[นิยายแปล] ผ่าสวรรค์ราชันอมตะ - ตอนที่ 56 ที่บ้านไม่มีคน

        “ไอ้ของตาย ตาบ้า ดูคนอื่นเขาสิ แล้วมาดูนาย นายมันไอ้ของปลดระวาง!” ผู้หญิงที่อยู่ในห้องข้างๆ เตะผู้ชายลงจากเตียงไปแล้วพูดขึ้นด้วยความโมโห

        “กัวไฮว่ นายพูดมาตามตรง พวกเราทำแบบนั้นกันเพื่อรักษาให้ฉันจริงเหรอ” ซุนหลิงหลิงพิงไปบนตัวของกัวไฮว่ แล้วถามขึ้นเบาๆ

        “ยังจะถามอีก หมอจะหลอกคนได้ยังไง” กัวไฮว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นจริงเป็นจัง จริงๆ วิธีรักษาซุนหลิงหลิงยังมีอีกวิธี แต่ด้วยพลังปราณของกัวไฮว่ในตอนนี้ไม่อาจะทำให้สำเร็จได้ วิธีรักษาแบบดั้งเดิมจึงได้ผลง่ายที่สุดแล้ว

        “ยายหนู กินนี่ไป มันจะช่วยรักษาร่างกาย เรามาอาบน้ำด้วยกันเถอะ” กัวไฮว่ส่งยากันแก่ให้ซุนหลิงหลิงเม็ดหนึ่ง ไม่ทันรอให้ซุนหลิงหลิงมีปฏิกิริยาตอบกลับ กัวไฮว่ก็อุ้มเธอเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงเกิดขึ้นอีกระลอก

        “กัวไฮว่ นายดูเร็วเข้า นายดูหน้าฉันสิ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ” หลังจากที่ทั้งสองสนุกกันก็หลับไปจนถึงเก้าโมงเช้า ตอนที่ซุนหลิงหลิงไปอาบน้ำ จู่ๆ ก็พบว่าผิวของตนเองเปลี่ยนไปขาวนวล สีหน้าก็ดีขึ้นเยอะ ผิวทั่วร่างกายก็เนียนนุ่มจนมีน้ำออกมา

        “สามีเธอบอกแล้วไง เป็นผู้หญิงของผมจะต้องมีความสุข มาอีกรอบไหม” กัวไฮว่อุ้มซุนหลิงหลิง แล้วทั้งสองก็สนุกกันอีกครั้ง

        “ม้าพ่อพันธุ์ นายมันม้าพ่อพันธุ์” ซุนหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างโมโห

        “งั้นเธอก็เป็นม้าแม่พันธุ์” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “รีบเปลี่ยนชุดเถอะ อาการป่วยเธอหายดีแล้ว แถมยังได้สามีหล่อๆ แบบฉันอีก ต้องเลี้ยงข้าวฉันหน่อยแล้วไหม”

        “ตาบ้า ไอ้ตาบ้า” ซุนหลิงหลิงเบ้ปากพูด

        “พี่หลิงหลิง กลับมาสักที ไม่เป็นไรใช่ไหม หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม” หลังจากที่กัวไฮว่กับซุนหลิงหลิงทานมื้อเช้าที่แสนจะอุดมสมบูรณ์ ไม่สิ น่าจะนับเป็นมื้อเที่ยงมากกว่า ทั้งคู่ก็แยกย้ายกลับไปยังห้องนอนของตน ซุนหลิงหลิงยังไม่ทันจะนั่งลง เสิ่นปี้โหรวก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วก็ถามขึ้นเบาๆ

        “ทำอะไรอะไรกัน” ซุนหลิงหลิงหันศีรษะกลับไปพูดยิ้มๆ กับเสิ่นปี้โหรว

        “พี่หลิงหลิง หน้าพี่…พี่ใช้เครื่องสำอางอะไรเหรอ ทำไมเป็นแบบนี้” เสิ่นปี้โหรวพูดอย่างตกอกตกใจ อยู่กับซุนหลิงหลิงมานาน แม้ซุนหลิงหลิงจะสวย แต่ก็ไม่ได้สวยเกินหน้าเกินตาขนาดนี้

        “กัวไฮว่รักษาอาการป่วยให้พี่แล้ว จากนี้ไปพี่ไม่ต้องลาเรียนทุกเดือนอีกแล้วล่ะ” ซุนหลิงหลิงพูดขึ้นด้วยความดีใจ

