เมื่อพวกเราเข้าใกล้ระยะมากขึ้น ตัวตนของสิ่งนั้นก็เริ่มชัดเจนขึ้น

มีแปดสัญญาณ แต่ไม่มีสัญญาณใดที่เป็นของมนุษย์

 

“ปีศาจเจ็ดตนและมอนสเตอร์หนึ่งตัว … ”

 

มันเป็นดการรวมตัวที่แปลก……หรือค่อนข้างที่จะเป็นการรวมตัวที่ไม่น่าเป็นไปได้ตั้งแต่แรก

มอนสเตอร์บางตัวเคยเห็นในเมืองอิซตาร์อยู่บ้าง

หาดูยากแต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

 

อย่างไรก็ตาม ปีศาจนั้นแตกต่างกัน

ตอนที่ฉันอยู่ในตี้ของผู้กล้า ฉันได้ยินจากลิน่าว่า ประเทศที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นแดนปีศาจนั่นเป็นที่อยู่ของเหล่าปีศาจเป็นปรปักษ์กับอาณาจักรมหาอำนาจทั้งสาม  จักรวรรดิและประเทศศักดิสิทธิ์มาช้านาน

นอกจากนี้ ครั้งที่ผมอยู่ในตี้ผู้กล้า เคยได้รับข้อมูลสิ่งต่างๆ จากอัศวิน มันมีข้อมูลมีเกี่ยวกับ “ปีศาจ” ด้วย

แน่นอน ฉันอ่านมันอย่างระมัดระวัง

เห็นได้ชัดว่าแดนปีศาจได้ทำสงครามที่กับสามมหาอำนาจรวมถึงอาณาจักรอื่นๆหลายครั้ง

ปัจจุบันไม่มีราชาปีศาจที่คอยควบคุมทวีปปีศาจ และดูเหมือนเวทมนต์ของเมืองจะไม่ทำงาน

อย่างไรก็ตาม ฉันยังไม่รู้ว่าปีศาจคิดจะทำอะไร

ดังนั้นเผ่าปีศาจถูกห้ามไม่ให้เข้าประเทศและหมดสิทธิ์ที่จะเหยีบดินแดนมหาอำนาจทั้ง 3 นี้….

มันควรจะเป็นแบบนั้น

 แต่

 

“ถูกบุกรุกหรือเปล่า?”

 

เคยได้ยินจากอัศวินของอาณาจักรแห่งหนึ่งว่า อาณาจักรมีระบบความปลอดภัยที่ยอดเยี่ยม……

แต่ อะไรล่ะ  มังพังไปแล้ว

 

“ฉันต้องรายงานในภายหลัง … ”

 

หากมีปิศาจ เป็นไปได้สูงว่าสถานการณ์ที่ผิดปกตินี้เกิดจากปีศาจ

เมื่ออยู่ใกล้มัน ฉันรู้สึกได้ถึงพลังเวทย์มนตร์แบบเดียวกับที่บรรจุอยู่ในหินสีดำนั้น

บางทีมันอาจเป็นเบาะแสในการแก้ไข

 

“ยุย มีปีศาจอยู่ข้างหน้า”

 

“ปีศาจสินะ……เอ๋  อะไรนะ! ปีศาจ!?”

 

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ยุยจะตกใจ

ปีศาจไม่ควรจะมีอยู่ในประเทศนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือการรักษาความปลอดภัยในเมืองถูกทำลายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

หากไม่ดำเนินการเปิดเผยเส้นทางการบุกรุกปีศาจก็จะหลั่งไหลเข้ามาในอาณาจักรมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว……

 

“ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังที่ที่มีปีศาจอยู่ บางทีผมอาจจะแก้ไขปัญหาความผิดปกตินี้ได้”

 

“ทำไมคุณคิดอย่างนั้น ปีศาจมันอันตรายนะ ไหนจะมอนสเตอร์…… ”

 

“เกรงว่าจะ……ไม่สิ  แปดเก้าส่วนเป็นฝีมือของปีศาจแน่นอน…… ดูเหมือนหนึ่งในปีศาจพวกนั้นจะมีพลังเวทที่เหมือนกับหินสีดำด้วยนะ”

 

นั่นคือเหตุผลว่าทำไม

เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงพลังเวทด้วยระยะห่างขนาดนี้

แต่ด้วยสาเหตุบางอย่าง  สัมผัสได้เพียงสัญญาณของมอนสเตอร์เท่านั้นได้อย่างชัดเจน

 

