[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 80 บทที่ 5 ตอนที่ 27

บทที่５ตอนที่２７

 

 

ทันทีที่เห็นโนโซมุยืนขึ้นจากซากปรักหักพังหลังจากพัดกระท่อมที่ถูกไฟไหม้กระเด็นออกไป ขอบเขตการมองเห็นของซีน่าก็ถูกย้อมเป็นสีดำทันทีด้วยพลังของเทียแมทที่เสริมความแข็งแกร่ง

 

 

「อาาาา……！」

 

 

เมื่อขอบเขตการมองเห็นมืดลง คลื่นของพลังที่เปรียบเสมือนพายุก็พัดผ่านร่างกายของเธอ

 

 

กระแสพลังเข้ากระแทกเธอด้วยความรู้สึกที่ว่าร่างกายของเธอจะแตกสลาย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความเกลียดชังและการสาปแช่งและฆ่าคนทั้งโลก

 

 

ร่างกายสั่นสะท้านและกลัว

 

 

เมื่อเธอตระหนักว่าความตายที่พานพบนั้นใหญ่มาก เธอรู้สึกหดหู่ใจราวกับคนบาปที่ขอการให้อภัย

 

 

หลังจากจังหวะหนึ่ง เปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นบริเวณการมองเห็นอันมืดสนิท

 

 

เปลวไฟสีแดงเข้มลามไปข้างหน้าฉันและส่องให้เห็นอาคารที่ถูกไฟไหม้และวัตถุที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์กลิ้งไปมา มันคือภาพของเมืองอาร์คาซัมที่โนโซมุเห็นอย่างแน่นอน

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาา！」

 

 

กลิ่นเนื้อไหม้ที่ทำให้จมูกของเธอรู้สึกไม่สบาย

 

 

「สิ่งนี้คือ……」

 

 

ซีน่าพยายามใช้เวทย์วิญญาณเพื่อช่วยโนโซมุจากกระท่อมที่ถูกไฟไหม้ ผลของพลังของเธอ ซึ่งเดิมทีเหล่าจิตวิญญาณมีความเครียดสูงและพลังของเทียแมทที่ถูกปล่อยออกมา เธอก็มองเห็นสิ่งที่เทียแมทพยายามทำต่อโนโซมุ

 

 

ซีน่าไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน แต่เสียงของผู้ชายที่เคยช่วยเธอไว้ยังก้องกังวาน

 

 

「ทุกคน！　อยู่ที่ไหนกัน！！」

 

 

「โนโซมุคุง？」

 

 

ซีน่ามองไปรอบๆเพื่อค้นหาเสียงของโนโซมุ จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นเขาที่ยื่นห่างออกไปเล็กน้อย

 

 

「โนโซมุคุง！！」

 

 

ซีน่าขึ้นเสียงและมุ่งหน้าไปยังโนโซมุเธอหายใจไม่ค่อยออก รู้สึกถึงเปลวไฟที่แผดเผาและลมหายใจที่ขัดข้อง

 

 

รูปลักษณ์ของเขาที่ค่อยๆเติบโตขึ้น บางทีโนโซมุรู้สึกได้ถึงสัญญาณของซีน่าที่เข้ามาใกล้ เขาจึงหันกลับมามองและมองไปทางเธอ

 

 

ดวงตาของโนโซมุที่จับจ้องเธอและเธอก็ทำสีหน้าอ่อนโยนขึ้น

 

 

「โนโซมุ……」

 

 

「……อย่ามารบกวนกันจะได้ไหม」

 

 

อย่างไรก็ตามสีหน้าของซีน่าเปลี่ยนไปทันที เพราะถูกสายตาอาฆาตจ้องกลับมา

 

 

ฉันไม่เข้าใจทำไมเขาถึงทำตัวเป็นศัตรูกับพวกตัวเอง

 

 

ทำไม เมื่อเธอเอื้อมมือไปหาเขาเพราะพูดอะไรไม่ออกนั่นเอง

 

 

「……เอ๋？」

 

 

มือของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเงาที่พลิ้วไหวราวกับสัตว์อสูรสีดำ

 

 

ฉันตกใจเป็นอย่างมากและเมื่อมองไปที่ร่างกาย ร่างกายของฉันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดำทั้งตัวแล้ว

 

 

「ผมไม่มีเวลาแล้วต้องไปหาทุกคน！　ถ้ามาขวางทางละก็……！」

 

 

โนโซมุหันดาบไปทางซีน่า

 

 

ในเวลานั้นดวงตาของเธอก็พบกับเงาขนาดยักษ์ที่มีหากปีกห้าสี ส่องระยิบระยับอยู่ด้านหลังตัวเขา

 

 

「ไม่มีทาง……」

 

 

“……นางฟ้าตัวน้อยเอ๋ย จงกลายมาเป็นอาหารของข้าเพื่อการฟื้นคืนชีพของข้าเสียเถอะ”

 

 

ในเวลาเดียวกันกับเสียงที่ไม่ใช่ของโนโซมุดังก้องกังวานโนโซมุก้าวเข้ามาหาเธอ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

 

 

◇◆◇

 

 

ในทางกลับกันทางโลกของความเป็นจริง โนโซมุกำลังจ้องไปทางไอริสด้วยดวงตาสีแดงเข้มของเขา ในลักษณะเดียวกัน

