◇

 

               ทันทีที่กลับมาถึงเมือง ฉันถูกพาไปยังโรงแรมที่ยุยและเพื่อนๆแนะนำ

               แต่ด้วยที่ฉันไม่ได้พกเงินมา มันคงจะดีกว่าถ้าฉันปฏิเสธ แต่ยุยบอกฉันว่า “ฉันจัดการเอง!” และพวกเขาก็บังคับให้ฉันเข้าไป

               นอกจากนี้ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ในเมื่อรู้ว่าจะมีประชุมเรื่องของภารกิจในวันพรุ่งนี้

 

               “อา…….”

 

               มันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะมาที่นี่

               ฉันจะคืนตามจำนวนเมื่อฉันมีเงิน

 

               “ยินดีต้อนรับลอยด์สู้ปาร์ตี้ของเรานะ……คัมไป！”

 

               “เอ้า  คัมไป”

 

               ยุยดื่มเบียร์ในแก้วเบียร์ขนาดใหญ่

 

               “ฟู่ว……เบียร์อร่อยมาก  โอ้ คุณบริกร ขอไอนี่เพิ่มหน่อย!”

 

               ยุยสั่งเบียร์เพิ่ม

               ในทางกลับกัน ฉันเอาแต่มองแก้วเบียร์เพียงเท่านั้น

 

               “ลอยด์ดื่มไม่เก่งงั้นหรอ?”

 

               เป็นดั๊กกัสที่ถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันยังไม่ดื่มมัน

 

               “คือว่า  ผมไม่ไหวหรอก  ไม่สิบางทีผมแค่มันเก่งในเรื่องนี้”

 

               เหล้าดื่มสามารถทำให้เมาได้

               และอีกอย่าง ฉันมีแผลจำฝังใจเกี่ยวกับมัน ดังนั้นฉันจึงเลี่ยงที่จะดื่มมัน

               เมื่อฉันเห็นมัน มันทำให้ฉันนึกถึงอาจารย์

 

               “ถ้าคุณไม่ถนัดเรื่องนี้ก็อย่าหักโหม  คุณเห็นนี่ไหม ฉันดื่มเหล้าไม่ได้ฉันเลยดื่มน้ำผลไม้……”

 

               ซิลิก้าถือแก้วน้ำผลไม้อยู่ในมือข้างขวา

 

               “คุณก็ไม่ดื่มมันเหมือนกันหรอครับ”

 

               “ใช่  การดื่มเหล้ามันไม่ดี  อืม ฉันควรถามลอยด์เรื่องนี้ด้วยดีไหม?”

 

               “เอิ่ม ไม่เป็นไรหรอกครับ  มันก็แค่มีแผลใจกับมันนิดหน่อย ไม่ได้หมายความว่าผมจะดื่มมันไม่ได้เลย”

 

               “เป็นแบบนี้นี่เอง……ไงก็  อย่าหักโหมเกินไปนะ”

 

               ถึงจะบอกว่าอย่าหักโหมก็เถอะ

               มันคงไม่ดีนักที่จะเลือกกินท่ามกลางสายตาของสมาชิกปาร์ตี้สักเท่าไหร่

               ฉันไม่ชอบรสชาติของเหล้า  มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเมาง่ายขนาดนั้น เพียงแต่เพื่อป้องกันไม่ให้ฉัน  คิดถึงอาจารย์ระหว่างที่ฉันดื่มมันก็เท่านั้น

               ฉันถอนหายใจและหยิบแก้วเบียร์

               ฉันดื่มกินทุกอย่างภายในหนึ่งลมหายใจ

               “ฟุ……”

 

               “หือ คุณโอเคไหม?”