“ก็พวกปีศาจมันน่ากลัว แต่…ก็ช่วยไม่ได้ อิชตาร์อาจตกอันตรายได้…”

 

ยุยพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

ฉันไม่รู้ว่าฉันกับยุยจะสามารถเอาชนะปีศาจได้ไหม

ยุยเป็นนักดาบที่ยอดเยี่ยม แต่คราวนี้คู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่มอนสเตอร์

วิธีการต่อสู้ระหว่างมอนสเตอร์และปีศาจสมควรจะต้องเปลี่ยนแปลง

อาจเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากสำหรับนักผจญภัยที่เก่งในการล่ามอนสเตอร์

 

“ยุย ได้เวลาแล้ว ผมจะเสริมกำลังให้คุณเพื่อการต่อสู้”

 

“เอิ่ม…..รบกวนด้วยนะ”

ฉันพูดอย่างนั้นและเสริมกำลังของฉันและยุยเพื่อความพร้อมสำหรับการปะทะ

 

จากนั้นค่อย ๆ เดินไปที่ปีศาจช้า

 

 

 

 

 

◇

 

ไม่กี่นาทีต่อมา …

เมื่อฉันเดินผ่านป่า ฉันเห็นกระท่อมไม้

กระท่อมสภาพค่อนข้างทรุดโทรม และดูเหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น

เป็นกระท่อมที่กำลังจะพังทลาย

อย่างไรก็ตาม ตัวกระท่อมดูเหมือนจะทนทานอย่างน่าประหลาด ตรงกันข้ามกับสภาพที่เห็นจากภายนอก

ไม่โดดเด่นแต่กลับมีความแข็งแรง

น่าจะเป็นปีศาจที่ทำมัน

 

“ด้านในนี้ … ไม่ใช่  เป็นชั้นใต้ดิน… ”

 

ฉันพูดพึมพำและหยุดฝีเท้าของตัวเองไว้

เห็นได้ชัดว่ามีปีศาจและมอนสเตอร์อยู่ใต้พื้นดินที่เรายืนอยู่ตอนนี้

ห้องใต้ดิน……

มันอาจจะถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนต์ของปีศาจ

 

“เฮ้ นายจะทำอะไรน่ะ”

 

“ใช่แล้ว งั้นตอนนี้ก็ต้อง…”

 

ฉันพูดอย่างนั้นและยื่นมือออกไป

ยุยมองที่มือของฉันในขณะที่เอียงศีรษะของเธอ

 

“จับมือได้ไหม”

 

“เอ๋?”

 

ทันทีที่ยุยทำเสียงแปลกๆ เธอมองฉันที่ยื่นมือให้ด้วยหน้าที่แดง

 

“มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?”

 

“เปล่า  ก็นั่นนะ … จับมือคุณใช่ม๊า?”

 

ยุยพยายามเลี่ยงที่จะมองฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง

ใบหน้าที่แดงระเรื่อราวกับตกใจ

นี่เธอเป็นอะไรกันแน่?

ถ้าไม่จับมือก็ร่ายเวทให้ไม่ได้นะสิ……

 

“ลอยด์  ที่ว่าจับมือ ……”

 

เธอถามพลางมองมาที่ฉัน

 

“คือฉันกังวล…… ”

 

“อ๋อ……ผมจะร่ายเวทปิดบังตัวตนนะครับ เพราะถ้าอยู่แบบนี้พวกมันอาจจะสัมผัสถึงเราได้”

 

จากตรงนี้เราจำเป็นต้องปิดบังตัวตนให้มากที่สุด

ถ้าพลาด อย่างนั้นการปิดบังตัวตนก็คงจะไร้ความหมาย

ตราบใดที่ใช้การปิดบังตัวตน คุณก็สามารถที่จะซ่อนเงาและกลิ่นอายของคุณได้

นอกจากนี้ ในขณะที่ใช้การปิดบังตัวตน คนอื่นๆจะไม่ได้ยินเสียง และจะไม่เวทตรวจจับตราจเจออย่างแน่นอน

เมื่อยุ้ยได้ยินเช่นนั้น เธอก็หน้าแดง

 

“งั้นก็พูดตั้งแต่แรกสิ!”

 

ยุยพูดแล้วบีบมือฉัน

มือของฉันที่ยุยจังส่งเสียงออกมา

 

“เอ่อ มันเจ็บ…”

 

“งั้นตอนนี้เราไปกันเถอะ!”

 

“เอ่อ……ไปกัน”

 

ฉันกับยุยปกปิดตัวตนและเดินเข้าไปในกระท่อม