 

「อึก！　โนโซมุ！！」

 

ไอริสเรียกเขาด้วยความเศร้าโศก

 

 

คำทำนายอันแสนเลวร้ายที่อยู่ในใจเธอ

 

 

ลางสังหรณ์ที่ว่าโนโซมุอาจจะถูกกลืนกินโดยเจตจำนงที่ไม่ใช่ตัวเขา เทียแมทกำลังครอบคลุมจิตใจของเขา

 

 

อาการเจ็บอกมันรุนแรงมากขึ้น

 

 

ไม่อยากให้จบลงแบบนี้！　เธอขึ้นเสียงและเรียกชื่อเขาอย่างสิ้นหวังต่อไป

 

 

อย่างไรก็ตามเสียงของเธอไปไม่ถึงเขา ที่สำคัญ สิ่งที่เขาเห็นคือฝันร้ายที่เขาเห็นตั้งแต่ฆ่าเทียแมทได้

 

 

เมืองอาร์คาซัมที่กำลังลุกไหม้และเสียงขอความช่วยเหลือของใครบางคนและเงาของมนุษย์ที่กำลังสั่นเทาอยู่ข้างหน้าเขาและกลิ่นของความตายที่มาเติมเต็มตัวเขาเอง

 

 

ต้องรีบไปหาทุกคนแล้ว！

 

 

โนโซมุเร่งรีบตามหาพรรคพวกที่หายตัวไปภายในขุมนรกนั่น

 

「ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

โนโซมุจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำและเสียดแทงพวกเขาด้วยแววตาเหล่านั้น

 

 

เลือดไหลไปทั่วตัวโดยไม่หยุดและทั้งตัวถูกย้อมเป็นสีแดงปฏิกิริยาตอบสนองจากการต่อสู้เมื่อวานและวันนี้กับมังกรแห่งความตายและการปลด “พันธนาการ” ไม่ว่าจะลดความเสียหายได้มากเพียงใด ขีดจำกัดมันใกล้เข้ามาแล้ว

 

 

ถึงกระนั้นโนโซมุยังคงสู้ต่อไป เห็นได้ชัดเขามองไม่เห็นไอริสตรงหน้า

 

 

ไม่น่าแปลกใจ สำหรับเขาในตอนนี้พวกไอริสเป็นเพื่อนที่น่าเชื่อใจที่สุด แต่ว่าตอนนี้ที่เขาเห็นพวกเธอเป็นฟันเฟืองของเทียแมทที่รบกวนตัวเขาในการตามหาตัวพวกเธอ

 

 

◇◆◇

 

 

โนโซมุก้าวเข้ามาหาไอริส อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวเร็วๆได้เพราะแบกซีน่าไว้อยู่

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

เมื่อเห็นไอริสอยู่ตรงหน้า มาร์ก็ถือดาบใหญ่และฟันโนโซมุ อย่างไรก็ตามโนโซมุใส่ “แฟนท่อม-ชั่วพริบตา-”อยู่ในดาบ และหากฟันดีๆ ดาบของมาร์ไม่เหลือซากแน่

 

 

ตราบใดที่ไม่สามารถรับมันตรงๆได้ก็ไม่มีทางเลือกต้องโจมตีไปที่ด้านข้าง มาร์พยายามจ้องมองวิถีดาบของโนโซมุ

 

「โดดดเคคคค้！！」

 

อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของโนโซมุเร็วเกินไป เกินความคาดหมาย

 

 

ด้วยเสียงกรีดร้องโนโซมุพุ่งไปข้างหน้า

 

「แย่แล้ว……！」

 

โนโซมุปิดช่องว่างด้วยการเร่งความเร็วชั่วขณะ การตอบสนองของมาร์ช้าเกินไปและนั่นเป็นโอกาสของโนโซมุ

 

 

ดาบของโนโซมุเข้าไปใกล้ท้ายทอยของมาร์

 

 

ช่วงเวลาที่เหมือนกับจะตัดคอของมาร์ออกนั่นเอง

 

「อาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างโนโซมุก็ฟันไปในทิศตรงกันข้ามทันที

 

 

　พอฟันออกไปก็เกิดเสียงดัง ซู่ม！เสียงฟ้าร้องดังขึ้นระเบิดในอากาศพร้อมกัน จากนั้นก็มีเงาหนึ่งพุ่งเข้าหาโนโซมุ

 

「เทย๊าหหหหหหหหห์！」

 

มีดที่สามารถแทงเข้าไปในตัวเขาได้ มิมุรุกระโดดเข้ามาเพื่อหยุดโนโซมุ

 

 

เธอเห็นโนโซมุพยายามฟันไอริสและรีบเร่งเข้าหาทันทีฟีโอสนับสนุนด้วยการโจมตีสายฟ้า เขาพยายามดึงความสนใจเพื่อช่วยไอริสเอาไว้

 

 

ด้วยเหตุนี้มิมุรุพยายามจะล่อโนโซมุออกมาด้วยการใช้มีดของเธอ

 

 

นัยน์ตาแดงก่ำจับจ้องไปที่มิมุรุ

 

 

 

「ไอริสดิน่า！　ฝากซีน่าด้วยนะ！」

 

