(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 41 (มุมมองผู้คุมสอบ)พวกคนน่าเหลือเชื่อเข้ามาในการสอบเลื่อนระดับแพลทินั่ม

ตอนที่ 41 (มุมมองผู้คุมสอบ)พวกคนน่าเหลือเชื่อเข้ามาในการสอบเลื่อนระดับแพลทินั่ม

「ปีนี้น่าเบื่อจังแฮะ……」

ในสถานที่สอบเลื่อนระดับแพลทินั่ม กาโนกันซึ่งเป็นผู้คุมสอบขั้นแรกกำลังหาวอยู่ในห้องที่มีอุปกรณ์วัดความสามารถทางร่างกายวางอยู่

「กรุณาหยุดหาวได้แล้วครับคุณกาโนกัน นั่นไงผู้เข้าสอบคนต่อไปจะมาแล้วครับ」

กาโนกันถูกผู้ช่วยผู้คุมสอบตำหนิ

「ถึงจะพูดงั้นก็เถอะแต่ปีนี้มีแต่คนธรรมดาน่ะนะ อยากเจอคนที่ทำให้ลืมตาตื่นมากกว่านี้จังนะ」

พอพูดไปเรื่อยเปื่อย ประตูก็เปิดออกและผู้เข้าสอบคนใหม่ก็เข้ามา

อายุประมาณ30ปี เป็นประเภทผู้ชายที่ดี

「ถ้างั้น จะอธิบายเนื้อหาการสอบละนะ การสอบขั้นแรกคือการวัดพลังกายและพลังเวท พลังเวทให้วางมือบนลูกบอลคริสตัลที่อยู่บนโต๊ะตรงนั้นแล้วทำการถ่ายเทพลังเวทเข้าไป จะวัดจากการเปลี่ยนสีของลูกบอลคริสตัล พลังกายจะวัดด้วยเครื่องยกน้ำหนักท่าดันอกแบบพิเศษ」

กาโนกันชี้ไปยังอุปกรณ์ที่อยู่ในห้อง

มีเตียงหุ้มเบาะหนังขนาดเล็ก ที่ตรงนั้นมีแท่นวางขนาบข้างซ้ายขวา

และระหว่างแท่นมีบาร์โลหะวางพาดอยู่

「ไปนอนบนเตียงนั่นแล้วยกบาร์โลหะนั่นขึ้นให้ตั้งตรงกับหน้าอก บาร์โลหะนั่นสามารถปรับน้ำหนักได้ด้วยที่หมุนปรับน้ำหนัก ลองท้าทายกับน้ำหนักตามที่ชอบได้เลย โอ๊ะ ในตอนแรกจะกำหนดน้ำหนักไว้ที่มากที่สุดเพราะงั้นช่วยระวังด้วย」

「โอ๊ส จะลุยละครับ! ก่อนอื่นก็เริ่มจากพลังกายละ!」

ผู้เข้าสอบหมุนที่ปรับน้ำหนักในบาร์ ปรับเป็น150กิโล และนอนที่เตียง

「โอ้ววววววว!!」

ค่อยๆยกบาร์ขึ้นช้าๆด้วยแขนทั้งสองข้างจนสูงขึ้นตั้งตรงกับหน้าอก

「โอ้ววววว!!」

และเหยียดแขนตรง

「โอเค คะแนนการสอบพลังกายคือ150สินะ ถ้างั้นต่อไปเข้ารับการสอบพลังเวท วางมือลงบนลูกบอลคริสตัลแล้วถ่ายพลังเวทเข้าไป ยิ่งพลังเวทแข็งแกร่งสีก็จะยิ่งเข้มขึ้น」

ผู้เข้าสอบวางมือบนลูกบอลคริสตัลตามที่บอก

「หืมมมมมม!!」

ผู้เข้าสอบถ่ายเทพลังเวทด้วยการทุ่มเททั้งกายและใจ ส่วนใจกลางของลูกบอลคริสตัลเรืองแสงสีขาว

