ตอนที่ 1

 

 

กลิ่นสารเคมีจางๆ ลอยไปทั่วห้องสีขาว

 

 

ณ ตรงนั้น มี ชั้นกำลังยืนเหม่ออยู่

 

 

 

 

 

 

「――――คาเนะฮิโตะ คาเนะฮิโตะ」

 

 

「แม่……」

 

 

 

 

 

 

ร่างที่อ่อนแอของแม่ที่อยู่ตรงหน้า

 

 

สิ่งที่ชั้นทำได้ในตอนนี้ก็คือการกลั้นน้ำตาเอาไว้

 

 

 

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา」

 

 

「ไม่มีทางงงงง……….แม่……」

 

 

 

 

 

 

ตรงนั้นมีโยจิกับสึกิโกะ(陽児/月子)ตัวน้อยที่กำลังจ้องมองแม่ของพวกเขาขณะที่ร้องไห้

 

 

 

 

「นี่อย่าร้องไห้นักเลยนะ」

 

 

「ถ้าอย่างนั้น…..แม่ก็กลับมาหายดี…….แล้วต่อว่ากันเหมือนเดิมสิ……！」

 

 

「อย่าพูดอะไรไร้เหตุผลแบบนั้นสิลูก……」

 

 

 

 

 

 

แม่หัวเราะขณะยื่นมืออันสั่นเทามาทางชั้น

 

 

 

 

 

 

「รับเจ้านี่ไว้ซะ คาเนะฮิโตะ」

 

 

「เอ๋……？」

 

 

 

 

 

 

สิ่งที่ชั้นได้รับมามันคือเหรียญเก่าๆ

 

 

ไม่รู้เลยว่าเป็นเหรียญของประเทศไหน แต่มันมีลวดลายแปลกๆสลักอยู่บนนั้น

 

 

 

 

 

 

「จากนี้ไป ลูกจะเจอสิ่งที่ลูกไม่สามารถยืดหยัดต่อสู้คนเดียวได้…เพราะงั้นจงอธิษฐานอย่างแรงกล้า…เจ้านี่จะต้องช่วยลูกได้แน่นอน……」

 

 

 

 

 

 

แม่ที่ใกล้จะหมดสติเต็มทีได้รวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้ายมองมาที่พวกเราและยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

「โยจิ สึกิโกะ…..จากนี้ไปต้องเชื่อฟังพี่ชายของพวกเธอนะ…สัญญากับแม่สิ…？」

 

 

「ม่ายยยยยยยยยยยเอาาาาาาาาาาาาาา！」

 

 

「แมมมมมมมมมมม่ แม่~！」

 

 

「คาเนะฮิโตะ….สึกิโกะ…โยจิ…ขอร้องล่ะ……」

 

 

「ทำไม….พูดแบบนั้นทำไมกัน………….ต้องกลับบ้านของพวกเราสิ……！」

 

 

ในที่สุดเมื่อเห็นว่าชั้นไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ เธอเองก็เริ่มร้องไห้

 

 

 

 

 

 

「ขอโทษนะ….ที่แม่คนนี้…ทำตัวไม่ได้เรื่อง…ขอโท――――」

 

 

「แม่……？　แมมมมมมมมมมมม่……!?」

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่แม่พูดเช่นนั้น เธอก็หลับไหลไปชั่วนิรันดร์

 

 

 

 

 

 

＊＊＊

 

 

 

 

 

 

「――――แม่……นี่ โยคุโนมะ โยคุโนมะ！」

 

 

「เอ๋!?」

 

 

 

 

 

 

ทันใดนั้นชั้นก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง

 

 

ชั้นรีบลุกขึ้นพรวดและมองไปรอบๆ ขณะนั้นเองเพื่อนร่วมชั้นก็หัวเราะคิกคัก

 

 

และตรงหน้าชั้น――――。

 

 

 

 

 

 

「เผลอหลับในห้องเรียนอีกแล้วนะ มันไม่ดีนะรู้ไหม?โยคุโนมะ」

 

 

「อะอะอะอะอาจารย์ทาจิ……」

 

 

 

 

 

 

