ภายในกระท่อมมีข้าวของเครื่องใช้จำนวนมากและเศษกระจกที่โดนฝนและลมซัดจนผุพังกระจัดกระจายไปทั่ว

ทุกครั้งที่ฉันเดินพื้นจะส่งเสียงดังเอี๊ยด

แน่นอนว่ากระท่อมแห่งนี้เป็นที่ที่เหมาะแก่การหลบซ่อน

ไม่มีใครคิดว่าจะมีห้องอยู่ข้างใต้

 

“ต้องมีบางอย่างที่นำไปสู่ห้องใต้ดิน ที่ไหนสักแห่ง … “

 

ฉันคำทางในกระท่อมขณะจับมือกับยุย

ทุกอย่างในห้องต้องตรวจสอบทั้งหมด

และฉันก็หยุดอยู่หน้าชั้นวางของ

 

“ที่นี่……”

 

เมื่อมองแวบแรก มันเป็นชั้นวางของที่พังๆเช่นเดียวกับที่อยู่รอบๆ แต่เมื่อสัมผัสมัน ฉันรู้สึกถึงไอเวทอยู่เล็กน้อย

 

“นาย  อยากจะให้พังเจ้านี่ไหม?”

 

ยุยถามฉันขณะชี้ไปที่ชั้นวางที่ฉันกำลังสัมผัสอยู่

 

“เอ่อ…คือว่า…”

 

“โอเค! ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ”

 

ยุยพูดอย่างนั้นและพยายามดึงชั้นวางด้วยมือข้างหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ชั้นวางไม่ขยับแม้ว่าจะต่อย เตะก็ตาม

มันอาจจะมีกลไกอะไรบางอย่าง

ขณะวางมือบนชั้นวาง ฉันก็มองหาบางอย่างต่อ

จากนั้น เมื่อฉันสัมผัสที่จับของลิ้นชักที่สองจากด้านล่าง ฉันก็รู้สึกถึงไอเวทที่รุนแรงกว่าที่เคยเป็นมา

 

“นี่แหละ  ใช่แน่นอน……”

 

ชั้นไม้วางของนี้…….

ฉันคิดว่านี่อาจจะเป็นอุปกรณ์เวทมนต์บางอย่างที่มีรูปร่างเหมือนชั้นวางของ

ยุยพยายามมากเท่าไหร่มันก็ไม่ขยับ

บางทีมันอาจจะถูกตรึงไว้ด้วยเวทมนต์ระดับสูง

 

“ยุย…ช่วยถอยออกมาก่อนได้ไหม?”

 

“เออ……อืม……ได้…”

 

หลังจากที่ยุยถอยออกมา ฉันก็เอามือข้างที่ว่างของฉันไปแตะที่จับของลิ้นชักที่สองจากด้านล่าง

และลองถ่ายพลังเวทมนต์

 

“มันเป็นแบบนี้จริงๆ…… “

 

ถ้าชั้นวางนี้เป็นอุปกรณ์เวทมนต์ที่ตอบสนองต่อพลังเวทมนต์ของแต่ละคน งั้นฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้……

ฉันคาดหวังไว้ว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น

ประเภทของอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ตอบสนองต่อพลังเวทย์มนตร์ส่วนบุคคลนั้นไม่เหมาะสำหรับกับการใช้งานหลายคน

แม้ว่าคนทั้งเจ็ดนั้นจะใช้อุอุปกรณ์เวทมนต์แบบดียวกันก็ตาม แต่ในสถานการณ์นี้การใช้มันที่มีหนึ่งในนั้นตอบสนองต่ออุปกรณ์เวทเพียงคนเดียว มันก็ดูจะไม่สะดวกสักเท่าไหร่

 

“เฮ้ ลอยด์ โอเคไหม นั่นอุปกรณ์เวทมนต์งั้นเหรอ เปิดง่ายขนาดนั้นเลย?”

 

“อา……มันเป็นไปได้กับอุปกรณ์เวทประเภทนี้”

 

แน่นอนว่าอุปกรณ์เวทที่ถูกสร้างขึ้นนั่นใช้งานยาก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

คุณเพียงแค่ปรับปริมาณพลังเวทที่จะถ่ายไปยังอุปกรณ์เวทมนต์เท่านั้น

 

“แบบนี้เหรอ…”

 

ปรับปริมาณพลังเวทมนต์แล้วถ่ายมันไปยังชั้นไม้

จากนั้นชั้นไม้ลอยขึ้นเล็กน้อยและค่อยๆเลื่อนไปด้านข้าง

ปรากฎเส้นทางลง

มันอาจจะเชื่อมต่อกับห้องใต้ดิน

 

“เอาละ  ลงไปกันเถอะ”

 

“เอ๊ะ เอ่อ … แต่นั่นมันไม่ใช่วิธีที่ดีเลยนะ?”

