[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 91 ไฟล์ 11 : เสียงกระซิบเรียกร้องให้รับผิดชอบตัวเอง [2.1]

“ยินดีด้วยนะ ดูเหมือนเธอจะมีแฟนคลับแล้วนี่”

 

หลังจากได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น คุณโคซากุระก็แซวเลย

 

“หยุดเถอะ… ต่อให้เป็นมุก มันก็ไม่ขำเลยนะ”

 

โทริโกะบ่นอุบออกมาแบบไม่พอใจเท่าไหร่

หน้าของเธอตอนนี้บึ้งตึงแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แล้วฉันก็ทำได้แต่จ้องที่เธออย่างเดียว ภาพของโทริโกะที่ทุกทีดูปลีกตัวสันโดษมาแสดงสีหน้าสะอิดสะเอียนแบบนี้เนี่ย หายากมากเลยนะ

 

“เนอะ โซราโอะ?”
“เอ๊ะ? อ้อ! ใช่ๆ!”

 

ฉันยังเหม่อใจลอยอยู่ ก็เลยตอบเธอไปไม่จริงจังเท่าไหร่ โทริโกะมองมาที่ฉันแบบเคลือบแคลงสงสัย ฉันก็เลยหลบสายตาหนีมา

พอฉันกับโทริโกะสลัดป้าคนนั้นออกมาได้แล้ว พวกเราก็มาที่บ้านของคุณโคซากุระที่สถานีสวนสาธารณะชาคุจิอิต่อ

ถึงพวกเราจะมาได้ทันเวลาก็เถอะ แต่พวกเราก็เลือกจะไม่ประมาทดีกว่า เราเลือกนั่งเส้นทางที่อ้อมจากสถานีนั้นแทน ก็เลยมาถึงช้านิดหน่อย เพราะงั้นแหละ พวกเราก็เลยกินมื้อเที่ยงกันช้าหน่อยๆ ด้วยเหมือนกัน ส่วนที่ห้องของคุณโคซากุระน่ะปิดม่านอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว เพราะงั้นมันก็ไม่ได้ต่างไปจากทุกทีเลย

 

“ตอนที่เธอโดนถ่ายรูปไปนั่น เธอรู้ตัวรึเปล่า?”

 

คุณโคซากุระถามขึ้นมาพร้อมกับหันไปจิ้มที่คีย์บอร์ด

 

“ฉันจำได้ว่าโดนแอบถ่ายรูปตอนที่นั่งอยู่บนรถไฟนะ ตั้งแต่ตอนนู้นเลย ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ที่มีคนมาทำแบบนั้น ฉันก็เลยเริ่มใส่ถุงมือ… แต่คิดว่าน่าจะมีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวนะ”
“ถ้างั้น รูปใบนั้นก็โดนเอาไปลงในเน็ต แล้วสุดท้าย เธอก็ได้แฟนคลับไฟแรงมาคนนึงงั้นสินะ?”
“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าให้หยุดซักทีน่ะ!”
“ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆ แทนล่ะก็นะ”
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นซักหน่อย! การที่ป้าคนนั้นยัดเยียดความรู้สึกของตัวเองมาใส่ฉันนั่นก็น่ากลัวอยู่แล้วนะ ฉันไม่ชอบแบบนั้นเลย แถมป้าคนนั้นยังมาพูดจาเสียๆ หายๆ กับโซราโอะอีกต่างหาก ฉันไม่มีทางยกโทษให้เด็ดขาดเลย”
“จ้าๆ เข้าใจแล้วๆ ฉันขอโทษละกัน”

 

คุณโคซากุระพูดขอโทษอย่างเฉยชา ก่อนจะผละมือออกมาจากคีย์บอร์ด แล้วเอนหลังทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้ของเธอ

 

“ไม่เจอเลย”
“หาอะไรอยู่เหรอ ที่ว่าไม่เจอเลย?”
“ก็รูปเธอไงเล่า”

 