ผู้หญิงผมยาวสีดำรวบผมไว้ทางดันหลัง ถือหนังสือเรียนคณิตศาสตร์อยู่ในมือ ทาจิคาเสะ คิรินะ(太刀風斬那)

 

 

　เอ่อ…..แย่ที่สุด เผลอหลับในห้องเรียนแถมยังฝันร้ายอีก ที่สำคัญเผลอหลับในคาบอาจารย์ทาจิคาเสะอีกกกกกกกก……！

 

 

ในขณะที่กำลังว้าวุ่น อาจารย์ทาจิคาเสะก็พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

「นี่…ก็รู้นะว่าที่บ้านเธอมันลำบาก แ่ตฉันก็ไม่เคยสอนให้นายต้องมานั่งหลับในห้องเรียนนะ」

 

 

「ขะขอโทษครับ……」

 

 

「ฮึ่ม……ก็ไม่เป็นไร มาเริ่มเรียนกันต่อเถอะ」

 

 

 

 

 

 

หลังจากพูดเช่นนั้น อาจารย์ทาจิคาเสะก็กลับมาสอนต่อ

 

 

ขณะที่ชั้นกำลังรู้สึกโล่งที่ไม่ได้โดนเธอดุมากมาย นักเรียนชายผมสีน้ำตาลหน้าตาเจ้าเล่ห์ที่นั่งอยู่ข้างๆผม คิมิยะ ซากาอิ(酒井公也) ก็เข้ามาหาผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

 

 

 

 

 

「คาเนะฮิโตะ หายากนะที่นายจะมานอนหลับในชั้นเรียนเนี่ย？」

 

 

「หุบปากไปเลย ก็แค่เวียนหัวนิดหน่อย」

 

 

「ทำงานพาร์ทไทม์ตลอดเลยล่ะสิท่า? เพราะแบบนั้นตอนไหนที่พักได้ก็พักบ้างซะเถอะ」

 

 

 

 

 

 

หลังจากพูดอย่างนั้นคิมิยะก็หันไปด้านหน้า

 

 

ตัวชั้นค่อนข้างสนิทกับเจ้าหมอนี่ และรู้เรื่องส่วนใหญ่เกี่ยวกับครอบครัว

 

 

หมอนี่ก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่เป็นห่วงชั้น…แต่หมอนี่ก็ขี้อายจนไม่กล้าพูดออกนอกหน้าเสียเท่าไร

 

 

ยังไงก็ตาม…ชั้นเผลอฝันเหรอเนี่ย

 

 

ช่วงนี้ชั้นค่อนข้างยุ่งกับงานพาร์ทไทม์เลยไม่มีเวลาให้กับสึกิโกะและโยจิ แถมไม่มีเวลามาฝัน

 

 

　――――ชั้นจะไม่เสียใจกับเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว

 

 

ชั้นมีหน้าที่ต้องดูแลสึกิโกะและโยจิจนกว่าพวกนั้นจะโตเป็นผู้ใหญ่

 

 

ส่วนหนึ่งก็เพราะแม่ชั้นฝากฝังเอาไว้ แต่ในฐานะพี่ชายของเจ้าพวกนั้น ชั้นก็อยากจะทำให้ดีที่สุด

 

 

　แต่……。

 

 

 

 

 

 

「ทำไมถึงมาฝันเรื่องอดีตในตอนนี้……？」

 

 

 

 

 

 

ชั้นหันไปมองที่พ็อกเก็ตที่ห้อยอยู่ตรงคอ

 

 

ข้างในเป็นเหรียญเก่าๆที่แม่ให้เป็นของดูต่างหน้า

 

 

　……สุดท้ายก็ไม่รู้ด้วยซ้ำมันคือเหรียญอะไร มันแตกต่างจากเหรียญทองของทุกประเทศ และดูเหมือนจะไม่ใช่เหรียญปาจิงโกะหรือเหรียญอาร์เคตด้วย

 

 

แม้ว่าจะเป็นของดูต่างหน้า แต่ชั้นก็คิดว่าถ้ามันขายได้ราคาพอที่จะให้พวกสึกิโกะอาศัยได้สบาย ชั้นก็จะขาย

