“ลอยด์  ฉันอยากให้นายออกจากปาร์ตี้ซะ”

 

ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่อัลเลนหัวหน้าของปาร์ตี้ที่จู่ๆก็พูดมันออกมา

 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

 

ฉันไม่เข้าใจ

 

“ผมขอเหตุผลได้ไหม?”

 

“ในทางกลับกัน นายจะช่วยบอกฉันได้มั้ย ว่าทำไมถึงต้องอยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้า?”

 

อัลเลนมองฉันด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา

 

อาชีพของฉันคือจอมเวทย์ขาว อาชีพที่เขี่ยวชาญด้านเวทมนต์สายสนับสนุน หน้าที่ในปาร์ตี้ผู้กล้าอัลเลน คงกล่–าวได้ว่า ตัวเขาได้ทุ่มเทไปกับการสนับสนุนปาร์ตี้

 

ถึงว่ามันจะไม่จะไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไร หนึ่งปีหลังจากที่ปาร์ตี้ผู้กล้าถูกก่อตั้งขึ้น ฉันสมควรจะได้ทำงานในฐานะจอมเวทย์ขาว

 

เขาไม่รู้เหตุผลที่ทำไมเขาถึงถูกไล่ออก

 

“ผมคิดว่าผมสามารถให้การสนับสนุนปาร์ตี้ในฐานะซัพพอร์ต……”

 

“แกทำแค่ยืนโง่ๆอยู่ข้างหลัง ไม่ได้ทำอย่างที่พูดเลยแม้แต่น้อย และดูเหมือนแกที่อยู่ข้างหลังก็ทำอะไรชักช้า…แล้วมันก็  น่ารำคาญ”

 

อัลเลนพูดแบบนั้น สมาชิกปาร์ตี้ที่รายล้อมอยู่นี้ จ้องมองมาที่ฉัน

 

ทุกคนคิดว่าฉันน่ารำคาญ

 

ในขณะเดียวกัน ลูลู่ เปิดปากพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด

 

“มันเป็นความจริงที่ว่าปาร์ตี้ผู้กล้านั้นมีเกียรติและได้รับเงินจากงานแต่ละครั้งที่มากกว่างานภารกิจทั่วไปหลายเท่า ……นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายนายถึงเป็นคนที่แย่และไร้ประโยชน์ที่สุดในปาร์ตี้ผู้กล้า  ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้ไร้ประโยชน์ไปสะทีเดียวก็เถอะ”

 

“อืม……แย่จริงๆนั้นแหละ”

 

มีอาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลูลู่

 

ดูเหมือนว่ามีอาและลูลู่จะต้องการบอกว่าฉันไม่แข็งแกร่งพอ

 

ใช่  ตอนฉันเด็ก ฉันได้ถูกเก็บมาโดยอาจารย์และใช้เวลาทั้งหมดนั้นที่บ้านของอาจารย์บนภูเขา

 

เวทมนต์เกือบทั้งหมดที่ฉันใช้ก็เป็นอาจารย์ที่สอน

 

ฉันมาที่เมืองปีที่แล้ว

 

ครั้งนั้นฉันเห็นประกาศรับสมัครสมาชิกปาร์ตี้ผู้กล้าในเมือง ฉันเข้าร่วมการสอบและกลายเป็นสมาชิกปาร์ตี้ผู้กล้า

 

ฉันไม่รู้ว่าจอมเวทย์ขาวนั้นมีมากเท่าไหร่

 

บางทีฉันอาจจะไม่ดีพอที่จะเป็นซัพพอร์ตของปาร์ตี้ผู้กล้าอย่างที่ลูลู่กับมีอาว่าไว้ก็ได้

 

“จริงสินะที่ฉันไร้ความสามารถ……”

 

“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณเป็นคนแบบนี้และยังอยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้าอีก…ลอยด์  ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ”

 

ลิน่าผู้ใช้โล่มองเขาราวกับมองขยะ

 

“เป็นคนที่น่ารังกียจจริงๆ มันแย่มาก  คุณช่วยหายไปจากปาร์ตี้ของเราทีได้ไหม? อย่าทำให้การประเมินของอัลเลนลดลง”

 

ซีน่าพูดแบบนั้นและเกาะที่แขนขวาของอัลเลน

 

“มันเป็นความจริงที่ชายคนนี้เป็นจอมเวทย์ขาว แต่ทั้งหมดนั้นให้ซีน่าที่เป็นนักบุญเถอะ  ฉันเข้าใจว่านายรู้สึกอย่างไง” (น่าจะเป็นการโยนหน้าที่นะ//มั้ง น่าจะใช่แหละ)

 

อัลเลนลูบหัวซีน่าเบาๆ

 

“อ๊า  ขี้โกง! นี่”

 

“อืม  ซีน่า  อย่าหนีนะ”

 

