(นิยายแปล)【หง่ำหง่ำค่ะ】สกิล『ยิ่งกินมอนสเตอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』ของคุณหนูผู้ถูกขับไล่เป็นสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์เลเวลอัพ1ทุกการกิน1ครั้งกลายเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดใน3วันไปซะแล้วค่ะ~ - ตอนที่ 1 ถูกขับไล่ออกจากบ้านซะแล้วค่ะ
ตอนที่ 1 ถูกขับไล่ออกจากบ้านซะแล้วค่ะ
「ดิฉันถูกขับไล่ซะแล้วค่าาา!」
ชื่อของดิฉันคือชาร์ลอตต์ เนย์บี อายุ15ปี
ถูกขับไล่ออกจากบ้านและกำลังถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวกลางป่าค่ะ
ก่อนอื่นทำไมดิฉันถึงถูกขับไล่จะอธิบายตามลำดับให้ฟังค่ะ
――――――――
「ยินดีด้วยกับวันเกิดอายุครบ15ปีชาร์ลอตต์」
ผู้ชายที่ไว้หนวดเคราน่านับถือ ท่านพ่อของดิฉันอวยพรให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มค่ะ
「ขอบคุณค่ะ ท่านพ่อ」
ในโลกนี้นั้นเมื่ออายุครบ15ปีจะได้รับพลังลึกลับที่เรียกว่า“กิฟต์”ค่ะ
ผลกระทบของ“กิฟต์”จะมีผลอย่างมหาศาลและชีวิตของผู้ที่มี“กิฟต์”จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ค่ะ
แต่ทว่าในทางกลับกันดูเหมือนเรื่องได้รับ“กิฟต์”ที่ไม่มีประโยชน์แล้วถูกขับไล่ออกจากบ้านที่เกิดและเติบโตมาเพราะถูกบอกว่า『ไร้ประโยชน์』ก็มีอยู่เช่นกัน
ที่ที่ดิฉันกับท่านพ่ออยู่ตอนนี้คือห้องนั่งเล่นของตระกูลมาร์ควิส หลังจากนี้จะมีการเชิญท่านนักประเมินกิฟต์มาประเมินกิฟต์ค่ะ
「เป็นกังวลเหรอชาร์ลอตต์?」
ท่านพ่อถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนค่ะ ฉันจึงพยักหน้าตอบค่ะ
「ฮะฮะฮะ ไม่ต้องกังวล ผู้ที่ใช้ชีวิตโดยพึ่งพากิฟต์มีแค่เกษตรกรกับอัศวินและเหล่าผู้ที่ทำงานต่อสู้กับมอนสเตอร์เพราะสำหรับพวกเขากิฟต์คือเส้นชีวิตแต่ว่าพวกเราขุนนางใช้ชีวิตโดยไม่ต้องพึ่งพากิฟต์ พ่อเองก็ที่จริงแล้วมีกิฟต์เวทมนตร์โจมตีอยู่แต่แทบจะไม่ได้ใช้เลย ไม่ว่าจะได้กิฟต์แบบไหนก็ไม่กับไล่ลูกออกไปหรอกนะ」
ทั้งที่บอกอย่างนั้นแท้ๆ――
「ชาร์ลอตต์ เจ้าไม่คู่ควรกับตระกูลมาร์ควิส! ออกไปเดี๋ยวนี้!」
ดิฉันถูกขับไล่ซะแล้วค่ะ
ท่านพ่อคนโกหกกก!