บนหน้าจอคอมของคุณโคซากุระเปิดหน้าต่างเบราว์เซอร์ไว้แค่อันเดียว ดูเหมือนเธอจะกำลังค้นดูเน็ตอยู่มาตลอดเลยงั้นสิ รูปที่ขึ้นให้เห็นจากการค้นหามีแต่รูปคนเมาแอ๋ที่หลับคาเก้าอี้กับผู้โดยสารในชุดแปลกๆ เต็มจอไปหมด ดูเหมือนเธอจะไม่ได้แค่คุยเล่นกับเราแบบเรื่อยเปื่อยงั้นสินะ

 

“ฉันลองค้นด้วยทุกคีย์เวิร์ดเท่าที่จะนึกออกแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรขึ้นมาให้เห็นเลย ป้าคนนั้นเขาไปเจอได้ยังไงเนี่ย?”
“ฉันรู้สึกว่าป้าคนนั้นจะพูดถึงเรื่องเว็บบล็อกอะไรซักอย่างอยู่นะคะ”
“บล็อกงั้นเหรอ? แบบนั้นมันก็ตั้งให้ไม่เผยแพร่แบบสาธารณะได้ง่ายๆ เลย จะไล่ตามหาก็คงจะยากแล้วล่ะ…”
“จะว่าไป การค้นหาอีกเรื่องนึงเป็นยังไงบ้างเหรอคะ?”

 

พอฉันถาม คุณโคซากุระก็ขมวดคิ้วเลย

 

“ไม่คืบหน้าไปไหนเลย ฉันเจอพวกร่องรอยของชื่อๆ นั้นอยู่นะ แต่ไม่เห็นวิดีโอเลยซักอัน โซราโอะจังล่ะ?”
“เหมือนกันค่ะ ลองใส่คันจิหลายๆ ตัวลงไปดูแล้ว ก็เจอเว็บหลายๆ อันอยู่ที่ดูเหมือนจะใช่ แต่ลิงค์พวกนั้นมันก็ล่มหมดเลย นอกจากแคชแล้วก็ไม่มีอะไรซักอย่าง”
“ฉันลองหาในยูทูป นิโกะนิโกะ แล้วก็ที่อื่นๆ อะไรแบบนั้นหมดแล้วล่ะมั้ง? ลองหาแบบนั้นเลย แต่มันก็หายไปหมดแล้ว”
“ร่องรอยเดียวที่มีก็แค่ข้อความเป็นส่วนๆ ในผลการค้นหาของกูเกิลเท่านั้นเอง แต่พวกมันทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นแค่การรีโพสต์นะ”

“นี่ ทั้ง 2 คนกำลังหาเรื่องอุรุมิลูน่ากันอยู่เหรอ?”
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ”

 

เป็นตอนนั้นแหละที่โทริโกะแทรกขึ้นมา คุณโคซากุระก็ตอบกลับไป

คนอัปโหลดวิดีโอเรื่องผีที่ชื่อ [อุรุมิลูน่า] ตอนนี้ ฉันกับคุณโคซากุระพยายามจะขุดคุ้ยตัวตนของบุคคลปริศนาคนนี้กันมาซักพักแล้ว ข้อมูลแรกสุดของพวกเรามาจากอิชิคาวะ นัตสึมิ เพื่อนสมัยเด็กของคาราเตกะ ― รุ่นน้องของฉัน เซโตะ อาคาริ ตอนที่เธอจะเริ่มเจอปัญหากับซันนุกิคันโนะ นัตสึมิก็ไปดูคลิปของใครซักคนที่เรียกตัวเองว่าอุรุมิลูน่าเข้าพอดี

นี่เป็นแค่ทฤษฎีของฉันนะ ฉันคิดว่านัตสึมิโดนวิดีโอนั่นดึงเข้ามาเจอกับเหตุการณ์แปลกประหลาดที่ผ่านมานั่น ของที่เธอดูไปนั่นมันเรียกว่าเรื่องราวแนวรับผิดชอบตัวเอง ที่จะมีผลกระทบกับคนที่ได้ฟัง ถึงเธอจะบอกว่าจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องมันดำเนินไปยังไงกันแน่ก็เถอะ