        “เขารักษาได้จริงด้วย รักษาให้พี่ทั้งคืน พวกพี่สองคนไม่ได้เกิดเรื่องอื่นขึ้นใช่ไหม” เสิ่นปี้โหรวมองซุนหลิงหลิงแล้วถามขึ้น “จริงสิ ฉันเคยเห็นในหนังสือ ผู้หญิงที่มีความรักจะมีสีหน้าดีขึ้น ทั้งสองคนลงเอยกันแล้วใช่ไหม”

        “อะแฮ่มๆ ยายบ้า วันๆ อ่านแต่หนังสืออะไรก็ไม่รู้” ซุนหลิงหลิงพูดพลางโยนหมอนไปทางเสิ่นปี้โหรว

        “ให้ตาย ฉันทายถูกด้วย พี่หน้าแดงแล้ว พี่หลิงหลิง พี่เป็นเมียคนที่เท่าไหร่ของกัวไฮว่ล่ะ” เสิ่นปี้โหรวพูดขึ้นยิ้มๆ “ถังซี โหยวโยวโยว ซูเยี่ย แถมยังมีมู่หรงเวยเวย พี่ พี่เป็นคนที่ห้า ให้ตาย สาวสวยมอหกขอเราถูกเด็กมอสี่ล่อลวงไปเรียบร้อยแล้ว” พูดเสร็จทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

        “เวยเวย พรุ่งนี้ลาวันนึงนะ พาฉันไปบ้านเธอ ฉันจะไปดูหน่อยว่าจะรักษาอาการป่วยพี่ชายเธอยังไง” เมื่อกัวไฮว่ไปถึงห้องนอน ก็รีบต่อสายโทรหาเวยเวยแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ หลังจากพัวพันกันมาทั้งคืน เขาก็รู้สึกว่าพลังเซียนในร่างกายก็เพิ่มขึ้นมาไม่น้อย ที่คนโบราณพูดกันไม่ได้หลอกจริงๆ ด้วย ถึงแม้จะไม่ได้สนใจเลือกเส้นทางสู่เซียน แต่จากอารมณ์ของซุนหลิงหลิงในตอนนี้ ทำให้เขาได้รับอะไรไปไม่น้อยเลยจริงๆ

        “จู้จื่อ แล้วตัวตัวล่ะ ทำไมไม่เห็นตัวตัวเลย” กัวไฮว่เดินวนทั่วห้องนอนก็ไม่เห็นตัวตัว

        “เหอะๆ คุณไฮว่ เมื่อคืนพี่ตัวตัวก็ไปเดต หูซีบอกเขาว่าที่บ้านไม่มีคนอยู่ เขาน่าจะอยู่ที่บ้านหูซีนะ แต่ว่า มีแฟนนี่มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ” เซวียนต้าจู้พูดยิ้มๆ

        “จู้จื่อ เปิดประตูให้ฉัน เร็วเข้า” ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

        “กลับมาแล้วเหรอ เดี๋ยวผมไปเปิดให้” เซวียนต้าจู้รีบเปิดประตู ส่วนเฉียนตัวตัวก็ยืนซึมอยู่หน้าประตู

        “พี่ตัวตัว คุณไฮว่ไปมาทั้งคืนกลับมาออกจะกระฉับกระเฉง พี่ก็ไปมาทั้งคืน ทำไมซึมอย่างนี้ล่ะ” เซวียนต้าจู้ถามขึ้นเบาๆ

        “ที่บ้านไม่มีคน ไม่มีคนจริงๆ ฉันกดออดที่ชั้นล่างบ้านหูซีทั้งคืน ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ฉันเลย ตอนเช้าฉันเลยโทรศัพท์หาหูซี ฉันถึงได้รู้ว่าที่เธอบอกว่าที่บ้านไม่มีคน ก็คือไม่มีคนจริงๆ” เฉียนตัวตัวพูดขึ้นแทบจะร้องไห้

        “ฮ่าๆ พี่ตัวตัว พี่เคาะประตูอยู่ทั้งคืน นี่คือไอคิวระดับผู้แข่งขันวิชาการเหรอ ฮ่าๆ” เซวียนต้าจู้พูดพลางหัวเราะเสียงดังลั่น

