(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 15 กำจัดสัตว์รบกวนค่ะ (ส่วนแรก)
ตอนที่ 15 กำจัดสัตว์รบกวนค่ะ (ส่วนแรก)
「เรื่องใหญ่ค่าา〜！！」
เป็นปัญหาแล้วค่ะเป็นปัญหาแล้วค่ะ
นี่มันเรื่องใหญค่ะ!
แซนวิชในร้านอาหารที่ดิฉันกินทุกวัน
ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงไม่มีผักกาดแก้วใส่อยู่ละค่ะ!
ตอนที่สั่งก็ได้ยินมาว่า『แซนวิชในวันนี้เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการจัดหาวัตถุดิบจึงจะไม่มีการใส่ผักบางชนิดค่ะ แต่จะมีการเพิ่มปริมาณแฮมแทนค่ะ』อยู่หรอกค่ะแต่ว่า
「ช็อคเลยค่ะ〜」
แซนวิชคือการผสมผสานอย่างลงตัวของวัตถุดิบ
แม้จะใส่แฮมมากมายเข้ามาแทนที่แต่ความสมดุลอย่างสมบูรณ์แบบมันพังทลายไปแล้วค่ะ
ห่อเหี่ยวเลยค่ะ
ทำไมถึงจัดหาผักเข้ามาไม่ได้ ดิฉันลองถามคุณบริกรมาแล้วค่ะ
「ที่จริงแล้ว กำลังมีมอนสเตอร์เข้ามาทำลายแปลงของเกษตรกรที่อยู่ชานเมืองค่ะ เกษตรกรดูเหมือนจะไม่เงินยื่นคำร้องกำจัดสัตว์รบกวนเลย และความเสียหายกำลังขยายวงกว้างอยู่ค่ะ」
「นี่มันเรื่องใหญ่ค่ะ!」
ตัดสินใจแล้วค่ะ
ดิฉันจะกำจัดสัตว์รบกวนที่แปลงนั้นค่ะ
――――――――――――――――――――――――――
「แหม เป็นปัญหาจริงๆละค่ะ!」
พอมาดูสถานการณ์ที่แปลง ก็ฟังเรื่องราวจากคุณลูกสาวของเกษตรกรในทันทีค่ะ
「เราเป็นหนึ่งในเกษตรกรที่คอยส่งผักให้กับเมืองค่ะแต่ว่ากำลังมีปัญหากับมอนสเตอร์ที่เรียกว่า“ลาร์จแรบบิท”ที่เพิ่มจำนวนเป็นปริมาณมากอยู่ค่ะ! 」
หืมหืมค่ะ
「ตามปกติจะยื่นคำร้องกำจัดค่ะแต่เพราะพายุเมื่อเดือนที่แล้วทำให้ผักกับอาคารเสียหายค่อนข้างมาก ตอนนี้จึงไม่มีเงินมากพอในการยื่นคำร้องค่ะ! ถ้าป็นแบบนี้ต่อไปผู้คนในเมืองจะขาดสารอาหารไปด้วยค่ะ」
「สถานการณ์เข้าขั้นร้ายแรงค่ะ」
ดิฉันเองก็ขาดผักกาดแก้วค่ะ
「ได้ไปปรึกษาเพื่อให้ช่วยกำจัดแล้วค่ะแต่ถูกปฏิเสธอย่างรู้สึกผิดมาว่า『เรื่องที่อยากช่วยมีอยู่มากมายเลยค่ะแต่คำร้องโดยไม่คิดเงินตามกฏแล้วไม่สามารถทำได้』 เพราะงั้นพวกเราจึงพยายามทำอะไรสักอย่างด้วยตัวเองแล้วค่ะ! แต่ว่า……」
พอพูดแบบนั้นคุณลูกสาวเกษตรก็ชี้นิ้วไปที่รั้วไม้ที่ล้อมแปลงค่ะ ดูเหมือนจะทำด้วยมือค่ะ
“แซ่กแซ่กแซ่กแซ่ก”
ได้ยินเสียงเหมือนขุดดินจากที่ไหนสักแห่งค่ะ
รูตรงดินใต้รั้วเปิดออกและมีคุณกระต่ายตัวใหญ่โผล่ออกมาค่ะ
ถ้าดึงหูขนาดใหญ่ขึ้นมาจะมีขนาดเท่าเอวของดิฉันค่ะ
「แหม น่ารักค่ะ อยากได้เป็นสัตว์เลี้ยงเลยค่า~!」
「อ๊าา! มันขุดใต้รั้วอีกแล้ววว!」
คุณลูกสาวเกษตรกรกำลังเหยียบพื้นดินด้วยความหงุดหงิดค่ะ
คุณกระต่ายมุดเข้าไปในรูแล้วโผล่หน้ามาอีกครั้งและ
「อ๊าาา! ผักกาดแก้วที่น่าจะอยู่ในแซนวิชของดิฉัน!」
กำลังคาบผักกาดแก้วไว้ในปากค่ะ
「คุณกระต่าย ช่วยส่งผักกาดแก้วนั่นคืนได้ไหมคะ? ถ้าไม่มีสิ่งนั้นแซนวิชของดิฉันจะไม่สมบูรณ์ละค่ะ เพราะงั้นขอร้องละค่ะช่วยส่งคืน――」
หนีไปแล้วค่ะ
คุณกระต่ายเร็วสุดๆค่ะ
ไม่ถึงขนาดคุณแจ็กคาโลปแต่ก็เร็วมากค่ะ ดูเหมือนจะไล่ตามไม่ทันเลยค่ะ
คุณกระต่ายลอดใต้ขาของดิฉันแล้ววิ่งไปที่เนินใกล้ๆแปลงค่ะ และหนีเข้าไปในรูที่ว่างอยู่บนพื้นดินค่ะ
พอมองดีๆเนินนี้มีรูอยู่ตรงนั้นตรงนี้ เป็นรูเต็มไปหมดค่ะ
ข้างในเนินนั่นคงเต็มไปด้วยอุโมงค์และกลายเป็นรังของคุณกระต่ายไปแล้วค่ะ
คุณกระต่ายที่คาบผักกาดแก้วออกมาจากรูอื่นค่ะ และอยู่บนยอดเนินแล้วเริ่มกินผักกาดแก้วเพื่ออวดดิฉันค่ะ
「อ๊า~! ผักกาดแก้วของดิฉันมัน」
กระต่ายจำนวนมากออกมาจากใต้รั้วในแปลงพร้อมทั้งถือทั้งคาบผักไว้ในปาก และขึ้นไปกินผักข้างบนเนินอย่างมีชัยค่ะ
มีบางตัวกำลังกินผักกาดแก้วทั้งลูกเลยค่ะ
「อ๊า~! ผักที่อุตส่าห์ปลูกมัน!」
คุณลูกสาวเกษตรกรเองก็กุมขมับเหมือนกันค่ะ
……ดิฉันก่อนหน้านี้เคยพูดว่าสิ่งมีชีวิตนั่น『น่ารัก』เหรอคะ?
โกหกค่า~!
สัตว์รบกวนนั่นมีแต่ความเกลียดชังเท่านั้นแหละค่ะ!
「จะเปลี่ยนให้เป็นพายเนื้อไม่ให้เหลือแม้แต่ตัวเดียวเลยค่ะ!」
ความแค้นของแซนวิชจะทำให้รับรู้เองค่ะ!