ลูลู่และมิยะกำลังดูก็กระโดดไปที่แขนซ้ายของอัลเลน

 

บรรยากาศหวานเลี้ยนลอยอยู่ในห้อง

 

ระหว่างนั้นมีเพียงลีน่าที่ยังคงจ้องมองฉัน

 

แน่นอนว่าลีน่านั้นแข็งแกร่ง

 

ลีน่า เธอเป็นลูกสาวขุนนางผู้ปกครองเมือง เธออาสามาเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้า อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งที่ดีที่จะทำเพื่อคนอื่น

 

“นั้นละเหตุผล  ลอยด์  นายต้องทิ้งเงินทั้งหมดของนายและออกไปจากปาร์ตี้นี้ซะ”

 

อัลเลนทุบโต๊ะ

 

“ทำไมฉันต้องทิ้ง?”

 

“หือ?  มันก็แค่ค่าธรรมเนียม  ค่าธธรรมเนียมไงละ! ฉันบอกให้แกจ่ายสิ่งที่แกได้ทำไว้กับเรามาสะ!”

 

อัลเลนตะคอกใส่ฉัน

 

นอกจากนี้ฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าไปสร้างปัญหาให้ตอนไหน

 

มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องจ่าย

 

แต่ถ้าฉันไม่จ่ายค่าธรรมเนียมสำหรับปัญหาน่ารำคาญนี้ อัลเลนก็จะไม่ได้รับสิทธิ์ในการสร้างปาร์ตี้ผู้กล้า
(อ่านตรงนี้ทำให้ผู้แปลเข้าใจว่า ปาร์ตี้ผู้กล้าเริ่มแรก มีคนนำคือผู้กล้าอัลเลน และต้องการสมาชิก โดยการประกาศและกลายเป็นปาร์ตี้เทส พอได้สมาชิกครบ และน่าจะสนใจผู้หญิงละมั้ง เลยเขี่ยลอยด์ที่เป็นผู้ชายออกจากปาร์ตี้ ก่อนจะสร้างปาร์ตี้ผู้กล้าขึ้นมาจริงๆ//น่าจะใช่แหละ)

 

ช่วยไม่ได้

 

“ตอนนี้ฉันมีอยู่เท่านี้”

 

ฉันหยิบถุงเงินออกมาจากเวทเก็บของและวางมันไว้บนโต๊ะ

 

“ทั้งหมดก็ประมาณ 120,000G อะไรกันมีแค่นี้เองหรอเนี่ย  ถ้าแค่นี้ มื้อเย็นคงได้ของอร่อยทานเล่นบ้างแหละ”

 

อัลเลนนับเงินอย่างมีความสุขและใส่ลงไปในกระเป๋าของเขา

 

“โอ้  กลับไปได้แล้ว ออกไปสะ”

 

อัลเลนพูดแบบนั้นขณะที่มือของเขาได้โบกให้ฉันออกไป

 

ฉันทำตามนั้นและเดินออกจากห้องไป

 

“ตอนนี้เราก็ได้กำจัดตัวน่ารำคาญออกไปได้แล้ว”

 

“ใช่ อัลเลนเก่งที่สุด!”

 

“อืม เป็นไปตามที่อัลเลนคาดไว้”

 

“ใช่ม๊า?”

 

ฉันได้ยินเสียงการสนทนาที่ดูมีความสุขของสมาชิกปาร์ต้ยกเว้นลีน่า ผ่านประตู

 

“ฉันเกลียดคุณ…”

 

ฉันเศร้า

 

ในการทดสอบถือว่าดีกว่าและมีคุณสมบัติมากกว่าผู้ซัพพาร์ตคนอื่นๆที่เข้าสอบ สอบผ่านและฉันมีความสุขมากที่จะได้เป็นสมาชิกปาร์ตี้ผู้กล้า

 

มันเป็นครั้งแรกที่ฉันจะมีสิ่งที่เรียกว่าเพื่อน

 

ฉันคิดอย่างนั้น

 

แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่คิดแบบนั้น

 

“ฮ่าฮ่า……มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

 

ในเมืองเช่นนี้ ไม่มีเพื่อน คนรู้จักก็ไม่มี

 

กล่าวคือไม่มีจุดหมายให้ไป

 

“รู้อย่างนี้  ผมน่าจะให้ครูสอนการเข้าหาผู้คน”

 

ไม่ มันไร้ประโยชน์ที่ถามกับอาจารย์

 

เธอที่สนใจแต่ความสวยและเหล้าเท่านั้น และเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมตั้งแต่แรกและอาศัยอยู่บนเขา

 

แค่ได้ยินมันก็ไร้ประโยชน์แล้ว

 

“คุณต้องการออกจากที่นี่ใช่มั้ยครับ?”

 

ฉันเก็บสัมภาระและออกจากอาคาร เสียใจที่ไม่ได้เรียนรู้อะไรนอกจากเวทมนต์