เรื่องนี้เป็นนิยายแปลจากภาษาญี่ปุ่นนะคะ

ความยาว 7 ตอนจบ

เนื่องจากเป็นงานแปลเรื่องแรกของเรา

ภาษาอาจจะยังติดขัด

ถ้ามีอะไรอยากแนะนำในเรื่องการแปลก็คอมเมนต์เอาไว้ได้เลย

เราอ่านแน่นอน ขอบคุณค่ะ

*****

ฉัน ―― ลอร่า แอชลีย์ เริ่มเข้าเรียนที่สถาบันเวทมนตร์วินเทลไวส์ในปีนี้ ตอนแรกใจของฉันเต็มไปด้วยความคาดหวังและความปรารถนา

 

ตระกูลแอชลีย์ของฉันมีสถานะทางสังคมที่สูงส่ง ทั้งยังเป็นตระกูลที่ได้ชื่อว่าปลุกปั้นผู้ใช้เวทอันมีผลงานยอดเยี่ยมสมชื่อตระกูลมาแล้วรุ่นสู่รุ่น

ฉันภูมิใจกับชื่อเสียงของตระกูลและอยากจะเป็นคนที่น่าภาคภูมิ เพื่อที่จะได้ไม่แพ้พ่ายแก่ชื่อเสียงของตระกูล ฉันจึงบากบั่นฝึกฝนตนเองให้เก่งขึ้นอยู่เสมอ

จะว่าเป็นผลของความมุมานะนั่นก็ได้ ในบรรดาเด็กรุ่นเดียวกัน ฉันจึงได้ตำแหน่งที่หนึ่งในรุ่นมาโดยตลอด

เพราะได้ที่หนึ่ง ไม่ใช่แค่พ่อแม่และพี่น้อง ทุกคนชมฉันว่าเป็นเด็กหัวไว นั่นทำให้ฉันดีใจมาก และยิ่งขยันขันแข็งต่อเนื่องมาตลอด

 

ฉันชอบเวลาได้รับคำชม ยิ่งมีคนชมก็ยิ่งรู้สึกยอมรับในตัวตนของตัวเอง และตระหนักได้ถึงความเป็นปัจเจกที่ไม่เหมือนใครของตัวฉันเอง

ฉันอยากได้รับคำชมจากผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ การได้รับคำชมจากทุกคนมันรู้สึกดีมากจริงๆ

นั่นทำให้ฉันทุ่มเทมากกว่าใครๆ และไม่เคยทุกข์ใจที่จะต้องทุ่มเทให้สุดตัวเลย

 

ถึงจะเป็นสถาบันเวทมนตร์วินเทลไวส์ซึ่งได้ชื่อว่ามีแต่ผู้ใช้เวทที่ยอดเยี่ยมเท่านั้นจึงจะเคาะประตูเข้ามาได้ การสอบให้ผ่านเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับฉัน

เพราะนี่เป็นสถาบันที่พ่อแม่และบรรดาพี่ๆ จบการศึกษามา จึงเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันเองก็ต้องเข้าเรียนที่นี่

ตอนที่จดหมายแจ้งว่าสอบผ่านมาถึง ฉันตีหน้าซื่อว่าเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่แอบยิ้มย่องอยู่ในใจ

 

แต่ทว่า ปัญหาคือหลังจากนั้น ―― คนที่ได้รับการแนะนำในฐานะตัวแทนนักเรียนใหม่กลับไม่ใช่ฉัน

เธอรับฟังคำยกย่องจากอธิการบดีโดยไม่พยายามปกปิดสีหน้าเบื่อหน่ายนั่นเลย

ดูเหมือนเธอจะชื่อ แอน ซัมเมอร์ส ―― ตระกูลที่ฉันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนด้วยซ้ำ

ระหว่างที่ฉันจ้องมองภาพนั้นอยู่ไกลๆ ในใจก็ปั่นป่วนอย่างบ้าคลั่ง ฉันทนทำใจให้สงบนิ่งไม่ได้เลยจริงๆ

 

สำหรับฉันที่ปักใจเชื่อว่าตัวเองจะได้ที่นั่งอันดับหนึ่งนั้น รู้สึกราวกับฟ้าแลบลงมาจากท้องฟ้าคราม ใจที่เคยสดใสและโลดแล่นด้วยความคาดหวังถูกปกคลุมด้วยเมฆหม่นไปเสียสนิท

ทั้งที่การเข้าเรียนในวินเทลไวส์เป็นเรื่องธรรมดาและหลังจากนี้ก็สำคัญแท้ๆ

ทั้งที่คนที่เป็นที่หนึ่งในบรรดาผู้เป็นเลิศทั้งหมดที่มารวมตัวกันในวินเทลไวส์ควรจะเป็นฉันแท้ๆ

ทุกคนรอบๆ ตัวฉันจับตามองไปที่แอน ซัมเมอร์ส บางคนก็ส่งเสียงชื่นชมเธอเบาๆ ว่าสุดยอด ฉันรู้สึกเหมือนคำยกย่องที่เคยได้รับมาตลอดถูกแย่งไปยังไงยังงั้น

ฉันคงเป็นแค่กบในกะลาละมั้ง สุดท้ายแล้ว โลกที่ฉันยอดเยี่ยมนั้นคงเป็นแค่โลกแคบๆ อย่างมากก็แค่ในบรรดาเด็กๆ ด้วยกัน

ผู้คนรอบๆ ที่เคยชื่นชมฉัน ก็คงเอ่ยชมเพราะฉันเป็นคนของตระกูลแอชลีย์เฉยๆ

ในสถานที่ที่มีแต่คนเก่งๆ มารวมตัวกันอย่างสถาบันนี้ แม้แต่ฉันเองก็โดนกลบไปด้วยเหมือนกันมั้ง