 

 

หลังจากฝันถึงอดีตก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็เรียนจนหมดคาบ

 

 

 

 

 

 

＊＊＊

 

 

 

 

 

 

หลังจากเรียนมาทั้งวันแล้ว

 

 

ในคาบโฮมรูมก่อนกลับบ้าน อาจารย์ประจำชั้น ทาจิคาเสะได้ประกาศไว้ว่า

 

 

 

 

 

 

「――――ล่าสุดมีเหตุการณ์แปลกๆที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มบุคคลต้องสงสัยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง นักเรียนที่ไม่มีกิจกรรมในโรงเรียนหรือกิจกรรมชมรมควรรีบกลับบ้านในทันที！」

 

 

 

 

 

 

หลังจากทักทายเพื่อนระหว่างกลับบ้าน นักเรียนแต่ละคนก็เริ่มทยอยกลับ จู่ๆก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

「คาเนะฮิโตะ―」

 

 

「หืม? ยูเมโนะเหรอ」

 

 

 

 

 

 

　เธอคนนั้นคือ โนโซมิ ยูเมโนะ(夢野望美)เธอมีผมสีบลอนด์หยักศก สวมต่างหู เรียกง่ายๆว่าสาวแกล

 

 

 

 

 

 

「วันนี้ว่างไหม? ถ้าว่างออกไปเที่ยวเล่นด้วยกันหน่อยไหม？」

 

 

「ขอโทษทีนะ วันนี้พอดีชั้นมีงานพาร์ทไทม์」

 

 

「อีกแล้วเหรอ? นายนี่ทำงานหนักมากเลยนะ มีเวลาพักผ่อนพอหรือเปล่าเนี่ย？」

 

 

「อย่างน้อยก็ขั้นต่ำ……」

 

 

「พักผ่อนไม่เพียงพอ ร่างกายจะพังเอานะ？」

 

 

 

 

 

 

ยูเมโนะมีสีหน้าที่กังวลเล็กน้อย

 

 

เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ชั้นรู้สึกดีจริงๆได้เห็นเธอห่วงใยกันแบบนี้

 

 

 

 

 

 

「ถึงมันจะยากลำบาก แต่ชั้นก็ต้องทำให้ดีที่สุด」

 

 

「ถึงนั่นจะเป็นความจริงก็เถอะนะ……」

 

 

 

 

 

 

ยูเมโนะทำสีหน้าไม่ค่อยดีนัก และทันใดนั้นชั้นก็นึกถึงคำพูดของอาจารย์ทาจิคาเสะได้

 

 

 

 

 

 

「ถ้าจำไม่ผิดอาจารย์ได้บอกว่าช่วงนี้เกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้นใช่ไหม？」

 

 

「ไม่รู้ยังงั้นเหรอ？」

 

 

「――――『มนุษย์หัวหมู』ไงล่ะ」

 

 

「หัวหมู？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อยูเมโนะตกใจกับคำพูดของชั้น คิมิยะก็เข้ามาร่วมแจมด้วย

 

 

 

 

 

 

「ชื่อแปลกๆนั่นมันอะไร……」

 

 

「มันก็หมายความตามชื่อนั่นแหละ ไม่รู้เรื่องนี้จริงดิ？」

 

 

「……คลับคล้ายคลับคราแต่ก็ไม่เคยเห็นเลยนะ？」

 

 

「……ช่วงนี้ผู้คนต่างก็พูดถึงเรื่องนี้ทั้งนั้นเลยนี่นะ」

 

 

 

 

 

 

พอมาคิดดูแล้วเหมือนจะมีบทความแบบเดียวกันกับหนังสือพิมพ์ที่ชั้นไปส่ง

 

 

น่าเสียดายที่ไม่มีทางที่ชั้นจะได้รับข้อมูลทางอื่นนอกจากหนังสือพิมพ์

 

 

ไม่มีทีวีและสมาร์ทโฟน

 

 

ช่วงนี้ก็ซื้อให้น้องสาวอยู่แต่ว่าสำหรับตัวเองนั้นไม่มีหรอก

 