เธอจ้องไปที่โนโซมุพร้อมกับพูดเช่นนั้น

 

 

โนโซมุที่เห็นเธอเร่งรีบพยายามทุ่มแรงทั้งหมดใส่เธอ

 

 

โนโซมุฟันดาบที่เคลือบไว้ด้วย “แฟนท่อม -ชั่วพริบตา-”ใส่มีดของมิมุรุและพยายามโต้กลับไป

 

 

มิมุรุถอยห่างทันทีและปล่อยด้ามมีดออกวินาทีถัดมามีดนั่นก็โดนผ่าครึ่งและตกลงพื้น

 

 

โชคดีที่มิมุรุหลบออกมาได้ทัน อย่างไรก็ตาม โนโซมุยังคงตามเธอไป

 

 

โนโซมุพยายามใช้แรงในการพุ่งเข้าหาเธอ

 

 

อย่างไรก็ตาม มาร์ที่ลุกขึ้นมาระหว่างนั้นก็เหวี่ยงดาบใหญ่เข้าทางด้านหลังเขา

 

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกห์！」

 

เมื่อส่วนสันดาบเข้าหาโนโซมุมาร์ก็อัดคิให้มากที่สุดและพยายามทำให้โนโซมุหมดสติ

 

 

อย่างไรก็ตามดาบของมาร์โดนฝักดาบหยุดไว้

 

 

มาร์ขมวดคิ้วเพราะแรงผลักที่มาจากฝักดาบนั้นเหลือล้น

 

 

โนโซมุหันกลับมาแล้วพยายามเอาฝักดาบตีไปที่หัวของมาร์

 

「อึก！」

 

เขาบังคับอาการชาที่วิ่งไปตามแขน

 

 

　มาร์ดึงดาบกลับอย่างเร็ว ยกขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมกับตั้งท่าป้องกันเสริมพลังกายจนถึงขีดสุด เพื่อรับฝักดาบของโนโซมุ……。

 

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」

 

แม้แต่พลังของมาร์ก็ไม่สามารถต้านทานพลังของโนโซมุได้

 

 

　ตึง！！　ด้วยเสียงอันหนักแน่น แขนของมาร์ก็รับน้ำหนักราวกับแบกหินยักษ์ไว้ด้วยสองแขนและทรุดตัวลง。

 

 

 

「เฮ้ย ทำไมฝักดาบมันหนักจังวะ……！」

 

 

 

ถ้าโนโซมุฟันดาบด้วย”แฟนท่อม”ป่าวนี้มาร์คงตายไปแล้ว

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยกดาบขึ้นพร้อมจะฟันใส่มาร์ที่คุกเข่าอยู่

 

「อ๊ากกกกกกกกกก！」

 

มาร์พยายามหลบคมดาบของโนโซมุอย่างสิ้นหวัง เขาถูกฝักดาบกดไว้ด้านบนและไม่สามารถขยับตัวได้ เขารับฝักดาบด้วยแขนทั้งสองข้างและดาบนั่นก็ค่อยๆถูกดันลงมาเรื่อยๆ

 

 

ดวงตาของโนโซมุและมาร์สบกันและเหงื่อเย็นๆก็ไหลไปทั่วหน้าของมาร์ ดาบที่ถูกฟาดกำลังพุ่งเข้าหามาร์

 

 

ในขณะนั้นเองสังเกตเห็นได้ว่าแววตาของเขาสั่นไหวด้วยเหตุผลบางอย่าง แรงที่กดทับมาร์ก็อ่อนแรงลงครู่หนึ่ง

 

 

 

「อั่ก！……ย๊ากกกกกกก！」

 

มาร์ผลักโนโซมุกลับไปด้วยกำลังทั้งหมด

 

 

 

「มาร์คุง！」

 

จากนั้นเองก็เห็นทิม่าปล่อยเวทย์ออกมาทางด้านข้าง

 

 

ก้อนลมที่ไหลไปเหมือนกับสัตว์ร้ายที่วาดผ่านโลกใบนี้

 

 

โนโซมุที่อยู่ตรงนั้นรีบหลบออกไปทันทีและตัดลมที่หมุนใกล้เข้ามา

 

 

โนโซมุที่ลังเลกับมวลลมนั่น กระตุ้นขาของเขาให้พุ่งเข้าหาทิม่า

 

「อะ！」

 

ทิม่าตกใจที่จู่ๆโนโซมุก็เล็งมาที่ตัวเอง

 

 

เธอพยายามใช้ “หอกหินเริงระบำ”ในทันที

 

 

หอกหินขนาดใหญ่ค่อยๆปรากฏตัวขึ้นในอากาศ

 

 

แต่โนโซมุพุ่งเข้าหาทิม่าอย่างรวดเร็ว จับร่างของเธอก่อนที่จะร่ายเวทย์เสร็จ

 

 

「อั่ก……！」

 

ทิม่าหงุดหงิดมากที่เห็นโนโซมุเข้าหาด้วยความเร็วสูง

 

 

การควบคุมเวทย์เองก็ไม่เสถียร และการก่อตัวของหอกหินก็หยุดลง

 

 

อย่างไรก็ตามแม้เธอจะร่ายเวทย์ต่อไปได้ แต่ก็ไม่ทัน โนโซมุฟันดาบออกมา

 

