[นิยายแปล] ผ่าสวรรค์ราชันอมตะ - ตอนที่ 34 รับใช้ด้วยอักษร

        “ไม่ได้ ไม่ได้เธอเป็นแขก ฉันจะเอาของจากเธอได้ยังไงกันไม่งั้นเดี๋ยวนายท่านจะดุเอา”อู๋มาพูดยิ้มๆ“จริงสิเธอรู้ได้ยังไงเหรอว่าฉันมีหลานชาย เวยเวยคงบอกเธอสินะ”

        “อู๋มารับของนี่ไว้เถอะ จากนี้ไปไม่แน่ว่าผมอาจจะได้มาที่นี่อีกบ่อยๆก็ได้นะ”กัวไฮว่ไม่ได้อธิบาย เขายัดกวนอิมหยกไปในมือของอู๋มา“เอาให้หลานพกติดตัวไว้นะครับ ฮ่าๆ”

        “อู๋มาทำไมถึงได้เสียงดังขนาดนี้ ยายหนูเวยเวยยังไม่มาอีกเหรอ”มีเสียงของผู้อาวุโสดังลอยออกมาจากในห้อง จากนั้นปรมาจารย์อวี้เฟิงก็เดินออกมา กัวไฮว่เคยเจอปรมาจารย์อวี้เฟิงแล้วครั้งหนึ่งที่หอประชุมโรงเรียน ทว่าวันนี้ได้เจออีกครั้งก็สัมผัสได้ถึงไอแห่งความคุ้นเคยมาจากกายของปรมาจารย์อวี้เฟิง

        “คุณปู่วันนี้หนูมาเพื่อนคนนึงมาพบท่านค่ะ แหะๆ”มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆกับปรมาจารย์อวี้เฟิง

        “อืม ฉันอยากดูหน่อยว่ายายหนูเวยเวยพาคนแบบไหนมาหาฉันถึงที่นี่”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดยิ้มๆ“ขนาดตอนนั้นเธอยังไม่ได้พาข่งเสวียนนั่นมาที่นี่เลย”

        “นายท่านพูดอะไรแบบนั้นล่ะคะ อันไหนไม่ควรพูดก็ไม่ต้องพูด”อู๋มารีบเดินไปข้างๆปรมาจารย์อวี้เฟิงแล้วออกแรงดึงปรมาจารย์อวี้เฟิง

        “พอแล้วอู๋มาถ้าแทงใจดำแค่นี้แล้วยายหนูเวยเวยยังทนไม่ได้ งั้นฉันก็มองคนผิดไม่เหมาะจะเป็นศิษย์ฉันแล้วล่ะ เธออย่ามาอยู่ตรงนี้เลยไปทำกับข้าวเถอะ หลายวันก่อนเด็กบ้านั่นเอาอาหารป่ามาให้ เธอไปทำอาหารดีๆมาสักหน่อยสิ”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดยิ้มๆ

        “ผมกัวไฮว่เคยพบปรมาจารย์อวี้เฟิงมาแล้วครับ”กัวไฮว่ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ

        “เหล้าที่เต๋อจื้อแบ่งให้เมื่อวานเป็นของเธอสินะ ยังมีอีกใช่ไหม วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวเธอ งั้นเธอก็ต้องเอาเหล้ามาแบ่งฉันใช่ไหม”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดยิ้มๆอย่างไม่วางอำนาจเลยแม้แต่น้อย“เรื่องข้าวให้อู๋มาไปจัดการเถอะ ไปกันพวกเธอตามฉันไปห้องหนังสือเถอะ เมื่อเช้าฉันเขียนอักษรมงคลไว้พวกเธอมาดูสิ”

        “ผู้อดทนมีผล ผู้วุ่นวายไร้สำเร็จ ผู้แข็งแกร่งมีสุข ผู้แย่งชิงไร้เกษม”อักษรจีนขนาดใหญ่ทั้งสิบหกตัวดึงดูดสายตาคนอ่านเอาไว้

        “ยายหนูอย่าเพิ่งสนใจอักษรมงคลนี่ เธอไปเขียนพู่กันหน่อยไป ฉันจะดูว่าหนึ่งเดือนแล้วเธอจะมีพัฒนาการบ้างไหม”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดยิ้มๆ

        “ท่านอาจารย์ระหว่างทางผมได้ไปเลือกซื้อพู่กัน หมึก กระดาษ แล้วก็ได้พู่กันดีๆมาด้ามหนึ่งโดยบังเอิญ ในเมื่อจะให้เวยเวยเขียนพู่กัน ผมให้เธอใช้พู่กันด้ามนี้ก่อนแล้วกัน”กัวไฮว่พูดพลางเอาพู่กันด้ามนั้นออกมาจากกระเป๋าสะพายหลัง ตัวเขาเองเดินไปยังด้านหน้าแท่นหมึกแล้วเริ่มฝนหมึกให้มู่หรงเวยเวย