「ยังหรอกยังหรอกน่า!」

สีของลูกบอลคริสตัวกลายเป็นสีเหลืองและเข้าใกล้สีส้ม

「……ครับ พอแค่นั้นแหละ」

ผู้คุมสอบกาโนกันส่งเสียงขึ้น

「สอบพลังกายกับพลังเวท ถ้าคะแนน2อย่างรวมกันก็……สอบผ่าน」

「ขอบคุณมากครับ!」

ผู้เข้าสอบโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง

「เอาละ ผู้สอบผ่านช่วยมุ่งไปที่ประตูด้านหลังด้วย」

ผู้เข้าสอบเดินไปด้วยการก้าวเดินอย่างสบายใจไปทางประตูที่กาโนกันชี้

「……เฮ้อ น่าเบื่อจังน้า」

กาโนกันถอนหายใจเฮือกใหญ่

「ทั้งพลังเวททั้งพลังกายผ่านคาบเส้นแบบฉิวเฉียด ไม่ใช่ว่าปีนี้จะมีแต่ผู้เข้าสอบแบบนี้เหรอ ฉันกลับเลยดีไหมนะ? ชักง่วงขึ้นมาแล้วสิ」

「อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เอาละ ผู้เข้าสอบคนต่อไปจะเข้ามาแล้วนะครับ」

ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาคืออัลลอฟนักผจญภัยหนุ่มผู้สวมหน้ากากงานราตรี บรรยากาศที่ห่อหุ้มรอบตัวนั้นไม่ธรรมดา

(ได้ฟังสถานการณ์มาแล้วละ เจ้าชายที่ลงทะเบียนนักผจญภัยด้วยชื่อปลอม……! อย่างที่คิดตัวจริงบรรยากาศที่ห่อหุ้มต่างกับพวกเราสามัญชนอย่างสิ้นเชิง……!)

อย่างที่กาโนกันคิดการปรากฏตัวของรัชทายาทกษัตริย์องค์ต่อไปทำให้เขายืดหลังตรง

「เช่นนั้น แม้จะเร็วไปหน่อยแต่การสอบขั้นแรกคือเข้ารับการสอบพลังกายกับพลังเวทครับ」

กาโนกันอธิบายเนื้อหาการสอบ

「การสอบพลังเวทกับพลังกาย เชิญเลือกทางที่ชอบได้เลยครับ」

「ถ้างั้นเริ่มจากการสอบพลังกายแล้วกัน」

เจ้าชายอัลเซสหมุนที่ปรับน้ำหนักบาร์เพื่อสอบพลังกาย กำหนดน้ำหนักไว้ที่250กิโลแล้วนอนบนเตียง และ

「หืม!」

ยกน้ำหนัก250กิโลได้อย่างไม่ยากเย็น

「โอ้ วิเศษมาก……!」

ไม่ใช่การประจบประแจง กาโนกันพูดแบบนั้นโดยไม่ทันคิด

「ถ้างั้นต่อไป เข้ารับการสอบพลังเวทกันเลยเถอะ」

อัลลอฟนักผจญภัยสวมหน้ากากลุกขึ้นจากเตียงและเข้าเผชิญหน้ากับลูกบอลคริสตัล

「ฮ้าาาาา……!」

ภายในลูกบอลคริลตัสเกิดแสงสีแดงพร่างพราว และสีดำเข้ายอมสีแดง

“เปรี๊ยะ……!”

ในตอนนั้นเอง เกิดรอยแตกเล็กๆวิ่งบนลูกบอลคริสตัล

「หยุด! สอบผ่าน ผ่านแล้วครับเพราะงั้นช่วยหยุดส่งพลังเวทเข้าไปเถอะครับ! ถ้าทำมากกว่านั้นมันจะพังเอาครับ!」

อัลลอฟนักผจญภัยสวมหน้ากากหยุดถ่ายเทพลังเวทและแสงในลูกบอลคริสตัลได้เลือนหายไป

「วิเศษมากครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพลังถึงเพียงนี้ ไม่สิ น่าเสียดายจริงๆ หากทุ่มเทให้กับการเป็นนักผจญภัยเพียงอย่างเดียวละก็จะต้องการเป็นนักผจญภัยผู้ยิ่งใหญ่ที่หลงเหลือชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ไม่ผิดแน่……!」

「ขอบใจมาก ถ้าพ่ายแพ้ใจศึกชิงบัลบัลก์จะคิดถึงเส้นทางนั้นแล้วกันนะ」

「ฮะฮะ! ล้อกันเล่นเกินไปแล้วครับ!」

กาโนกันหัวเราะจากก้นบึ้งของหัวใจ

（เจ้าชายลำดับที่หนึ่งที่ได้รับความนิยมจากประชาชน ท่านไม่มีทางแพ้ในศึกชิงบัลลังก์หรอกครับ）

ขณะที่คิดเรื่องแบบนั้น กาโนกันมองส่งเจ้าชายอัลเซสหรืออัลลอฟนักผจญภัยสวมหน้ากากหายไปในประตูสำหรับผู้สอบผ่านขั้นแรก

