หลังจากปลายทางราวกับถูกบังคับ ทำให้ฉันต้องไปกิลด์ในท้ายที่สุด

เป็นการถูกลากมาสะด้วยสิ

 

“มาแล้วจ้า!”

 

ผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูกิลด์อย่างแรง

สายตาของนักผจญภัยในกิลด์ต่างหันมามองผู้หญิงคนนั้น

 

“โอ๊ะ  ยุย!  ทำไมกลับมาเร็วนักละ”

 

นักผจญภัยหญิงที่พาฉันมา ดูเหมือนว่าเธอจะชื่อ ยุย

ผู้ชายที่ถือโล่ขนาดใหญ่เดินเข้ามาหายุย

มันค่อนข้าง  ใหญ่  มาก……

ผู้ชายคนนี้รูปร่างค่อนข้างสูง  น่าจะสูงประมาณ 190 เซนติเมตร

 

“ที่สุดแล้ว  ในเมืองนี้ไม่มีจอมเวทย์ขาวที่ว่างอยู่เลยงั้นสินะ?”

 

ชายพกโล่ขนาดใหญ่พูดกับยุยด้วยท่าทางตกใจ

เมื่อได้ยินดังนั้น ยุยก็ส่งยิ้มร่า

 

“หิๆ  ฉันเจอแล้วละ”

 

“ใช่  เธอหาเจอ……ห๊ะ  อะไรนะ?”

 

ชายอีกคนเอามือปิดปากของเขา

 

“โอ้  จริงหรอที่ว่าเจอแล้วนะ?  มีจอมเวทย์ขาวที่ว่างงานอยู่จริงๆงั้นหรอ?”

 

“อือ  ฉันก็เพิ่งพูดไปนิ”

 

ฉันคิดว่าไอที่พูดไปอาจจะเกินจริงไปสักหน่อย  แต่……

คงจะพูดได้ว่านั้นเป็นปฏิกิริยาปกติของคนทั่วๆไป

เหตุผลง่ายๆ

เดิมที จอมเวทย์ขาวไม่ใช่ผู้ซัพพอร์ตเพียงหนึ่งเดียว

จอมเวทย์ขาวเป็นอาชีพที่เชี่ยวชาญด้านเวทฟื้นฟู, เวทย์เสริมความแข็งแกร่งและสามารถใช้เวทโจมตีได้ แต่ไม่สามารถใช้สร้างเวทโจมตีมากๆได้  ถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอแม้แต่จอมเวทย์ขาวก็สามารถเอาชนะมันได้ง่ายๆ  แต่หากมันแข็งแกร่งขึ้นระดับหนึ่งมันเป็นเรื่องยากที่จะล้มมัน  มีหลายเหตุการณ์ที่ไม่สามารถจัดการมันลงได้

ดังนั้นจอมเวทย์ขาวส่วนใหญ่จึงเข้าร่วมปาร์ตี้และอุทิศตนเป็นฝ่ายสนับสนุน

แม้ว่าจะมีอาชีพเป็นจอมเวทย์ขาว แต่ก็ยังมีทางเลือกที่จะกลายเป็นพ่อค้าแม่ค้าหรือจะเป็นชาวบ้าน……

อา  ส่วนใหญ่แล้วช่วงเวลากลางวันเก้าอี้ยาวมันจะโล่ง

ช่วยไม่ได้หากเขาจะคิดว่าคุณว่างงาน

มันเป็นความจริง…….

 

“โอ้  ฉันขอแนะนำให้รู้จัก! ฉันพบเขาที่ลานกลางเมือง  เมื่อกี้นี้เอง……เอิ่ม  คือว่า  เขาชื่อว่า……”

 

ยุยมองมาที่ฉัน

จะว่าไปแล้วฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยนิ

 

“ชื่อลอยด์  อาชีพก็อย่างที่เข้าใจ  จอมเวทย์ขาว  แต่ว่า…….”

 

ฉันที่พูดออกไปแค่นั้นก็พลันคิดขึ้นได้ว่า　

แบบนี้มันจะโอเคจริงๆหรอ　

ความกังวลมากมายพุ่งตรงเข้าสู่จิตใจของฉัน　

ฉันมั่นใจว่าชายที่พกโล่ขนาดใหญ่คนนี้เป็นสมาชิกปาร์ตี้ของยุย  พวกเขาที่อยู่ด้านข้างของชายคนนั้น เป็นชายถือธนูและผู้หญิงที่ถือไม้เท้า พวกเขาเป็นสมาชิกของปาร์ตี้เช่นกันทั้งสามคนมองมาที่ฉันด้วยท่าทางตกตะลึง

 

“คือว่านะ ยุย ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเธออยู่หรอก  แต่ฉันว่าเราจะปฏิเสธคำขอนี้”

 

ผู้ชายที่ถือธนูเดินออกมาด้านหน้า

 

“ทำไมละ! ในเมื่อหาจอมเวทย์ขาวได้แล้วนิ!”