        “มู่ชิงไป๋ใจกว้างนะครั้งนี้ ฮ่าๆ แต่พ่อหนุ่มบอกแล้วว่าพู่กันนี่จะให้ฉัน ก็อย่ามาเสียใจทีหลังนะ แล้วถ้าฉันจะให้อักษรมงคลแก่เธอก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

        “พี่ไฮว่พี่ว่าฉันเขียนอักษรอะไรดี”มู่หรงเวยเวยรับพู่กันที่กัวไฮว่ส่งมาให้แล้วถามขึ้นเบาๆ

        “ในใจอยากเขียนอะไรก็เขียน อักษรล้วนเกิดมาจากจิตใจในใจอย่าคิดเรื่องอื่นเพราะไม่งั้นไม่ว่าจะควบคุมมือยังไงก็จะเขียนออกไม่ได้ดีที่สุด”กัวไฮว่พูดขึ้นเบาๆ“ฝนหมึกเสร็จแล้วเริ่มเลยเถอะ”พูดจบกัวไฮว่ก็เดินไปด้านหลังมู่หรงเวยเวย

        “รอแสนเนิ่นนานแต่เปลี่ยนใจเจ้าว่ารักเปลี่ยนไปแล้ว”เดิมเป็นสองวรรคในกลอนของน่าหลานซิ่งเต๋อ[1]แต่มู่หรงเวยเวยแก้คำว่า“เปลี่ยนไปง่าย”เป็น“เปลี่ยนไปแล้ว”เมื่อเขียนเสร็จมู่หรงเวยเวยก็วางพู่กันแล้วเดินไปยังข้างๆปรมาจารย์อวี้เฟิง

        “พ่อหนุ่มเธอก็ไปเขียนพู่กันให้พวกเราดูหน่อยสิ”ท่านปรมาจารย์ไม่ได้พูดมากมองไปยังกัวไฮว่แล้วรอปฏิกิริยาของเขา

        “งั้นก็ต้องโชว์ความอัปลักษณ์สักหน่อยแล้ว”กัวไฮว่ก้าวไปข้างหน้า วางกระเป๋าเป้ที่หลังไว้บนพื้น ปลดกระดุมด้านบนของเสื้อออกสองเม็ด แล้วค่อยๆพับแขนเสื้อ เดินไปยังอ่างล้างหน้าตรงประตู เขาค่อยๆจุ่มมือลงไปล้างมือเบาๆสองสามทีจากนั้นก็เช็ดให้สะอาด

        “เข้าประตูความคะนึงรู้ทุกข์ความคะนึง ความคะนึงอันนิรันดร์ความทรงจำอันนิรันดร์ ความคะนึงเพียงชั่วครู่แต่ไม่สิ้นสุด”ในขณะที่กัวไฮว่วางพู่กันลงปรมาจารย์อวี้เฟิงก็ปรบมือขึ้นมาเสียงดัง

        “ดี ดี ดี ไม่คิดว่าแก่แล้วยังจะได้เห็นอักษรแบบนี้ ไม่เสียใจเลยจริงๆ ไม่เสียใจ”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดเสียงดัง“หนานเจิ้นเป่ยเซวียนอะไรกัน ปรมาจารย์อวี้เฟิงอะไรกัน ไร้สาระทั้งนั้น พ่อหนุ่มให้ฉันคารวะหน่อยเถอะ”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดพลางโค้งคำนับกัวไฮว่

        “ท่านอาจารย์อย่ารังแกเด็กสิ อาจารย์พูดถึงอักษรของเวยเวยหน่อยเถอะ”กัวไฮว่ก้าวไปข้างหน้าพยุงปรมาจารย์อวี้เฟิงแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ

        “ดีงั้นพูดถึงอักษรของเวยเวยก่อนแล้วกัน”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดยิ้มๆ“ก่อนหน้านี้ฉันไม่อาจรับเธอเป็นศิษย์ได้เพราะว่าเธอยังไม่สามารถเอาตัวเองออกมาจากเรื่องของข่งเสวียนได้ ในเมื่อไม่ตัดสัมพันธ์ก็ไม่อาจเขียนอักษรได้ แต่ตอนนี้ถ้าเธอยังอยากผูกวาสนาเป็นศิษย์อาจารย์กับฉันอยู่ ฉันก็ตกลง”

        “เวยเวยยังไม่รีบไหว้อาจารย์อีก ติดตามอาจารย์เถอะ อักษรของอาจารย์น่ะสมกับที่เป็นยอดฝีมือแห่งจีน”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “พ่อหนุ่มอย่ามารังแกคนแก่สิ ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่เข้าใจ ดูจากอายุเธอแล้วเนี่ย เธอเขียนอักษรออกมาได้สวยแบบนี้ได้ยังไงกัน”

