“เหล่าเจี่ยหลานแกรู้จักกับเด็กที่ขายเหล้านั่น แกเคยกินเหล้าดีแบบนี้มาก่อนแล้วใช่รึเปล่า แกนี่มันรอบคอบจริงๆเลยนะไม่เรียกพวกเราไปด้วยเนี่ย แกทำเรื่องอย่างนี้เหรอเจี่ยกูอวิ๋น”ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆเจี่ยกูอวิ๋นเลียเหล้าที่หยดลงบนฝ่ามือแล้วพูดเสียงดัง

        “แกเห็นฉันเป็นคนยังไง ฉันจะบอกแกให้นะ วันนี้ฉันเพิ่งเคยกินเหล้านี่ครั้งแรกแล้วก็แค่หยดเดียวด้วย”เจี่ยกูอวิ๋นตะคอกเสียงดังด้วยใบหน้าสีแดงก่ำ“หยวน เจี่ยหยวน ไสหัวไปเลย”

        “เรียกเย่าเอ๋อร์มา เมื่อกี้ฉันเพิ่งเห็นว่าเขาอยู่ด้านหลัง”หลี่โต้วเทียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

        “ของหายาก มีของหายากปรากฏขึ้นในการประมูลอีกแล้วหลานชายเอ๋ย”แม้หวังหย่งจิ้นปู่ของหวังเซิงจะไม่ได้ชิมเหล้าแต่เมื่อเห็นท่าทางของคนที่อยู่เบื้องหน้าเหล่านี้ก็พลันเข้าใจโดยทันทีว่าเหล้านี่เป็นเหล้าที่หลานชายตนเองนำมาให้หวังหย่งจิ้นที่เดิมควรจะยินดีกลับไม่อาจยินดีออกมาได้

        “ยายหนูหลินเริ่มเถอะเหล้านี่ราคาเท่าไหร่ เธอเปิดราคามาเลย”ท่ามกลางฝูงชนมีคนตะโกนเสียงดัง

        “ปู่หกบอกแล้วนี่ เหล้านี่ปริมาณสองชั่งสองตำลึงราคาอย่างต่ำสุดคือหนึ่งพันทุกครั้งเพิ่มราคาได้ไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยหยวนเริ่มเลยค่ะ”หลินซวงพูดเสียงดัง

        “ห้าสิบล้าน ไม่พูดเยอะแล้วเหล้านี่ฉันให้ราคาห้าสิบล้าน”ชายแก่หัวหงอกพูดเสียงดังเขาคืออู่เชียนเศรษฐีเมืองอู่เฉิงผู้บุกเบิกอสังหาริมทรัพย์เมืองอู่เฉิง

        “หลิวกังเห็นแล้วหรือยัง แกยังว่าฉันแกล้งแสดงว่าอร่อยอีกหรือเปล่า เหล้าเนี่ยพี่เคยกินมาก่อนแล้ว เคยกินหลายแก้วด้วย รู้รึเปล่าว่าเป็นเงินเท่าไหร่ เอาทองทั้งหมดมาแลกยังไม่พอเลยเจ้าโง่เอ๊ย”เฉียนตัวตัวตะคอกเสียงดังลั่นกับนักเรียนชายที่วันนั้นที่หน้าห้องเรียนบอกว่าตัวเองแกล้งแสดง

        “ห้าสิบล้าน อู่เชียนแกไม่ให้โอกาสให้พวกเราได้มีส่วนร่วมเลย”ผู้อาวุโสที่นั่งแถวหน้าพูดเสียงดัง

        “ห้าสิบห้าล้าน ลุงเชียนขอโทษด้วยนะครับไม่ทราบว่าน้องผมยังมีอีกหรือเปล่าเหล้านี่ผมเลยต้องประมูลไปให้นายท่านให้ได้”เจี่ยหยวนพูดยิ้มๆ เจี่ยกูอวิ๋นมองเจี่ยหยวนแวบหนึ่งแล้วหัวเราะด้วยความพออกพอใจ

        “หกสิบล้าน เสี่ยวหยวนแกเคลียร์กับตาแก่เจี่ยแล้วนี่ คราวก่อนเงินกู้แกฉันก็เป็นคนช่วยแก คราวนี้ยังจะมีหน้ามาแย่งฉันอีกเหรอ”อู่เชียนพูดยิ้มๆ

