“……ที่พูดไป เข้าใจบ้างหรือเปล่า?”

 

          “อา เข้าใจบ้างแล้วล่ะ”

 

          ฉันพูดขณะที่ปิดสมุดบันทึก

          คำขอภารกิจนี้ดูเหมือนจะเป็นการปราบหมาป่าที่กำลังทำลายฟาร์มของผู้ว่าจ้างที่ชื่อ มาร์ก

          ไฮวูฟ เป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งพอที่จะปะทะปาร์ตี้นักผจญภัยแรงค์ B ได้  แต่เนื่องจากหมาป่าไฮวูฟในครั้งนี้มีจำนวนที่มากจนผิดปกติ ดูเหมือนระดับความยากของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเป็นแรงค์ A

          และดูเหมือนว่าระดับความยากระดับA ปาร์ตี้ที่พอจะรับคำร้องนี้ได้ก็มีแค่ปาร์ตี้นักผจญภัยแรงค์ A อย่าได้ถามหาตี้นักผจญภัยแรงค์ A ในเมืองตอนนี้เลย มันเหมือนกับว่าไม่มีตี้นักผจญภัยแรงค์ A จึงเป็นผลให้ยุยและคนอื่นๆตัดสินใจที่จะรับคำภารกิจนี้

 

          “ไฮวูฟฝูงใหญ่……”

 

          มอนสเตอร์ปกติทั่วไปมักจะอาศัยอยู่ในป่าและอยู่รวมกันสองถึงสามตัว มีหนึ่งถึงสองตัวที่อาจจะหลงมาที่ฟาร์ม แต่ไม่เคยได้ยินว่าพวกมันจะรวมตัวและทำลายฟาร์ม

          อีกอย่างที่ได้ยินมา ดูเหมือนฟาร์มนั้นจะปลูกแต่ผัก ไม่ได้ทำฟาร์มปศุสัตว์

          ไฮวูฟเป็นมอนสเตอร์กินเนื้อ

          มันไม่กินพืชผัก

          แล้วอะไรคือจุดประสงค์ที่ทำให้ฝูงไฮวูฟมาทำลายฟาร์ม……

          ปัญหาไม่ได้อยู่แค่ตรงนั้น

 

          “ผมเข้าใจว่าพวกคุณต้องการปราบไฮวูฟ แต่……จำนวนที่แน่นอนไม่ได้มีการระบุเอาไว้……”

          ยุยรับคำและพูดพึมพำเบาๆ

          ใช่ ปัญหาอยู่ที่คำขอภารกิจ ใบคำขอแจ้งไว้แค่ว่า “จำนวนมากผิดปกติ” เท่านั้น

 

          “คือจะบอกว่าจำนวนผิดปกติ……”

 

          “เขียนมาแบบนี้มันก็ไม่รู้จำนวนนะสิ”

 

          “หืม  หมายความว่ามันมีอยู่มากจนไม่สามารถนับได้อย่างนั้นสินะ?”

 

          ทุกคนมองไปที่ใบใบคำขอที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

          “อ้า ถ้ามันมีจำนวนมาก งั้นซิลิก้าแสดงฝีมือ……เพราะเราไม่สามารถเอาชนะพวกมันจำนวนมากได้ในคราวเดียว”

 

          ยุยแสดงสีหน้าท่าทางเซงๆ

          ฉันเดาว่าบางทียุยคงอยากจะต่อสู้

          แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยความที่จำนวนมอนสเตอร์มากมายไม่สามารถที่จะเอาชนะได้ในคราวเดียว ไม่ว่าจะเป้นด้วยดาบหรือธนู ดังนั้นนักสู้อย่างยุยจึงข้ามมันไปได้เลย  พูดได้เลยว่าตี้ในนี้ไม่เหมาะที่จะรับภารกิจคำขอนี้เลย

 

          “มันก็ได้……แต่ว่า ถ้าต้องใช้เวทโจมตีวงกว้างใช้ได้อย่างจำกัดและมันกินมานามาก  ถึงมันจะดูเป็นเรื่องยากแต่มันก็ขึ้นอยู่กับการคำนวณแล้วล่ะนะ”

 

          “ใช่  แค่ซิลิก้าคนเดียวมันหนักเกินไป……เฮ้ ลอยด์นายพอที่จะใช้เวทมนต์โจมตีวงกว้างได้ไหม?”