 

เดิมทีทิม่าที่ไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด ไม่มีทางจะหลบดาบเขาพ้น

 

 

ในแววตาสีแดงเพลิงที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เขาตัดสินใจว่าฟันเฟืองพวกนี้ควรกำราบให้สิ้น และพยายามจะฟันหาฟันเฟืองของเทียแมทนามว่าทิม่า

 

「อั่ก！！」

 

「เอ๋？」

 

อย่างไรก็ตาม ท่าทีของโนโซมุแปลกไป โนโซมุมองหน้าเธอครู่หนึ่ง นอกจากนั้นวิถีดาบก็เปลี่ยนไป และด้วยเหตุผลบางอย่างดาบของโนโซมุเฉียดแก้มทิม่าเท่านั้น

 

 

โนโซมุพลาดโอกาสที่จะฆ่าทิม่าลงไป ในขณะนั้นเองช่วงเวลาแห่งความสงบก็ผ่านไป

 

◇◆◇

 

 

โนโซมุสับสนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่จัดการฟันเฟือนของเทียแมท

 

「……อั่ก หนอย！」

 

เขาพลิกดาบที่เหวี่ยงลงมาและพยายามจะฟันศัตรูตรงหน้าอีกครั้ง

 

 

หอกหินที่ถูกสร้างขึ้นเห็นได้ข้างๆ แม้ว่าจะยังไม่เสร็จดี แต่ก็เป็นหอกขนาดใหญ่ เมื่อพิจารณาดูแล้วความสามารถของมันต้องอยู่ในแรงค์ S แน่นอน

 

 

ไม่ว่าจะปลดปล่อยพันธนาการมานานแค่ไหน พวกฟันเฟืองแห่งเงานี่ก็ไม่มีความสำคัญอะไรทั้งสิ้น เลือดของเขายังคงไหลไปทั่ว บาดแผลที่ปิดได้เปิดออก และเลือดก็ไหลเพิ่มมากขึ้น

 

 

ความเจ็บปวดรุนแรงกระทบไปทั่วร่างกายแต่กลับไม่รู้สึกอีกต่อไป กลับรู้สึกชาไปทั่วตัวแทน

 

 

　ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบไปหาทุกคน……。

 

 

ขณะที่คิดเช่นนั้นก็เหวี่ยงดาบขึ้น

 

 

อย่างไรก็ตาม ดาบที่เขาจะฟันออกไปก็ถูกกำจัดออกไปด้วยความรู้สึกแปลกๆที่แล่นอยู่ในหัว

 

 

ใบมีดที่คำรามออกไปตัดผ่านเพียงปลายแก้มของมนุษย์ฟันเฟือนตัวนั้น

 

 

ในขณะเดียวกันปากของมนุษย์ฟันเฟืองตรงหน้าก็ขยับไปเรื่อยๆ หอกหินตรงหน้าก็ระเบิดและโจมตีผมด้วยจำนวนอันมหาศาล

 

 

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

โนโซมุกระโดดไปด้านข้างอย่างรีบร้อนเพื่อหลีกเลี่ยงก้อนกรวดจำนวนมากที่ถาโถมเข้ามา

 

 

ช่องว่างนั้นทำให้มนุษย์คนนั้นได้ถอยกลับ ยิ่งไปกว่านั้นมีเงาที่มีไม้กระบองอยู่ในมือเข้ามาแทนที่

 

 

โนโซมุคิดถึงเวลาที่พยายามจะออกไปจากที่นี่ และในทางกลับกันอีกฝ่ายก็พยายามจะดึงเขาออกจากจิตใจอันมืดหม่น

 

 

ขณะที่เขาเพ่งสมาธิไปที่ขาของตนเอง มนุษย์คนนั้นก็ส่งเสียงอึกทึกพร้อมขว้างอะไรบางอย่างออกมา

 

 

ประกอบกับความเร็วของตัวเองที่เพิ่มมากขึ้น เงาก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง และมีมีดสั้นขว้างมา

 

 

 

「ชิ！」

 

โนโซมุลังเลในทันทีกับมีดที่โยนเข้ามา เขาใช้ก้าวพริบตาดาบเริงระบำหลบออกมา ช่วงเวลาที่จะฟันเข้าไปที่มนุษย์คนนั้นเองก็มีกำแพงทรายโผล่ออกมาตรงหน้าเขา มันคือ “กำแพงปราสาททราย” อาจเป็นเวทย์ของคนที่อยู่ด้านหลัง

 

「ฮ่าห์！！」

 

โนโซมุฟันดาบที่เคลือบ “แฟนท่อม”เอาไว้ออกไป กำแพงทรายนั่นก็พังทลายลงเป็นตัวอักษรตัวเดียว ต่อหน้าดาบของโนโซมุและกลับสู่สภาพเดิม

 

 

จากนั้นเมื่อเขาถอยออกมา เขาก็ก้มลงและถือดาบเหมือนคันธนู

 

 

เขาอัดคิลงไปในดาบจนแน่นขนัดเป้าหมายคือศูนย์กลางของกำแพงทราย

 

 

เขาตั้งใจจะจัดการมนุษย์ที่อยู่ด้านหลังด้วย คิ “เจาะทะลวง”

 

 

