รุนแรง จากนั้นก็ฉีกร่างครึ่งบนของงูเหลือมออกจากกัน

　　“อ๊ากกกกกก!” ฝ่ายหยูหานรวบรวมพละกำลังอย่างดุเดือด จนทำให้จู่ ๆ มือซ้ายของไป๋อี้ก็เกิดเสียงฉีกขาดอย่างรุนแรงขึ้นดังแคว่ก กล้ามเนื้อบริเวณปลายแขนของเขาฉีกขาดออกไปกว่า 20 เซนติเมตรจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อภายในและกระดูกบริเวณปลายแขน

　　ช่วงเวลาที่หัวของงูเหลือมฉีกขาดออกไป ไป๋อี้ก็บิดตัวและเตะหยูหานด้วยเท้าขวาของเขา

　　เท้าสะบัดแส้!

　　ในขณะเดียวกันหยูหานก็เตะไปที่ไป๋อี้ในตำแหน่งเดียวกัน ในเวลานี้ไป๋อี้ไม่ใช่คนเดียวที่เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แบบมวยไทเก็ก พลังอันทรงพลังทั้งสองปะทะกัน ทันใดนั้นเขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงผลั่กพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาก็ปะทะผละออกจากกันด้วยแรงกระแทกอันทรงพลังระหว่างพวกเขาทั้งสอง

　　ทั้งสองล้มลงบนพื้นอย่างแรงจากนั้นก็ค่อย ๆ คลานลุกขึ้นมาอีกครั้ง พวกเขาจะไม่มีวันหยุดจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตาย

　　หยูหานตะเบ็งเสียงดังขึ้นไปบนฟ้า ร่างของงูเหลือมที่ถูกฉีกทึ้งจนขาดมีเลือดสาดกระเซ็นออกมาอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่กล้ามเนื้อและกระดูกหลังมือซ้ายของหยูหานรวมตัวกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นหัวใหม่ที่งอกออกมา มันคือหัวของเต่า เสวียนอู่มีสองหัวและอีกหัวหนึ่งถูกครอบไว้ในกระดองเต่ามาโดยตลอด อย่างไรก็ตามหยูหานคิดมาตลอดว่าการเปลี่ยนแปลงที่มือซ้ายของเขาจะสิ้นสุดลงตรงนี้ เขาคาดไม่ถึงว่าสถานการณ์ที่หัวเต่าตัวใหม่จะงอกออกมานั้นจะเกิดขึ้น

　　ไป๋อี้วางมือซ้ายไว้ข้างตัว เลือดของเขาไหลหยดลงสู่พื้นอย่างต่อเนื่อง ที่แขนข้างหนึ่งกล้ามเนื้อทั้งหมดฉีกขาดและกระจายไปที่หลังมือซ้าย

　　แคร่ก~~!

　　ขณะนี้ไป๋อี้กำลังยืนอยู่ข้างหนิงเสวี่ย เสียงดาบจากมือขวาที่เขาใช้จับด้ามดาบเขี้ยวดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ดึงดาบออกจากร่างของเธอ ใบมีดถูกับเล็บอันแหลมคมของหนิงเสวี่ยจนเกิดเสียงเสียดสีอย่างช้า ๆ และยาวนาน แต่คราวนี้หนิงเสวี่ยไม่ได้รั้งดาบเขี้ยวไว้อีกแล้ว เธอเพียงแค่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนพื้น

　　“ อย่าได้คิดทำร้ายหนิงเสวี่ย!”

　　“อย่าเชียว แกได้ยินไหม!” ดวงตาที่ดุดันของหยูหานแสดงให้เห็นถึงความหนักแน่น เขาโกรธมากขึ้นไปอีก

　　ในเวลานี้การต่อสู้ของคนอื่น ๆ รอบ ๆ หยุดลงแล้ว บรรยากาศระหว่างไป๋อี้และหยูหานคุกรุ่นไปด้วยความโกรธแค้น เพียงไม่กี่คำจากหยูหานไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน ออร่าแห่งความโหดร้ายและเหี้ยมโหดระหว่างพวกเขาสองคนทำให้ทุกคนรอบข้างตกใจ แม้แต่ผีเองก็ด้วย เดิมทีพวกผีเคยคิดว่ามันเป็นเพียงละครเลือดล้างแค้นตอนหนึ่งเท่านั้น แต่ฉากก่อนหน้านี้ช่างโหดร้ายเกินจินตนาการไปแล้ว

　　แอนนาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ในเวลานี้ แต่ทันใดนั้นเธอก็หันไปทางทิศเหนือ จากนั้นก็มองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

　　แย่แล้ว!

　　เสียงนั้นก็คือเสียงของปีศาจยุง วิญญาณชั่วร้ายที่อาศัยอยู่ในเมืองต่างก็ตื่นตกใจ การต่อสู้ของคนทั้งสองกลุ่มส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ อีกทั้งกลิ่นเลือดยังกระจายคละคลุ้งไปทั่วเมืองผีที่เคยเงียบสงัด

　　ในความเป็นจริง ไม่เพียงแค่ปีศาจยุงและวิญญาณชั่วร้ายเท่านั้นที่ตื่นตระหนกตกใจ ไม่เพียงแต่กลุ่มเจ้าถิ่นสองประเภทนี้ที่มารวมตัวกันเป็นกลุ่มขนาดใหญ่ สิ่งมีชีวิต มนุษย์และอื่น ๆ ที่ยังอาศัยอยู่ในเมืองผีเวลลิงตันต่างก็มารวมตัวกันที่นี่เช่นกัน

　　“ไป๋อี้ ปีศาจยุงและวิญญาณร้ายกำลังมาที่นี่” แอนนาปรากฏตัวทันทีและตะโกนบอกไป๋อี้ คุณรู้ไหมว่าผู้คนที่ถูกสังหารโดยวิญญาณชั่วร้ายจะไม่เหลือแม้แต่วิญญาณ แต่น่าเสียดายที่ไป๋อี้ไม่ได้สนใจแอนนาเลย แต่ชี้ดาบของเขาไปที่หยูหานที่อยู่ตรงหน้าแทน

　　ขณะที่คนอื่น ๆ ได้ยินเสียงตะโกนของแอนนาพวกเขาก็มองตามไปในทิศทางทั้งสองทางนั้นทันที