 

          ใช้เวทมนต์โจมตีเป็นวงกว้าง……

          มันไม่มีอะไรที่ไม่สามารถใช้ได้ แต่สุดท้ายแล้วก็คือ จอมเวทย์ขาว ไม่มีพลังที่เพียงที่จะยิงได้มากเท่ากับจอมเวทย์สายโจมตีได้

          “ไม่มีอะไรที่ผมใช้ไม่ได้ แต่ว่า……ผมคิดว่ายกให้เป็นหน้าที่ของคุณซิลิก้าดีกว่า”

 

          “อา มันแน่นอนอยู่แล้ว……ถึงฉันจะประหลาดใจกับเวทสนับสนุนของลอยด์  แต่ถึงอย่างไงจอมเวทย์ขาวก็ไม่สามารถสร้างเวทเพื่อโจมตีได้อยู่ดี”

 

          “อา  นั้นคือเหตุผลที่ทำให้ผมเน้นไปที่การเป็นซัพพอร์ตด้วยเวทมนต์สนับสนุน แทนที่จะใช้เวทโจมตีแย่ๆ”

 

          “เวทสนับสนุนของลอยด์……มันอาจจะน้าสนใจก็ได้นะ”

 

          ซิลิก้าพูดพร้อมกับมองมาที่ฉัน

          ถึงจะบอกว่าสนุกก็ตาม ฉันก็คงไม่สามรถทำตามความคาดหวังนั้นได้ เพื่อที่จะได้ไม่เป็นตัวถ่วงของพวกเขา

 

          “……อย่าคาดหวังกันมากนะครับ”

 

          ความคาดหวังมีแต่จะกดดัน ฉันไม่อยากให้พวกเขาคาดหวังมันจะได้ไม่ต้องผิดหวัง

 

          ยุยพูดพึมพำ

 

          “อืม เอาละๆเมื่อเทียบกับคนที่มั่นใจในความสามารถและโอ้อวดมัน ฉันชอบคนที่เจียมเนื้อเจียมตัวอย่างลอยด์มากกว่า”

 

          “อืม  มันก็จริง”

 

          ยุยพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของครอส

 

“          เฮ้  ยุย ครอส……เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน กลับเข้าหัวข้อหลักได้แล้ว”

 

          ดั๊กกัสเตือนสติพวกเขา

 

          “โอเค……โทษทีนะ”

 

          “เอ่อ ฉันเองก็เหมือนกัน ขอโทษ……”

 

          ทั้งสองคนก้มศีรษะเล็กน้อย

 

          “ขอพูดอย่างรวบลัดเลยแล้วกัน เกี่ยวกับแผน  อย่างแรกฉันกับยุยจะเป็นคนดคงความสนใจจากไฮวูฟ  แล้วซิลิก้าจะเป็นโจมตีจบท้าย ได้ใช่ไหม?”

 

          ดั๊กกัสถาม

          ครอสที่ได้ยินแบบนั้นยกมือขึ้นถาม

 

          “เน่   แล้วฉันควรทำอย่างไง”

 

          “ฉันอยากให้ครอสคอยปกป้องซิลิก้ากับลอยด์  ส่วนลอยด์ช่วยใช้เวทสนับสนุนและเวทฟื้นฟูให้กับคนทั้งตี้”

 

          “……เข้าใจแล้ว”

 

          เมื่อเห็นว่ายุยและคนอื่นๆไม่พูดอะไร ก็น่าจะเห็นด้วยกับแผนการนี้ เป็นแผนง่ายและฉันก็ไม่คัดค้านแผนการนี้

 

          “เราไม่รู้อะไรเลย นอกจากไฮวูฟจำนวนมาก พื้นที่ ฯลฯ……ข้อมูลในครั้งนี้มีน้อยเกินไป”

 

          อย่างที่ดั๊กกัสพูด รายละเอียดข้อมูลมีน้อยเกินไปสำหรับการตัดสิน  เดิมทีภารกิจคำขอนี่ยากอยู่แล้ว เราจำต้องทำการตรวจสอบเบื้องต้นที่ได้มา  แต่ดูเหมือนว่าข้อมูลที่ได้มานั้นไม่มากพอที่จะตักสินใจ

          ดูเหมือนว่าคำขอนี้อาจจะยากกว่าที่คิด

 

          “พวกเราค่อยตัดสินใจอยู่ที่ตอนลงพื้นที่ก็แล้วกัน”

 

          “ตกลง……”

 

          “นี่ คือการตัดสินใจในครั้งนี้สินะ”

 

          ยุยพูดและยิ้มด้วยท่าทางที่มีความสุข

          แล้วหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะ

 

          “ดังนั้น……วันนี้ ดื่ม……”

 

          ขณะที่ยุยกำลังจะพูดดั๊กกัสยกเธอขึ้น

 

          “นาย จะทำอะไรนะ!?”