 

“ไม่  แต่ว่า…….หากไม่มีเขามันเป็นไปไม่ได้ที่จะรับภารกิจที่มีความยากกว่าระดับ A ”

 

สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดนั้นถูกต้อง

การทำภารกิจกับสมาชิกที่ไม่มีความคุ้นเคยอาจก่อให้เกิดอันตรายได้

อย่างไงซะ ฉันไม่ควรจะเข้าร่วมปาร์ตี้

ทำไมเรื่องราวทั้งหมดถึงได้มาบรรจบกับการเข้าร่วมปาร์ตี้กันนะ?　

ฉันจะต้องไม่พูดอะไรที่สื่อถึงการอยากเข้าร่วมปาร์ตี้

 

“นี่  ฉันไม่ได้บอกว่าจะเข้า……”

 

“แต่ว่าถ้าเราทิ้งคำขอนั้น  แล้วผู้ว่าจ้างจะทำอย่างไง!  ถ้าไม่รีบจัดการ พืชผลทั้งหมดในทุ่งนานั้นจะถูกทำลายนะ!”

 

ยุยถามพวกเขาทั้งสามด้วยท่าทางหมดหวัง

 

“แต่ยุย  พวกเราไม่มีเขา……”

 

“ใช่  และฉันก็ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะสามารถแทนที่คูลูมุได้”  (クルム ควรแปลชื่อว่าอะไรดีคะ อยากได้คำเรียกแบบอื่นสามารถบอกได้นะ)

 

ถึงแม้ว่าคนที่มีโล่ขนาดใหญ่จะเป็นคนประเภทที่แตกต่างจากคนอื่นจนยากที่จะยืนยันได้

แต่สิ่งที่ชายคนนั้นพูดมันก็ถูกต้อง

โดยทั่วไปแล้ว เราคงไม่เชิญคนว่างงานที่นั่งม้านั่งอยู่ที่ใจกลางเมืองมาร่วมปาร์ตี้แบบนี้

 

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน  ยุย…..ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นนะ  แต่เราควรปฏิเสธคำขอนี้……”

 

ผู้หญิงที่ถือไม้เท้าเวทมนต์นั้นได้พูดอย่างชัดเจน  ขณะที่อีกสองคนนั้นทำสีหน้าเสียใจ

สันนิษฐานได้ว่าทั้งสามคนนี้ต้องการที่จะช่วยผู้ว่าจ้างจากส่วนลึกในหัวใจของพวกเขา　

แต่ มันก็มีเหตุผลที่ไม่สามารถทำให้ได้

มันเป็นเรื่องยากที่จะรับคำขอ ถ้าคำขอนั้นล้มเหลว นั้นก็หมายถึงจำนวนผู้เสียหายที่เพิ่มขึ้น

และหากมันเกินความสามารถของผู้รับภารกิจ ผู้ว่าจ้างก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนเพิ่มขึ้น ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ผู้ว่าจ้างจำเป็นต้องถอนภารกิจด้วยตัวเอง

ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น นักผจญภัยจะไม่สามารถรับคำขอภารกิจนั้นได้ และไม่อาจให้ความช่วยเหลือผู้ว่าจ้างได้

ถ้าหากคุณปฏิบัติตัวต่อผู้ว่าจ้างไม่ดี  มันจะเป็นผลร้ายเป็นการทำร้ายผู้ว่าจ้างไป

ฉันมั่นใจว่าพวกเขาเข้าใจสิ่งนั้นดี

ดังนั้นจึงไม่สามารถยอมรับมันได้โดยง่าย

 

“ใช่  ทำไมเราไม่มอบให้ปาร์ตี้อื่น?”

 

ฉันเสนอความคิดของฉันให้ยุยและคนอื่นๆฟัง

 

“มัน  ทำไม่ได้……”

 

ผู้หญิงที่ถือไม้เท้าเวทมนต์ตอบด้วยสีหน้ามืดมน　

 

“ทำไม?”

