(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 2 เชอร์เบทอร่อยค่ะ
ตอนที่ 2 เชอร์เบทอร่อยค่ะ
「เชอร์เบทค่ะ!?」
พอล้มคุณสไลม์ด้วยเวทมนตร์แล้ว
ไม่รู้ทำไมสถานที่ที่คุณสไลม์เคยอยู่ถึงมีเชอร์เบทวางอยู่บนถ้วยเล็กๆค่ะแถมยังมีช้อนติดมาด้วย
「หรือว่าที่ว่า『ทำให้กินมอนสเตอนที่ล้มได้อย่างเอร็ดอร่อย』จะหมายความว่า『ทำให้มอนสเตอร์ที่ล้มได้กลายเป็นอาหารแสนอร่อย』เหรอ!?」
นี่มันเหนือความคาดหมายเลยค่ะ!
「แต่ว่าถึงเชอร์เบทมันจะเป็นอาหารสำเร็จแค่ไหนแต่การกินมอนสเตอร์มันต่ำทราม……」
“จ๊อกกกกก~”
ท้องร้องซะแล้วค่ะ
นอกจากนี้เชอร์เบทนี้ดูน่าอร่อยอะไรอย่างนี้ค่ะ
นะ น่าอร่อยอะไรอย่างนี้ค่ะ……!
……。
…………。
หงับ
ดิฉันที่ไม่สามารถเอาชนะการยั่วยวนได้ตักเชอร์เบทเข้าปากซะแล้วค่ะ
ในชั่วพริบตานั้น
「อร่อยค่าาาา!?」
ความอร่อยที่กรีดร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจกำลังแล่นผ่านไปทั่วร่างกายแล้วละค่ะ
หนาวและเย็น
เนื้อสัมผัสเบาสบายๆ
และรสหวานอันหรูหรากำลังดี
อร่อยมาาาาาาากค่ะ!
หง่ำหง่ำค่ะ!!
ไม่ทันไรถ้วยก็วางเปล่าไปซะแล้วค่ะ
การตักอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็วแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยค่ะถ้าท่านพ่อมาเห็นคงจะโกรธอย่างแน่นอนเลยคค่ะ
แต่ว่า มันอร่อยเพราะงั้นช่วยไม่ได้ค่า~!
『เลเวลเพิ่มขึ้นจากการกินมอนมเตอร์แล้วค่ะ』
『โบนัสล่าเหยื่อสไลม์ เพิ่มพลังป้องกัน5แล้วค่ะ』
มีเสียงแปลกๆอะไรสักอย่างในหูค่ะ เชอร์เบทอร่อยเกินไปจนสับสนรึเปล่านะ?
「อา อยากกินเยอะกว่านี้ค่ะ……」
ทันทีที่กินเสร็จถ้วยกับช้อนก็หายไปเลยค่ะ
ในมุมสายตาของดิฉันที่กำลังหดหู่มีบางอย่างเคลื่อนไหวค่ะ
「คุณสไลม์ค่าาา!」
คุณสไลม์ที่เอาแต่กลัวจนถึงเมื่อกี้ตอนนี้มองเป็นอย่างอื่นนอกจากของอร่อยไม่ได้แล้วละค่ะ
จะว่าไปแล้ว ดิฉันจำเวทมนตร์อีกหนึ่งอย่างได้ค่ะ
「เวทมนตร์ธาตุไฟ“ปุจิไฟร์”ค่ะ!」
ครั้งนี้เป็นมวลไฟเล็กๆพุ่งไปโดนคุณสไลม์
“ปุคิ้ว!”
ล้มได้แล้วค่ะ!
