เพิ่มพลังเวทและลดอัตราการใช้พลังเวทของคุเรฮะ    (ใช้มานาน้อยลงแต่ความรุนแรงเวทเท่าเดิม)

จากนั้นฉันก็ใช้เพิ่มพลังเวท ลดปริมาณเวทสำหรับร่าย เสริมความแข็งแกร่งของร่างกายและเพิ่มการป้องกัน

เตะหนักและเร่งความเร็วในชั่วอึดใจ

 

“เร็วจัง……”

 

คุเรฮะพึมพำเมื่อเห็นการวิ่งของฉัน

 

ฉันไม่ได้ภูมิใจเลย แต่ฉันคิดว่าเป็นเพราะฝึกร่างกายมาดีพอสมควร

ทุกๆวัน ฉันฝึกบริหารกล้ามเนื้อ

อย่างไรก็ตามความเร็วขนาดนี้ไม่สามารถทำได้กับร่างกายปกติทั่วไป

เพราะฉะนั้นครั้งนี้ฉันจึงใช้เวทเสริมกำลังทางกายภาพฉบับปรับปรุง

มันถูกแก้ไขมาเพื่อเสริมสร้างศักยภาพทางร่างกายของคุณเอง

มันจะช่วยให้คุณเร็วขึ้นอย่างแน่นอน และมันยังสามารถปรับปรุงความสามารถทางกายภาพของคุณให้ดีขึ้น

แต่ปริมาณเวทที่ต้องใช้นั้นมากกว่าเวทเสริมกำลังหลายเท่า คงบอกไม่ได้ว่ามันง่าย……

แต่คราวนี้มันหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

 

นี่คือขีดจำกัดของฉัน

ต่อให้พยายามสักแค่ไหน  อย่างไงก็มีข้อเสียออกมาอยู่ดี

น่าสงสารจริงน่า ตัวฉัน

เมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่แปลกใจเลยที่อัลเลนและเพื่อนของเขาจะบอกว่า「ไร้ความสามารถ」

 

 

“ฉันจะต้องพัฒนาสกิลเวทสนับสนุนของฉันเพื่อยุยและคนอื่นๆ”

 

 

ครั้งนี้ เพื่อไม่ให้ถูกกล่าวหาว่าไร้ความสามารถ……

 

“ลอยด์ คุณเห็นไหม?”

 

คุเรฮะพูดขณะที่หันหน้าไปมองทางป่า

เห็นมอนสเตอร์จำนวนมากผ่านช่องระหว่างต้นไม้

และมอนสเตอร์บางตัวยังกัดกินกันเอง

มันต้องเป็นฝูงมอนเตอร์ที่ถูกควบคุมแน่ๆ

มันเป็นธรรมดาที่จะเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม วัตถุประสงค์ของมันไม่ใช่การทำลายมอนสเตอร์

หรืออาจจะมากกว่านั้น ถ้าเกิดต้องการฆ่ามอนสเตอร์  ธรรมชาติก็จะถูกทำลาย

ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เลย

ถ้าหากมีปัญหาเกิดขึ้นก็ขอให้ผู้ปกครองเมืองของที่นี่จัดหาวิธีการจัดการกับพวกมัน

 

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น ฉันก็ได้เดินเข้าไปใกล้

เอาล่ะ……ได้เวลาสั่งสอนแล้ว

 

“ถ้าอย่างนั้น ช่วยจัดการกับมอนสเตอร์เหล่านั้นตามที่ผมบอก……”

 

คุเรฮะจ้องมองฉันอย่างเงียบๆ

อ่ะ ฉันที่นึกอะไรขึ้นได้…… 

 

“ขอโทษครับ……เอาใหม่ๆ คุณช่วยพูดกับมอนสเตอร์เหล่านั้นอย่างที่ผมพูดได้หรือป่าวครับ?”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

ได้ยินมาว่า เวทมนต์ของคุเรฮะมันไม่ใช่การควบคุมมอนสเตอร์ แต่มันเป็นเวทที่ให้ความรู้สึกที่เป็นมิตรกับมอนสเตอร์และสัตว์ ทำให้พวกมันคุ้นเคยและเป็นมิตร

นอกจากนี้จักรวรรดิมีกฎข้อบังคับผู้ใช้สัญญาพันธะกับมอนสเตอร์ถือเป็นเรื่องต้องห้าม ซึ่งมีมาอย่างยาวนาน

แต่ดูเหมือน ในจักรวรรดิตอนนี้จะมีเพียงคุเรฮะเท่านั้นที่สามารถใช้เวทมนต์ดังกล่าวได้

 

“ต้องห้าม”

 

จากเรื่องนี้จึงรู้ว่า คุเรฮะอาจจะอาศัยอยู่ที่จักรวรรดิ

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

คุเรฮะเอียงหัวมามอง

 

“เปล่าครับ  ไม่มีอะไร  คุณพร้อมหรือยังครับ?”