เรื่องแนวรับผิดชอบตัวเองเป็นซีรีส์เรื่องผีที่บอกเอาไว้ว่า ‘อ่านเรื่องนี้แล้ว นายจะโดนสาป’ แล้วก็จะเล่าถึงพวกวัยรุ่นเข้าไปในตึกร้าง หรือไม่ก็ห้องปิดทึบ ต้องตายเพราะโดนอะไรซักอย่างเข้าสิงสู่ ถึงเรื่องราวมันจะถูกเล่าจากคนที่ต่างกันไป แต่พวกมันกลับคล้ายคลึงกันหลายจุดเลย อย่างชื่อของตัวตนที่ไล่ตามเหยื่อ (ยามะนิน, ยามะกิชิ, เนกิชิ แล้วก็อะไรพวกนั้น), ทำลายดวงตา, บรรยายภาพของคนที่โดนกระชากผม แล้วก็การไปขอคำแนะนำจากร่างทรงที่ศาลเจ้า ที่ทำให้พวกเขาต้องโดนโมโหใส่ เพราะแบบนั้นแหละมันถึงได้น่าสงสัยว่าผู้เล่ามีอะไรเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า

ฉันสงสัยว่าวิดีโอพวกนั้นอาจจะทำให้คนที่ได้ดูเข้าไปติดต่อกับตัวตนจากโลกเบื้องหลังได้ก็ได้ คุณโคซากุระเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน นี่ก็แปลว่ามีใครบางคนเผยแพร่เรื่องเล่าในเน็ตแนวรับผิดชอบตัวเองออกไปทั่วเพื่อจุดมุ่งหมายในการส่งผลกระทบออกไปให้กับคนที่เราไม่รู้เลยว่ามากแค่ไหนกันแน่งั้นสินะ

 

นั่นแหละ อุรุมิลูน่า

พวกเรามีเหตุผลที่ทำให้เรามั่นใจว่าการคาดเดาของพวกเราถูกต้องด้วย ก็จากชื่อๆ นี้ของเธอนี่แหละ

อุรุมิ ลูน่า ‘ดวงจันทร์’ และ ‘ขุ่นมัว’ ชื่อของซัทสึกิมีตัวคันจิของดวงจันทร์ (月) อยู่ในชื่ออยู่แล้ว แถมอุรุมิก็ยังฟังดูคล้ายๆ กับอุรุมะอีกต่างหาก

ตอนแรก ฉันสงสัยขนาดที่ว่ามีเป็นฝีมือของเธอหรือเปล่าที่ทำโดยการเปลี่ยนชื่อของตัวเองไปนิดหน่อย แต่จากที่อิชิคาวะ นัตสึมิบอก อุรุมิลูน่าเป็นนักเรียนหญิงมอปลายในชุดกะลาสี ทั้งโทริโกะทั้งคุณโคซากุระก็ไม่มีใครรู้จักคนแบบนั้นเลยซักคน

ฉันมองเรื่องนี้ด้วยมุมที่แม่นยำกว่า 2 คนนั้น ทฤษฎีของฉันก็คือเด็กคนนั้นคงเป็นอีกหนึ่งเด็กแฟนๆ ที่อุรุมะ ซัทสึกิปั้นมาเองในช่วงที่เธอสอนพิเศษนั่นแหละ ทั้ง 2 คนเองก็ต้องสงสัยแบบนี้เหมือนกันแน่ๆ แต่ทั้งคู่พูดแบบนั้นไม่ได้ ไม่งั้นมันก็เป็นการบอกออกมาว่าความรู้สึกที่ยังโหยหาอยู่ของทั้ง 2 คนมันยังมากขนาดไหนน่ะสิ

จะยังไงก็เถอะ ฉันต้องหาความจริงที่ซ่อนอยู่หลังผู้อัปโหลดรายนี้ให้ได้ คนที่ถูกเรียกในคอมเมนท์ว่าท่านลูน่าเป็นใครกันแน่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอคนนั้นกับอุรุมะ ซัทสึกิ แล้วก็ ต้องหยุดเธอคนนั้นไม่ให้ลากคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหย่ให้มาเกี่ยวข้องกับโลกเบื้องหลังไปมากกว่านี้ ไม่ว่าทางนั้นจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม นี่น่ะมันไม่รู้จะอันตรายยังไงแล้ว แถมยังน่ารำคาญสุดๆ ไปเลยอีกต่างหาก

