“ยุย ขอเวลาแป๊บนึงได้ไหม?”

 

ระหว่างที่วิ่งอยู่นั่น ฉันหยุดและพูดกับยุย

 

“อือ ได้สิ……”

 

ยุยค่อยๆลดความเร็วลงและหยุด

คุณอาจจะสงสัยว่า ทำไมถึงหยุดอยู่สถานที่แบบนี้

แน่นอนว่า เราต้องรีบเดินทางไปเมืองอิชตาร์

แต่ถึงอย่างนั้น มีบางอย่างที่ฉันจะต้องทำมันเสียก่อน

เพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่ไล่ตามผู้หญิงมนุษย์สัตว์มา

 

“นั่น……”

 

เธออาจจะคิดว่าพวกเราจะทิ้งเธอไว้ที่นี่

ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ฉันด้วยท่าทางเป็นกังวล

จะให้ปล่อยเธอไว้ที่นี่  ไม่มีทางสะหรอก……

 

“ไม่ ฉันกำลังคิดว่าจะใช้เวทฟื้นฟู แผลพวกนั้น คงจะเจ็บน่าดู”

 

ฉันพูดขณะที่มือ จับที่แขนของผู้หญิงคนนั้น

จากนั้น ร่ายเวทฟื้นฟู

เหตุผลที่ใช้การสวดร่ายเวทก็เพื่อลดความตึงเครียด

 

“ฮีล”

 

ในเวลาเดียวกันกับที่ร่ายเวท ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นได้ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีเขียว

บาดแผลและรอยฟกช้ำตามร่างกายค่อยๆหายไป

 

“มันวิเศษมาก……นี่คือฮีลใช่ไหม?”

 

ยุยที่เฝ้าดูผู้หญิงมนุษย์สัตว์ที่กำลังฟื้นฟู พูดด้วยท่าทางดวงตากลมโต

อย่างที่ยุยพูด นี่เป้นเพียงเวทฟื้นฟูธรรมดาที่ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ

นั่นมันสำหรับเวทฮีลทั่วไปละนะ

 

“ฮีลอันนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว ถึงแม้ ฉันจะไม่ได้เป็นคนแก้ไขมัน เป็นอาจารย์ผมที่สอน และมันก็มีประสิทธิภาพมากและใช้พลังงานน้อยกว่าเวทฮีลปกติทั่วไป”

 

ในแง่ของการแก้ไขเวทนั่น อาจารย์ทำได้ดีกว่าฉันอยู่หลายเท่า

เมื่อเทียบกับการปรับปรุงของฉัน มันดีกว่ามาก

ฮีลนี่ก็เช่นกัน

ถึงอย่างนั้นตอนที่อยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้า  ฉันไม่มีโอกาสได้ใช้มันเลยเลยเพราะเราไม่สามารถมีนักบุญสองคน……

 

“คุณไม่เป็นไรนะ?”

 

“ห๊ะ นั่น……ขอบคุณ”

 

ผู้หญิงมนุษย์สัตว์โค้งหัวขอบคุณ

เอาละ ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นอะไรแล้ว

แต่……

 

“ลุกไม่ขึ้น……”

 

“ขอโทษด้วย”

 

เธอคงจะถูกขังมาเป็นเวลานาน

ไม่ใช่แค่เท้าแม้แต่กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายก็อ่อนแอ เธอถึงได้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ตามปกติแม้ว่าเธอจะได้รับการเสริมกำลังแล้วก็ตาม

ไม่  มันก็ไม่ถึงขนาดเดินไม่ได้……

เพียงแค่อาจจะใช้เวลาเดินนานกว่าจะถึงที่หมาย

 

“อืม ใช้เวทมนต์ได้ไหม?”

 

“ได้สิ……”

 

ผู้หญิงคนนั้นถอยหลังนั่ง

แววตาตื่นๆและร่างกายที่สั่นกลัว

ผมกลัวว่าเธอจะถูกปีศาจทำเรื่องโหดร้ายเพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากเวทมนต์ของเธอ

 

“ขอโทษนะครับ……พวกเราไม่ได้จะใช้คุณเหมือนกับพวกมัน ฉันแค่อยากจะให้คุณช่วยใช้เวทจัดการกับมอนสเตอร์เหล่านั้น”

 

ฉันบอกเธอไป ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะเดาอะไรบางอย่างได้

แต่มันไม่สำคัญหรอก

ฉันอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันให้เธอฟัง

แล้วอธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงต้องการเวทของเธอ

 

“ถุกต้องแล้วละ……พวกปีศาจมัใช้เวทของฉันทำอย่างนั้นจริงๆ”

 

ผู้หญิงคนนั้นมองด้วยใบหน้าเศร้าๆ

เมื่อลองพิจารณาจากปฏิกิริยาของเธอ คงเป็นเวทมนต์ของเธอที่ควบคุมมอนสเตอร์เหล่านั้น

 

“มันเป็นเวทมนต์ของคุณ……”

 

ฉันมั่นใจว่าเธอรู้สึกถึงพลังเวทแบบเดียวกับตัวเองในหินสีดำนั้น

อาจเป็นไปได้ว่าพวกปีศาจจะจะบังคับให้เธอใช้เวทมนต์กับหินสีดำนั้นเพื่ออะไรบางอย่าง

 

ฉันหยิบคทาเวทออกมาจากเวทเก็บของ

มันเป็นไม้คทาที่มีหินสีดำติดอยู่ตรงปลาย

 

“อา  มันเป้นของปีศาจพวกนั้นนะ”

 

“อา……มันมืดไปหน่อยเลยหนีไปได้ มันใช้เวทแปลกๆด้วย”

 

ไม่ว่าจะเป็นน้ำยามานาหรือหินสีดำนี่ที่ปล่อยเวทออกมาเล็กน้อย

แต่ท่ามกลางม่านควันบดบังก็คว้ามันออกมาได้

ฉันโยนไม้คทาที่หยิบมา ลงกับพื้น

 

“ยุย คุณทำลายหินสีดำนี้ให้ทีได้ไหม?”

 

“อือ ฉันทำได้แน่นอนด้วยเวทเสริมกำลังขั้นสูงของลอยด์”

 

“ถ้างั้น……เอาละนะ”

 

ฉันร่ายเวทเสริมกำลังขั้นสูงใส่ยุยและอาวุธของเธอ

ยุยเหวี่ยงดาบใส่หินสีดำนั้นจนแหลกเป็นชิ้นๆ

สิ่งนี้อาจจะแก้ไขเรื่องของเวทบนตัวมอนสเตอร์เหล่านั้นได้

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าเมืองอิชตาร์จะปลอดภัย

มันเป้นเพียงแก้ปัญหาเเวทมนต์ที่ถูกร่ายใส่ในตัวมอนสเตอร์

 

“คุณชื่ออะไร?”

 

ฉันถามผู้หญิงมนุษย์สัตว์

เธอลังเลอยู่สักพัก หลังจากนั้นเธอก็ตอบ

 

“คือว่า ฉัน……ชื่อ คุเรฮะ”

 

 

“งั้น คุเรฮะ ต้องขอโทษด้วย แต่ผมมีเรื่องอยากจะถาม……”

 

 

 

—————————————————————————————————————————