 

               ดั๊กกัสถามด้วยท่าทางที่ดูกังวล

 

               “……น่าจะนะ”

 

               “คิดว่าไง? มันจะดีกว่าไหม ตรั้งต่อไปดื่มน้ำผลไม้แทน”

 

               “เอิ่ม เอาแบบนั้นก็ได้……”

 

               คุณจะได้ไม่ต้องจำใจดื่มมันอย่างไม่เต็มใจ

               และน้ำผลไม้ยังราคาถูกกว่าเบียร์หรือเหล้า

               ฉันถือกระดาษรายการขึ้นอ่าน

 

               “เอาเป็น   น้ำส้มนี่……”

 

               “เดี๋ยวก่อน  ที่บอกว่าแผลใจมันคืออะไรงั้นหรอ?  บอกฉันมา!”

 

               ยุยถามอย่างกระตือรือร้น

               มันดูเหมือนว่าเขาจะเมามาก

               แก้มของเขาแดง

               ฉันที่พอจะดื่มเบียร์ได้บ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคอแข็ง

 

               “เฮ้ ยุย เรื่องแบบนั้นมัน  ไม่ควรถามนะ”

 

               “เอ๋ ไม่เป็นไรมั้ง……ไม่ได้งั้นหรอ?”

 

               “……โอ้  เหล้าสินะ  ยุยเธอดื่มมันมากเกินไป……”

 

               ดั๊กกัสที่พยายามห้ามยุยที่กำลังเมา

               ฉันกลัวว่ามันคงจะเกี่ยวกับที่ฉันกังวล　

               แผลใจมันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากจะนึกถึงมัน

               ฉันเองก็ไม่อยากจะนึกถึงมัน

               แต่อย่างไรก็ตาม  ถึงคุณจะพูดงั้นงี้ก็เถอะ  แต่คุณจะจำมันได้แม้ว่าคุณจะไม่อยากจำมันก็ตาม

 

               มันเป็นเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน

               อาจารย์ได้เรียกเพื่อนอันน้อยนิด มาร่วมงานเลี้ยง

               ตอนนั้นฉันอายุได้ 15 ปี  เป็นวัยที่สามารถดื่มเหล้าเบียร์ได้แล้ว อาจารย์ให้ฉันดื่มเหล้าเยอะมาก

               จนอ้วก ไม่สิ แต่มันก็เมาจนอ้วกนั้นแหละ

               อาจารย์ชอบที่จะดื่มเหล้าและเมาง่ายด้วย

               นอกจากนี้ การเมาเป็นเรื่องที่น่ารำคาญ

               เมื่อตอนอาจารย์ดื่มเหล้า เขามักจะใช้ซ่อนเร้นด้วยเวทมนต์ปกปิดของเธอ…..

               ในตอนนั้นดูเหมือนอาจารย์จะอยากให้ฉันดื่มเหล้ามากๆ　

               เวทมนต์ปกปิดของฉันมันใช้ไม่ได้ผลเมื่ออยู่กับอาจารย์　

               มันทำให้ฉันถูกจับและถูกบังคับให้ดื่มจนโต้รุ่ง

               แค่นึกถึงก็สยองแล้ว　

               ไม่อยากพลาดอีก

 

               “……นรกเอ้ย”

 

               คำพูดเหล่านี้หลุดจากปากของฉันได้อย่างธรรมดา

               เวลาต่อมา ความเงียบเข้าปกคลุม

 

　

               “อ๋า  อาจารย์ของลอยด์งั้นหรอ?  มันน่าสนใจนิดหน่อย……”

 

               “เป็นถึงอาจารย์ของลอยด์ ไม่น่าห่วงหรอก”

 

               เพื่อที่จะเปลี่ยนบรรยากาศที่น่าอึดอัด ยุยและเพื่อนๆจึงพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ

 

               “คือว่านะ……คนๆนั้นเป็นจอมเวทย์ขาวใช่ไหมคะ?”

