“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ดั๊กกัสที่กำลังฟังสิ่งที่ฉันพูดก็ถามขึ้น

พวกดั๊กกัสไม่ได้สังเกตเห็นฝูงมอนสเตอร์ ห่างออกไปประมาณ 10 กิโลเมตรจากฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังมุ่งตรงมาที่นี่ และด้วยระยะห่างนี่มันยากที่จะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เว้นแต่คุณจะใช้เวทตรวจจัยหรืออะไรที่คล้ายๆกันได้

 

“……ดูเหมือนพวกเราจะถูกล้อมสะแล้ว”

 

“โดนล้อม!? พวกเรานะหรอ?”

 

“อา……เป็นฝูงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่กำลังใกล้เข้ามา”

 

“เฮ้……เอาจริงดิ”

 

ฝูงไฮวูฟที่ข้างหน้ากำลังเข้ามา และฝูงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ข้างหลังนั้นกำลังเข้ามาใกล้

 

“เวรเอ้ย……ยังมีอีกฝูงงั้นหรอ……ฉันหมายถึง  เราควรจะหลบซ่อนที่ไหนดี?”

 

“ขอโทษนะครับ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน……”

 

ไม่สามารถระบุประเภทของมอนสเตอร์ได้เนื่องจากมันอยู่ไกลเกินไป อย่างไรก็ตาม  มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเมื่อสังเกตความเร็วในการเคลื่อนที่ของมอนสเตอร์ เห็นได้ชัดว่ามันต้องมีมากกว่าหนึ่งประเภท อย่างน้อยๆต้องมีสักสิบประเภท……

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่ใครบางคนจงใจทำ

ถ้าคุณบอกว่าฝูงมอนสเตอร์เหล่านั้นที่กำลังมุ่งมาทางนี้ ไม่ใช่เพราะใครสักคนที่เจตนาทำเพื่อซ่อนบางสิ่ง

 

“ที่ด้านหลังนั้น เป็นกลุ่มมอนสเตอร์หลายหลายชนิด  จำนวนน่าจะเกินพันหรือมากกว่านั้น”

 

“เอิ่ม……ล้อเล่นกันหรือเปล่า”

 

ใบหน้าของยุยถึงกับเปลี่ยนสี

หากการคาดเดาของฉันถูกต้อง มันต้องมีใครบางคนรวบรวมไฮวูฟมาที่นี่ เพื่อเล่นงานเราหรือไม่ก็ล่อเราให้ห่างจากเมืองอิซตาร์

จากนั้นคนเหล่านั้นจึงยื่นเรื่องคำขอเพื่อให้นักผจญภัยแรงค์ S มาที่นี่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ต้องมีการปรับความยากไม่ให้มันสูงถึงระดับ S ไม่งั้นมันจะทำงูตื่นสะเปล่าๆ ดังนั้นจึงตั้งระดับความยากของคำขออยู่ที่ระดับ A

หากคุณเดินทางไปเมืองอิชตาร์ คุณจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับนักผจญภัยได้อย่างง่ายดาย  มันเป็นเรื่องง่ายที่จะรู้ว่านอกจากตี้ของยุยแล้ว ไม่มีใครที่สามารถรับคำขอระดับ A ได้

แต่ถึงอย่างงั้น ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร

 

“ถอนตัวกันดีมั้ย?  ถ้าใช้เวทตรวจจับของลอยด์ เราก้น่าจะหลีกเลี่ยงมันได้……”

 

“ไม่  ทำไม่ได้”

 

“เอ๋  ทำไม……”

 

แม้ว่าข้อเสนอหนทางหนีของยุยนั้น ฉันเองก็เคยคิดเช่นกัน เราควรจะรีบกลับไปที่กิลด์และรายงานเรื่องนี้ มันเป็นคงจะดีถ้าเป็นไปตามนั้น

แต่หากเป็นแบบนั้น มันจะกลายเป็นเราเป็นผู้นำฝูงมอนสเตอร์กลับเมืองไปด้วย ก่อให้เกิดการต่อสู้และเป็นอันตรายต่อผู้คนในเมืองเอาได้

 

“ผมไม่รู้ว่าพวกเราจะหลบมันได้นานเท่าไหร่ แม้ว่าผมจะใช้เวทตรวจจับก็ตาม แต่ถ้าเกิดพวกมันตามกลับไปด้วยละก็ เมืองได้เกิดความเสียหายอย่างแน่นอน”

 

“นั่นมันก็จริง……”

 

พาฝูงมอนสเตอร์ไปในเส้นทางสัญจร

ไม่ว่าอย่างไงก้ต้องหลีกเลี่ยงในทุกๆกรณี

เมื่อเป็นแบบนั้น ก็เหลือทางเดียวที่ต้องทำ

 

“ยุย  ฉันจะสู้”

 

“เอ๋  เอ่อ  ช่วยไม่ได้ละนะ  มาลุยกัน……เอ๊ะ เอ๋…….!? สู้งั้นหรอ!?”

 

“อา  ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอที่จะผ่านไปจากที่นี่”

 

“อืม……แต่ พวกเราก็ควรจัดการมัน……”

 

ถึงจะเป็นนักผจญภัยแรงค์ S แต่มันก็ยังยากที่จะจัดการกับมอนฯจำนวนขนาดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตี้ของยุย  ด้วยนักเวทย์โจมตีที่มีอยู่คนเดียวมันเป็นไปได้ที่จะปะทะและเอาชนะทั้งสองกลุ่มได้ทั้งหมด แทบจะไม่เห็นทางชนะเลย

อย่างไรก็ตาม  มันก็คือความพยายามเพื่อรับมือกับมอนสเตอร์ทั้งหมด

ในกรณีนี้ เราไม่จำเป็นต้องโจมตีทั้งสองกลุ่มพร้อมกัน

 

“ครอส  คุณจัดการหินก้อนนั้นได้ไหม?”