อากาศที่ถูกอัดอย่างแน่นแรงจะทะลุผ่านกำแพงทรายได้ง่ายดายและมีดระเบิดจำนวนมหาศาลจะฟันตัวตนที่อยู่ด้านหลังนั่นจนละเอียดกลายเป็นฝุ่น

 

 

โนโซมุพยายามก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจเลือดที่ไหลท่วมทั้งตัว

 

 

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่โนโซมุกำลังจะวิ่งไป

 

 

 

「อ๊ากกกกกกก！！」

 

คราวนี้ก็มีเสียงฟ้าร้องปรากฏขึ้นเหนือหัว

 

 

ร่างกายของโนโซมุโซเซไปมา เขาพยายามเสริมพลังไปที่ขา แต่ในขณะนั้นก็มีบางสิ่งเข้าทางด้านหลังด้วยความเร็วมหาศาล

 

「หนอยยยยยย！！」

 

โนโซมุหันหลังกลับและปล่อยดาบที่สั่นสะเทือนออกไป ดาบพุ่งออกไปด้วยเสียงแหลมสูงและดาบขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าหาโนโซมุก็สั่น

 

 

มันเป็นเสียงกรีดร้องของมนุษย์ที่ถือดาบใหญ่ที่พุ่งเข้ามาจนเปิดหลังกว้าง

 

「อย่ามาขวางสิวะ……！　ไอ้เวรเอ้ย！！」

 

โนโซมุพยายามฟันไปที่แผ่นหลังที่ไร้การป้องกันโดยใช้แรงของดาบซึ่งถูกเงาดาบนั่นกันเอาไว้ด้วยดาบใหญ่ แต่ว่าสายฟ้าก็เข้ากระทบร่างของโนโซมุอีกครั้ง

 

「อั่ก！　หนอยแน่！！」

 

เขาไม่สนใจอาการเจ็บปวด เขาพยายามฟันแต่ก็ลังเลไปชั่วครู่หนึ่งและเงานั่นก็หนีออกไป ดาบของโนโซมุฟันไม่โดนร่างของมาร์

 

 

ยิ่งกว่านั้นหอกหินขนาดใหญ่ถูกยิงมาตรงหน้าผม

 

 

หอกหินตกลงมาและเข้าใส่โนโซมุ

 

 

โนโซมุพยายามหลบออกจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ที่เท้าของเขามีวงเวทย์และมีสายฟ้าวิ่งอยู่ทั่วพื้น

 

 

 

「อั่ก！！」

 

อาการชาแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายทำให้โนโซมุขยับไม่ได้่ชั่วครู่ เมื่อโนโซมุมองไปรอบๆเขาก็เอามือทุบยันต์บนพื้น อาการชานั่นอาจเป็นเพราะยันต์นั่น

 

 

ยังไงก็ตามหอกหินที่พุ่งลงมาก็ระเบิดออกกลายเป็นหอกหินจำนวนมากโจมตีโนโซมุ

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกก！！」

 

เมื่อพิจารณาแล้วว่าหนีไม่ได้โนโซมุจึงเอาดาบและฝักมาฟันหอกหินที่พุ่งเข้ามาดั่งพายุ

 

「โอวววววววววววววววววววว！！」

 

ดาบและฝักที่เหวี่ยงด้วยความเร็วคิที่ใส่ลงไปมันเปล่งประกายไปทั่วอากาศ จากนั้นหอกหินนับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่ในอากาศก็พังทลายลง

 

 

อย่างไรก็ตามร่างกายใกล้ถึงขีดจำกัดการเคลื่อนไหวค่อยๆช้าลง และไม่สามารถป้องกันหอกหินได้ทั้งหมด หอกหินพุ่งเข้าเสียบร่างกายของโนโซมุ

 

 

 

「อั่ก！！　โอววววววววววววว！！」

 

ด้วยจิตวิญญาณแห่งการเอาตัวรอด โนโซมุเปิดใช้งานปัดฝุ่นจากดาบและฝักที่อยู่ในมือทั้งสองข้าง ใบมีดระเบิดจำนวนนับไม่ถ้วนบดขยี้หอกหินที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน

 

 

นอกจากนี้โนโซมุยังอัดคิเข้าไปในวัตถุเหล่านั้นและปลดปล่อยปัดฝุ่นอย่างต่อเนื่อง

 

 

ใบมีดนับไม่ถ้วนดาบที่ฟันออกด้วยความเร็วสูงและฝักรวมกันกลายเป็นบาเรียแห่งคมดาบอันน่าสะพรึงกลัว หอกหินทั้งหมดที่เข้าใกล้กลายเป็นฝุ่นผง

 

 

อย่างไรก็ตามการใช้คิอย่างต่อเนื่องทำให้ร่างกายของเขาอ่อนล้า

 

 

เสียงกล้ามเนื้อฉีกขาดสะท้อนอยู่ในแก้วหู

 

 

 

เสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิดออก สูบฉีดเลือดไปทั่วร่าง

 

 

เลือดที่สะสมอยู่ในเส้นเลือดฝอยของลูกตาทำให้การมองเห็นย้อมเป็นสีแดง และเมื่อรวมกับเปลวไฟที่ลุกโชนมันทำให้ภาพตรงหน้ากลายเป็นสีดำ

 

 