พอฉันข้ามช่วงเกริ่นกับช่วงอธิบายไปเลยตอนที่คุยเรื่องนี้กับคุณโคซากุระ บทสนทนามันก็เลยโดดไปเร็วมาก จนพวกเราก็เผลอเตะโทริโกะออกไปนอกวงสนทนาเฉยเลย สีหน้างอนๆ ของโทริโกะตอนนี้ก็ดูน่ารักดีนะเนี่ย

เพราะงั้น ฉันก็เลยแค่ตอบไปแบบห้วนๆ ก่อนจะหันมาคุยกับคุณโคซากุระต่อ

 

“แสดงว่า ตัววิดีโอต้นฉบับกับวิดีโอที่ถูกรีโพสต์ก็วิ่งวุ่นไปทั่วอินเตอร์เน็ต ตามเว็บไซด์ที่เปิดดูได้ในมือถือเลย”
“ยังงี้เอง เป็นแบบนั้นสินะ… ว่าตามตรง ฉันไม่เข้าใจพวกเว็บพวกแอปที่ใช้ในมือถือขนาดนั้นหรอก พวกเธอเป็นเด็กรุ่นใหม่กันไม่ใช่เหรอ พอจะมีไอเดียอะไรหรือเปล่าล่ะ?”
“ไม่ค่ะ ไม่เลย”
“นี่ขนาดพวกเธอยังเป็นเด็กมอปลายอยู่เลยเมื่อ 2 ปีที่แล้วนี่เองนะ”
“มีแต่คนที่เขามีเพื่อนนั่นแหละค่ะที่จะใช้กัน”
“แล้วเธอล่ะโทริโกะ?”
“ฉันเข้ามหาลัยด้วยการสอบเทียบเอา โรงเรียนมอปลายยังแทบไม่เคยเหยีบบเข้าไปเลยด้วยซ้ำ”
“อะไรกัน นี่ห้องนี้มีแต่พวกหัวเดียวกระเทียมลีบเหรอเนี่ย?”

 

คุณโคซากุระถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ซึ่งโทริโกะก็ส่ายหน้าคัดค้านเลย

 

“ตอนนี้เราไม่ใช่แล้วซักหน่อย”
“ฮะฮะ น้ำตาแทบไหลเลยนะเนี่ย”

 

คุณโคซากุระหัวเราะขึ้นจมูก ก่อนหมุนพนักเก้าอี้กลับไปมองที่จอคอม

 

“สงสัยอาจจะต้องลองถามพวกรุ่นน้องของเธอแล้วล่ะมั้ง? ถึงยังไง 2 คนนั้นเด็กกว่าพวกเธอ 2 คนไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่ค่อยชอบไอเดียนั้นเท่าไหร่ แต่ก็อาจจะต้องทำแบบนั้นล่ะมั้งคะ…”

 

ฉันตอบกลับไปแบบเซ็งๆ ไม่เต็มใจเท่าไหร่

ไม่อยากให้อาคาริกับนัตสึมิมาเอี่ยวไปมากกว่านี้เลย… เอานัตสึมิออกไปก่อนละกัน ฉันกลัวว่าถ้าปล่อยให้อาคาริจัดการที่เครื่องของเธอเลยเนี่ย ดูทรงแล้วเธอน่าจะเอาปัญหามาเพิ่มอีกมากกว่า

 

“ผลการค้นหาพวกนี้มันอาจจะหายไปตอนไหนก็ได้ด้วย งั้นเดี๋ยวถ่ายจอเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน”

 

คุณโคซากุระพิมพ์ [ウルミルナ (อุรุมิลูน่า)] เข้าไปที่แถบค้นหา แล้วก็กด Enter

ก่อนที่เธอจะตัวแข็งค้างไปเลย

 

“…เอ๊ะ?”
“อะไรเหรอคะ?”