 

“ความยากของคำขอนี้คือระดับ A และมันก็ไม่มีใครในกิลด์ที่จะสามารถรับคำขอภารกิจนี้ได้  หากมีคนที่รับคำขอภารกิจที่มีระดับความยากมากกวาแรงค์ของตัวเอง ยกเว้นพวกเรา จะถูกลงโทษขั้นเด็ดขาดโดยกิลด์ มันคงเป็นเรื่องยากที่จะรับคำขอ……”

 

“นั้นมันก็จริง……”

 

“ดังนั้นเพื่อที่คุณจะไม่ได้รับผลลงโทษนั้น พวกคุณก็เลยตามหาจอมเวทย์ขาวที่ว่างอยู่อย่างงั้นสินะ”

สีหน้าของพวกเขาที่ได้ยินแบบนั้นก็มืดมนลง

มันกลายเป็นสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดเป็นอย่างมาก

ฉันก็อยากที่จะช่วยเท่าที่สามารถทำได้  แต่ฉันไม่มีความสามารถขนาดนั้น เมื่อคิดตามเนื้อหาที่พวกเขาพูดคุยกัน  ยุยและคนอื่นๆน่าจะเป็นนักผจญภัยที่ระดับสูง。

A อย่างน้อยก็ต้องเป็นนักผจญภัยระดับ A

เป็นรองจากสุดท้ายเพียงเท่านั้น

มันหนักหนาเกินไปสำหรับฉัน

บอกเขาแล้วขอออกไปเลยแล้วกัน

ฉันคิดแบบนั้นก่อนที่จะพูดออกไป

 

　ーーในเวลานั้นเอง

 

“เฮ้  งั้นก้หมายความว่า แค่มีจอมเวทย์ที่มีความสามารถทางเวทมนต์ในระดับเดียวกับคุรูมุ ได้แค่นั้นก็พอใช่มั้ย?”

 

ยุยถามทั้งสามคน

 

“ถ้ามันเป็นแบบนั้น เราอาจจะสามารถรับคำขอนี้ได้……”

 

“ยุย มันเป็นไปไม่ได้  ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับจอมเวทย์ขาวที่มีพรสวรรค์ที่สามารถเทียบเท่าได้กับคุรูมุในเมืองนี้มาก่อนเลยนะ”

 

จากที่ฟัง ดูเหมือนว่าคุรูมุคนนั้นจะเป็นจอมเวทย์ขาวที่เก่งเอามากๆ ฉันจะได้รับข้อมูลของสมาชิกปาร์ตี้นี้มาแล้วก็ตาม  แต่ฉันคงไม่สามารถไปแทนที่คนๆนั้นได้

นั้นสินะ

ตั้งแต่แรกแล้วฉันไม่ได้พูดสักคำเลยว่าจำทำงาน

 

“มันแน่นอนอยู่แล้วว่า ไม่มีใครชอบไปอยู่แทนที่ของคนอื่น……”

 

“อ่า  เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วละครับ!”

 

ยุยพูดขึ้นมาเสียงดังขัดจังหวะการพูดของฉัน

สุดท้ายยุยก็ยอม……

 

“ไม่แน่นะ ลอยด์อาจจะสามารถใช้เวทได้ในระดับเดียวกับคุรูมุก็ได้! เอาละ ลอยด์ นายช่วยแสดงเวทมนต์ของนายให้พวกดั๊กกัซดู!”

 

เมื่อยุยพูดแบบนั้น เธอก็คว้าเข้าที่แขนของฉันอย่างแรง

 

“เอ๋?”

 

ฉันรู้สึกตกใจ จนเผลอออกเสียงประหลาดออกมา

 

“ดูสิ พวกเรา ดากัสไปแล้ว! พวกเราก็รีบไปกันมั้งเถอะ”

 

“ “ “ห๋า  เอาจริงดิ?” ” ”

 

พวกเขาทั้งสามคนดูเหมือนกับนักพิราบกินกระสุนปืนที่กล้ำกลืน　（ダッガス達三人が、まるで鳩が豆鉄砲を食らったような表情になり、返事をしていた。ไม่รู้แปลว่าไร ใครมีคำอธิบายที่เข้าใจง่ายกว่านี้บอกกันด้วยนะ）

 

 

หลังจากนั้น ฉันที่ถูกยุยลากตัวมาที่ป่าใกล้นั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการที่จะทดสอบความสามารถของฉัน แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะทำ……

 

ตอนแรกฉันคิดว่าสมาชิกในปาร์ตี้จะพูดแบบว่า “นี่  ยุยยอมแพ้เถอะ……” ระหว่างที่พึมพำ ฉันก็เดินตามยุยมาด้วย

 

แต่ก็นั้นแหละ

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ฟังคำพูดคนอื่น

 

ช่องโดเนท

วอลเลท 0824964967