 

ยุยพูดอย่างนั้นและหันไปจับมือ

เรื่องความกว้างนั่นไม่ใช่ปัญหา แต่อย่างที่คาดไว้มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะลงไปทั้งๆที่จับมือกัน

ถึงอย่างงั้น ถ้าหากเราปล่อยเวทปิดบังตัวตนอาจจะถูกยกเลิก

ยิ่งกว่านั้นเวทย์มนตร์นี้ … เพราะไม่สามารถใช้อย่างต่อเนื่องได้

มันช่วยไม่ได้

ฉันยกร่างของยุยขึ้น

 

“ฮะ … ละ  ลอยด์ !? นายจะทำอะไรนะ !?”

 

“ไม่  คือฉันคิดว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ เราก็คงจะไปไม่ได้……”

 

“ตะ  แต่ว่า……ทำไมไม่อุ้มท่าเจ้าหญิง…… “

 

ยุยบ่นพึมพำ

เสียงครึ่งหลังเบาเกินกว่าที่จะได้ยิน

 

“คุณพูดอะไรหรือเปล่า?”

 

“ไม่มีอะไร!”

 

“อย่างงั้นหรอ ดีแล้ว…… “

 

“ไม่ต้องสนใจ! ลงไปกันเร็ว!”

 

ยุยรีบเร่งฉันและฉันก็กระโดดลงไปที่ห้องใต้ดิน

เพราะมันค่อนข้างสูง ความเจ็บปวดวิ่งไปทั่วเท้าตอนที่ลงจอดพื้น

 

“เอ่อ…ผมขอวางได้ไหมครับ”

 

ยุยมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

แน่นอน คุณไม่จำเป็นต้องอุ้มอีกต่อไป

ฉันวางยุยลงแล้วมองไปรอบๆ

แน่นอนว่ามือยังจับกันอยู่

 

“กว้างอย่างไม่น่าเชื่อ……”

 

“ใช่”

 

ในห้องใต้ดินของกระท่อม มีพื้นที่กว้างกว่าที่ฉันคิดไว้มาก

โต๊ะกลมขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง และมีปีศาจเจ็ดตนนั่งอยู่รอบๆ

 

“นั่นคือปีศาจ….. “

 

ยุยกลืนน้ำลาย

เป็นหมวกฮูดทำให้มองไม่เห็น แต่ฉันรู้สึกว่าผิดของมันเข้มกว่าผิวของมนุษย์เล็กน้อย

นั่นคือปีศาจ … ?

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นของจริง

 

“หืม? นั่นมัน…… “

 

ฉันหันไปมองมุมหนึ่งของห้อง

มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกล่ามโซ่และมีบาดแผลเต็มตัว

เนื่องจากรอยฝอกซ้ำและบาดแผลตามร่างกาย เห็นได้ชัดว่าเธอถูกปีศาจทำร้าย

 

“นี่มันเกินไปแล้ว…… “

 

ยุยที่เห็นบาดแผลบนตัวมนุษย์สัตว์ พูดขึ้น

 

“อา  ใช่……”

 

อาจจะเป็นไปได้ว่าปิศาจเหล่านั้นจะใช้เวทของเธอจัดการกับมอนสเตอร์

สัมผัสถึงไอเวทจากมนุษย์สัตว์นั่น มันเหมือนกับหินสีดำนั่น

เมื่อเทียบกับหินสีดำเกรงว่าอ่อนแอกว่า……

 

“พลังเวทย์ที่เหลือกำลังมาเหรอ?”

 

ดูเหมือนเธอจะไม่รับการดูแลอย่างถูกต้องและดูอ่อนแอมาก

การหายใจก็อ่อนแอเช่นกัน

ถ้ายังเป็นแบบนี้ละก็……เธอก็จะหมดสติ

 

ไม่ได้การ……ถ้าเธอหมดสติตอนนี้มันจะเป็นปัญหา

พลังของเธอเป็นสิ่งจำเป็นที่สำหรับการแก้ไขปัญหานี้

 

“ยุย ผมจะช่วยเธอ”

 

ยุยที่ได้ยินคำพูดของฉันก้พยักหน้าอย่างเงียบๆ