หลังจากที่ออกมาจากอาคาร ฉันได้นั่งอยู่ตรงม้านั่งที่อยู่ ณ จุดศูนย์กลางของเมือง มองไปยังรูปปั้นทองสัมฤทธิ์อันงดงาม

 

“เมอร์ลิน”  อักษรที่ถูกเขียนไว้อยู่ที่ฐานของรูปปั้น

 

ฉันรู้สึกว่ารูปปั้นนี้คล้านกับอาจารย์เอามากๆ

 

แต่ฉันก็ยังรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่แตกต่างจากอาจารย์ที่ฉันรู้จัก

 

“นั้น……อาจารย์งั้นหรอ?”

 

ชื่อที่อยู่ฐานรูปปั้นมันเหมือนกับอาจารย์ของฉัน แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ารูปร่างและใบหน้านั้นมันดูแตกต่างเล็กน้อย

 

ที่ไม่สอดคล้องเป็นพิเศษก็คือหน้าอกนั้น

 

หน้าอกของอาจารย์มันไม่น่าใหญ่ขนาดนั้น……

 

มันแค่คนที่หน้าคล้ายกันหรือเปล่า

 

“เฮ้  นายเป็นFCท่านเมอร์ลินด้วยงั้นหรอ?”

 

ขณะที่ฉันมองรูปปั้นอยู่นั้น ฉันก็ถูกทักทายโดยผู้หญิงที่ไม่รู้จัก

 

“ไม่…มันไม่ใช่…”

 

“เอ่อ  ใช่มันเป็นแบบนั้น”

 

ผู้หญิงคนนั้นดูผิดหวังเล็กน้อย

 

ใครกันละเนี่ย

 

ฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าฉันรู้จักเธอ ฉันมาอยู่ที่เมืองนี่ได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น  ดังนั้นฉันไม่น่าลืม

 

“ตะ  แต่ว่าคุณรู้จักท่านเมอร์ลิน ถูกไหม?”

 

“ใช่……”

 

ก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัว เมอร์ลินก็ได้สอนเวทมนต์ฉันแล้ว

 

ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันคิดว่าอาจารย์เป็นคนรักสวยรรักงาม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองนี้

 

รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของอาจารย์มีหน้าอกขนาดใหญ่มาก มันถูกสร้างวางไว้ทั่วทั้งเมือง

มันเป็นเวลา 16 ปีแล้วที่เมอร์ลินได้หายตัวไป

 

ผู้หญิงคนนี้พูดงึมงำขณะที่มองไปที่รูปปั้นนั้น

 

มันเป็นเวลากว่า 16 ปีแล้วนับตั้งแต่ที่อาจารย์เก็บฉันมาเลี้ยง

 

ตอนนั้นฉันอายุแค่ 1 ขวบ ดังนั้นเลยจำไม่ได้

 

“อา…ฉันอยากเจอท่านเมอร์ลินจังเลย สักครั้งก็ยังดี……”

 

หญิงแปลกหน้ากำลังจ้องมองไปที่รูปปั้นด้วยความหลุ่มหลง

 

ผู้คนมากมายในเมืองนี้ต่างต้องการเจอกับอาจารย์เช่นกัน

 

 ผู้คนส่วนใหญ่บอกว่าพวกเขาต้องการพบถ้าเป็นไปได้นะ

 

อย่างไรก็ตาม คุณคิดจริงๆหรอว่าอยากจะเจอคนแบบนั้นจริงๆหรอ? ฉันไม่เข้าใจจริงๆ

ฉันต้องรับผิดชอบทำงานบ้านทุกอย่างและก็ศึกษาค้นคว้าเวทมนต์

 

อาจารย์ได้พูดไว้ว่า “จะสร้างเวทมนต์เพื่อหยุดความชรา!” หลังจากสร้างเวทที่ทำให้ร่างกายไม่จำเป็นต้องนอน ฉันยังถูกบังคับให้ออกไปค้นคว้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

 

คำว่าโรคจิตนับว่าเหมาะกับเธอ

 

มันมีหลายสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ แต่มันก็เหมือนกับตกนรก

 

ฉันเกลียดมันและหนีไปที่เมืองที่มีผู้คนพลุกพล่าน

 

อาจารย์เกลียดสถานที่ที่แออัด ด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“ฉันว่า  อย่าเจอจะดีกว่า……”

 

ฉันพึมพำเสียงเบา ไม่ให้คนรอบข้างได้ยิน

 

“ใช่แล้ว! ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อนนะ……”

 

“มีอะไรหรือเปล่า”

 

“คือว่านะ  เมื่อวานนี้จอมเวทย์ขาวของปาร์ตี้ป่วยเมื่อวาน  ฉันได้รับคำร้องและคิดว่าจะรับมัน แต่มันค่อนข้างไกล…ต้องออกเดินทางพรุ่งนี้”

 

น่าจะเป็นคำขอจากกิลด์นักผจญภัย

 

แต่เหมือนว่าผู้หญิงคนนี้กำลังมองหาจอมเวทย์ขาวอยู่ เอาอย่างไงดี?

 

“ฉันเองก็เป็นจอมเวทย์ขาว……”

 

“จริงหรอ!?”

 

“อะ  อือ……”

 

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองมาที่ฉัน

 

โดยเฉพาะเสื้อผ้าและข้อมือของฉันราวกับต้องการยืนยัน

 

“เป็นนักผจญภัย……ใช่ไหม?”

 

“ก็ใช่……”

 

ฉันไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยิ้มอย่างมีความสุข และฉันรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ฉันทำลงไป

 

“ไม่ๆ คนอย่างผมคงจะแทนที่เขาไม่ได้หรอกครับ”

 

ฉันที่เพิ่งถูกไล่ออกจากปาร์ตี้เพราะฉันถูกบอกว่าไม่แข็งแกร่งพอ

ฉันจะไม่โง่ทำผิดซ้ำสองอีก

 

และการต่อสู้แบบปาร์ตี้ สำคัญที่คุณต้องเข้าใจสมาชิกในตี้มากแค่ไหน 

 

ฉันจะไม่ไปแทนที่คนๆนั้นเด็ดขาด

 

“จริงอยู่ที่……คำขอนั้นมันค่อนข้างยาก……”

 

จากรูปการณ์แล้ว คาดว่าระดับความยากของคำร้องขอคงจะค่อนข้างสูง

 

“ต้องขอโทษด้วย  ที่ตีโพยตีพายไปเรื่อย……”

 

 “ไม่เป็นไร!เอาเป็นว่าเรื่องยากๆค่อยคิดทีหลังละกัน  คุณช่วยไปด้วยกันกับฉันได้ไหม?”

 

ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับคว้าแขนของฉันไว้

 

“เฮ้?”

 

ฉันประหลาดใจในสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันและเสียงที่ดังขึ้น

 

“ทางนี้!”

 

“หือ  นั้นคือ?”

 

 

ช่องทางสนับสนุน

วอลเลท 0824964967