ในที่สุดหอกเหล่านั้นก็หยุดลง

 

 

ควันพวยพุ่งอยู่รอบๆโนโซมุอาจเป็นเพราะบดขยี้หอกหินมากเกินไป

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

 

โนโซมุยังคงหายใจต่อไป การหอบหายใจนั้นปั่นป่วนมากกว่าที่เคยเพราะปลดปล่อยพันธนาการเป็นเวลานาน ทำให้เกิดอาการปวดหัวอย่างต่อเนื่องและทำให้จิตใจเหนื่อยล้าอย่างมาก

 

 

พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่ฟันเฟืองมนุษย์เหล่านั้นยังคงเข้ามาโจมตีต่อ

 

 

โนโซมุโ๗มตีด้วยดาบขณะที่ยอมรับความสามารถของศัตรูตรงหน้า

 

 

โนโซมุที่จัดการกับกลุ่มหอกนับไม่ถ้วนก่อนหน้านี้ แม้ว่าใกล้ถึงขีดจำกัด แต่ก็ยังเอาชนะฟันเฟืองของมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าได้

 

 

อย่างไรก็ตามการแลกดาบระหว่างโนโซมุและฟันเฟืองพวกนั้นเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน

 

「แฮ่ก แฮ่ก….！！」

 

ขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่วิ่งไปทั่วศีรษะของเขา เขากัดฟันแน่น โนโซมุรู้สึกว่าร่างกายหนักมากๆ

 

 

　ทำไมจึงลังเลที่จะจัดการฟันเฟืองพวกนี้ด้วย……。

 

 

ปวดหัวมาก และทนไม่ไหวกับความรู้สึกเหล่านี้

 

 

หากตั้งใจจริงๆเขาสามารถจัดการศัตรูตรงหน้าด้วย “แฟนท่อม-ชั่วพริบตา-”จนหมดแท้ๆ แต่มันมีบางอย่างบอกไม่ให้เขาทำเช่นนั้น

 

 

โนโซมุไม่เข้าใจ คำถามผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

ดาบสั่นสะท้าน และการฟันที่ไม่สามารถระงับพลังได้

　ทำไม ทำไม ทำไม……。

 

โนโซมุยังคงเหวี่ยงดาบต่อไปโดยไร้ซึ่งคำตอบ

 

 

ความสามารของทั้งสามคนที่รวมกันเป็นสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น อย่างไรก็ตาม ผมเห็นมนุษย์คนหนึ่งยืนอยู่ปลายขอบสายตาของผม

 

 

ฟันเฟืองตนนั้นไม่ได้โจมตีผมมาจนถึงตอนนี้ ผมเลยปล่อยทิ้งเอาไว้ แต่เห็นได้ชัดว่ามันกำลังจะเข้าร่วมด้วย

 

 

ฟันเฟืองมนุษย์เหล่านั้นค่อยๆได้เปรียบมากขึ้น ผมที่ถือดาบอยู่ในมือ ดาบนั่นเปล่งประกายระยิบระยับสะท้อนถึงเปลวเพลิงที่แผดเผา

 

 

 

「อ๊ากกกกกก！！」

 

อาการเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

 

ฟันเฟืองมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้า โครงร่างเพรียวบางที่ดูเป็นผู้หญิงและทีเงาที่พลิ้วไหวกับผมยาวปลิวไสวไปตามสายลม

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา……！」

 

ระยะการมองเห็นของโนโซมุพร่ามัวราวกับอยู่ท่ามกลางพายุทราย เนื่องจากอาการปวดหัวจึงจับศีรษะเอาไว้

 

 

ในขณะนั้นฟันเฟืองที่เข้าร่วมก็หยุดทันที มนุษย์ที่ถือดาบวิ่งเข้ามาแทนที่ ขณะที่มองดูร่างนั้นผมก็จับดาบขึ้นมา

 

 

ในพายุทรายที่โหมกระหน่ำ การมองเห็นของโนโซมุรู้สึกได้ถึงความไม่สบายที่ก่อตัวขึ้นและแพร่กระจายไปในหัวเขาอย่างรวดเร็ว

 

 

◇◆◇

 

 

「โนโซมุ！　หยุดนะ！！　จำพวกเราไม่ได้เหรอไงคะ！」

 

ไอริสกรีดร้องพร้อมกับพยุงร่างของซีน่าที่สั่นเทา

 

 

　อีกนิดเดียวเท่านั้น……。

 

 

　ฉันคิดว่าฉันจะหยุดเขาได้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้าของฉัน สารภาพความในใจของฉันออกมา พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปและพยายามอยู่เคียงข้างเขา……。

 

 

น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา

 

 

เจตจำนงอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขาอย่างที่เขาบอก

 

 

เจตจำนงของเขาที่ถูกเทียแมทกลืนกิน ซึ่งเป็นตัวตนที่ไม่ควรจะเหลืออยู่ในทวีปอาร์คมีลอีกแล้ว……。

 

 

ฉันหยุดร้องไห้ไม่ได้เลยกับตัวตนตรงหน้าที่ฉันอยากจะเป็นเพื่อนและอยู่เคียงข้างเขา

 

 

　ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นด้วย……。

 

 