「……เป็นยังไงครับ คุณกาโนกัน? ยังง่วงอยู่ไหมครับ?」

「ไม่ละ สดชื่นกระปรี้กระเปร่าเหมือนหลังดื่มกาแฟเลยละ」

และผู้เข้าสอบคนต่อไปก็เข้ามา

「ชาร์ลอตต์ เนย์บีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ」

เมื่อชาร์ลอตต์พูดแบบนั้นก็จีบชายกระโปรงแล้วโค้งคำนับอย่างสง่างาม

（เด็กผู้ดีมากๆมาแล้วสินะ ถ้าแค่มารยาทวันนี้ก็เป็นที่หนึ่งแต่ว่าของแบบนั้นไม่ทำให้ได้คะแนนเพิ่มของนะ）

กาโนกันทำการอธิบายเนื้อหาการสอบ

「เข้าใจแล้วค่ะ ก่อนอื่นแค่ยกบาร์นี้ขึ้นก็พอสินะคะ? ดิฉันจะพยายามค่ะ!」

ชาร์ลอตต์พูดแบบนั้นแล้วนอนลงบนเตียงอย่างกระตือรือร้น

「เฮ้เดี๋ยวก่อนคุณหนู ลืมบอกไปหนึ่งเรื่องบาร์นั่นน่ะตอนแรกจะกำหนดน้ำหนักไว้ที่มากที่สุด――」

「หนึ่งงงสองค่ะ!」

ชาร์ลอตต์ยกบาร์ที่ถูกเสริมน้ำหนักด้วยเวทมนตร์ขึ้นได้อย่างไม่ยากเย็น

บรรยากาศในห้องเย็นลงในพริบตา

(บ้าน่า ยกบาร์นั่นด้วยค่าเริ่มต้นที่มีน้ำหนัก1ตันได้งั้นเรอะ!? แบบสบายขนาดนั้นเนี่ยนะ!?)

กาโนกันรู้สึกสับสน

「เอ่อคือ ท่านผู้คุมสอบ? การสอบพลังกายนี้ต้องทำขนาดไหนถึงจะสอบผ่านเหรอคะ?」

「กะ เกณฑ์สอบผ่านเหรอ? เอ่อ ถึงแม้ว่าคะแนนสอบเวทมนตร์จะเป็นศูนย์แต่ถ้ายกได้300(กิโล)ก็ถือว่าสอบผ่าน」

「เข้าใจแล้วค่ะ 300(ครั้ง)คือสอบผ่านสินะคะ?」

และไม่รู้คิดอะไร ชาร์ลอตต์จึงเริ่มยกบาร์ขึ้นลง

「หนึ่งงง สองงง สามมม!」

ชาร์ลอตต์ยกบาร์ที่มีน้ำหนัก1ตันขึ้นลงได้อย่างไม่ยากเย็นและเป็นจังหวะ

「เอ๊ะ เอ๋อออออ……?」

กาโนกันไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เพราะคุณหนูผู้ดีที่เห็นก็เชื่อได้ว่าเป็นลูกสาวขุนนางที่ไหนสักแห่ง กำลังยกน้ำหนักขึ้นลงได้อย่างสบายๆซึ่งแม้แต่นักผจญภัยกล้ามล่ำก็ยกไม่ได้

「39 ……40! ไม่ไหวแล้วค่ะ ดิฉันยกมากกว่านี้ไม่ไหวแล้วค่ะ~!! บาร์นี้หนักกว่าที่เห็นอีกค่ะ!」

ชาร์ลอตต์เหงื่อออกหายใจหอบ

(เรื่องตลกอะไรกันฟะเนี่ย……!!)

อีกด้านกาโนกันกำลังสับสน

「ถ้างั้นต่อไปก็สอบเวทมนตร์สินะคะ ดิฉันครั้งนี้แหละจะพยายามให้ได้ผลลัพธ์ดีๆเลยละค่ะ!」

「อะ โอ้ พยายามเต็มที่สินะ……?」

กาโนกันไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วกับชาร์ลอตต์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าลูกบอลคริสตัล

「ถ้างั้น ลุยเลยนะค้า～！」

“เพร้งงงงงง!!”