「ทำไมล่ะคะท่านพ่อ!」
「ก็เห็นๆกันอยู่ใช่ไหมเล่า! 【มอนสเตอร์อีตเตอร์】ที่เจ้าได้รับคือกิฟต์ที่ว่า『ทำให้กินมอนสเตอร์ได้อย่างเอร็ดอร่อยยิ่งกินมอนสเตอร์เท่าไหร่ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น』มันเป็นของชั้นต่ำ! การกินมอนสเตอร์มันต่ำทราม! ถ้ามีคนที่มีกิฟต์แบบนี้อยู่เกียรติภูมิของตระกูลมาร์ควิสเราได้ตกต่ำแน่! ออกไปเดี๋ยวนี้!」
ด้วยเหตุนี้ดิฉันถูกขับไล่ออกจากตระกูลมาร์ควิสซะแล้วค่ะ
「เอาละ จะทำยังไงดีละ……」
สิ่งที่ติดตัวมาด้วยมีแค่เสื้อผ้ากับเงินค่าขนมที่ใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง พวกอุปกรณ์สำหรับเตรียมอาหารไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียวเลยละค่ะ ถ้าหิวขึ้นมาจะทำยังไงดีล่ะ……
แถมเรื่องที่แย่คือคฤหาสน์ถูกสร้างขึ้นกลางป่าตามความปรารถนาของท่านพ่อ พวกร้านอาหารใกล้ๆไม่มีเลยค่ะ
「ถ้าจำไม่ผิดเมืองน่าจะอยู่ทางเหนือค่ะ ถ้าไปที่เมืองละก็น่าจะมีร้านอาหารอยู่ละค่ะ เอ่อ ทางที่พระอาทิตย์ขึ้นตลอดคือทางนั้นเพราะงั้น……」
ด้วยเหตุนี้ดิฉันจึงเริ่มออกเดินมุ่งหน้าไปที่เมืองค่ะ ดูเหมือนว่าป่านี้จะมีมอนสเตอร์ออกมาอยู่แต่ว่าคงไม่เจอง่ายๆแบบนั้นหรอกค่ะ♪
――――
「มอนสเตอร์ออกมาแล้วค่าา!?」
5นาทีหลังจากที่เริ่มเดินโดยมีเป้าหมายที่เมือง
มอนสเตอร์ตัวเล็กก็พุ่งออกมาจากเงาของต้นไม้ละค่ะ!
“ดึ๋ง”
แม้ดิฉันจะไม่ค่อยมีประสบการณ์กับมอนสเตอร์เท่าไหร่แต่ประมาณนี้รู้จักอยู่ค่ะ
สไลม์ เป็นมอนสเตอร์ขนาดเล็กที่เหมือนกับปีศาจเมือกโปร่งแสงค่ะ
「กรี๊ดดดดดด! จะถูกกินแล้วค่ะ! ต้องรีบหนี――ว๊าย!」
ลนลานจนขาพันกันซะแล้วค่ะ คุณสไลม์กำลังดึ๋ง ดึ๋งเข้ามาใกล้ดิฉันที่ขยับไม่ได้แล้วละค่ะ
「ดิฉันวิกฤตสุดๆแล้วค่าา!?」
ช่วงเวลาแบบนั้น ก็จำสิ่งที่อาจารย์สอนพิเศษเคยสอนขึ้นมาได้ค่ะ
『ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อต้องปกป้องร่างกายของตัวเองด้วยตัวเองให้ใช้เวทมนตร์นี้ค่ะ』
「เอ่อ อะไรกันนะ……เป็นเวทมนตร์ชื่อน่ารักๆค่ะ ปุจิ……ปุจิ……ใช่แล้ว “ปุจิไอซ์”ค่ะ!」
มวลน้ำแข็งขนาดเล็กพุ่งออกไปจากฝ่ามือของดิฉันแล้วโดนคุณสไลม์สั่นไปมาค่ะ
“ปุคิ้ว!”
คุณสไลม์ที่ส่งเสียงน่ารักออกมาระเบิดออกแล้วหายไปค่ะ
「ดิฉันเอาชนะคุณสไลม์ได้แล้วเหรอคะเนี่ย……?」
ดิฉันซับเหงื่อด้วยผ้าเช็ดหน้า
「น่ากลัวจังเลยค่ะ ไม่อยากสู้กับมอนสเตอร์อีกเป็นครั้งที่2แล้วค่ะ! ……อะร้า? 」
มีบางอย่างตกอยู่ในสถานที่ที่คุณสไลม์เคยอยู่ค่ะ นี่มัน――
「เชอร์เบทค่ะ!?」