 

 

 

 

 

「ตามชื่อเลยล่ะ แก๊งค์หัวหมู เดินไปรอบๆเพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่างใ่ชไหม? ดูเหมือนตอนนี้จะไม่เกิดความเสียหายอะไรที่เห็นได้ชัดเจน แต่เกรงว่าอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในอนาคต ที่สำคัญมีข่าวลือว่าเป็นหัวหมูจริงๆนะ ถึงแม้จะเป็นหน้ากากก็เถอะแต่มันน่าขนลุกจริงๆ 」

 

 

「อะไรกันล่ะนั่น น่าขนลุกเป็นบ้าเลย……」

 

 

「ดูเหมือนพวกตำรวจเองก็พยายามตามจับอยู่แต่ก็ไม่เจอพวกนั้นเลย」

 

 

 

 

 

 

น่าเป็นห่วงที่บุคคลแบบนั้นยังไม่ถูกจับ

 

 

คงจะแย่มากๆหากมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกสึกิโกะ

 

 

 

 

 

 

「ชั้นควรจะบอกพวกสึกิโกะให้ระวังตัวก่อนดีไหม……」

 

 

「นายเองก็ควรจะระมัดระวังตัวด้วย ทำงานพาร์ทไทม์จนถึงเช้าเลยนี่」

 

 

「นั่นสินะ」

 

 

 

 

 

 

ขณะที่เราสามคนออกไปที่โถงทางเดินขณะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเราก็เจอกับคนจำนวนมาก

 

 

 

 

 

 

「มีอะไร？」

 

 

「เอ่อ…..ประธานนักเรียนเหรอ」

 

 

 

 

 

 

เมื่อชั้นมองตามคิมิยะไปด้วยรอยยิ้มเจื้อนๆ ก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่แสดงรอยยิ้มออกมา

 

 

เขามีผมสีดำตัดเหนือไหล่ของเขาและมีดวงตาสีแดงที่เปล่งประกาย

 

 

รูปร่างหน้าตาของเขาเปรียบเสมือนลูกชายจากตระกูลไหนสักแห่ง เหล่านักเรียนหญิงจากทุกระดับชั้นต่างมาจับจ้องเขา

 

 

เขาคนนั้นมีนามว่ามิยาบิ เอนโนมิยะ(炎ノ宮雅)เป็นประธานสภานักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้

 

 

 

 

 

 

「ทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ล่ะ？」

 

 

「อาระ ก็เป็นงานของสภานักเรียนนี่？」

 

 

「ยังคงได้รับความนิยมเช่นเคยเลยนะ」

 

 

「ดูเหมือนว่ารุ่นพี่คามิยะชิกิเองก็มาด้วยสินะ คงมีเรื่องสำคัญน่าดู」

 

 

「นั่นสิ」

 

 

 

 

 

 

อย่างที่คิมิยะบอก มีนักเรียนหญิงหน้าตาดีอีกคนอยู่ข้างๆ รุ่นพี่คามิยะชิกิ

 

 

ผมสีฟ้ายาวสลวยและดวงตาสีคราม

 

 

ลักษณะของเธอนั้นรูปร่างดีและยังมีความน่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่

 

 

ถัดจากนั้นคือรุ่นพี่คามิยะชิกิ เรกะ(神屋敷麗華) ซึ่งยืนอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

 

 

 

 

 

 

「ในแง่หนึ่ง การที่เธอทำหน้าบอกบุญไม่รับ แต่ยังมีคนให้การต้อนรับขนาดนี้มันน่าทึ่งสุดๆ」

 

 

「แน่นอนในทางกลับกัน เธอก็ดังเพราะบุคลิกแบบนั้นใช่ไหมล่ะ？」

 

 

 

 

 

 

ประธานสภานักเรียน รุ่นพี่มิยาบิ เอนโนมิยะ ที่ได้รับความนิยมในหมู่นักเรียนหญิง และรองประธานรุ่นพี่คามิยะชิกิได้รับความนิยมในหมู่นักเรียนชาย

 

 