 

          “พรุ่งนี้เรายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ  ถ้าเกิดเธอเมาค้างมันจะลำบาก   ฉันจะพาเธอกลับเดี๋ยวนี้”

 

          “เอ๋  ไม่เอานะ……ฉันยังไหว”

 

          ดั๊กกัสลุกยืนโดยมียุยที่พยายามพูดบางอย่าง ดั๊กกัสไม่ได้สนใจและเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อทำการเช็คเอาท์

 

          “ไม่น้า! ฉันยังดื่มไม่สาแก่ใจเลย!”

 

          “อืม…ถ้ายังทำตัวน่ารำคาญแบบนี้  ฉันจะพาเธอกลับบ้านนะ” 
          (五月蝿い – แมลงวันเดือนห้า = พฤติกรรมของยุงที่บินไปมาจนน่ารำคาญ)

 

          “ไม่  เอา  น้า!”

 

          ดั๊กกัสเดินออกจากร้านพร้อมกับยุยที่ยังคงโวยวายอยู่ในมือ ทำตัวราวกับเด็กน้อย ถึงแม้มันจะดูหยาบคาย พวกเขาที่ถูกพามาที่โรงแรมโดยดั๊กกัส  ตอนนี้ยุยก็ถูกลากกลับด้วยดั๊กกัสเช่นกัน

          ห้องพักแตกต่างกัน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน

          ฉันรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยที่เห็นดั๊กกัสพูดคุยกันอย่างมีความสุขจากทางด้านหลัง

          สักวันฉันก็คงจะได้รับบแบบนั้นเหมือนกัน……

 

          “เฮ้  ตรงนั้นนะ”

 

          ขณะที่อยู่ในห้วงความคิดนั้น  ฉันตระหนักได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ไม่รู้  ฉันไม่ได้ยินเรื่องสถานที่นัดพบในวันพรุ่งนี้เลย

 

          “นี่  ดั๊กกัส  คุณบอกทีได้ไหมว่าพรุ่งนี้เราจะนัดพบกันที่ไหน?”

 

          “เอ๊ะ?  ไม่ได้อยู่โรงแรมเดียวกันหรอกหรอ……เอ่อ  ไม่มีเงิน”

 

          ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน

          ในเมื่อไม่มีเงิน เพราะฉะนั้น ฉันไม่สามารถอยู่ห้องแบบเดียวกับดั๊กกัสได้ การค้างคืนในป่าใกล้ๆอิชตาร์เพราะมีอุปกรณ์สำหรับตั้งแคมป์ หากคุณจำความสามารถเวทของของดั๊กกัสและคนอื่นๆได้  มันจะไม่ยากที่จะใช้เวทตรวจจับค้นหาพวกเขา  ฉันยังต้องเลี่ยงการเสียพลังเวทโดยไม่จำเป็น

 

          “อา  เพราะงั้น……”

 

          “ถ้าอย่างงั้น  ใช้นี้สิ”

 

          ดั๊กกัสโยนถุงบางอย่างให้

          ฉันรับมันและมองเข้าไปข้างใน  มันมีเงินอยู่ข้างใน  เพื่อที่จะได้ที่พัก……

          แต่ถึงอย่างนั้น  ฉันไม่สามารถรับมันได้ ไม่ว่าจะเป็นเชิญฉันเลี้ยงที่ร้านอาหารและยังให้ค่าที่พักนี้อีก

 

          “ฉันรับเงินนี้ไม่ได้หรอก……”

 

          “อย่าห่วงไปเลย  นั้นเป็นเงินที่หักออกมาจากค่าตอบแทน  นายจะไม่ต้องการมัน?”

 

          ดั๊กกัสพูดและยิ้ม

          เข้าใจละ  เขาคงจะคิดว่าด้วยตำแหน่งของฉันมันคงยากที่จะได้รับเงิน……

          สมาชิกทุกคนในปาร์ตี้ล้วนเป็นคนดี

 

          “อือ  ฉันจะ……ทำงานและจะคืนให้”

 

          ฉันเก็บเงินที่ได้รับจากดั๊กกัส จากนั้นฉันก็ไปที่โรงแรมเดียวกับที่พวกดั๊กกัสพัก