ชั่วพริบตานั้นลูกบอลคริสตัลแตกเป็นชิ้นๆ

สิ่งนั้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้วจนไม่สามารถหยิบได้ด้วยนิ้วเพียงข้างเดียว

「……ดิฉัน ทำอะไรผิดไปเหรอคะ?」

กาโนกันมองเห็นอย่างชัดเจน

ชั่วพริบตาที่ชาร์ลอตต์ใส่พลังเวทเข้าไป เกิดแสงสีดำทมึนที่ราวกับจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างข้างในลูกบอลคริสตัล

ลูกบอลคริสตัลวัดพลังเวทกลายเป็นสีแบบนั้นจนถึงตอนนี้กาโนกันไม่เคยเห็นมาก่อน

「……ไม่ไหวครับคุณกาโนกัน ลูกบอลคริสตัลที่ใส่ไว้ข้างล่างก็แตกไปด้วยละครับ」

「ที่อยู่รอบๆก็ไม่ไหวงั้นเหรอ!?」

ผู้ช่วยผู้คุมสอบนำลูกบอลคริสตัลสำรองที่อยู่ในสภาพน่าอนาถออกมาจากใต้แท่นที่วางลูกบอลคริสตัล

「เพราะดิฉัน เรื่องนี้เพราะดิฉันสินะคะ? ขออภัยจริงๆค่าาาาาาา! เป็นของแพงสินะคะ? ดิฉันจะชดใช้ให้ค่ะ!」

กาโนกันมองชาร์ลอตต์ที่ก้มหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างประหลาดใจ

「ดิฉันจะถ่ายเทพลังเวทด้วยวิธีที่ถูกต้องอีกครั้งค่ะ เพราะงั้นขอทดสอบใหม่อีกครั้งด้วยค่ะ!」

「ช่วยเห็นใจทีเถอะ! สอบผ่านแล้วเพราะงั้นช่วยอย่าเข้าใกล้ลูกบอลคริสตัลวัดพลังเวทอีกเป็นครั้งที่2เถอะนะ!」

「แต่ว่า……」

「เอาเถอะน่า สอบผ่าน! ลูกบอลคริสตัลมันไม่ใช่ของแพงอะไรหรอก (โกหก ที่จริงแล้วของแพงเลยละต้องเขียนขอโทษหลายฉบับภายหลัง)เพราะงั้นไม่ต้องใส่ใจหรอก!」

「นะ นั่นสินะคะ……. เข้าใจแล้วค่ะ เช่นนั้นขอตัวก่อนค่ะ……」

กาโนกันที่ยืนยันว่าชาร์ลอตต์ได้หายไปในประตูสำหรับผู้สอบผ่านแล้ว ถอนหายใจออกมาในที่สุด

「ฟู่ว สัตว์ประหลาดนั่นมันอะไรกัน…….!」

「คุณกาโนกัน ยอมรับไม่ได้หรอกครับ」

ผู้ช่วยผู้คุมสอบพูดแบบนั้นอย่างไม่พอใจกับกาโนกัน

「เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดพลาดของอุปกรณ์ครับ บาร์ทดสอบพลังกายเวทมนตร์น่าจะทำงานผิดพลาดชั่วขณะทำให้ไม่ได้เพิ่มน้ำหนัก ลูกบอลคริสตัลวัดพลังเวทเองก็น่าจะแค่ผิดพลาดแล้วแตกด้วยตัวมันเองครับ ผู้เข้าสอบคนนั้นอาจจะพังมันทางกายภาพโดยหลุดรอดสายตาของพวกเราไปก็ได้ครับ ยังไงผมก็ไม่คิดว่าผู้เข้าสอบคนนั้นมีความสามารถที่จะผ่านการสอบขั้นแรกไปได้หรอกครับ」

「นาย ดูนี่สิ」

กาโนกันสัมผัสบาร์ที่ชาร์ลอตต์ยกขึ้นหลายครั้ง

「นี่มัน……!」

บาร์โลหะแหว่งเป็นรอยรูปนิ้วมือตรงส่วนที่ชาร์ลอตต์จับ

「บ้าน่า แรงจับแบบนั้นมันจะไปมีได้ยังไง!」

「ถ้ายังไม่เชื่ออีกละก็ จะไปแข่งงัดข้อกับคุณหนูคนนั้นก็ได้ ฉันขอผ่านละ เพราะรู้สึกผิดกับมือที่จะโดนบีบละนะ」

「ผะ ผมขอผ่านครับ……!」

สีหน้าของผู้ช่วยผู้คุมสอบซีดเผือก

「ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเอาลูกบอลคริสตัลอันใหม่ที่โกดังมาได้แล้ว! มัวยืดยาดอยู่ได้」