 

               ซิลิก้าถาม

               มันต้องเป็นเพราะซิลิก้าเป็นนักเวทย์ ดังนั้นเธอจึงให้ความสนใจอาจารย์ฉัน

 

               “ไม่ใช่ อาจารย์ไม่ใช่จอมเวทย์ขาว แต่ฉันคิดว่าอาจารย์น่าจะเป็นจอมเวทย์สายโจมตีนะ”

 

               “อืม ถึงอย่างไงเวทสนับสนุนก็ดีกว่าไม่ใช่หรือไง!?”

 

               “ใช่ๆ  คุณเก่งกว่าฉันอีก”

 

               “เฮ้……ครั้งนี้มันทำให้ฉันได้เรียนรู้เลย”

 

               “หยุด พอเลย……”

 

               ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ซิลิก้าพูด ฉันพูดขัดและพูดย้ำกลับไป

               ฉันก็เป็นนักเวทย์คนหนึ่ง นั้นเป็นเหตุผลที่ฉันเข้าใจ  ซิลก้าต้องการที่จะเรียนรู้เวทมนต์

               แต่ถ้าให้อาจารย์สอนมันคงแย่แน่
               มันแย่แน่นอน……

               “เอ๋  ทำไม……”

 

               “อย่างไรก็ตาม ต้องมีผู้คนบนทวีปอีกมากมายที่เป็นคนดี ที่ดีกว่าอาจารย์ฉัน อย่างแน่นอน”

 

               “จริงๆนะหรอ?”

 

               “อา……พอเอาไว้แค่นั้นเถอะ”

 

               “หว่า เข้าใจแล้วล่ะ”

 

               ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจ

               ฉันรู้สึกโล่งใจที่สามารถปกป้องคนอื่นจากความเสียหายของอาจารย์ได้

               ดีแล้ว เธอจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อ รายที่สอง

 

 

               หลังจากที่ฉันได้พูดคุยกับคนอื่นๆ ยุยแตกต่างและดูตื่นเต้นมาก

               ฉันแนะนำตัวเองอย่างสั้นๆ  พวกเขาพากันเล่าและสอนหน้าที่งานต่างๆในปาร์ตี้……

               และฉันได้สังเกตมากว่า 2 ชั่วโมง ตั้งแต่ที่ฉันได้เข้ามาในโรงแรมแห่งนี้

 

               “โอ้  นี่เวลาขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย……เราคงต้องคุยถึงแผนการกันได้แล้ว  อืม  ไอฉันก็เก่งเรื่องนี้สักเท่าไหร่……ดั๊กกัส นายอธิบาย”

 

               “อืม…… ได้โปรดเข้มแข็งกว่านี้แม้ว่าคุณจะเป็นผู้นำ ……ยังไงก็ตาม คำอธิบายของยุยเพียงอย่างเดียวมันคงไม่เพียงพอที่จะบอกคุณได้”

               “โว๊ะ ที่พูดนั้นมันหมายความว่าอย่างไงห๊ะ!  นี่ นายฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย！？”

               ยุยตีไหล่ดั๊กกัสอยู่หลายครั้ง

               อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจที่จะจัดการมัน  ดั๊กกัสหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

 

               “เอาล่ะ  งั้นฉันจะเริ่มอธิบายละนะ  ก่อนอื่นก็ คำร้องขอนี่…….”

 

               “ขอโทษนะ  แต่รอแป๊บนึงได้ไหม?”

 

               “หือ?  ไม่เป็นปัญหา……”

 

               ฉันเปิดใช้เวทเก็บของและหยิบปากกากับสมุดออกมา

 

               “จริงจัง……”

 

　           ดั๊กกัสพูดขณะที่เขามองมาที่ฉัน

 

               “โอเค  งั้นเริ่มคุยกันได้”

 

               “อา  ถ้างั้นก่อนอื่นก็  ฉันต้องการให้พวกเธอดูกระดาษแผ่นนี้ก่อน……”

 

               ขณะที่ฉันฟังดั๊กกัสพูด มือก็จดบันทึกสิ่งต่างๆที่ดูเหมือนสำคัญ เอาไว้