“ขอขอบคุณพี่อี้สุ่ยที่มาเยี่ยมเยียนในวันนี้นะครับ ผมว่าช่วงนี้พี่ก็น่าจะราบรื่นดีนะครับ ไม่ทราบว่ามาหาผมที่นี่มีอะไรหรือเปล่า” กัวไฮว่หรี่ตาพร้อมกับพูดขึ้น

        “ลูกพี่ลูกน้องฉัน ช่วงนี้ร่างกายเธอไม่สู้ดี ได้ยินมาว่านายเปิดคลินิกวันนี้ฉันเลยถือโอกาสที่นายเปิดคลินิกมาช่วยดูอาการให้น้องฉันหน่อยน่ะ” ในขณะที่พูดหานอี้สุ่ยก็ดึงเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง เธอคือเด็กผู้หญิงย้อมผมสีแดงคนหนึ่ง

        “พี่หง เลิกเบื่อสามีได้แล้ว ให้สามีพี่มานี่หน่อยสิ” กัวไฮว่พูดกับฉู่หง เขารู้ดีกว่าสามีของฉู่หงเป็นรองหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเมืองอู่เฉิง รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยถนนซิ่งหลินแห่งนี้

        เมื่อเฉียวต้าจื้อ สามีของฉู่หงได้ยินว่ากัวไฮว่เรียกตนเองก็รีบเดินมาจากที่นั่ง ไม่ใช่เพราะเรื่องที่กัวไฮว่ให้ยาภรรยาตนมาฟรี เพียงแต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวังและตระกูลหลี่ เขาจึงจำเป็นต้องเชื่อฟังนายน้อยที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้เสียหน่อย

        “พี่ครับ พี่ดูเด็กคนนี้หน่อยสิ ผมว่าพี่น่าจะรู้ดีกว่าผมนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ

        “ฉันคือเฉียวต้าจื้อ ตอนนี้ฉันอยู่ในคลินิกไม่ เลขที่ 380 ถนนซิ่งหลิน ใช่ พวกนายมาเดี๋ยวนี้เลย เรียกคนจากแผนกเลิกยาเสพติดมาด้วย ให้ไวเลย” เฉียวต้าจื้อมองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กสาวคนนี้ หากไม่ได้ถูกฉีดสารเสพติดเข้าไปเป็นเวลานานก็คงไม่ได้มีสภาพอย่างที่อยู่ตรงหน้านี้แน่

        “เขาเป็นพี่ชายของเด็ก เดี๋ยวพาไปด้วยกันได้เลย” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ “แต่ในเมื่อเด็กนี่เข้ามาในคลินิกไม่แล้ว ผมว่าทางคลินิกไม่จะไม่ยุ่งไม่ได้นะ” เมื่อกัวไฮว่ใช้วิชาอ่านจิตกับเด็กสาวถึงได้รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนน่าสงสาร ในเมื่อมาที่คลินิกไม่ของฉันแล้ว ช่วยได้ก็ช่วยไป

        “นี่ไอ้น้อง ไม่ต้องหาเหาใส่ตัวเพราะเรื่องนี้ก็ได้นะ เธอเป็นแบบนี้เพราะดูดพิษไปนาน สมุนไพรธรรมดาช่วยไม่ได้หรอก ฉันว่าต้องรอสักหน่อย ฉันพาเธอไปที่สถานีดีกว่านะ” เฉียวต้าจื้อพูดด้วยเสียงดัง

        “จรรยาบรรณแพทย์ ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่อยู่ในเกณฑ์ ‘หกไม่รักษา’ ของคลินิกไม่ แต่ในเมื่อมาที่คลินิกแล้ว ผมก็มีหน้าที่ช่วยเธอ พี่ครับ พี่กลับไปนั่งก่อนเถอะ คนของพวกพี่มานี่ก็ต้องรอเวลา ระหว่างนี้ก็ให้ผมรักษาเธอให้หายดีก่อนแล้วค่อยพาไปสถานี พอพวกพี่ถามอะไรก็จะได้ความขึ้นมาหน่อย” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ

        เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เธอมองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่งก็เหมือนจะรู้จัก ทว่าเธอสนใจสิ่งที่กัวไฮว่พูดมากกว่า ถ้าทำให้เธอไม่ติดสารเสพติดได้อีกจริง ๆ เด็กสาวก็พร้อมยินยอมทำทุกอย่างเพื่อกัวไฮว่

        “ฉันรู้ว่าเธอได้ยินที่ฉันพูด ฉันบอกเธอได้แค่ว่าเธอเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว” กัวไฮว่กระซิบข้างหูเด็กสาว “แต่ฉันจะให้เธอตายในคลินิกไม่ไม่ได้ เพราะเธอไม่ควรตายไปแบบนี้” ในขณะที่พูดกัวไฮว่ก็หยิบยาออกมาเม็ดหนึ่ง เหล่าผู้บำเพ็ญเซียนเทียนระยะหลังที่นั่งอยู่แถวหน้าต่างก็ลุกพรวดขึ้นมา ยาเก้าสี…เป็นยาเก้าสีในตำนานจริงด้วย กัวไฮว่นี่เป็นใครมาจากไหนกันแน่ ทำไมถึงได้มีของแบบนี้ได้

        ถูกต้องแล้ว จากระดับของกัวไฮว่ในตอนนี้ไม่มีทางที่เขาจะทำยาเก้าสีออกมาได้ บนโลกใบนี้ใครก็ไม่อาจทำยาฝืนลิขิตสวรรค์แบบนี้ได้หรอก ทว่าที่กัวไฮว่มียาชนิดนี้ เป็นเพราะเขามีน้ำเต้า น้ำเต้าเหล่าจวิน

        กัวไฮว่ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของผู้อื่น เขาค่อย ๆ ยัดยาเข้าไปในปากของเด็กสาว จากนั้นไม่นาน สีหน้าของเด็กสาวก็เริ่มที่จะแดงระเรื่อขึ้นมา ร่างกายที่เดิมไม่มีโอกาสรอดชีวิตก็กลับเต็มไปด้วยพลัง เด็กสาวพินิจมองชายที่ช่วยชีวิตตนผู้นี้ เธอคุกเข่าแล้วโขกหัวกับพื้นสามทีด้วยความรู้สึกตื้นตันจากภายในหัวใจ จากนั้นความรู้สึกตื้นตันอันประหลาดก็เอ่อล้นเข้าไปในตัวของกัวไฮว่ ที่แท้แค่คนคนเดียวก็นำกุศลมาให้ตนได้มากมายถึงเพียงนี้

        “ปะ…เป็นไปไม่ได้ พี่หลงบอกว่าเธอจะตายที่คลินิกไม่ เป็นไปไม่ได้” หานอี้สุ่ยตกใจถึงขีดสุด เพราะเขารู้สภาพของเด็กผู้หญิงคนนี้ดี ตอนที่เขาพาเธอมาเฮยหลงได้ฉีดยาให้เธอหนึ่งเข็ม เมื่อนึกถึงเข็มเล่มนั้น หานอี้สุ่ยก็รู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ ถึงขั้นที่ว่ากังวลว่าเด็กหญิงคนนี้จะเดินเข้ามาในคลินิกไม่รอด ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เด็กสาวคนนี้จะยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง พร้อมทั้งมองตนด้วยนัยน์ตาที่ทำให้ตนรู้สึกเย็นเยียบ

        “ไอ้น้อง ฉันพาเด็กนี่ไปก่อนนะ” เฉียวต้าจื้อพูดขึ้นเบา ๆ ข้างหูกัวไฮว่

        “ผมเป็นแค่หมอคลินิกไม่ เรื่องนี้พี่ไม่ต้องบอกผมหรอก แต่ผมเชื่อว่าเด็กนี่บริสุทธิ์ หวังว่าครั้งนี้ทางตำรวจอู่เฉิงจะคืนความจริงได้ อย่าปล่อยคนเลวไป และอย่าใส่ร้ายคนดี” กัวไฮว่พูดเบา ๆ