        “ไม่ว่านายท่านจะทำยังไง สุดท้ายแล้วก็เป็นของปู่ผมอยู่ดี ไม่มีปู่ผมก็คงไม่มีพ่อผมไม่มีพ่อผมก็คงไม่มีผม และถ้าไม่มีผมก็ไม่มีอะไรแล้ว เจ็ดสิบล้าน”เจี่ยหยวนพูดขำๆ

        “พวกแกสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ ทำอย่างกับเหล้าเป็นของพวกแก แปดสิบล้าน เหล้าดีก็ต้องแบ่งกัน”ผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งลุกขึ้นมาพูดเสียงดัง เบื้องหลังมีสิบกว่าคนตื่นเต้นกันใหญ่

        “คุณปู่ท่านก็เห็นนี่ ผมไม่กล้าบอกราคาอีกแล้ว นายท่านคนเป็นสิบได้ตามเก็บผมแน่ เหล้านี่ผมไม่ประมูลแล้วนะ อยากกินคุณปู่ก็เอาเองสิ”เจี่ยหยวนพูดเสียงดังกับเจี่ยกูอวิ๋น

        “หลายคนร่วมมือกันขนาดนี้ทำเอาเด็กๆตกใจหมดเลย แต่ไม่มีผลอะไรกับพวกเราหรอก ขอบอกไว้ก่อนเรื่องในงานประมูลครั้งนี้ใครก็ห้ามคิดบัญชี”เจี่ยหยวนค่อยๆลุกขึ้นมา“ร้อยล้าน ฉันให้ร้อยล้านได้กินเหล้าดีฉันก็ตายตาหลับแล้ว”

        “พี่ใหญ่เหล้าสามชั่งขายได้ร้อยล้าน งั้นเหล้าของเจ้าสี่กับพวกเราจะราคาเท่าไหร่กัน เหล้านี่เนี่ยเจ้าสี่เอามาจากไหนกันแน่”หวังเซิงไม่รู้ว่าตนเองเดินมาข้างหลี่เย่าตั้งแต่เมื่อไหร่เขาพูดขึ้นเบาๆ

        “คราวก่อนฉันบอกแล้วไงตอนนี้เจ้าสี่นี่ไม่ธรรมดาเลย”หลี่เย่าพูดยิ้มๆ“ตอนนี้ฉันอารมณ์ดีจังเลย ฮ่าๆ เหล้านี่ใครก็ห้ามดื่มฮ่าๆ”

        “เงินมันเป็นสิ่งไม่ดีจ่ายหมดยังหาใหม่มาได้ หนึ่งร้อยสิบล้าน เจ้าเจี่ยยอมให้คนแก่อย่างฉันหน่อยเถอะ เหล้านี่ฉันก็ซื้อไปให้พ่อของฉัน เห็นแก่มิตรภาพปู่แกกับพ่อฉันยอมให้ฉันเถอะนะ”อู่เชียนพูดเสียงดัง

        “ฮ่าๆ เสี่ยวเชียนถ้าเกิดน้องเต๋อจื้อมาฉันจะไว้หน้าแกนะแต่ว่าคราวนี้ไม่ได้จริงๆได้ลิ้มลองเหล้านี่แล้วฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ หนึ่งร้อยสิบห้าล้าน”เจี่ยกูอวิ๋นตะโกนด้วยความบ้าคลั่ง

        “พี่ใหญ่เจี่ยที่พี่พูดเมื่อกี้จริงเหรอ”เมื่อเจี่ยกูหยวนพูดจบประตูใหญ่หอประชุมก็ถูกเปิดออกผู้อาวุโสนั่งบนรถเข็นรายหนึ่งถูกเข็นเข้ามา

        “เต๋อจื้อแก…แกมาได้ยังไง”เจี่ยกูอวิ๋นพูดเสียงเบาด้วยความสับสนเล่นใหญ่กันเกินไปแล้ว

        “เสี่ยวเชียนบอกว่าวันนี้มีเหล้าดีฉันต้องมาดูให้ได้ดูท่าจะจริงพี่จะช่วยผมประมูลหรือจะให้ผมทำเองล่ะ”อู่เต๋อจื้อถามขึ้นยิ้มๆ

        “แก แกฟื้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จะมาทำให้วุ่นวายอะไรอีก”เจี่ยกูอวิ๋นพูดเสียงดัง“ฉันไม่แย่งแกหรอก แต่แกจะแย่งมาได้ไหมนั้นก็อยู่ที่แกแล้วแหละ”