 

“หินสีดำนั้นใช่ไหม?”

 

“ใช่เลย”

 

ครอสที่ได้ยินคำพูดของฉัน ทำท่าทีครุ่นคิด

 

“อืม……บางทีนะ  ถึงมันจะแถบเป็นไปไม่ได้ที่จะเล็งถึง……แต่คิดว่าน่าจะทำได้”

 

“เออ……คุณคงไม่ใช่คาดเดาเอาใช่ไหม?”

 

“โอ้  มันเป็นไปได้น่า  แต่ใช่ว่ามันจะแตกได้ง่ายๆ……”

 

แน่นอนว่า ทักษะการบิงธนูจะดีแค่ไหน มันก็ใช่ว่าจะสามารถทำลายหินด้วยลูกดอกธรรมดาได้  ถึงแม้ว่าจะเป็นลูลู่จากปาร์ตี้ผู้กล้าก็ตาม

เป็นธรรมดาที่พลังทำลายจะลดลงเมื่อระยะการโจมตีนั้นอยู่ไกล  จากทั้งหมดนั้น สิ่งที่ฉันต้องทำคือ สนับสนุนในฐานะซัพพอร์ต

“ขอยืมธนูสักดอกได้ไหม?”

 

“อืม  เอาสิ……”

 

ฉันรับคันธนูและลูกธนูจากครอส แล้วร่ายเวทเสริมกำลังใส่มัน มันเป็นเวทเสริมประสิทธิภาพซึ่งแตกต่างจากการทำให้กับสิ่งมีชีวิต

 

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว”

 

ฉันคืนคันธนูและลูกธนูที่ใช้เวทเสริมกำลังให้กับครอส

ถ้าเป็นแบบนี้ มันต้องทำลายหินสีดำนั้นได้แน่แม้ว่าพลังทำลายมันจะลดลงเพราะระยะทาง แต่น่าจะไม่เป็นปัญหา

 

“เอาเลย  เล็งไปที่หินก้อนนั้น”

               

“อะ  โอ้……เข้าใจแล้ว”

 

ครอสค่อยๆรั้งสายธนูแล้วยิงมันออกไป

ลูกศรที่ถูกปล่อยออกไปนั้นพุ่งตรงไปที่หินสีดำด้วยความเร็วที่มากมายมหาศาลทันทีที่ลูกศรกระทบหินสีดำนั้น  หินสีดำก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

 

“เยส！”

 

ครอสโพสท่าแห่งรับชัยชนะ

ฉันคิดว่าการยิงในระยะแบบนี้……อาจจะเพราะเป็นนักผจญภัยแรงค์ S บางทีอาจจะแข็งแกร่งเท่ากับหรือมากกว่าลูลู่

 

“เฮ้ ลอยด์ นายทำอะไรกับลูกศรและคันธนูของฉันกัน มันน่าทึ่งมาก……”

 

ครอสถามขณะที่ตามองไปที่ธนู

 

“ฉันแค่ร่ายเวทเสริมกำลังลงบนลูกธนูกับคันธนูเท่านั้นเอง……”

 

“เอาจริงดิ……นายสามารถร่ายเวทเสริมกำลังทั้งหมดในเวลาเดียวกันได้งั้นหรอเนี่ย”

 

“สิ่งที่ฉันทำนั้นนับเป็นเรื่องปกติธรรมดา ในฐานะจอมเวทย์ขาว  มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”

 

“ไม่  ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะ……”

 

“เฮ้  ครอส! ดุนั้นสิ!”

 

ยุยชี้ไปทางฟาร์ม

ที่นั่น  พวกไฮวูฟมันกำลังกัดและฆ่ากันเอง

เพราะหินสีดำนั้นถูกทำลายทำให้เวทควบคุมสลายหายไป  จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเวทควบคุมหายไป

แน่นอน  ย่อมเป็นการต่อสู้

และสิ่งนี้ช่วยลดจำนวนไฮวูฟได้มาก

 

“ลอยด์ นายรู้เรื่องนี้……”

 

“ก็นะ……ถึงจะไม่หายไปทั้งหมด  แต่มันก็ลดลงไปมาก  ทำให้เราละความสนใจพวกมัน และตั้งสมาธิเพื่อสู้กับอีกฝูงได้”

 

“นี่มัน……วิเศษมาก ฉันคาดไม่ถึงเลยจริงๆ”

 

จนถึงตอนนี้ยังคงเป็นไปตามที่คาดไว้

แต่คราวต่อไปอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้

คราวนี้เป็นเพราะมีเพียงมอนสเตอร์ชนิดเดียวเท่านั้น  โดยมีหินสีดำเป็นแกนกลาง  และเหมือนหินสีดำนั้นจะผนึกเวทมนต์และทิ้งไว้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันต้องทำก็แค่ทุบมันให้แตก

อย่างไรก็ตามฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังมาจากทางด้านหลังนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมอนสเตอร์ฝูงนี้

เป็นไปได้ว่าพวกมันอาจจะถูกใครบางคนควบคุมโดยตรง

 

“เน่……เป็นอะไรหรือเปล่า”