        “เสี่ยวเฉียว ฉันอยากให้เธอเปิดโปงเรื่องนี้ทั้งหมด ช่วยกำกับดูแลพลเมืองทั่วทั้งเมืองอู่เฉิง มีอะไรคอยขวางไว้ก็มาหาฉันได้ ยังไงก็ต้องตรวจสอบเรื่องนี้จนหมดเปลือก” หวังหย่งซิงที่ไม่ปริปากพูดมาตลอดก็พูดด้วยเสียงดัง “ถ้าจำเป็น ถ้าอยากได้คนเธอก็ไปหานายพลหลี่เทียนโต้ว ฉันว่าถ้าร่วมมือกับทางกองทัพในครั้งนี้ก็จะได้ขุดรากถอนโคนเนื้อร้ายในเมืองอู่เฉิงสักที” เมื่อหวังหย่งจิ้นพูดเสร็จ หลี่เทียนโต้วก็ผงกศีรษะเบา ๆ จากนั้นในห้องก็มีเสียงปรบมือดังสนั่นขึ้นมา หานอี้สุ่ยคุกเข่าไปกองกับพื้น เขารู้ว่าเขาจบเห่แล้ว เฮยหลงก็จบเห่ ใต้หล้าอู่เฉิงเองก็จบเห่

        ระหว่างเกิดเรื่องเล็ก ๆ แทรกเข้ามา กัวไฮว่ก็ได้ช่วยหมอที่ถนนซิ่งหลินผู้หนึ่งรักษาอาการปากเบี้ยวที่ทรมานเขามานานนับหลายปี ทำเอาหมอคนนั้นซาบซึ้งจนน้ำตาพราก ทว่ากัวไฮว่เพียงแค่ยกยิ้มเล็กน้อย เพราะเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนตระกูลซย่าโหวที่จับจ้องเขาอยู่ตลอดและชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้ดีว่า ปัญหากำลังจะมาอีกแล้ว

        “ผอ. กัว คุณน่าจะยังจำผมได้นะ” หลังจากที่กัวไฮว่รักษาหมอคนนั้นจากถนนซิ่งหลินเสร็จก็รีบมาปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าสาธารณชน

        “หูปู้ไป๋” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ “ผมรู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร แต่ผมว่าคุณไปซะจะดีกว่า คุณดู ‘หกไม่รักษา’ ให้ชัดนะ คุณก็อยู่ในนั้น ผมไม่รักษาคุณหรอก”

        “กลัวจะรักษาฉันไม่ได้มากกว่ามั้ง” หูปู้ไป๋ชะงักไปก่อนจะยิ้มด้วยความเย็นชา

        “พูดเสียดแทงผมไม่มีประโยชน์หรอกนะ” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ ในตอนนั้นเองหูปู้ไป๋เพิ่งจะรู้ว่าที่แท้ตนเองเตรียมตัวมาตั้งหลายวันทว่าเขากลับไม่มองตนในสายตาแต่น้อย หูปู้ไป๋ลูบยาพิษและยาถอนพิษที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเดินออกจากคลินิกไม่ด้วยใบหน้าแดงเถือก

        “คุณหมอ ผมเดินผ่านมาเห็นว่าคนเยอะก็เลยเข้ามาดู ผมเป็นคนกวาดขยะถนนซิ่งหลินของเรานี่เอง ช่วงนี้ผมปวดหลังมากเลย ช่วยผมดูหน่อยได้ไหม” ชายชราที่แต่งตัวแบบรปภ. คนหนึ่งถามขึ้นเบา ๆ

        กัวไฮว่มองชายชราแวบหนึ่งก่อนจะผงกศีรษะเบา ๆ เขายื่นมือไปลูบหลังชายชรา ที่เขาปวดหลังไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เพียงแค่ตอนสมัยหนุ่มๆ มีต้นตอโรคอยู่ในตัว เลยสั่งยาให้เขาไปหน่อย แล้วก็สั่งให้หลี่อวี้เก็บค่ายาชายชราผู้นี้เพียงหนึ่งหยวนก็พอแล้ว จากนั้นเขาก็มองไปนอกประตู คนจากตระกูลซย่าโหวน่าจะปรากฏตัวกันแล้วล่ะมั้ง ถ้ายังไม่มาตอนนี้อีก ฉันก็จะเสร็จสิ้นการเปิดคลินิกไม่แล้วนะ