[นิยายแปล] ผ่าสวรรค์ราชันอมตะ - ตอนที่ 19 สี่ตัวอันตรายรวมตัว

        “เจ้าสี่ เจ้าสี่มาหาพี่ตรงนี้มา”เพิ่งจะนั่งลงในหอประชุมได้ไม่นานก็เห็นเจี่ยหยวนผู้รูปร่างอ้วนท้วมชูนิ้วมืออวบอ้วนราวหัวไชเท้าเพื่อทักทายกัวไฮว่

        “เจ้าอ้วนเจี่ย ตะโกนเรียกใครฮะ”ข้างๆ เจี่ยหยวนมีคนถามขึ้น สี่ตัวอันตรายให้เจ้าอ้วนตะโกนเรียกอย่างสนิทสนมแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่

        “พี่ไฮว่เจ้าอ้วนนั่นเรียกพี่อยู่รึเปล่า”ถังซีถามขึ้นยิ้มๆ

        “เรียกฉันเหรอ ฉันไม่รู้จักเขา เขาเรียกฉันทำไมกันเมื่อกี้พวกเธอก็เห็นแล้วนี่เขายังกล้าลวนลามนักเรียนหญิงที่ฟู่จง คนแบบนี้ฉันจะไปรู้จักได้ยังไงกัน”กัวไฮว่พูดด้วยใบหน้าเฉยเมย

        “เจี่ยหยวนเจ้าสองแห่งสี่ตัวอันตรายนักธุรกิจผู้โดดเด่นที่สร้างตัวมาจากสองมือเปล่า นอกจากว่านิสัยเจ้าเล่ห์แต่ดูเหมือนว่าเขาทำธุรกิจได้ไม่เลวเลย มีเกียรติมากๆเลยล่ะ ตาบ้านายไม่รู้จักเขาหรือไง ฉันจำได้ว่าตอนเรียนที่จิ่วจงคนบางคนพาเขามาล่าผู้หญิงที่จิ่วจงด้วย”

        “เจ้าสี่ทางนี้ ทางนี้ ไม่แนะนำสาวสวยที่อยู่ข้างๆให้พี่รู้จักสักหน่อยเหรอ”ชายหนุ่มที่เป็นตัวแทนรัฐบาลเข้าร่วมงานประมูลครั้งนี้ข้างกายมีสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่เป็นสาวสวยที่แท้จริง อีกทั้งนักเรียนทั้งฟู่จงรู้จักเธอทั้งนั้น เธอคือสาวหวานประจำรุ่นของอู่เฉิงหลี่เสี่ยวฮวาผู้เป็นหลานสาวของหลี่สวินอวี้ ส่วนชายคนนั้นเป็นใคร ก็มีหลายคนรู้จักเขา เขาคือเจ้าสามแห่งสี่ตัวอันตรายเดิมเป็นรองหัวหน้าศูนย์วางแผนครอบครัวตอนนี้เป็นรองหัวหน้ากรรมการประจำเมือง ถึงจะเป็นรองหัวหน้าเหมือนเดิมแต่คนทั่วไปก็มองออกว่าได้รับเลื่อนตำแหน่งมา

        “พี่ไฮว่คนคนนั้นเรียกพี่น่ะ”ซูเยี่ยพูดอย่างเบื่อหน่าย

        “ไม่รู้จักเอาแฟนตัวเองมา ยังจะมาหาผู้หญิงคนอื่นอีกมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไรเขาเป็นพนักงานราชการนะ สงสัยฉันต้องการงานความผิดซะแล้ว”กัวไฮว่พูดอย่างเมินเฉยกว่าเดิม

        “พี่ไฮว่พี่เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ พวกเราไปทางนั้นกันเถอะ”มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆ“ตาบ้า บ้าของจริงนายเป็นเจ้าสี่สี่ตัวอันตรายนะ พี่สองพี่สามของตัวเองยังไม่รู้จัก”

        “น้องสี่ฉันเติมเงินในบัตรให้แล้วนะรับซะสิ”ในขณะที่กัวไฮว่หมุนตัวกลับไปนั้นเสียงอันแหบแห้งก็ดังขึ้นข้างหูเขา“วันหลังยังต้องไปเที่ยวเล่นกับแกที่ใต้หล้าอู่เฉิงอีก ถึงจะล่อสาวไม่ได้แต่ห้าร้อยล้านนี่ก็มากพอที่จะไปผลาญได้ช่วงนึงเลยนะฮ่าๆ”คนที่พูดไม่ใช่หลี่เย่าจะเป็นใครได้อีก

        “เสี่ยวถังซีไปกันเถอะมองอะไรน่ะ”กัวไฮว่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน มือหนึ่งดึงถังซีมือหนึ่งดึงโหยวโยวโยวจากนั้นก็เดินไปแถวข้างหน้า