 

คุณโคซากุระยังเงียบอยู่ ก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปที่จอ ฉันกับโทริโกะมองผ่านไหล่เธอไป ก็เห็นว่าบนจอตอนนี้ มีผลการค้นหาขึ้นมาแค่อันเดียว

 

[潤巳るなの囁き怪談 : 青い目の女 (Urumi Runa no sasayaki kaidan : aoimoku no on’na)] (กระซิบเล่าเรื่องผีกับอุรุมิ รูนะ : หญิงสาวตาฟ้า)

 

“นี่ คันจิตัวนี้ (潤巳) มันอ่านว่าอุรุมิงั้นเหรอ?”
“ก็… คงงั้น น่าจะนะ”
“โซราโอะจัง เคยเห็นไอ้นี่มาก่อนมั้ย?”
“เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกที่นี่เลยค่ะ”
“มันขึ้นว่า [หญิงสาวตาฟ้า] ด้วย…”

 

โทริโกะกับคุณโคซากุระหันมามองฉันกันเป็นตาเดียว แบบนี้มันอึดอัดชะมัดเลย

 

“เออ แบบว่า ดูสิ มันอาจจะเป็นตุ๊กตาก็ได้นี่คะจริงมั้ย? แบบพวกตุ๊กตาฝรั่งเศสอะไรแบบนั้น…”
“ไม่คิดว่าเวลามันจะเหมาะเจาะไปหน่อยเหรอ?”

 

เธอพูดถูก—เวลามันตรงกันพอดีเกินไป ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะหายังไงก็ไม่เจออะไรซักอย่างเลย แต่นี่ อยู่ดีๆ มันก็ดันโผล่ขึ้นมา ยังกับว่าพวกเราโดนเฝ้าสังเกตอยู่ยังงั้นแหละ…

เรื่องของมนุษย์ป้า 3 คนที่จู่ๆ ก็โผล่มาหน้าบ้านคุณโคซากุระตอนที่เราเจอกับคุณลุงในห้วงมิติก็แวบเข้ามาในหัวฉันพอดีเลยแฮะ

ข้อมูลที่พวกเราตามหาอยู่ มาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว แต่พวกเราก็ทำได้แต่จ้องมองมัน ไม่มีใครขยับตัวได้อยู่พักนึงเลย

จากหน้าจอค้นหานี่ เราแทบจะเก็บข้อมูลอะไรไม่ได้เลย—มีแค่ลิงค์เข้าเพจยูทูปอันนึง เวลาที่ภาพปกบอกว่าคลิปนี้ยาว 4 นาที 30 วิ

 

“ลอง… เล่นดูดีกว่าค่ะ”
“ฮะ?”

 

คุณโคซากุระเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ตาเบิกโพลงเลย

 

“เดี๋ยว นี่มันก็ เป็นเรื่องแนว รับผิดชอบตัวเอง ใช่มั้ย?”
“เป็นแน่ค่ะ ไม่ต้องสงสัยเลย”
“รู้อยู่แล้วก็ยังจะเปิดอีกเหรอ!? มันต้องมีอะไรตามติดมาแหงๆ!”
“ถ้ามันมีอะไรตามติดมาจริงๆ เดี๋ยวฉันกับโทริโกะจัดการมันเองค่ะ เนอะ โทริโกะ?”

 

พอฉันหันไปยืนยันกับโทริโกะอีกที เธอก็ยิ้มกว้างเลย

 

“อื้ม ยังไงพวกเราก็เป็นมือโปรนี่นะ”

“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”

 

คุณโคซากุระส่ายหน้ารัวๆ

 

“บ้าไปแล้วรึไง! จะดึงดันไปขนาดนี้เพื่ออะไรน่ะ!?”
“แต่ ถ้าเราไม่เปิดมัน พวกเราก็จะยังไม่รู้อะไรเหมือนเดิมนะคะ”
“ก็จริง แต่ถึงงั้นก็เถอะ”
“เดี๋ยวฉันคลิกเองก็ได้ ส่งเมาท์มาให้หน่อยค่ะ”
“ม่ายอาววว! ไม่! ไม่! ไม่!”

 

คุณโคซากุระตะโกนลั่น แล้วจู่ๆ เก้าอี้ของเธอก็ล้มคว่ำ กองหนังสือที่วางๆ อยู่บนพื้นก็ร่วงกราว เพราะเธอกระโดดออกจากเก้าอี้ พุ่งออกไปที่โถงทางเดินแล้วเรียบร้อย ไม่เคยเห็นเธอวิ่งได้เร็วขนาดนี้มาก่อนเลยแฮะ

 

“คุณโคซากุระคะ!?”
“ฝันไปเถอะว่าฉันจะดูไอ้คลิปนั่น! พวกเธอบ้ากันไปแล้วรึไง!?”

