ฉันอธิบายแผนการที่ฉันคิดไว้

 

พูดให้ง่ายคือ ยุยทำหน้าที่เป็นล่อ และฉันจะใช่ช่องโหว่เข้าไปช่วยมนุษย์สัตว์ตนนั้น

มันเป็นเรื่องยากที่จะขึ้นบันไดพร้อมกันสามคน  รวมคนในอ้อมแขนด้วยแล้ว สองคนยังพอเป็นไปได้ แต่สามคนนั่นไม่น่าจะได้

ยิ่งไปกว่านั่น ยังต้องระมัดระวังผู้หญิงมนุษย์สัตว์คนนี้เอาไว้  เนื่องจากถ้าปลดโซ่พันธการเหล่านั่นออกทั้งหมด

มนุษย์สัตว์ตนนี้อาจเกิดอาละวาดหรือหลบหนี  และมันเป็นไปได้สูงที่พวกเราจะถูกจเล่นงาน

ถ้าต้องการให้วางใจ ก็จำเป็นต้องทำมันอย่างรัดกุม

เพราะฉะนั้นแล้ว การใช้ปิดบังตัวติดนั่นมันแนบเนียนก็จริงแต่ถึงอย่างนั้นมันไม่สามารถปกปิดกลิ่นอายจากการหายใจได้

 

“ยุย จะไปกันละนะ!”

 

“อือ…….รับทราบ”

 

ฉันส่งสัญญาณแล้วยุยก็ปล่อยมือ

การทำแบบนี้ จะทำให้พวกปีศาจมองเห็นยุย

 

“นะ นี่แกเป็นใคร! เข้ามาที่นี่ได้อย่างไง!?”

 

“เวรเอ้ย……เราถูกแอบฟัง!?”

 

พวกปีศาจยืนขึ้นพร้อมอาวุธของพวกมัน

หนึ่งในนั้น ปีศาจที่ถือดาบยืนอยู่หน้ายุย

“อืม…..ก็ไม่รู้หรอกว่าแกเป็นใคร แต่โชคร้าย! ที่แก จะต้องตายที่นี่!”

 

ชายคนนั้นวาดดาบไปทางยุย

ด้วยความรวดเร็ว

ถ้าเป็นนักดาบทั่วไป คงจะถูกฟันไปแล้ว

แต่

 

“อา…เจ้านี่เป็นหัวหน้า?”

 

“……เจ้านี้”

 

ยุยรับดาบของชายคนนั้นด้วยดาบของเธอ　

ดูเหมือนยุยจะรับมือไหว

นอกจากนี้ดาบของยุยมีเวทเสริมความแข็งแกร่งอยู่

เมื่อพิจารณาความแข็งแกร่งดั่งเดิมของยุยแล้ว ถ้าตัวๆกับปีศาจก็คงล้มมันได้สบายๆ

 

อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับยุยที่จะจัดการปีศาจทั้งเจ็ดตนพร้อมกัน……

แม้ว่าเธอจะทำหน้าที่หลอกล่อได้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ต้านเอาไว้ได้ไม่นาน

 

“ต้านเอาไว้……”

 

ฉันรีบเข้าไปหาผู้หญิงมนุษย์สัตว์

และยกเลิกทักษะปิดบังตัวตน

 

“ได้  แล้วนาย?”

 

ผู้หญิงมนุษย์สัตว์สังเกตเห็นฉันแล้วถามด้วยน้ำเสียงอันเบา　

มันอาจจะเป็นอะไรที่น่าแปลกใจ แต่ฉันคิดว่าอยากจะร้องดังๆ

ขอบคุณสำหรับสิ่งนี้

และดูเหมือนปีศาจพวกนั้นจะไม่สังเกตเห็น

 

“ผมชื่อลอยด์……ไม่ใช่ศัตรู  ผมมาเพื่อช่วยคุณ”

 

“ช่วย?”

 

“อ่า……ครับ”

 

ผู้หญิงมนุษย์สัตว์มองมาที่ฉันด้วยความสับสน

น่าเสียดายที่ฉันมีข้อมูลไม่เพียงพอสำหรับการโน้มน้าวเธอ

เนื่องจากการบุกรุกของปีศาจ มันไม่มีอะไรที่จะเป็นหลักฐานได้ว่า มนุษย์จะสามารถเชื่อถือได้

อย่างไรก็ตาม  เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวล

อธิบายเอาไว้ทีหลังก็ได้

ฉันถอดปลอกคอและโซ่ที่ติดกับผู้หญิงมนุษย์สัตว์ออกทีละอัน

โซ่ปลอกคอแต่ละอันเป็นอุปกรณ์เวทมนต์รูปแบบเดียวกับชั้นไม้ คิดว่าจะเป็นต้องใช้เวลาในการถอดมัน……

