[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 83 ไฟล์ 10 : คุณซันนุกิและคุณคาราเทก้า [2]

“ทำไม… เธอมาอยู่นี่ได้…?”

 

ฉันพูดออกไปได้ซักที แต่เสียงของฉันมันยังสั่นหน่อยๆ อยู่เลย

ยัยนี่แอบตามพวกเรามางั้นเหรอ? ใช้กล้อง? ดักฟัง? ความเป็นไปได้ที่มันกวนใจฉันผุดขึ้นมาในหัวเรื่อยๆ เลย

ทำไมยัยนี่ถึงมารอพวกเราอยู่ที่บ้านของคุณโคซากุระได้? ยัยนี่เห็นพวกเราเหรอ? ได้ยินพวกเรามั้ย? รู้เรื่องอยู่เยอะแค่ไหนกันแน่? เกี่ยวกับพวกเรา? น- นี่พวกเราต้องทำให้ยัยนี่หายไปด้วยหรือเปล่า?

ไม่สิ ใจเย็นๆ ก่อนนะ แต่ว่า…

ฉันต้องดูหน้าซีดมากๆ แน่เลย คุณโคซากุระถึงได้ทำคิ้วขมวดแบบนั้น

 

“นี่ โซราโอะจัง เป็นอะไรหรือเปล่า? ยังไหวมั้ย?”
“ค-… คุณโคซากุระคะ ทำไม―”
“ฉันได้ยินว่าเด็กคนนี้คือรุ่นน้องของเธอสินะ เธอเอาของขวัญมาฝากด้วยนะเนี่ย ทั้งที่ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ เด็กคนนี้เอาใจใส่มากกว่าพวกเธอซะอีกนะ รู้เอาไว้ซะด้วย”

 

ในมือของคุณโคซากุระมีกล่องหลายสีสันที่ใส่โยกังเอาไว้อยู่ แถมมันยังหั่นไว้ล่วงหน้าพร้อมกินเลยด้วย

TN: 

สายตาของฉันเลื่อนช้าๆ กลับมาที่หน้าของอาคาริ

 

“น-… นี่เธอมาที่นี่ทำไม…?”

 

มีคนที่ฉันไม่รู้อะไรเลย แต่ฝ่ายนั้นรู้ข้อมูลของฉัน แถมยังเอามาใช้ประโยชน์ด้วย รับไม่ได้จริงๆ แฮะ สงสัยจะเป็นปัญหาที่พวกลัทธิทำเอาไว้กับฉันล่ะมั้ง

 

“เห็นว่าเธอมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ”

 

คุณโคซากุระบอก แล้วอาคาริก็พยักหน้าตอบด้วย

 

“ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากจะถามรุ่นพี่กับคุณโทริโกะหน่อยค่ะ ฉันพยายามจะเอาเรื่องนี้ไปพูดที่มหาลัยหลายครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนช่วงนี้รุ่นพี่จะยุ่งๆ นะคะ”

 

พอเธอว่ามาแบบนั้นเลยนี่ เธอ… ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่อะนะ

 

“ฉันเคยได้ยินเรื่องของคุณโคซากุระมาจากครูอุรุมะ ว่าเธอมีเพื่อนคนนึงที่อาศัยอยู่เดียวแถวๆ สถานีสวนสาธารณะชาคุจิอิน่ะค่ะ”
“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับฉัน?”
“รุ่นพี่เป็นคนบอกเองนี่คะ พวกรุ่นพี่จะไปรวมตัวกันที่สาธารณะชาคุจิอิเพื่อคุยกันเรื่องพวกนี้ ฉันก็เลย ‘อ้อ! ต้องเป็นคนคนเดียวกันแน่เลย!’ ค่ะ”

 

หา? ฉันเคยพูดอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ…? ก็จริงอยู่นะที่ฉันรำคาญที่อาคาริมาเดินตามฉันต้อยๆ ไปทั่วจนการตอบกลับของฉันมันก็ขี้เกียจไปด้วย แต่ฉันจะหลุดข้อมูลอะไรแบบนี้ออกไปด้วยเหรอ…?

บางทีอาจจะเพราะความงงมันขึ้นมาถึงบนสีหน้าของฉันก็ได้มั้ง ตาของอาคาริถึงได้เหลือบมองขึ้น เฉียงไปทางซ้ายด้วย

…เดี๋ยวนะ นี่ตกลงเธอแอบตามฉันมาจริงๆ เหรอเนี่ย?