พวกเขายังคงไปรอบๆเพื่อทำงานของสภานักเรียน แต่ไม่คิดว่าจะทำงานได้มีประสิทธิภาพเพราะถูกฝูงชนบัง

 

 

ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น สายตาของประธานนักเรียนก็จ้องมาที่ชั้นทันที

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขาเห็นชั้น ก็แสดงรอยยิ้มอันแสนหล่อเหลา

 

 

ชั้นกับประธานนักเรียนไม่ได้รู้จักกัน ก็เลยคิดว่าเป็นแค่จินตนาการของชั้น แต่ไม่ว่ายังไงก็มองมาที่ชั้นแน่ๆ

 

 

จากนั้นเขาก็หยุดมอง

 

 

เมื่อกี้มันอะไรกัน…

 

 

ขณะที่ยืนงงอยู่ ยูเมโนะที่สังเกตท่าทีของชั้นก็พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

 

 

 

 

 

 

「……นี่ คาเนะฮิโตะเองก็โดนพวกประธานนักเรียนสนใจด้วยงั้นเหรอ？」

 

 

「สนใจงั้นเหรอ？　……ฮะฮะ」

 

 

「ใช่แล้ว……」

 

 

 

 

 

 

ยูเมโนะดูตกใจกับคำตอบของชั้น

 

 

 

 

 

 

「ก็เพราะทั้งสองคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับวงการบันเทิงนี่น่า หากเป็นเช่นนั้น ก็สร้างคอนเนคชั่นโดยหาเอเจนซี่ และดึงเข้าวงการบันเทิงดูดีไหมอะ」

 

 

「พูดบ้าอะไรเนี่ย?」

 

 

「ก็เรื่องราวของสองคนนั้นไง？」

 

 

「ไม่ว่าจะคิดดูยังไง มันก็แหม่งๆไม่ใช่เรอะ！」

 

 

「แล้วจะมองในมุมไหน นอกจากมุมทำเงินได้อีกล่ะ ดูยังไงก็ออร่าคนดังแถมมีกลิ่นเงินโชยมาอีก」

 

 

「ทีนี้ล่ะดี้ด้าเชียว……」

 

 

「ยังไงก็ตามรู้สึกเหมือนกับคาเนะฮิโตะเลย……」

 

 

 

 

 

 

ยูเมโนะดูค่อนข้างตกใจ แต่เธอก็ดูมีความสุข อะไรของเธอเนี่ย

 

 

 

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม น่าจะโดนทาบทามบ่อยมาก ดังนั้นเลยไม่น่าสนใจเรื่องแบบนั้นรึเปล่า ส่วนตัวฉันคิดว่านายสองคนน่าจะทำได้นะเพราะมีออร่าที่ดีเลย」

 

 

「หาาาาาาาาา!?」

 

 

「เฮ้เฮ้…..พูดเรื่องน่าสนใจดีนี่？」

 

 

 

 

 

 

เมื่อมองดูทั้งสองคนแลกเปลี่ยนการสนทนากัน ก็รู้สึกว่าคิมิยะทำหน้าตกตะลึง ขณะที่ใบหน้าของยูเมโนะย้อมเป็นสีแดง

 

 

ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร แต่ดูเหมือนจะหวังอะไรแปลกๆอยู่

 

 

 

 

 

 

「……ไงก็เถอะ ตรงนี้น่าจะผ่านไปไม่ได้ไปใช้บันไดอื่นเถอะ」

 

 

「นั่นสิ ดูเหมือนว่าหมอนี่จะไม่สนใจสิ่งอื่นนอกจากเงินจริงๆ……」

 

 

「แน่นอนสิ เวลาเป็นเงินเป็นทองและที่สำคัญ….」

 

 

 

 

 

 

ไม่ว่าจะโด่งดังสักแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญสำหรับชั้น

 

 

ชั้นก็แค่พยายามหาเงินเลี้ยงดูพวกสึกิโกะเท่านั้น

 

 

ไม่มีทางอื่นนอกจากต้องแยกกันไป แยกทางกับพวกคิมิยะหน้าประตูโรงเรียนและมุ่งหน้าไปทำงานพาร์ทไทม์