        “กัวไฮว่ ถ้าเดินอีกก้าวอินทรีทรายนี่จะลั่นแล้วนะถ้าแกมั่นใจว่าแกวิ่งไว งั้นเชิญเดินต่อไปเลย”ขณะหลี่เย่าพูดอยู่ก็มีปืนปรากฏอยู่ในมือของเขา หลี่เย่าพูดยิ้มๆ“มีปืนครอบครองในที่สาธารณะใช่มีปืนในครอบครองพี่มีใบครอบครองปืนน่ะ บอดี้การ์ดชั้นสูงเขาครอบครองปืนกันได้”

        “พี่ใหญ่พี่เองเหรอเนี่ย เมื่อกี้ผมก็ว่าเสียงเหมือนพี่เลย พี่ไม่ได้ออกไปปฏิบัติภารกิจเหรอ ทำไมมาที่ฟู่จงได้ล่ะ”กัวไฮว่หมุนตัวเดินกลับไปหาหลี่เย่ากอดเขาทีหนึ่ง เด็กหนุ่มสูงร้อยเจ็ดสิบห้าโอบหลี่เย่าผู้สูงร้อยเก้าสิบห้าก็ออกจะรู้สึกแปลกๆไปหน่อย

        “พี่ใหญ่ยังอยากกินเหล้าอีกไหม ถ้าอยากก็ร่วมมือกันหน่อย ผมไม่ได้ขู่พี่นะผมพูดเรื่องจริง โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเหล้าสิบจิน”กัวไฮว่พูดเบาๆข้างหูหลี่เย่า

        “ราคาขาดตัวสิบจินพี่คิดมาแล้ว แกจัดการไปตามความเหมาะสมเถอะ”หลี่เย่าพูดอย่างไร้ความรู้สึก เป็นราชาทหารใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

        “ดีพี่เย่าพอแล้วล่ะ พี่ไปจัดการเรื่องพี่สองพี่สามแล้วกันพวกเขานิสัยแย่มากเลย”กัวไฮว่ตบหลี่เย่าเบาๆแล้วพูดด้วยเสียงค่อย

        “ตกลง”หลี่เย่าพูดจบก็มองสาวสวยทั้งสี่ยิ้มๆกัวไฮว่เดินกลับไปข้างๆสาวสวยทั้งสี่อีกครั้ง

        “พี่ใหญ่ฉันเองราชาทหารหลี่เย่า”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “ตาบ้าเขาคือพี่ใหญ่สี่ตัวอันตรายนายยอมรับแล้วใช่ไหมว่ารู้จักเขาน่ะ”ซูเยี่ยถามขึ้นขำคิกคัก

        “เสี่ยวเยี่ยจื่อโตแล้วกล้าล้อพี่นะ ซูเฉิงเจ้าเด็กนั่นสั่งสอนน้องสาวมาไม่ดีคอยดูแล้วกันว่าฉันจะจัดการกับเจ้าเด็กนั่นยังไง”หลี่เย่าพูดยิ้มๆ“ไม่รบกวนพวกเธอแล้วล่ะฉันไปทางนั้นก่อน เดี๋ยวพอการประมูลสิ้นสุดลงไปกินข้าวกันนะ”พูดจบหลี่เย่าก็หมุนตัวจากไป

        “ทำไมจะไม่ยอมรับพี่ใหญ่ตัวเองล่ะ ทหารของประเทศจีนรักษาความสงบประเทศลงโทษคนชั่วยกย่องคนดีวีรบุรุษของจริง ถ้าพวกเธอไม่ใช่ผู้หญิงของฉันนะ ฉันก็คงแนะนำเขาให้พวกเธอไปแล้ว”กัวไฮว่พูดด้วยใบหน้าจริงจัง

        “แค่กๆ รักษาความสงบประเทศลงโทษคนชั่วยกย่องคนดีรังแกคนอ่อนแอคนโรคจิตเต็มไปด้วยความต้องการ…”ซูเยี่ยพูดเสียงเบา

        “อะแฮ่มเสี่ยวเยี่ยจื่อ เธอได้ยินใครพูดข้อดีพี่ใหญ่ฉันมาเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย”กัวไฮว่พูดเสียงเบา

        “คนในยุทธภพร่ำลือกันมาน่ะ แต่ว่าของนายนี่น้อยกว่าหน่อยเพราะไม่มีสองข้อแรก”ซูเยี่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

        “อะแฮ่ม ไม่พูดแล้วการประมูลจะเริ่มขึ้นแล้ว เดี๋ยวพอเสร็จเราไปกินข้าวกัน วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์กินหลายแก้วได้จริงไหมเสี่ยวเยี่ยจื่อ”กัวไฮว่หรี่ตาพลางพูดขึ้น

        “ใช่ ใช่ ใช่ วันนี้ในที่สุดพี่ไฮว่พี่ไฮว่ก็พูดเรื่องจริง ฮิๆเหมือนว่าวันนี้เสี่ยวซีมีของมาประมูลเหมือนกัน เดี๋ยวนายต้องไปซื้อมานะ”ซูเยี่ยพูดยิ้มๆ