 

“ได้ยินแล้วนะ เธอมีรุ่นน้องที่ฉลาดน่าดูเลยนี่?”

 

คุณโคซากุระดูจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แปลกๆ ไปจากทุกทีเลยแฮะ เธอตื่นเต้นที่ไม่ได้มีแขกมาซักพักแล้วงั้นเหรอ?

 

“แล้วนี่จะเอาแต่ยืนไปถึงไหนเล่า? มานั่งกันซักทีสิ”
“โอ๊ะ จริงด้วย…”

 

ฉันกับโทริโกะเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่กัน บนโต๊ะมีชาตั้งเอาไว้ด้วย อาจจะไว้กินคู่กับโยกังล่ะมั้ง ชาร้อนที่ฉันกับโทริโกะไม่เคยได้กินเลยซักแก้วน่ะ

 

“เป็นอะไรไปล่ะ? เหม่อเชียว? ถ้าอยากกินชาก็ชงเองได้เลยนะ”
“นั่นสิ… ขอซักหน่อยนะคะ”

 

ฉันรินน้ำจากกาต้มน้ำลงในกาน้ำชา แล้วก็รินชาลงในถ้วยของฉันกับโทริโกะ เพื่อจะให้ตัวเองใจเย็นลงซักหน่อย ฉันจิบชาเข้าไป ก่อนจะเผลอถลึงตาเลย ชานี่มันเก่าไปมั้ยนะ? มันเก็บอยู่ในกระปุกชามานานแค่ไหนแล้วเนี่ย…?

 

“อ้อ! จริงด้วย คุณโทริโกะเองก็เป็นนักเรียนของครูอุรุมะเหมือนกันสินะคะ?”

 

อาคาริหลุดพูดเรื่องนั้นออกมาง่ายๆ ทำเอาฉันแทบสำลักชาในปากออกมาเลย

 

“อา อือ”

 

โทริโกะตอบกลับไปแบบไม่แยแสเท่าไหร่

 

“ฉันได้ยินว่าเธอหายตัวไป คุณได้รับการติดต่อบ้างมั้ยคะตั้งแต่ตอน―”
“ไม่มี ไม่เลย”
“ยังงี้เอง… ถ้าฉันพอรู้อะไรบ้าง ฉันจะเอามาบอกด้วยก็แล้วกันนะคะ”
“ขอบใจนะ”

 

ตกใจเลย ฉันไม่ค่อยรู้สึกถึงความยึดติดในตัวของอุรุมะจากคำพูดของอาคาริเท่าไหร่เลยแฮะ ส่วนทางโทริโกะนี่ ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจริงๆ เธอรู้สึกยังไงกันแน่ ดูจากท่าทีตอบสนองของเธอแล้วเนี่ย การตอบโต้ของเธอมันห้วนๆ แต่โทริโกะตอนที่เธออายก็จะเป็นแบบนี้ตลอดเลยนี่นะ มันน่ากลัวเลย ความรวบรัดที่เธอเป็นตอนพูดกับพวกกองทหารนาวิกของสหรัฐน่ะ

 

“ที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอจะมาถามเรื่องอะไรน่ะ? ถ้าเธอมาหาโซราโอะด้วยเรื่องนี้ แสดงว่ามีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นสินะ?”

 

พอโทริโกะถาม อาคาริก็พยักหน้าหงึกๆ

 

“ที่จริง ก็มีเรื่องนั่นแหละค่ะ”
“มีแมวนินจามาเพิ่มอีกแล้ว?”
“เปล่าค่ะ เรื่องนั้นคลี่คลายเรียบร้อยดี ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่โดนอะไรเข้ามาทำร้ายแล้วค่ะ”
“งั้นเหรอ… ดีแล้วล่ะ”
“ค่ะ ทีนี้ เรื่องที่ฉันอยากจะมาถามนี่ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันนะคะ มันเกิดขึ้นกับเพื่อนของฉันเอง เรื่องมันคือ―”
“น- นี่! เดี๋ยวก่อนเลย! ฉันยังไม่ได้พูดซักคำเลยนะว่าจะช่วยน่ะ”

 

ฉันพยายามรีบหยุดกับเรื่องนี้ก่อน แต่คุณโคซากุระก็ขึ้นเสียงขึ้นมา

 

“พูดเรื่องอะไรของเธอเนี่ย? หยุดทำตัวใจแคบแล้วช่วยเธอซักหน่อยดีมั้ย?”