 

“อือ  ฉันพร้อมแล้ว”

 

ฉันมองไปที่มือของคุเรฮะ

เห็นได้ชัดว่าเวทของคุเรฮะไม่จำเป็นต้องใช้คทา ฉันเองก็สามารถใช้เวทแบบไร้คทาได้เช่นกัน แต่ประสิทธิภาพของมันน้อยมาก

อย่างไรก็ตาม สำหรับคุเรฮะ มีหรือไม่มีคทาก็คงจะไม่แตกต่างกัน

 

“ใช้เวทไม่ใช้คทา”

 

หากคุณได้ฟังรายละเอียดจากคุเรฮะ แล้วคุณจะเข้าใจ……
ถึงอย่างนั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรในกรณีนี้
ตอนนี้จะช้าไม่ได้

 

“โอเค……จะไปละนะ”

 

เมื่อฉันพูดจบ เร่งความเร็งพุ่งไปทางฝูงมอนสเตอร์

ขณะนั้นเอง มีดวงตาของมอนสเตอร?ได้จับจ้องมาทางฉันกับคุเรฮะ

 

“จับเอาไว้แน่นๆ”

 

มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆ กระโดดเข้ามาหาฉัน

ฉันทำการหลบหลีกการโจมตีด้วยการพุ่งตัวขึ้นข้างบน

แล้วกระโดดไปตามต้นไม้

 

“ตอนนี้……”

 

มองมอนสเตอร์พวกนั้นจากบนต้นไม้

มอนสเตอร์บางตัวเริ่มระมัดระวังและคำราม ในขณะที่บางตัวต่อสู้กันเอง

ตราบใดที่อยู่บนต้นไม้ มอนสเตอร์ที่ที่อยู่บนพื้นก็ไม่สามารถโจมตีได้

ยกเว้นก็แต่ มอนสเตอร์ตัวใหญ่ที่สามารถทำลายต้นไม้ได้……

แค่ระวังมันก็พอแล้ว

ดังนั้น……

 

“เราคงต้องทำอะไรสักอย่างกับมัน”

 

มีมอนสเตอร์สองสามตัวอยู่บนท้องฟ้า แม้ว่าจะไม่มากเท่าที่อยู่บนพื้น

ฉันกับคุเรฮะที่อยู่บนต้นไม้จึงเป็นเป้าให้มอนสเตอร์ที่อยู่บนฟ้าได้อย่างดี

มอนสเตอร์ที่อยู่บนพื้นรับมือด้วยไม่ยาก

ก่อนอื่นต้องจัดการกับมอนสเตอร์ที่บินอยู่บนฟ้า……

 

“คุเรฮะ  ทำได้ใช่ไหม?”

 

“ได้นะ  แต่ฉันคิดว่าอาจจะต้องทำหลายๆครั้ง”

 

“ถ้างั้นก็……ลงมือเลยครับ”

 

“ตกลง……เข้าใจแล้ว”

 

เมื่อสิ้นคำพูด คุเรฮะพลันหลับตาลง

แล้วเริ่มร่ายเวท

ฉันรู้สึกถึงออร่าเวทอันมหาศาลของคุเรฮะที่เกาะอยู่บนหลัง มันน่าตื่นตาตื่นใจมาก

 

“ถ้ามานาไม่เพียงพอโปรดบอกผม……”

 

เวลานั้นเอง

ได้มีหินจากทางด้านล่างพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

「っ……」

 

เมื่อฉันมองไป ก็มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่รูปร่างสีเขียว

 

“โทรลล์……”

 

โทรลล์

เป็นมอนสเตอร์ที่รู้จักกันดีในเรื่องของความบ้าคลั่ง และการทำลาย

มีพละกำลังมหาศาล ถ้าเขาถูกโจมตี พวกเขาจะไม่รอดแน่

 

“คุณ  ไม่เป็นไรนะ?”

 

คุเรฮะถามด้วยความเป็นห่วง

 

“อา……ไม่เป็นไรครับ”

 

เคลื่อนไหวได้ลำบากเพราะมีคุเรฮะอยู่บนหลัง แต่ก็ไม่ถึงขนาดหลบไม่ได้

มันไม่เป็นปัญหาเลย

 

“คุเรฮะ จดจ่อกับเจ้านั่นก็พอแล้วครับ”

 

“อือ  เข้าใจแล้ว”

 

ฉันหลบการโจมตีนั้น ด้วยการโดดจากต้นไม้หนึ่งไปอีกต้นไม้หนึ่ง。

โชคดีที่ฉันสงสัยเรื่องมอนสเตอร์ตัวใหญ่ที่อยู่บนพื้น  จากที่เห็นไม่เจอสิ่งที่นอกเหนือจากโทรลล์ที่อยู่ในระยะที่สายตามองเห็นแล้ว

มันไม่ยากเลยที่จะหลบหินที่ลอยมา

 

“ถ้าให้เทียบกันแล้ว การฝึกฝนหลบหลีกของอาจารย์ยังจะยากกว่าอีก”

 

เมื่อนึกถึงการฝึกกับอาจารย์ ฉันก็ยิ้มอย่างขมขื่น

เมื่อนำมาเทียบกับเรื่องนี้ มันดูหน่อมแหน่มไปทันที

 

“ไม่น่าเชื่อที่การฝึกกับอาจารย์จะมีประโยชน์ในสถานการณ์อย่างนี้……”

 

 

จากนั้นฉันก็หลบหลีกหินที่โทรลล์ปามา

 

ช่องทางโดเนท

วอลเลท 0824964967