แต่ว่า……
「อะเร๊ะ ไม่มีเชอร์เบทเหรอคะ?」
ที่ตกออกมามีแค่คริสตัลสีฟ้าอ่อนอันเล็กๆเหมือนกับคุณสไลม์สิ่งนี้ตอนคุณสไลม์ก่อนหน้านี้ก็ตกออกมาเหมือนกันค่ะ
「อู ทั้งที่พยายามล้มคุณสไลม์อย่างยากลำบากแท้ๆแบบนี้มันเกินไปนะคะ เชอร์เบท เชอร์เบทของดิฉันอยู่ที่ไหนกันคะเนี่ย……?」
ดิฉันค้นหาอย่างสิ้นหวังแต่ไม่พบเชอร์เบทเลยค่ะ
แต่ว่าแทนที่กันนั้น……
「ฝูงคุณสไลม์ค่า~!」
สไลม์ สไลม์ สไลม์ อยู่ตรงนั้นตรงนี้ในป่าเป็นทิวทัศน์ที่ราวกับฝันเลยค่ะ!
「ท่านพ่อขอโทษนะคะ ดิฉันกลายเป็นเด็กต่ำทรามไปซะแล้วค่ะ……!」
ดิฉันเข้าไปใกล้สไลม์ที่ไหวไปมาพร้อมกับกลืนน้ำลายที่เอ่อล้นออกมาจากปาก
และออกล่าค่ะ
ในระหว่างที่ล้มพวกคุณสไลม์มีหนึ่งเรื่องที่ดิฉันสังเกตได้ละค่ะ
นั่นคือเรื่องที่ว่าเชอร์เบทจะออกมาแค่ตอนล้มคุณสไลม์ด้วยเวทมนตร์“ปุจิไอซ์”เท่านั้นค่ะ
「หรือว่าถ้าไม่ล้มด้วยเวทมนตร์ที่เข้ากันกับวิธีทำอาหารของมอนสเตอร์จะทำอาหารไม่ได้เหรอ……?」
ด้วยเหตุนี้
ตรงหน้าของดิฉันจึงมีเชอร์เบทเรียงรายเป็นแถวเลยละค่ะ!
「จะทานแล้วนะค้าาา!」
『เลเวลเพิ่มขึ้นจากการกินมอนมเตอร์แล้วค่ะ』
『โบนัสล่าเหยื่อสไลม์ เพิ่มพลังป้องกัน5แล้วค่ะ』
『เลเวลเพิ่มขึ้นจากการกินมอนมเตอร์แล้วค่ะ』
『โบนัสล่าเหยื่อสไลม์ เพิ่มพลังป้องกัน5แล้วค่ะ』
『เลเวลเพิ่มขึ้นจากการกินมอนมเตอร์แล้วค่ะ』
『โบนัสล่าเหยื่อสไลม์ เพิ่มพลังป้องกัน5แล้วค่ะ』
――――――――――
「กินไม่ไหวแล้วค่าา!」
ประมาณ20ตัวล่ะมั้ง พอกินคุณสไลม์ที่อยู่รอบๆแล้วดิฉันพึงพอใจอย่างมากค่ะ!
ทุกครั้งที่กินคุณสไลม์จะได้ยินเสียงในหูเหมือนอย่างเคยค่ะแต่ว่า
「“เลเวล”กับ“พลังป้องกัน”เนี่ยมันอะไรกันแน่คะ!?」
ไม่เข้าใจความหมายเลยน่ากลัวค่ะ
พอดิฉันเอียงคอสงสัยก็ได้ยินเสียงคำรามมาจากข้างหลังค่ะ
「คะ คุณหมาป่า……?」
มีมอนสเตอร์หมาป่าที่ตัวใหญ่ยิ่งกว่าฉันกำลังจ้องมองและน้ำลายไหลมาตลอดค่ะ
「กรี๊ดดดดด!」
『กรรรร!』
คุณหมาป่ากัดเข้าที่แขนของดิฉันแต่ว่า――
“หงิง!”
ไม่รู้ทำไมถึงไม่มีแม้แต่รอยแผลสักรอยอยู่บนผิวของดิฉันค่ะ
「……หรือว่าคุณมอนสเตอร์หมาป่าตัวนี้กำลังกัดหยอกเล่นเหรอคะ……?」
ในตอนนั้นเองความคิดไม่ดีหนึ่งเรื่องก็ผุดขึ้นมาในหัวของดิฉันละค่ะ
「มอนสเตอร์หมาป่าเนี่ยถ้ากินจะอร่อยรึเปล่านะ……?」
ดิฉันจึงตัดสินใจลองดูในทันทีค่ะ