        “คนทั่วไปรู้แค่ว่ากัวหลิวอี้มีหลานชายผู้ร่ำรวยคนหนึ่ง ไม่เรียนหนังสือหนังหามีพิษมีภัย แต่ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหนุ่มผู้ร่ำรวยอายุสิบกว่าปีผู้นี้เช้ารู้คุณธรรมเย็นก็ตายได้ ผมก็แค่เดินบนถนนอีกเส้นก็เท่านั้น”กัวไฮว่พูดเบาๆ

        เมื่อได้ยินกัวไฮว่พูดจบดวงตามู่หรงเวยเวยก็พลันแดงก่ำจริงสิเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกคนหนึ่งต้องผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดไหนถึงได้เขียนออกอักษรออกมาได้สวยขนาดนี้และทำให้ปรมาจารย์ด้านวัฒนธรรมแห่งยุคโค้งคำนับให้ได้ผู้ชายที่ตนเลือกไม่ผิดแน่

        ปรมาจารย์อวี้เฟิงผงกศีรษะเบาๆ แม้เขายังไม่อาจเชื่อแต่ไม่ว่าจะผ่านอะไรมากัวไฮว่ก็อายุเพิ่งเต็มสิบหก

        “เหอะๆ ท่านอาจารย์เมื่อกี้ผมเห็นกระดานหมากที่ห้องรับแขกไม่งั้นก่อนกินข้าวเรามาเล่นกันไหมครับ”กัวไฮว่มองมู่หรงเวยเวยที่ดวงตาแดงก่ำ มองปรมาจารย์อวี้เฟิงที่ราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ก็แอบคิดว่าคราวนี้เล่นใหญ่ไปนิด แต่ข้าจะไม่บอกพวกเจ้าหรอกว่าข้าคือเทพแห่งจิตที่ถูกสรวงสวรรค์เนรเทศมา สมัยราชวงศ์ถังข้ามีชีวิตอยู่ตั้งร้อยกว่าปีได้มั้ง

        “พ่อหนุ่มเล่นหมากล้อมเป็นด้วยเหรอ”ปรมาจารย์อวี้เฟิงชะงักไปครูหนึ่งก่อนจะถามขึ้นด้วยความตกอกตกใจ

        “นิดหน่อยครับ แต่ว่าเห็นกระดานหมากที่ยังเล่นไม่เสร็จแล้วคันมือนิดหน่อย”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “ไปเราไปที่ห้องรับแขกกันยายหนูครั้งนี้อาจารย์ขอบใจเธอมากนะ ดูท่าตอนนั้นที่เธอไปไม่พาข่งเสวียนมาน่ะถูกแล้วล่ะ ฮ่าๆ”ปรมาจารย์อี้เฟิงพูดยิ้มๆอย่างไม่ปิดบัง

        “ท่านอาจารย์ให้ผมเริ่มก่อนเถอะ ผมขอเอาเปรียบท่านหน่อยนึง”กัวไฮว่พูดพลางหยิบตัวหมากสีดำแล้วค่อยๆวางไปบนกระดาน

        เมื่อวางไปสามสิบหมากอวี้เฟิงเงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจถึงขั้นขีดสุด คิดอย่างไรคิดไม่ถึงที่แท้หมากดำก็สามารถจบเกมส์ที่ตนเองไม่สามารถจบมาตลอดได้

        “ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว พ่อหนุ่มชนะ”ปรมาจารย์อวี้เฟิงพูดเสียงดัง“พ่อหนุ่มอย่าเรียกฉันว่าอาจารย์เลยฉันแซ่เฉินชื่ออวี้ทงต้นตระกูลมาจากอวี้ซู่มณฑลชิงไห่ต่อไปเธอเรียกฉันว่าเหล่าเฉินก็ได้”

        “ท่านอาจารย์ก็แซ่เฉิน?”กัวไฮว่ชะงักไปสุดท้ายก็รู้ว่าไอแห่งความคุ้นเคยตอนที่เดินเข้าประตูมานั้นมาจากไหน อวี้ซู่แซ่เฉินเด็กน้อยจากหมู่บ้านตระกูลเฉินที่ซุนหงอคงช่วยที่แม่น้ำทงเทียนก็แซ่เฉินไม่ใช่เทพแห่งจิตในเวลาต่อมาหรอกหรือ

        
 

        [1]กวีในสมัยราชวงศ์ชิง

         

                                                                 ————————

                                 อ่านเร็วก่อนใคร ไม่พลาดทุกการอัปเดตนิยายได้ที่เว็บ Kawebook ^^

                                                    https://www.kawebook.com/story/6815