　โนโซมุไล่ล่ามาร์และคนอื่นๆเพียงฝ่ายเดียว ถึงแม้ว่าความโกรธต่อความไม่สมเหตุสมผลจะก่อตัวขึ้น เธอทำได้เพียงแค่กัดริมฝีปากทั้งน้ำตา

 

 

ใบมีดของโนโซมุที่ฟันไม่ถึงมาร์แต่มันก็ได้เวลาแล้ว……。

 

「……ไม่ถึงยังงั้นเหรอ？」

 

ในขณะนั้นเองก็เกิดคำถามขึ้นในใจของเธอ

 

「……ทำไม？　ทำไมดาบของโนโซมุถึงฟันไม่โดนมาร์？」

 

โนโซมุที่ปลดปล่อยพลังที่เอาชนะรูกาโต้ได้ อย่างน้อยวิชาดาบที่เขาใช้มันควรจะแม่นยำอย่างที่เคยเป็น

 

 

หากความตั้งใจของโนโซมุหายไปมันก็เป็นไปได้ยากที่มังกรเทียแมทจะใช้ศาสตร์ของมนุษย์ได้

 

 

นั่นไม่ใช่เลย ถ้าโนโซมุโดนกลืนกินไปแล้วและถูกครอบงำอย่างสมบูรณ์ อย่างน้อยมาร์ก็น่าจะโดนฆ่าไปแล้ว

 

 

ไอริสเฝ้าดูการต่อสู้ต่อไป

 

 

การโจมตีสองครั้งติดต่อกันของโนโซมุเข้าหาทิม่า ดาบของเขาพยายามจะฟันเธอแต่มาร์ก็มาหยุดไว้ได้

 

 

แม้จะมีช่องว่างร้ายแรง แต่ใบมีดของโนโซมุก็ฟันไม่โดนทิม่า

 

「……บางทีอาจจะ」

 

จู่ๆเธอก็โดนดึงแขน

 

 

「อ่ะ อึก ….ไอริสดิน่าซัง……」

 

ซีน่าที่อยู่ข้างๆดึงแขนเธอ

 

 

เธอมีเหงื่ออกเยอะมากและหายใจออกอย่างรุนแรง มองตรงไปที่ไอริส

 

「อึก！　ซีน่า！　ไม่เป็นไรนะ！？」

 

「อาไม่เป็นไรหรอก……。ก็แค่โดนเทียแมทหมายหัว……。ตอนนี้โนโซมุกำลังเห็นภาพหลอนที่เทียแมทสร้างขึ้น……」

 

ไอริสสนับสนุนและช่วยเหลือให้ทิม่าลุกขึ้นมา

 

 

อย่างไรก็ตามเธอขมวดคิ้วกับคำพูดเหล่านั้น

 

「ภาพหลอนงั้นเหรอ……」

 

「อือ พวกเราที่หายตัวไปจากเมืองอาร์คาซัม ตอนนี้เขาพยายามตามหาพวกเราอยู่ในเมืองอาร์คาซัมที่กำลังลุกไหม้ด้วยความสิ้นหวัง……」

 

ซีน่ามองการต่อสู้ตรงหน้า

 

 

ที่นั่นโนโซมุกำลังกันหอกหินจำนวนมากด้วยฝักและดาบในมือของเขา

 

 

เดิมทีเธอมีความสามารถโดดเด่นในการสื่อสารกับวิญญาณ ในเวลาเดียวกันก็โดนเทียแมทหมายหัว และเห็นเทียแมทที่แสดงภาพหลอนให้โนโซมุเห็น แม้ว่าโนโซมุจะแหลกสลายไปที่ละนิดละน้อยก็ตาม

 

 

เลือดที่ไหลออกจากร่างทำให้ชุดเครื่องแบบกลายเป็นสีแดงสด เลือดที่อุดตัน ณ ปลายเท้า

 

「ตอนนี้พวกเราถูกเห็นเป็นอุปสรรคสำหรับเขาเท่านั้นเองรูปร่างหน้าตาของพวกเรากลายเป็นเหมือนสัตว์อสูรสีดำต่อหน้าเขา และบางทีการเรียกหาเขาไม่ใช่ทางออก มันไม่เข้าหูเขาแม้แต่น้อย……」

 

แล้วร่างกายของโนโซมุที่หากฝืนมากต่อไปกว่านี้จะต้องถึงตายแน่นอน

 

「จุดประสงค์ของเทียแมทคือต้องการชุบชีวิตตัวเองขึ้นมา……。ด้วยเหตุผลนั้นมันพยายามทำลายร่างกายโนโซมุ ซึ่งเป็นเสมือนกุญแจมือที่ผูกมัดไว้ทั้งทางกายและใจ……」

 

เมื่อโนโซมุหายไป โซ่ที่พันธนาการเทียแมทจะถูกปลดออก บางทีเทียแมทพยายามทำลายจิตวิญญาณของเขา โดยการปล่อยให้โนโซมุฆ่าพวกพ้องตัวเอง

 

 

ในกรณีนั้นไม่ยากเลยที่โนโซมุจะตกสู่ความสิ้นหวัง

 

 

เพราะแบบนั้นอาจเป็นเหตุผลทำให้เขาโทษตัวเองจนฆ่าตัวตายก็ได้

 

 

ไอริสมองโนโซมุอีกครั้งเขาหันดาบมาทางนี้

 