 

ความรู้สึกหม่นหมองคงออกมาทางสีหน้าอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ จึงรู้สึกได้ถึงสายตาเป็นห่วงเป็นใยจากเพื่อนสนิทที่เข้าเรียนพร้อมกันอย่างแมรี่ ควอนต์

「ปั้นหน้ายุ่งยากเชียว เป็นอะไรรึเปล่า?」 แมรี่ถามอย่างเป็นกังวล

ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วตัดสินใจพ่นความในใจออกมาตรงๆ เพื่อเป็นการห้ามปรามเธอแบบหนึ่ง

「เปล่าหรอกค่ะ แค่ไม่คิดว่าดิฉันคนนี้จะพลาดอันดับหนึ่งเฉยๆ」

พอพูดออกมาจากปากของตัวเองก็ยิ่งตระหนักถึงความจริง ร่างกายจึงหนักอึ้งขึ้นไปอีก

「ฉันเองก็นึกว่าท่านลอร่าจะได้ที่หนึ่งเลยตกใจอยู่เหมือนกัน」

「เข้าเรียนมาไม่ทันไรก็ห่อเหี่ยวซะแล้วค่ะ」 ฉันพูดผสมกับถอนหายใจ 「ทั้งที่อุตส่าห์ติวหนังสือเพื่อสอบเข้าตั้งขนาดนั้นแท้ๆ」

ฉันคงเผลอทำหน้าตึงเครียดกว่าเดิม แมรี่เห็นด้วยกับคำพูดนั้น จากนั้นก็เผยสีหน้าสงบนิ่งแล้วยกมือขึ้นมาวางบนหัวของฉัน

「โอ๋ๆ」

เธอขยับมืออย่างอ่อนโยน ลูบผมฉันครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กคนนี้ก็เป็นซะอย่างนี้ เพราะตัวสูงกว่าฉันนิดหน่อยเลยทำเหมือนฉันเป็นเด็กแบบไม่เกรงสายตาคนอื่น ทั้งที่เมื่อก่อนก็ตัวสูงพอๆ กันแท้ๆ แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ความสูงเริ่มทิ้งห่างจนคนเข้าใจผิดว่าเป็นพี่น้องกันซะงั้น

ฉันปัดมือนั้นแล้วพูด「โธ่ ช่วยเลิกทำเหมือนดิฉันเป็นเด็กซักทีเถอะค่ะ」

จากนั้นแมรี่ก็คลี่ยิ้มแล้วยืดมือขึ้นพยายามจะลูบหัวฉันต่อ

ระหว่างที่ฉันกำลังพยายามป้องกันการรุกล้ำนั่นซ้ำๆ ก็มีเงาของคนอื่นใกล้เข้ามา ―― เป็นแคทเธอรีน คิดสันกับมาร์กาเร็ต โฮเวลล์ เพื่อนเก่าทั้งสอง

「ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ท่านลอร่า ท่านแมรี่」 แคทเธอรีนพูดเช่นนั้น แล้วก้มหัวทักทายพร้อมกับมาร์กาเร็ต

จะมามัวหดหูต่อหน้าเพื่อนที่ไม่เจอกันนานไม่ได้ ฉันสูดหายใจเข้าช้าๆ แล้วจัดคอเสื้อ

「แคท เม็ก ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ดีจังที่เห็นพวกเธอสบายดี」

หลังจากที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น แมรี่เองก็เหมือนจะดีใจที่ไม่ได้เจอกันนานเหมือนกันจึงโบกมือให้ทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม

มาร์กาเร็ตจ้องมาที่ฉัน เธอกวาดสายตามองตั้งแต่หัวยันปลายเท้า จากนั้นจึงอมยิ้ม 「ท่านลอร่าก็เหมือนกันค่ะ ดีจังที่ดูจะไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด」หลังจากพูดเสร็จ มาร์กาเร็ตก็ยืดมือวางบนหัวของฉัน

โดนลูบหัวอีกแล้ว ฉันสะบัดหัวแรงๆ แล้วหนีออกมาจากตรงนั้น

「ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าทำเหมือนดิฉันเป็นเด็กน่ะ!」

แม้แต่แมรี่ที่ก่อนหน้านี้มองอยู่เฉยๆ ก็ทำท่าเหมือนจะลูบหัวฉันอีกคน แคทเธอรีนเองก็ยังทำเหมือนเป็นเรื่องสนุกแล้วเข้ามาผสมโรงด้วย

สุดท้ายฉันเลยถูกทั้งสามลูบหัวและอุ้มขึ้น ถูกปฏิบัติเหมือนของเล่นจนวุ่นวายไปหมด แต่ถึงจะวุ่นวาย ―― ก็เบาใจขึ้นมานิดนึง

 

การมาหนักใจกับเรื่องแบบนี้ไม่สมกับเป็นฉันเอาซะเลย เรื่องเด็กที่ชื่อแอนก็เหมือนกัน

ถึงเธอจะเป็นอันดับหนึ่งของชั้นปี แต่มันก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ

ฉันจะแย่งตำแหน่งนั้นเดี๋ยวนี้ จะทำให้เธอคุกเข่าแทบเท้าให้ดู ฉันไม่คิดจะเป็นแค่ “คนธรรมดา” หรอกนะ

ฉันนี่แหละจะคว้าจุดสูงสุดในวินเทลไวส์ที่เด็กหัวกะทิมารวมตัวกันแห่งนี้

เพื่อการนั้น จะต้องพยายามขนาดไหนฉันก็ไม่หวั่นหรอก

*****