(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 46 ฟิช&ชิปส์ที่ทานอยู่ริมทะเลอร่อยมากค่ะ

ตอนที่ 46 ฟิช&ชิปส์ที่ทานอยู่ริมทะเลอร่อยมากค่ะ

「ฟิชแอนด์ชิปส์ที่กินขณะรับลมทะเลอร่อยจังเลยค่า~!」

ดิฉัน(บังคับ)ฉุดฝ่าบาทมากินฟิชแอนด์ชิปส์ที่ซื้อมาจากร้านแผงลอยค่ะ

สถานที่ที่กำลังนั่งอยู่คือสวนในท่าเรือ ตรงหน้าคือทะเลวิวสวยมากค่ะ

สมกับเป็นเมืองท่าฟิชแอนด์ชิปส์อร่อยสุดๆยิ่งกว่าของที่กินอยู่ในเมืองที่อาศัยอยู่เลยค่ะ

เนื้อปลาสีขาวนวลทอดกรอบๆ พอกัดลงไปรสอูมามิความชุ่มฉ่ำของปลาแพร่กระจายไปทั่วทั้งปากเลยค่ะ

นอกจากนี้ยังมีรสเปรี้ยวของซอสมะเขือเทศเข้ามาแทรก! อร่อยจนต้านทานไม่ไหวแล้วละค่ะ!

「มีความสุข……ผมมีความสุขสุดๆเลยละ……!」

เจ้าชายอัลเซสที่นั่งอยู่ข้างๆตรงม้านั่งเองก็กำลังกินฟิชแอนด์ชิปส์พร้อมกับร้องไห้ไปด้วยค่ะ

เอาจริงๆ แค่ฟิชแอนด์ชิปส์ไม่ใช่ของอร่อยจนถึงขนาดทำให้ร้องไห้หรอกค่ะ

เจ้าชายอัลเซสทำไมถึงยินดีปรีดาแบบนี้ ดิฉันเข้าใจดีค่ะ

ฝ่าบาทตั้งแต่เกิดมาก็ใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวังมาตลอดน่ะค่ะ สิ่งที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะในพระราชวังเต็มไปด้วยอาหารเลิศหรูที่เชฟหลวงซึ่งภาคภูมิใจในฝีมือปรุงขึ้นจากวัตถุดิบชั้นสูง ทุกๆวันหรูหราราวกับอยู่ในปาร์ตี้

แต่ว่ากินอาหารหรูหราทุกวันมันก็เบื่อละค่ะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าชายอัลเซสเจ้าชายลำดับที่หนึ่ง การออกไปในเมืองแล้วรับประทานอาหารที่ร้านอาหารสามัญชนนั้น ไม่ได้รับอนุญาตอย่างยิ่งค่ะ

ฝ่าบาทคงเฝ้ามองเมืองจากพระราชวังวังแล้วก็

『ผมเองก็อยากลองกินอาหารที่สามัญชนคนนั้นกำลังกินอยู่จัง……』

คิดแบบนั้นมาตลอดไม่ผิดแน่ค่ะ

เพราะอย่างนั้น

「ได้กินฟิชแอนด์ชิปส์ที่ม้านั่งในสวนด้วยกันกับคุณชาร์ลอตต์เนี่ย มันมี มันมีความสุขแบบนี้อยู่ด้วยงั้นเหรอ……!」

การที่กินฟิชแอนด์ชิปส์ในขณะหลั่งน้ำตาแห่งความยินดีไปด้วยหัวเราะไม่ได้หรอกค่ะ

เข้าใจความรู้สึกดีค่ะ ดิฉันเองก็ตั้งตารอทานอาหารร้านแผงลอยในงานเทศกาลเหมือนกันค่ะ

แค่วันนี้อยากจะสนุกกับรสชาติของอาหารแบบบ้านๆเยอะๆค่ะ

「ฝ่าบาท รีบทานขนาดนั้นซอสมะเขือเทศติดปากแล้วนะคะ โธ่ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะ」

ฝ่าบาทตกใจแล้วเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดหน้าค่ะ

「แต่ว่า ฝ่าบาทไม่เปลี่ยนไปเลยเนี่ยดิฉันดีใจนิดๆนะคะ」

「เอ๊ะ?」

「หลังจากที่ดิฉันถูกขับไล่จากตระกูลมาร์ควิส ก็ขาดการติดต่อกับพวกเพื่อนคนอื่นๆไปน่ะค่ะ เป็นเพื่อนกับสามัญชนไม่ได้เลย แต่มีแค่ฝ่าบาทค่ะ ถึงแม้ว่าจะกลายเป็นสามัญชนไปแล้วแต่ความสัมพันธ์ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยค่ะ」

「คุณชาร์ลอตต์……」

「ในวันนั้นที่ฝ่าบาทมาที่คฤหาสน์หลังใหม่ของดิฉัน ดิฉันดีใจมากเลยค่ะ สำหรับดิฉัน ฝ่าบาทคือเพื่อนสมัยเด็กที่สำคัญมากๆค่ะ」

「……ผมเองก็ สำหรับผมคุณชาร์ลอตต์ก็สำคัญมากๆ――!!」

「อะ มีสัญญาณของคุณมอนสเตอร์ออกมาจากในทะเลค่ะ」

“ซ่าาา!”