 

ฉันได้ยินเสียงเธอตะโกนมาจากโถงทางเดิน ตามมาด้วยเสียงประตูกระแทกปิดอย่างดังจากห้องไหนซักห้อง

 

“โซราโอะ จะโหดกับโคซากุระไปหน่อยหรือเปล่า?”
“ก็ นั่นสินะ ฉันเนี่ย”

 

ฉันละสายตาจากประตูมาที่โทริโกะ

 

“ฉันรู้ดีว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ แต่ว่านะโทริโกะ เธอเองก็ควรจะออกไปด้วยเหมือนกันนะ”
“ทำไมล่ะ? ถ้าเธอจะดูล่ะก็ ฉันก็จะดูอยู่ด้วยเหมือนกัน”
“ขอบใจนะ แต่เธอจำเรื่องเมื่อตอนที่พวกเราเจอโคโทริบาโกะได้มั้ย?”

 

พอฉันบอกไปแบบนั้น โทริโกะก็ขมวดคิ้วเลย

ตอนนั้น ตอนที่พวกเราอ่านสมุดโน้ตของอุรุมะ ซัทสึกิไปแบบไม่ทันระวัง แล้วโคโทริบาโกะก็โผล่ออกมา แถมทั้งฉันทั้งโทริโกะก็เกือบตายกันอยู่แล้ว อุรุมะ ซัทสึกิโผล่ออกมาพร้อมกับกล่องใบนั้น แต่นั่นเป็นความลับที่มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้ ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้จะเจออะไรอีก เพราะงั้น ลดความเสี่ยงลงไปก่อนน่าจะดีกว่า

 

“จากตาของฉัน ถ้าเกิดมีอะไรผิดปกติ ฉันก็จะเห็นได้ เพราะงั้นนะโทริโกะ เธอไปอยู่กับคุณโคซากุระดีกว่านะ”
“…โอเค”

 

โทริโกะตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่

 

“แต่ว่า ถ้าเจออะไรอันตรายเข้าล่ะก็ กรี๊ดดังๆ เลยนะ โอเคมั้ย?”
“รู้แล้วน่า”
“วิดีโอมันยาว 4 นาที 30 วิสินะ งั้น… ถ้า 5 นาทีแล้วเธอยังไม่มาเรียกฉันล่ะก็ ฉันจะวิ่งเข้ามาเลยนะ ตกลงมั้ย?”
“โอเค”

 

ขนาดฉันตอบเธอไปแล้วแบบนั้น โทริโกะก็ยังจ้องฉันพร้อมกับคิ้วที่ยังขมวดแน่นไม่หาย ตอนที่ฉันกำลังจะบอกเธอว่า ‘ไม่เป็นไรหรอกน่า’ ตอนนั้นแหละที่โทริโกะขยับตัว

 

 

ชั่วพริบตาหลังจากนั้น ฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว

 

“เอ๋!?”

 

ฉันหลุดร้องเสียงแปลกๆ ออกมา แถมตัวก็แข็งทื่อ ความอบอุ่นจากตัวของเธอ กลิ่นจากตัว ความนุ่มนิ่มของตัว และความแน่นของกล้ามเนื้อมันวิ่งเข้ามาเต็มหัวไปหมดเลย

ผ่านไปกี่วินาทีแล้วเนี่ย? โทริโกะกอดฉันอยู่ซักพักนึงก่อนจะผละออก

 

“ระวังตัวด้วยนะ โอเคมั้ย?”
“อ-… โอเค ไม่เป็นไรหรอกน่า”

 

ตอนที่ตอบไปแบบนั้น ตัวฉันยังสั่นนิดๆ อยู่เลย เอาจริงๆ ก่อนที่เธอจะกอดฉันนี่ ฉันยังใจเย็นกว่าตอนนี้อีกนะ

 

TN: อืม… ระหว่างความรู้สึกคันปากอยากแซว กับขนลุกเสียววาบๆ นี่ควรรู้สึกยังไงดีนะ?