(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 12 สตูว์คุณมอนสเตอร์ในตำนานจะทานแล้วนะคะ
ตอนที่ 12 สตูว์คุณมอนสเตอร์ในตำนานจะทานแล้วนะคะ
「คุณมอนสเตอร์ในตำนานเนี่ย จะมีรสชาติแบบไหนกันนะคะ……?」
ดิฉันชักตื่นเต้นขึ้นมาแล้วค่า~!
「คุณหนูตั้งใจจะล้มแจ็กคาโลปเหรอคะ ไม่ไหวหรอกค่ะ! มอนสเตอร์เร็วขนาดนั้นยิงเวทมนตร์ไม่โดนหรอกค่ะ!」
「ยากค่ะ……แต่อาหารที่กินหลังจากก้าวผ่านความยากลำบากรู้สึกว่าจะอร่อยมากๆเลยค่ะ!」
แต่ว่าก่อนหน้านั้น
「ก่อนอื่นต้องดึงแมนดราโกราต้นสุดท้ายนี้ออกก่อนค่ะ」
ทำให้เป็นอัมพาตแล้วดึงออก คราวนี้จัดการด้วยมีดค่ะ
เท่านี้ก็ฆ่าแมนดราโกราได้อย่างปลอดภัยแล้วค่ะ
เก็บเอาไว้อย่างดีในรู ถ้าขายสิ่งนี้ก็ไม่ต้องกังวลกับค่าจ้างของแมรี่ไปสักพักค่ะ~
「ถ้างั้น จะไปล้มคุณแจ็กคาโลปแล้วนะคะ」
คุณแจ็กคาโลปอยู่ในจุดที่ดิฉันในตอนนี้สามารถรับรู้สัญญาณได้อย่างพอดิบพอดีค่ะ
จากตรงนี้ไปประมาณ1กิโลเมตรล่ะมั้งคะ
「ด้วยความเร็วของเวทมนตร์ดิฉันไม่สามารถจับได้ค่ะ ทำยังไงดีล่ะ……」
มุ
ดิฉันตรงจุดนั้นได้พบสิ่งแปลกๆเข้าค่ะ
หญ้าล้มเป็นทางตรงกลางป่าค่ะ
「คุณหนูนี่คือสิ่งที่เรียกว่าทางเดินสัตว์ค่ะ เป็นทางสำหรับสัตว์ผ่านค่ะ」
「หมายความว่า คุณแจ็กคาโลปนั่นจะผ่านตรงนี้อีกครั้งมีความเป็นไปได้สูง……?」
ปิ๊งไอเดียแล้วค่ะ
「แมรี่อยากจะขอแรงคุณหน่อยค่ะ」
พวกดิฉันจึงเริ่มเตรียมการจับแจ็กคาโลปค่ะ
―――――――――――――――――――
「กรรรรรรรรรร! จะจับกินแล้วนะค้าาา!」
แมรี่พุ่งเข้าจู่โจมคุณแจ็กคาโลปพร้อมกับส่งเสียงตะโกนไปด้วยค่ะ
คุณแจ็กคาโลปวิ่งหนีไปด้วยความเร็วสุดเหลือเชื่อ
ด้วยขาของแมรี่ดูเหมือนจะไล่ตามไม่ทัน
แต่ว่า นี่เองก็อยู่ในการคำนวณค่ะ
ได้ขอให้แมรี่เคลื่อนไหวเพื่อไล่ให้คุณแจ็กคาโลปมุ่งมาทางดิฉันค่ะ
คุณแจ็กคาโลปวิ่งเข้ามาหาดิฉันอย่างดุเดือด
และ――
“ชูลลล!”
ขาลื่นล้มแล้วค่ะ!
「จับได้แล้วนะคะ!」
ดิฉันแช่แข็งทางเดินสัตว์ด้วย“ปุจิไอซ์”ละค่ะ
คุณแจ็กคาโลปลื่นและไถลแล้วค่ะ
แล้วก็――
“คิ้ว!?”
ควันอัมพาตที่ติดตั้งไว้ล่วงหน้าของดิฉันเข้าห่อหุ้มคุณแจ็กคาโลปค่ะ
และ――
「ตอนนี้แหละค่ะ! “ปุจิไฟร์”!」
เวทมนตร์ของดิฉันเข้าโจมตีของแจ็กคาโลปโดยตรงค่ะ
「ทำได้แล้วค่า~!」
คุณแจ็กคาโลปกลายเป็นสตูว์กระต่ายไปแล้วค่ะ!
「แค่กลิ่นก็ทำให้หิวแล้วช่วยไม่ได้ค่ะ จะทานแล้วนะคะ!」
พอแมรี่กลับมาก็ถูกมองด้วยสายตาขุ่นเคืองอีกแล้วค่ะ
ในระหว่างนี้ไม่ต้องใส่ใจและกินด้วยความเพลิดเพลินแล้วนะคะ!
หง่ำ
「อ! ร่! อ! ย! ค่ะ!」
เนื้อของคุณแจ็กคาโลปนุ่มและนิ่มค่ะ!
หยุดจับช้อนไม่ได้เลยค่ะ
จะเติมกี่ถ้วยก็ไม่หวั่นค่ะ!
หง่ำหง่ำค่ะ!
เนื้อของแกรนด์บอร์ให้รสชาติแข็งและหนักแต่เนื้อของคุณแจ็กคาโลปนุ่มราวกับจะละลายค่ะ
แบบนี้ยากที่จะตัดสินผู้ชนะค่า~!
「พึงพอใจมากค่า~」
『เลเวลเพิ่มขึ้นจากการกินมอนสเตอร์แล้วค่ะ』
『โบนัสล่าเหยื่อแรร์มอนสเตอร์“แจ็กคาโลป”เรียนรู้สกิลทำงานตลอดเวลา“ออโต้ฮีล”แล้วค่ะ』
ได้ยินเสียงในหูอย่างทุกทีอีกแล้วค่ะ
ทั้งหมดนี้ทำเอาเหนื่อยหน่ายนิดหน่อย
“สกิล”เอย “ฮีล”เอยไม่เข้าใจความหมายเลยค่า~!
――――――――――――――――――
ในคืนนั้น
พอกลับมาที่คฤหาสน์และเป็นช่วงเวลาทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว
“กริ๊ง กริ๊ง”
มีเสียงกริ่งหน้าประดูดังขึ้นค่ะ
「แหม ใครกันคะ?」
พอเปิดประตูทั้งที่มีโซ่คล้องอยู่ที่ตรงนั้นมีท่านพ่อที่มีใบหน้าซีดเซียวเพราะอะไรสักอย่างยืนรออยู่ค่ะ