「คะ ครับ!」

และลูกบอลคริสตัลสำรองของสำรองก็ได้ถูกนำออกมา การสอบจึงดำเนินต่อไปได้

ในที่สุดผู้เข้าสอบคนสุดท้ายก็เข้ามา

「ยูคซี่ ซาลาทีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ」

สาวน้อยมนุษย์สัตว์ร่างเล็กโค้งคำนับอย่างสุภาพ

และยูคซี่รับการอธิบายเกี่ยวกับการสอบ ก่อนอื่นก็เข้าเผชิญหน้ากับการสอบพลังเวทแต่ว่า――

「พลังเวทเป็นศูนย์สินะ」

ยูคซี่ถ่ายเทพลังเวทเข้าไปอย่างทุ่มสุดตัวแต่ลูกบอลคริสตัลไม่เรืองแสงเลย

(เผ่ามนุษย์สัตว์มีความสามารถทางร่างกายสูงแต่กลับกันจะอ่อนด้านพลังเวทแต่เด็กคนนี้พลังเวทต่ำเป็นพิเศษแฮะ……)

กาโนกันลูบเครา

「เอาละ ต่อไปคือสอบพลังกายแต่ว่า――」

「ค่ะ จะพยายามค่ะ!」

กาโนกันสะดุ้งชั่วครู่กับยูคซี่ที่ไม่ได้อยู่ในสภาพยอมแพ้เลย

「……การที่คุณหนูซึ่งมีพลังเวทเป็นศูนย์จะสอบผ่านได้ ต้องยกให้ได้300กิโล ว่าไง จะทำไหม?」

「จะทำค่ะ จะแสดงให้เห็นว่ายกได้แน่นอนค่ะ」

ยูคซี่นอนบนเตียงแล้วสูดลมหายใจเข้า

「ลุยละนะคะ หนึ่งสอง!」

ยูคซี่ทุ่มสุดตัว แต่บาร์ไม่ขยับเขยื้อนเลย

「……」

กาโนกันเฝ้าดูสถานการณ์นั้นอย่างเงียบๆ

「จะมายอมแพ้ในที่แบบนี้ไม่ได้……!  ฉันฝึกฝนมาตลอด ฉันต้องผ่านการสอบนี้ให้ได้! ไปยังสถานที่สอบขั้นสุดท้าย! ต้องช่วยน้องสาว ช่วยเอเลน่า……!」

ในตอนนั้นเอง กาโนกันมองเห็นเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่นที่ลุกโชนอย่างเหลือเชื่อสถิตอยู่ในดวงตาของยูคซี่ ความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลังของกาโนกัน

「ฉันต้องพยายามในส่วนของพ่อ แม่ และน้องสาว……!」

ในตอนนั้นเอง เกิดความผิดปกติขึ้น บาร์ที่ไม่เคยขยับเลย จริงๆแล้วกำลังค่อยๆยกขึ้นอย่างช้าๆ

「ย้ากกกกกกก!!」

บาร์ยกขึ้นเรื่อยๆ และไปจนถึงจนสูงสุด

และแล้วช่วยพริบตาต่อมา ยูคซี่ได้ถึงขีดจำกัด บาร์ลดลงมาอย่างรวดเร็ว กลับสู่ตำแหน่งเริ่มต้น

「แฮ่ก แฮ่ก……!」

ยูคซี่อยู่ในสภาพแทบหายใจไม่ทัน

กาโนกันหลังจากที่รอให้ลมหายใจของยูคซี่สงบลงได้พูดขึ้น

「……คุณหนู」

「คะ ค่ะ!」

「การสอบต่อไปขั้นที่สองเองก็พยายามเข้านะ」

「――! ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ!」

ยูคซี่กระโดดโลดเต้นแล้วก้มหัวคำนับอย่างสุดซึ้ง และวิ่งเหยาะๆไปทางประตูสำหรับผู้สอบผ่าน

「……ปีนี้มีแต่ผู้เข้าสอบสุดเหลือเชื่อเลยแฮะ」

「นั่นสิครับ」

กาโนกันหัวเราะกับผู้ช่วยผู้คุมสอบ

(คุณหนูคนนั้นบอกว่า『ไปยังการสอบขั้นสุดท้าย』ไม่ใช่『เป็นนักผจญภัยแพลทินั่ม』เพื่อช่วยน้องสาวสินะ…… ราวกับว่าเป้าหมายไม่ใช่การเป็นนักผจญภัยแพลทินั่มแต่เป็นการไปยังสถานที่สอบขั้นสุดท้ายเลยแฮะ สถานที่สอบขั้นสุดท้ายมี“สิ่งนั้น”อยู่ หรือว่าจะ……)

ถึงตรงนั้นกาโนกันส่ายหัว

(ไม่ละ คิดมากเกินไปละนะ)