        “ไปกัน พี่จะแกไปกินข้าว เติมเต็มจิตใจน้อยๆ ที่แสนจะบาดเจ็บของแก” พูดเสร็จ ทั้งสามก็เดินออกจากห้องนอนไป

        “ตัวตัว จู้จื่อ อันนี้ให้พวกนาย คนละอัน เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาชงดื่มด้วยกันล่ะ” กัวไฮว่พูดพลางส่งกล่องใบหนึ่งให้ตัวตัว ข้างในมียาลูกกลอนสีครามอยู่สองเม็ด

        “พี่ไฮว่ วันนี้ผมทรหดมาพอแล้ว พี่คงไม่ได้จะแกล้งผมอีกใช่ไหม” เฉียนตัวตัวหยิบยาลูกกลอนมาแล้วพูดขึ้นเบาๆ

        “ถ้าพี่ไม่กล้ากินก็เอามาให้ผม” เซวียนต้าจู้เอายาเม็ดนึงใส่ปาก ไม่นานก็มีไอร้อนระลอกหนึ่งสะพัดไปยังจุดตันเถียน

        “คุณไฮว่ นี่มันอะไรกัน ไม่ได้การแล้ว ผมต้องไปห้องน้ำ” เซวียนต้าจู้รีบบึ่งไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด

        “บอกแล้วไงว่าให้ซื้อน้ำมาชงกิน ยังจะกินไปตรงๆ แบบนั้นอีก เฮ้อ” กัวไฮว่ส่ายศีรษะ “ตัวตัว เดี๋ยวกินซะนะ ไม่มีผลเสียหรอก เป็นยาขับพิษ พี่ลงแรงไปไม่น้อยเลยนะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “สบายจัง คุณไฮว่ ของที่คุณให้ดีมากเลย ผมรู้สึกร่างกายสบายมากเลย” ประมาณสิบเจ็ดนาที เซวียนต้าจู้ก็ปรากฏยังข้างๆ ของทั้งสองอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น

        “จู้จื่อ อย่าหลอกกันสิ” เฉียนตัวตัวเห็นเซวียนต้าจู้ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก ก็กินยาลูกกลอนลงไป จากนั้นก็วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ

        “มาดูเร็ว นั่นเฉียนตัวตัวที่ซ้ำชั้นแล้วไปแข่งวิชาการไม่ใช่เหรอ ทำไมดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ไม่เห็นจะดูร้ายเหมือนที่เพื่อนๆ พูดกันเลย” หลังจากที่เฉียนตัวตัวออกมาจากห้องน้ำ แล้วนักเรียนหญิงสองสามคนเห็นเขาเข้า ก็แอบวิจารณ์กันเบาๆ

        “ใช่ ทำไมหน้าเขาไม่มีสิวแม้แต่เม็ดเดียว ไม่รู้ใช้ผลิตภัณฑ์รักษาสิวอะไร” นักเรียนสาวอีกคนพูดขึ้นเบาๆ

        “ดูสิ กัวไฮว่ กัวไฮว่อยู่ตรงนั้น หล่อมาเลย” ผู้หญิงทั้งสามคนเดินไปตามทางที่เฉียนตัวตัวไปแล้วเห็นกัวไฮว่กับเซวียนต้าจู้ ก็พูดขึ้นเสียงดัง

        “ตอนนี้ฉันมีชื่อเสียงในโรงเรียนฟู่จงไม่น้อยเลยแฮะ” กัวไฮว่เห็นท่าทางอยากจะจีบตนเองแต่ดันอายของนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง ก็พูดขึ้นยิ้มๆ

        “กัวไฮว่ พวกนายก็มากินข้าวเหรอ” ซุนหลิงหลิงกับเสิ่นปี้โหรวบังเอิญเจอกัวไฮว่ที่ร้านอาหาร ซุนหลิงหลิงพูดขึ้นยิ้มๆ

        “กล้าเรียกชื่อสามีตรงๆ เหรอ อยากโดนตีหรือๆ ไง” กัวไฮว่เองก็ไม่ได้เลี่ยงคำครหา ยืนมือไปตีเข้าที่ก้นของซุนหลิงหลิง ซุนหลิงหลิงมองกัวไฮว่ด้วยความเขินอาย แต่ไม่ได้โกรธ ทำเอาทุกคนเบิกตาโพล่ง