『ฆ่าพวกมนุษย์น่ารังเกียจให้หมดทุกคนกิ้ว~!!』

พวกคุณมอนสเตอร์ครึ่งคนครึ่งปลาคลานขึ้นมาจากในทะเลค่ะ ในมือถือตรีศูลอยู่ค่ะ

『ในหมู่พวกเจ้า มีฅนขี้ขลาดที่กลัวที่จะรุกรานเบื้องบนอยู่หรือไม่กิ้ว?』

『『『ไม่มีกิ้ววーーー!!』』』

คุณมอนสเตอร์ที่ยืนนำหน้ามีร่างกายใหญ่เป็นพิเศษ และถือหอกที่ใหญ่ยิ่งกว่าตัวอื่นๆ เป็นผู้นำหรือเปล่านะคะ

『อยากละเลงเลือดพวกมนุษย์น่ารังเกียจไหมกิ้ว?』

『『『กิ้ววー!!』』』

ทุกฅนชูหอกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันค่ะ

『รุกรานพื้นดิน พยายามเข้ากิ้ว!』

『『『เย้ เย้ กิ้ววー!!』』』

ไม่รู้ยังไงแต่สภาพเต็มไปด้วยแรงจูงใจสุดๆเลยค่ะ

「เอ่อ คุณมอนสเตอร์นั่นมันอะไรกันนะคะ……」

ดิฉันหยิบสารานุกรมภาพจากรูแสนสะดวกสบายค่ะ

「เอ่อ ถ้าจำไม่ผิดมีอยู่แถวๆ……หน้านี้ค่ะ 『“ซาฮากิน” มอนสเตอร์ครึ่งคนครึ่งปลาที่มีสติปัญญาสูงและชื่นชอบการต่อสู้อย่างมาก คิดจะครอบครองพื้นดินและออกมาโจมตีมนุษย์อยู่บ่อยครั้ง』ค่ะ เป็นอันตรายค่า~」

พอดิฉันกำลังอ่านแบบนั้นอยู่

รู้ตัวอีกทีเจ้าชายที่น่าจะอยู่ข้างๆก็หายไปแล้วค่ะ

「พวกแกที่มาทำลายช่วงเวลาอันมีค่าโดยไม่อ่านบรรยากาศยกโทษให้ไม่ได้เด็ดขาด!!」

เจ้าชายอัลเซสรู้ตัวอีกทีก็ชักดาบและเข้าโจมตีฝูงซาฮากินซะแล้วค่ะ ท่าทางเกรี้ยวกราดสุดๆเลยค่ะ

ถูกรบกวนการกินฟิชแอนด์ชิปส์แบบนั้นเลยโกรธสินะคะ

「ฝ่าบาทเนี่ยละก็ยึดติดกับการกินจังเลยค่ะ~」

ฝ่าบาทเข้าล้มพวกซาฮากินทีละตัวจากด้านหนึ่งด้วยดาบ

ถึงดิฉันจะไม่รู้อะไรเรื่องดาบเลยแต่ว่าแค่เห็นก็รับรู้ได้ว่าวิชาดาบของฝ่าบาทเก่งและชำนาญมากค่ะ

ฝ่าบาทเก่งดาบมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วค่ะ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคงฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอสินะคะ ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ~

ฝ่าบาทปกติจะเป็นคนเงอะงะที่เอาแต่คุยเรื่องสภาพอากาศ แต่เป็นคนที่ถ้าทำแล้วก็จะทำอย่างเต็มที่ค่ะ

『กิ้ว!? มนุษย์นี่มันอะไรกัน แข็งแกร่งเกินไปแล้วกิ้ว!』

『ราวกับไม่สามารถต่อกรได้เลยกิ้ว!』

เมื่อฝ่าบาทวิ่งผ่านพร้อมกับตวัดดาบ พวกซาฮากินที่อยู่ตรงนั้นก็ล้มลงไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียวค่ะ

「กล้าดียังไง กล้าดียังไงมาทำลายบรรยากาศอันสงบสุขในท่าเรือแห่งนี้……! ยกโทษ! ยกโทษให้ไม่ได้เด็ดขาด!」

ดูเหมือนฝ่าบาทจะโกรธที่ความสงบสุขของเมืองถูกคุกคามค่ะ

ถึงจะเงอะงะแต่ก็คิดถึงประชาชนสินะเนี่ย ตรงจุดนั้นเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ

「ดิฉันเองก็แค่ดูอยู่เงียบๆไม่ได้แล้วสินะคะ เวทมนตร์อัมพาต“พาราไรซ์”ค่ะ」

『กิ้ว!?』

『ร่างกายขยับไม่ได้กิ้ว!』

พวกซาฮากินขยับไม่ได้ด้วยเวทมนตร์ของดิฉันค่ะ

ถึงจะคิดว่าต้องล้มด้วยเวทมนตร์โจมตีแบบไม่อ้อมค้อมก็เถอะค่ะ

แต่ถ้าล้มคุณมอนสเตอร์ด้วยเวทมนตร์ของดิฉัน มันจะกลายเป็นอาหารด้วยผลลัพธ์กิฟต์【มอนสเตอร์อีตเตอร์】ค่ะ

ดิฉัน

・คุณมอนสเตอร์แมลง

・คุณมอนสเตอร์สกปรกที่มีความเป็นไปได้สูงว่าจะมีเชื้อโรคอย่างหนู

・คุณมอนสเตอร์ประเภทมนุษย์

・คุณมอนสเตอร์มีสติปัญญาที่เข้าใจภาษามนุษย์ได้

・คุณมอนสเตอร์ที่เป็นสารอนินทรีย์

ตัดสินใจว่าจะไม่กินค่ะ

พวกซาฮากินเป็นประเภทมนุษย์และพูดได้ดังนั้นไม่คิดจะกินหรอกค่ะ

ถ้าล้มพวกซาฮากินด้วย“ปุจิไฟร์”ของดิฉันต้องกลายเป็นเมนูปลาหรือไม่ก็ฟิชแอนด์ชิปส์แน่นอนค่ะ แต่ว่าไม่กินนี่นาคงมีแต่ต้องทิ้งค่ะ

การทิ้งอาหารที่ดูน่าอร่อยที่อยู่ตรงหน้าเนี่ยทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นไม่ได้หรอกค่า~!!

ด้วยเหตุนี้ วันนี้ดิฉันเลยคิดว่าจะแค่ช่วยกำจัดซาฮากินด้วยเวทมนตร์อัมพาตเท่านั้นค่ะ

「คุณชาร์ลอตต์ช่วยเหลือด้วยเวทมนตร์!? โอ้วว แรงจูงใจกับพลังมันลุกโชนขึ้นมาแล้วละ!」

ฝ่าบาทล้มพวกซาฮากินที่เคลื่อนไหวไม่ได้ด้วยดาบอย่างไร้ความปราณีค่ะ

เผลอแปปเดียวก็เหลือตัวเดียวสุดท้ายแล้วค่ะ ตรีศูลที่ถืออยู่ถูกฝ่าบาทตัดแหว่งไปแล้ว

「ตัวที่ขึ้นเสียงในตอนแรกสินะ? แกคือหัวหน้าใช่ไหม」

ฝ่าบาทแทงปลายดาบเข้าที่คอของซาฮากินค่ะ

「ไปบอกพวกพ้องที่บ้านเกิดของพวกแกซะ ครั้งต่อไปถ้าโผล่หน้ามาบนพื้นดินอีก ผมจะรวบรวมขยะจากทั่วทั้งประเทศแล้วเอาไปทิ้งที่บ้านเกิดของพวกแกจะสร้างสภาพแวดล้อมที่แม้แต่ปลาสักตัวก็อาศัยอยู่ไม่ได้เลยคอยดู」

「กิ้วกิ้ว การรุกรานพื้นดินน่ะเปลี่ยนใจแล้วกิ้ว~!」

คุณซาฮากินตื่นตระหนกแล้วหนีลงทะเลไปค่ะ

「ฮึ เท่านี้ก็จบเรื่องแล้วสินะ คุณชาร์ลอตต์ไม่บาดเจ็บใช่ไหม」

「ดิฉันไม่เป็นไรค่ะ ฝ่าบาทนั่นแหละ ไม่บาดเจ็บใช่ไหมคะ?」

ดิฉันกับฝ่าบาทส่งยิ้มให้กัน

「เวลามื้อเที่ยงที่อุส่าห์รอหมดลงแล้วค่ะ ฝ่าบาท หลังจากนี้ว่างไหมคะ? ไปดื่มชากันไหมคะ?」

「ว่าง ว่างสุดๆเลยละ! ขอไปด้วยกันด้วยความยินดีเลย!」

ฝ่าบาทเนี่ยละก็ ดีอกดีใจซะแล้วค่ะ คงเคลื่อนไหวเยอะก็เลยกระหายน้ำสุดๆแน่นอนเลยสินะเนี่ย

ด้วยเหตุนี้ในวันนี้จึงใช้เวลาดื่มชาพร้อมพูดคุยกับฝ่าบาทหลังจากที่ไม่ได้ทำมานานค่ะ