        “ร้อยยี่สิบล้าน คงไม่มีใครมาแย่งกับคนห่วยๆอย่างฉันใช่ไหม”อู่เต๋อจื้อพูดยิ้มๆด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก ทว่าทั้งโถงประชุมกลับไม่มีใครเพิ่มราคาอีก

        “อู่เต๋อจื้อนี่ใครกัน”กัวไฮว่มองไปทางสาวๆทั้งสามคนที่มองอู่เต๋อจื้อด้วยท่าทางเคารพนับถือแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ

        “ขาสองข้างของเขาถูกตัดไปเพราะช่วยคนทั้งเมืองอู่เฉิงเอาไว้ ที่เมืองอู่เฉิงของเรามีพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งที่นั่นบันทึกเรื่องราวของเขาไว้ด้วย เขาเป็นฮีโร่ของจริงเลยล่ะ”มู่หรงเวยเวยพูดเสียงเบา

        “อ้อ ถ้ามีคนแบบนี้อยู่จริงๆฉันก็อยากจะสนทนากับเขาสักหน่อยแล้ว”เมื่อกัวไฮว่พูดจบก็ใช้วิชาอ่านจิตกับอู่เต๋อจื่อ

        “เหล้าน่ะอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว ดื่มวันนี้เมาวันนี้ดีกว่า”ความคิดในใจของอู่เต๋อจื้อปรากฏขึ้นในสมองของกัวไฮว่ ประโยคต่อมาทำให้กัวไฮว่ทนไม่ไหวจนลุกขึ้นมา“เหล้าดีแน่ๆ เจ้าหกไม่เคยโกหกอีกอย่างน้ำเต้านี่ไม่ใช่ของธรรมดาแน่ๆ ร้อยยี่สิบล้านไม่คิดเลยว่าใกล้ตายแล้วยังจะเอาเปรียบกันอีก”

        “นายท่าน ท่านเพิ่งจะเข้ามาบางอย่างท่านอาจจะไม่รู้ ผมต้องบอกสักหน่อย”เมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่ข้างนายท่านเดินขึ้นไปหยิบเหล้ากัวไฮว่ก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา

        “อืม พ่อหนุ่มมีอะไรอีกหรือว่าเธอจะเพิ่มราคาอีก”อู่เต๋อจื้อชะงักไปครู่หนึ่งและไม่ได้มีท่าทีไม่พึงพอใจ เขามองกัวไฮว่แล้วถามขึ้นยิ้มๆ

        “นายท่านเหล้านี่ผมไม่เอาหรอก เพราะเป็นเหล้าที่ผมเอามาประมูล”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ“แต่ผมพูดไว้ตั้งแต่ตอนเริ่มแล้วว่าผมขายแต่เหล้าไม่ขายน้ำเต้า ท่านต้องคืนน้ำเต้านี่ให้ผมภายในหนึ่งชั่วโมง”

        “ตาบ้านั่งลงเลยนะนายประมูลน้ำเต้าไปแล้วก็ให้น้ำเต้านี่กับนายท่านไปเถอะ”ถังซีดึงกัวไฮว่เอาไว้แล้วพูดเสียงเบานายท่านตระกูลอู่ผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ โดยปกติแล้วจะไม่คบค้าคนรุ่นหลังหรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นๆในตระกูลอู่จะไม่ทำอย่างนั้น ทั้งในแวดวงทหาร การเมือง การค้า ไม่มีที่ไหนที่ไม่มีคนของตระกูลอู่ จะมาผิดใจกับตระกูลอู่เพราะน้ำเต้าอันเดียวไม่คุ้มเสียเลย

        “ยายหนูน้ำเต้าเป็นของเราก็คือเป็นของเรา นายท่านอู่ไม่โทษเด็กอายุน้อยกว่าเพียงเพราะน้ำเต้าหรอก”กัวไฮว่มองถังซีแล้วพูดยิ้มๆด้วยน้ำเสียงไม่ดังมากนักแต่ก็ทำให้อู่เต๋อจื้อบังเอิญได้ยิน

        “ฮ่าๆเพราะตาแก่อย่างฉันแหกกฎเองภายในหนึ่งชั่วโมงฉันคืนน้ำเต้านี่ให้เธอแน่”อู่เต๋อจื้อพูดยิ้มๆ

                                                                ————————

                        อ่านเร็วก่อนใคร ไม่พลาดทุกการอัปเดตนิยายได้ที่เว็บ Kawebook ค่ะ^^

                                               https://www.kawebook.com/story/6815