◇

 

ฉันกำลังวิ่งกลับไปยังเมืองอิชตาร์โดยที่แบกคุเรฮะไว้บนหลัง

ยุยวิ่งอยู่ข้างๆ

 

“มันขึ้นอยู่กับเวลา……”

 

เวทตรวจจับตรวจพบมอนสเตอร์จำนวนมาก อยู่รอบๆเมืองอิชทาร์。

ฉันคาดเดาเอาไว้ว่าน่าจะมีเพียงไม่กี่พันตัว แต่สัญญาณที่จับได้นั้นกลับมีมากเป็นเท่าตัว

 

“มันเยอะมาก……”

 

จำนวนมอนสเตอร์ประมาณ 30,000 ตัว

สังเกตได้จากมานามากมายที่อยู่ทั่วห้องใต้  ที่ถูกทำขึ้นมา  ถึงจะรู้ว่ามันมีไว้ใช้กับมอนสเตอร์ก็ตาม……

มันเป็นไปตามคาด ฉันเดาไม่ผิด

เกรงว่าพวกมันคงจะใช้มานาโพชั่นและหินสีดำจำนวนมากเพื่อเพิ่มพลังเวทให้คุเรฮะ   และใช้พลังนั้นจัดการกับมอนสเตอร์จำนวนมาก

 

“หินน่ารังเกียจ……”

 

เป็นไปได้ไหมว่าเผ่าปีศาจจะนำหินสีดำไปใช้ทำอะไรบางอย่างต่อไป

หลังจากที่หินสีดำแตกกระจาย  ฉันก็เก็บเศษเหล่านั้นไว้

มันจะดีกว่าถ้าส่งพวกมันไปให้ทหารและให้ใครสักคนทำการตรวจสอบหารายละเอียดจากมัน

แต่นี่ ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

 

“ยิ่งไปกว่านั้น……”

 

ฉันหันไปมองคุเรฮะที่อยู่บนหลัง

 

“เป็นอย่างไงบ้าง? คุณพอที่จะใช้เวทมนต์ได้บ้างแล้วใช่ไหม?”

 

“ใช่ ก่อนหน้านี่ฉันได้ดื่มมานาโพชั่นมานิดหน่อยนะ”

 

มันเป็นความจริงฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้

มันน่าประหลาดใจที่ปริมาณเวทของคุเรฮะมีเยอะมาก

อีกทั้งเวทของเธอก็ดูจะแข็งแกร่งมากกว่ามิยะที่อยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้าด้วย

 

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่สามารถจัดการกับมอนสเตอร์ที่มีจำนวนมหาศาลได้

มานาของเธอน้อยเกินไป

พูดได้เลยว่ามันเป็นไปไม่ได้ถ้าจะใช้เวทของคุเรฮะคนเดียวจัดการเพียวๆ

 

ไอนั่นไง

ฉันคิดแผนการบางอย่าง

ด้วยวิธีนี้สามารถทำให้มอนสเตอร์เหล่านั้นออกห่างจากเมืองอิชตาร์ได้

 

“ผมหมายถึงแผนการ ที่บอกไปก่อนหน้านี้”

 

“อือ  ฉันเข้าใจแล้วล่ะ……”

 

คุเรฮะพยักหน้า

ต่อไปก็……

 

“ยุย!”

 

ฉันหยิบถุงบรรจุมานาโพชั่นออกมาจากเวทเก็บของแล้วยื่นมันให้กับยุย

ยุยหยุดเดินและจับถุงนั่นด้วยท่าทางแตกตื่น

 

“เอ๋……อะไรนะ?”

 

“เอาไปก่อน”

 

“อือ  แต่ว่านะ……”

 

“การถามมันอาจจะใช้เวลานาน……ดังนั้น อย่างแรกที่สำคัญคือการปกป้องเมืองอิชตาร์”

 

แม้ว่าแผนการกลยุทธ์ที่ฉันคิดไว้จะประสบผลสำเร็จ แต่มันจะไม่มีความหมายหากเมืองอิชตาร์แตกพ่ายก่อน
ยุยเองก็เข้าใจจึงได้แบกถุงนั่นและเตรียมออกตัว

 

“……อย่าหักโหมนะครับ”

 

ยุยที่ถูกพูดแบบนั้น ออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

อย่างที่ได้บอกไปก่อนหน้านี้ การต่อสู้ครั้งนี้จำเป็นต้องใช้เวลา

และมันก็ขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์นั้นๆ และการแก้ปัญหาครั้งนี้และขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของพวกเขา

ดังนั้นแล้ว เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ฉันจึงตัดสินใจให้ยุยไปหาดั๊กกัสและคนอื่นๆ เพื่อไปเสริมกำลังให้กับพวกเขา

ด้วยเหตุนี้ จึงเหลือแค่ฉันกับคุเรฮะ……

 

“งั้นก็……”

 

ฉันกลืนน้ำลายตัวเอง

ฉันรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน

ฉันกับคุเรฮะที่ไม่ใช่สายต่อสู้

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปปะทะกับมอนสเตอร์

และที่เลวร้ายที่สุด พวกเขาสองคนอาจจะถูกฆ่าตาย

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นวิธีเดียวที่ฉันพอจะนึกออกเพื่อช่วยเมืองอิชตาร์

คุเรฮะที่รู้เช่นนั่นก็ให้ความร่วมมือกับเรา

มันคงจะเป็นความรู้สึกของคนที่ต้องรับผิดชอบ

 

“ถ้าอย่างนั้น คุเรฮะ ผมจะร่ายเวทเสริมกำลังให้นะครับ”

 

“ตกลง……รบกวนด้วยนะ”

 

สวัสดีวันปีใหม่จีน ค่า

ขอบคุณสำหรับทุกการโดเนทนะคะ  หลังจากลงจนทันตอนล่าสุด ผู้แปลจะกลับมาเกลาภาษาอีกรอบ 

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านกันจนถึงตอนนี้

ช่องทางโดเนท  0824964967