         

        เวลาเก้าโมงตรงหอประชุมที่บรรจุนักเรียนได้หมื่นคนก็เต็มไร้ซึ่งที่นั่ง นักเรียนโรงเรียนฟู่จงนั่งข้างหนึ่งส่วนบุคคลชั้นสูงจากทั่วสารทิศนั่งอีกด้าน หลินซวงใส่กระโปรงยาวปรากฏอยู่บนเวที

        “ตาบ้า ตาแทบหลุดแล้ว”ซูเยี่ยมองกัวไฮว่ที่น้ำลายแทบไหลออกมาแล้วพูดด้วยเสียงดัง

        “แหะๆ ฉันก็ว่าทำไมคนบนเวทีถึงได้คุ้นหน้าคุ้นตาขนาดนี้ที่แท้ก็คุณครูหลินซวงของเรานี่เอง”กัวไฮว่พูดเสียงเบา“แม่มันเถอะ ปิดตากันเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าเป็นเมียๆของฉัน พวกแกจะกล้ามองกันแบบนี้หรือเปล่า”เขาคิดในใจ

        “สวัสดีตอนสายนะคะนักเรียนทุกคนแล้วก็แขกจากทั่วสารทิศทุกท่าน ฉันชื่อหลินซวงเป็นครูวิชาภาษาของโรงเรียนฟู่จงแล้วก็เป็นพิธีกรงานประมูลครั้งนี้ด้วย ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่มาร่วมงานประมูลครั้งนี้กันอย่างคึกคัก เงินที่ได้จากงานประมูลทั้งหมดจะนำไปใช้สร้างโรงเรียนประถมรอบๆเมืองอู่เฉิง ฉันขอขอบคุณแทนพวกเขาด้วยนะคะ”พูดจบหลินซวงก็โค้งตัวให้กับคนที่อยู่ล่างเวที เสียงปรบมือก็พลันดังขึ้นมา

        “วันนี้มีของประมูลทั้งหมดร้อยแปดสิบเอ็ดชิ้นหวังว่าทุกคนจะให้ความร่วมมือกันนะคะ ไม่พูดมากดีกว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าดิฉันตอนนี้ก็คือของประมูลชิ้นแรกค่ะ”หลินซวงพูดพลางเปิดผ้าสีแดงออกมา ข้างในนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางอยู่ในเครื่องเคลือบ

        “นี่เป็นหน้าหนังสือตงปัวหลินจื้อ[1]ที่ผอ.หลี่สวินอวี้เก็บไว้ค่ะ ราคาขั้นต่ำห้าพันหยวนเพิ่มราคาแต่ละครั้งไม่ต่ำว่าร้อยหยวนเชิญเริ่มได้เลยค่ะ”หลินซวงพูดยิ้มๆ

        “ฉันจะเอาของที่ผอ.หลี่สวินอวี้เก็บเอาไว้ ขอบคุณผอ.หลี่ในครั้งนั้นด้วยครับ”ชายหนุ่มแต่งกายดูดีผู้หนึ่งพูดขึ้นด้วยเสียงเบา“ห้าพันหยวน”

        “ตงปัวหลินจื้อของเหล่าหลี่เมื่อก่อนเคยมีโอกาสได้เห็นที่บ้านของเหล่าหลี่เป็นของแท้ไม่มีสิ่งใดมาเปรียบได้ หกพันหยวนครับ”ผู้อาวุโสท่านหนึ่งพูดยิ้มๆ

        “ห้าหมื่น ลุงหลินนายท่านบ้านหนูบอกแล้วว่าต้องให้หนูเอากลับไปให้ได้ ขอโทษด้วยนะคะ”ผู้หญิงอายุสามสิบกว่าปีพูดขึ้นยิ้มๆ

        “แสนนึง ประธานสวี่บริษัทอสังหาวั่นฝูให้ราคาหนึ่งแสนยังมีราคาที่สูงกว่านี้อีกไหมคะ”หลินซวงพูดเสียงเบา“ขอบคุณประธานสวี่มากนะคะ ถือเป็นการเปิดการประมูลครั้งนี้ได้อย่างยอดเยี่ยมเลยทีเดียวค่ะ”หลินซวงประกาศให้สาวแกร่งประจำตระกูลสวี่ประมูลตงปัวหลินจื้อหน้าหนึ่งไปโดยทันทีโดยไม่ได้มีขั้นตอนซับซ้อนแบบงานประมูลอื่นๆทั่วไปและมีราคาสูงกว่างานประมูลทั่วไปนิดหน่อย

        
 

        [1]เป็นหนังสือที่เขียนโดยนักเขียนสมัยราชวงศ์ซ่ง

         

                                                                ————————

                                     อ่านเร็วก่อนใคร ไม่พลาดทุกการอัปเดตนิยายได้ที่เว็บ Kawebook ^^

                                                     https://www.kawebook.com/story/6815