จอมเวทย์ขาวที่กลับมาถึง

 

“มันจบแล้ว …”

 

“เอ่อ ตรงนั้นน่ะ”

 

ฉันตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีมอนสเตอร์อยู่รอบๆ และกระโดดลงจากต้นไม้

หากคุณซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ คุณจะไม่ตกเป็นเป้าหมายของปีศาจ

ดูเหมือนว่าปีศาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆนี่

 

หลังจากที่อยู่บนพื้นดินแล้ว คุเรฮะก็นั่งลงบนพื้น

ฉันนำมานาโพชั่นออกจากเวทมนตร์การจัดเก็บแล้วมอบให้แก่คุเรฮะ

นี่คือมานาโพชั่นอันสุดท้าย

 

“ฉันใช้ได้ใช่ไหม?”

 

คุเรฮะมองมาที่ฉันด้วยความกังวล

แน่นอนว่า ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าสภาพฉันในตอนนี้ไม่เป็นไร

เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง มีรอยขีดข่วนและรอยไหม้เล็กน้อยรอบๆ ตัว

ที่ปวดหัวอาจเป็นเพราะฉันใช้พลังเวทย์มากเกินไป

ใจจริงฉันก็อยากดื่มมานาโพชั่นด้วย

 

อย่างไรก็ตาม คุเรฮะก็เจ็บปวดเหมือนกัน

ทันทีหลังจากถูกปลดปล่อยจากปีศาจ เขาใช้เวทย์มนตร์มากมาย

ส่วนคุเรฮะความอ่อนล้าทางจิตใจน่าจะดีขึ้น……

 

“ผมไม่เป็นไร  คุเรฮะควรใช้มัน”

 

“นั่นสินะ…ขอบคุณนะ”

 

คุเรฮะค่อยๆดื่มมานาโพชั่น           
ในช่วงเวลานั้นฉันจะต้องระวังรอบๆตัว
ก่อนหน้านี้ฉันยืนยันอย่างแน่นอนแล้วว่าไม่มีศัตรูในบริเวณใกล้ๆนี่
อย่างไรก็ตามมันบอกได้ไม่เต็มที่
เนื่องจากระยะตรวจจับได้ไม่กว้างนัก และตอนนี้ฉันยังใช้เวทตรวจจับไม่ได้

 

“จริงๆยังมีอีก … “

 

เวทมนตร์เสริมความแข็งแกร่งที่ใช้กับตัวเองและคุเรฮะก็ถูกแก้ไขเช่นกัน
ฉันขอโทษ …
อาจารย์จะว่าอย่างไรถ้าเขาเห็นร่างดังกล่าว?
ไม่ต้องสงสัยเลย คุณจะถูกนำกลับและฝึกฝน
เมื่อคุณกลับมา เรามาสรุปประเด็นสะท้อนในสมุดบันทึกกัน
และเราต้องปรับปรุงทีละคน

 

“ขอบคุณ ลอยด์ นี่ … “

 

ในเวลานั้น
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่คุเรฮะพยายามยื่นขวดให้
คุเรฮะที่สังเกตเห็นก็รีบเข้ามาหาทันที
และเอามือแตะที่คอของฉัน

 

“…………”

 

ฉันกำลังหายใจ

เห็นได้ชัดว่าฉันเพิ่งหมดสติ

 

“คุณใช้เวทมากเกินไปหรือเปล่า…”

 

ฉันค่อยๆ หยิบขวดเปล่าจากมือของคุเรฮะที่ร่วงหล่นแล้วใช้เวทเก็บของ
อาจเป็นเพราะพลังเวทเริ่มฟื้นฟูหรือเพราะมอนสเตอร์ได้กลับเข้าป่าไปจึงรู้สึกปลอดภัย…… 
ฉันรู้สึกว่าผิวของคุเรฮะดีขึ้นเล็กน้อย

 

“อือ……”

 

ขณะใช้ไม้เท้าให้ยกตัวหนัก
เจ็บไปทั้งตัว……
อย่างไรก็ตาม ฉันจะหยุดพักอยู่ที่นี่ตลอดไม่ได้

 

“เราต้องกลับไปที่เมืองอิชตาร์”