 

ทำเอาฉันจ้องคุณโคซากุระกลับไปเลย

 

“จะทิ้งให้รุ่นน้องของตัวเองเจอกับปัญหาเองไปซะเฉยๆ ก็ไม่ได้นี่ ฉันหมายความว่า เธออุตส่าห์ลำบากมาถึงนี่เพราะเธอจะพึ่งพาเธอนี่นา โซราโอะจัง”
“คุณโคซากุระ…?”

 

ฉันชักจะกลัวขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะตอนนี้ ทำไมคุณโคซากุระถึงพูดแบบนี้ล่ะเนี่ย? เธอถูกใจอาคาริขนาดนั้นเลยเหรอ? นี่รุ่นน้องของฉันคนนี้หัวแหลมขนาดนั้นเลยเหรอ? นี่เธอใช้วิธีการสื่อสารอะไรซักวิธีนึงในแบบที่ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าจะสามารถทำให้ผู้หญิงที่เข้าหายากอย่างคุณโคซากุระยอมเธอขนาดนี้เลยน่ะ?

 

“เออ แน่ใจแล้วเหรอคะ คุณโคซากุระ? จะดีจริงๆ เหรอคะ?”
“ทำไมล่ะ?”
“คือแบบ เธอเป็นนักเรียนคนนึงของคุณซัทสึกินะคะ ว่าตามตรง คุณต้องคิดเรื่องอะไรซักอย่างอยู่แน่เลย”
“ฟังนะ โซราโอะจัง”

 

คุณโคซากุระพูด พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้น

 

“ฉันน่ะนะ ฉันน่ะไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องน่าขนลุกไปมากกว่าที่ฉันดันไปมีเอี่ยวอยู่ด้วยตอนนี้อีกแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว ไม่ว่าจะเพื่อใครก็ตาม โอเคมั้ย? เข้าใจหรือยัง?”

 

โอ๊ะ

 

“รุ่นน้องจังที่อยู่นี่น่ะ ตะลอนมาถึงนี่แล้ว เพราะงั้น ถือว่าฉันขอล่ะนะ เก็บคำบ่นอิดๆ ออดๆ ของเธอไปเลย แล้วก็มาช่วยเธอซะ หรือจะอะไรก็ช่าง แล้วเอาเรื่องไปจัดการที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านฉันด้วย โอเคมั้ย? เข้าใจรึยัง? เรื่องที่ฉันพูดนี่มันเข้าสมองเธอบ้างรึเปล่า?”
“ค-… คิดว่า นะคะ”

 

อ้อ เข้าใจละ คุณโคซากุระโมโหมากเลยนี่นา แขกไม่ได้รับเชิญโผล่มา แล้วเธอก็กลัวว่าจะโดนลากไปตกกระไดพลอยโจนกับเรื่องอะไรอีก… แต่ก็นะ ถ้าเกิดเธอไม่ได้โดนทักษะการสนทนาของอาคาริล่อลวง อย่างน้อย ฉันก็พอจะโล่งใจได้นิดนึงล่ะนะ

 

“…คิดว่าไงบ้าง โทริโกะ?”

 

ฉันถามเธอออกไปอย่างลังเล เธอก็เงียบกริบเป็นเป่าสากมาซักพักแล้วด้วยตอนนี้

 

“ฉันเคยพูดมาตลอดเลยไม่ใช่เหรอ? มาช่วยเธอกันเถอะ เพื่อนแท้ต้องไม่ทิ้งกันสิ”
“ก็… ถ้าเธอว่ายังงั้นนะ”

 

ฉันเอนหลังใส่พนักพิงของโซฟา

 

“เฮ้ออออ ก็ได้ๆ เข้าใจแล้ว จะช่วยฟังเธอซักหน่อยก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่!”

 

ฉันมองสีหน้าของอาคาริที่ตอนนี้ก็สว่างวาบขึ้นมาเลย

 

“แล้ว มีอะไรล่ะ? นี่เกี่ยวกับเพื่อนของเธอสินะ? คราวนี้โดนอะไรทำร้ายเข้าให้ล่ะ?”
“ไม่มีอะไร… ทำร้ายหรอกค่ะ”

 

อาคาริอ้ำอึ้งไปอยู่พักนึง ก่อนจะมีชื่อแปลกๆ ออกมาจากปากของเธอ

 

“รุ่นพี่เคยได้ยินเรื่อง… ซันนุกิคันโนะหรือเปล่าคะ?”

 

TN: นึกว่าจะตลกโปกฮา… มาตึงซะแล้ว

(คุณโคซากุระเก็บอารมณ์เก่งนะเนี่ย)