เห็นได้ชัดว่ามันใช้พลังเวทมากพอๆกับการใช้เวทเพื่อเคลื่อนย้ายชั้นไม้นั่น และไม่น่าจะใช้เวลานานนัก

พูดเหมือนเป้นเรื่องธรรมดาทั่วไป มันควรแยกแยะ เดาได้เลยว่าฉันลืมที่จะสนใจมัน

หว่า……นี่มันเยอะมาก  ฉันอาจจะต้องใช้เวลาจัดการ

ต้องขอบคุณสิ่งนั่นที่ทำให้ปลอดภัย

 

“ไหวหรือเปล่า”

 

“ไม่ๆ……น่าจะไม่ไหว”

 

ผู้หญิงมนุษย์สัตว์ส่ายหัว

เอิ่ม……นั่นสินะ

ขาและร่างกายของผู้หญิงคนนี้โดยรวมแล้วบอบบางเกินไป

ถึงจะบอกว่าไม่ได้ทานอะไร……แต่กล้ามเนื้อและร่างกายมันย่ำแย่เป็นอย่างมาก

จะขยับหรือเดินเพียงคนเดียวคงเป็นไปได้ยาก？

 

“ช่วยไม่ได้ละนะ……งั้นก็”

 

ฉันขอให้ผู้หญิงมนุษย์สัตว์จับบ่าขึ้นหลัง

ถึงอย่างงั้นผู้หญิงมนุษย์สัตว์สั่นกลัว แต่มือของเธอจับเสื้อของฉัน

จากนั่นพวกเราก็จะออกจากที่นี่……

 

“เฮ้……มีคนอยู่ตรงนั้น!”

 

“ห๊ะ!?   อุปกรณ์เวทมนต์มันต้องถูกระงับการใช้ไปแล้วดิ!?”

 

ฉันสังเกตเห็นพวกมันเตรียมที่จะร่ายเวท

ในเมื่อเผยตัวตนไปแล้ว…….

งั้นก็ช่างเถอะปกปิดไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ในเมื่อใช้ถี่ไม่ได้

ต้องใช้เวลาอีกสักพัก ถึงจะใช้งานมันได้อีกครั้ง

 

พวกมันเล็งเวทและปล่อยมันมาทางฉัน

 

“อุ๊……”

 

ฉันหลบเวทของพวกปีศาจไม่ได้ทั้งหมด มิหน่ำซ้ำมันยังโดนไหล่และท้อง

แม้ว่าร่างกายจะแข็งแรงและพลังป้องกันที่เพิ่มขึ้นจากเวทเสริมกำลัง แต่ก็ไม่สามารถป้องกันได้อย่างสมบูรณ์

เจ้าพวกนี้มันแข็งแกร่ง

 

“เอ่อ  คุณไม่เป็นไรนะ?”

 

ผู้หญิงมนุษย์สัตว์ถามด้วยสีหน้ากังวล

 

“เอิ่ม……ไม่เป็นไรครับ”

 

ฉันเริ่มตั้งตัวใหม่และออกวิ่ง

ฉันไม่ได้อยากจะใช้เวทนี้จริงๆ แต่มันช่วยไม่ได้

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามากังวลเกี่ยวกับการใช้เวท

ถ้าไม่ทำอะไรก็แค่ตาย

ฉันไถลตัวผ่านปีศาจและวิ่งไปหายุย

 

“ยุย เราจะหนี!”

 

“โอ้   เข้าใจแล้ว”

 

ยุยวาดดาบและออกตัววิ่งไปทางบันไดทันที

ในเวลาเดียวกัน ฉันก็หยิบระเบิดควันออกจากเวทเก็บของ และโยนใส่พวกปีศาจ

ระเบิดควัน รัเบิดใกล้ๆพวกปีศาจ และควันดำลอยเต็มห้อง

 

“แม่งเอ้ย! ……อะไรกันหวะเนี่ย!?”

 

“นี่มัน……ม่านควัน!?”

 

แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ยุยที่อยู่ใกล้บันไดและฉันที่มีเวทตรวจจับ

ก็สามารถหลบออกไปจากที่นี่ได้ถ้าหากคุณใช้เวทตรวจจับค้นหายุย

เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องต่อสู้อยู่ที่นี่อีก

ฉันหมายถึงแค่พวกเราสองคนเอาเจ้าพวกปีศาจนั่นลงไม่ไหวหรอก

เราจะต้องถอนตัวจากที่นี่

 

 

ฉันเก็บสิ่งที่ชวนกังวลใจเอาไว้และปีนบันไดขึ้นไป

 

จากนั้นฉันก็ปรับเปลี่ยนเวทเสริมกำลังทางกายภาพให้เป็นแบบเสริมความเร็วและวิ่งไปเมืองอิซตาร์ทันที