 

ฉันแบกคุเรฮะไว้บนหลังและมุ่งหน้าไปยังอิชตาร์

 

 

 

 

 

 

◇

 

“สายไปแล้ว……”

 

ยุยมองดูป่าด้วยความกังวล

ไม่ใช่แค่ยุย

ทุกคนที่เข้าร่วมในการต่อสู้ต่างจ้องมองไปที่ป่าด้วยความกังวล

 

สิบนาทีที่แล้ว

เหล่านักผจญภัยและอัศวิน ต่างรับรู้เหตุการณ์และขอบคุณลอยด์ เพราะพวกเขาได้ฟังเหตุการณ์จากยุยและดั๊กกัส ว่ามอนสเตอร์ที่อาละวาดอยู่ในป่าใกล้ๆกับเมืองอิซตาร์ได้กลับเข้าป่าไปแล้ว

และความสำเร็จของการดำเนินงาน……

 

นักผจญภัยและอัศวินต่างโห่ร้องด้วยความยินดี
บางคนมีความสุขในขณะที่หลั่งน้ำตา และบางคนก็กอดกัน
พวกเขาปกป้องอิชตาร์ได้แล้ว……

 

 

 

 แต่,

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปไม่กี่นาที ลอยด์ก็ดูเหมือนจะไม่ออกมาจากป่า

ความคิดที่ไม่ดีแล่นเข้ามาในหัวของฉัน

 

“บางทีลอยด์ … “

 

นักผจญภัยคนหนึ่งพึมพำอย่างนั้น

ในเวลานั้น.

 

“เฮ้ ดูนั่นสิ!”

 

ครอสตะโกนขณะชี้ไปที่ป่า

เมื่อยุยหรี่ตามอง ก็เห็นร่างของลอยด์ที่กำลังพุ่งตัวออกมา

นักผจญภัยและอัศวินกรีดร้องอีกครั้ง

 

“ลอยด์!”

 

ยุยวิ่งไปหาลอยด์
และกอดลอยด์

 

“ฉันเป็นห่วงนะ…… “

 

“ยุย……ขอโทษ”

 

“อ๊ะ?”

 

ลอยด์ล้มลงไปทางยุยทันทีที่เขาพูดจบ

น้ำหนักของลอยด์และคุเรฮะถาถมไปทางยุย

คุเรฮะนั้นตัวเบา แต่ลอยด์ที่มีกล้ามเนื้อนั้นหนัก

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอีกฝ่ายคือนักผจญภัยแรงค์ S

ยุยเหมือนจะหนักเล็กน้อย แต่ไม่ได้ล้ม

 

 

“ลอยด์ นี่มันหนักนะ …… เฮ้ลอยด์ นายฟังอยู่รึเปล่า?”

 

ยุยพูดกับลอยด์หลายครั้ง

อย่างไรก็ตาม ไม่มีวี่แววของการตอบกลับ

ยุยที่กำลังสงสัยอยู่นั้นเห็นหน้าลอยด์ล้มลง

 

“อ่า … ฉันเข้าใจแล้ว”

 

ยุยพูดแบบนั้นก่อนจะค่อยๆวางลอยด์และคุเรฮะลงกับพื้น

ที่ด้านหลังมีครอสกับซิลิก้าที่สังเกตุเห็นจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วย

 

“เฮ้ ยุย จู่ๆ เกิดอะไรขึ้น……”

 

“……ครอส เงียบ”

 

ยุยขัดคำพูดของครอส

และก็หันไปมองลอยด์

หลังจากนั้น ครอสก็หันไปมองลอยด์

 

“ถึงจะดูบ้าๆบอๆ แต่ดูเหมือนจะหลับอยู่สินะ”

 

นอกเหนือจากยุยที่กำลังมองไปทางร่างของลอยด์ที่เหนื่อยล้าและหลับใหลอยู่

 

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ทุกการโดเนท 

แต่อย่างที่บอกไป(หรือเปล่าหว่า เริ่มลืม) ลงแปลถึงล่าสุดเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเกลาภาษาอีกที

ขอบคุณจ้า

ช่องทางโดเนท

วอลเลท 0824964967