 

แน่นอนอย่างที่ซีน่ากล่าว นั่นคือเป้าหมายของเทียแมท อย่างไรก็ตาม ไอริสได้ยินเรื่องราวก็สงสัยว่าจะทำอะไรได้บ้าง

 

 

 

「……ซีน่า เขามองไม่เห็นพวกเรา แต่ว่าเขาก็ยังไม่ลงมือโจมตีพวกเราตรงๆ ถ้าตรงตามที่ฉันคิด หากเขาเอาจริงมาร์ตายไปแล้ว」

 

「…………」

 

ขณะที่ฟังเสียงของไอริสบ่นนั่นเองซีน่าก็นิ่งเงียบ

 

「นอกจากนี้เขายังลังเลในดาบของตัวเอง ตอนนี้อาจจะยังทันอยู่……」

 

การเคลื่อนไหวของโนโซมุต่างจากตอนสู้กับมังกรแห่งความตาย จนทำให้ฉันสับสน

 

 

ถ้าเทียแมททำให้เขาหลอนและเขากำลังสับสนอยู่ บางทีความลังเลนั่นจะทำลายสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้ได้

 

 

คำถามคือวิธีกำจัดภาพหลอนของเทียแมท

 

「……แล้วจะต้องทำยังไง？」

 

「……ต้องเรียกหาเขา」

 

ไอริสส่งคำตอบแสนง่ายออกไป

 

「ไม่ไหวหรอก……」

 

อย่างไรก็ตามการเรียกอย่างเดียวส่งไปไม่ถึงเขา เพราะแบบนั้นทำไปก็ไร้ความหมาย

 

 

ไอริสเองก็เข้าใจเรื่องนี้ และพยักหน้าฟังคำพูดของซีน่า

 

「รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ยังไงเราก็ต้องสื่อไปให้ถึงเขา……」

 

　แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ！　เธอบอกความตั้งใจให้ซีน่าว่าจะพูดกับเขา。

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของไอริส ซีน่าก็วางมือลงบนคางด้วยท่าทางลำบากใจ

 

 

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทันทีที่ตัดสินใจได้ เธอก็พูดกับไอริส

 

「……เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะทำอะไรสักอย่างเอง」

 

ซีน่าพูดอย่างภูมิใจและบอกว่า “จะทำอะไรสักอย่างกับมันเอง”

 

 

เมื่อเธอมองไปที่ไอริสก็ถามคำถามออกมา

 

「ทำอะไรน่ะ？」

 

ดวงตาของไอริสและซีน่าสบตากัน

 

「……เอ๋？」

 

「อืม……」

 

สัมผัสนุ่มนวลส่งผ่านไปยังริมฝีปาก พลังเวทย์ไหลเข้าสู่ร่างของไอริสด้วยรสชาติที่เหมือนกับเลือดที่ไหลเข้ามาภายในปาก ความรู้สึกนั่นทำให้เธอตกใจขึ้นทันที

 

「ดะดะเดี๋ยวเถอะจู่ๆก็มาทำอะไรแบบนี้……！」

 

เมื่อได้สติไอริสก็กรีดร้องออกมาและถอยห่างจากซีน่า

 

 

ไอริสและซีน่าจูบกันมีใบหน้าแดงก่ำและสั่นเท่า

 

「อย่าเข้าใจผิดล่ะ！　ทำไปเพราะมีเหตุผล！」

 

「รู้แล้วน่า……」

 

“ได้ยินแล้วละนะ”

 

ซีน่ากำลังแก้ตัว

 

 

ไอริสได้ยินและในขณะนั้นน้ำเสียงของซีน่าก็ก้องอยู่ในหัวเธอ

 

“นี่มัน？”

 

“เป็นพันธสัญญาง่ายๆระหว่างเธอกับฉัน ฉันจะพยายามทำให้หมอนั่นใจเย็นลงเอง ดังนั้นหาโอกาสเรียกหาเขาซะ”

 

“เข้าใจแล้ว……”

 

 

 

ซีน่าเป็นเอลฟ์และใช้พันธสัญญาวิญญาณ

 

 

ในขั้นต้นใช้เพื่อแบ่งพลังเวทย์ได้ และทำให้ใช้เวทย์วิญญาณได้

 

 

อย่างไรก็ตามคราวนี้อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ เธอจึงทำสัญญาด้วยการจูบและแลกเปลี่ยนพลังเวทย์ด้วยเลือด

 

 

นอกจากนี้ไม่ใช่สัญญาทางการ ผลกระทบจะไม่นานกับคนที่มีตัวตนชัดเจนเช่นมนุษย์และจำเป็นต้องมีความเครียดทางจิตต่ำ

 

 

สิ่งที่ทำได้คือการส่งกระแสจิต(เทเลพาธี)ไปให้อีกฝ่าย

 

“และฉันไม่รู้ว่าภาพหลอนของเทียแมทรุนแรงขนาดไหน ฉันจะพยายามเพิ่มพลังหลักของเทเลพาธีด้วยเวทย์ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะทำลายมันด้วยการเรียกเฉยๆ”

 

“งั้นเหรอ……”

 

ข้อเท็จจริงที่ชัดเจนในเรื่องราวดูเหมือนโนโซมุจะอยู่ในฝันร้าย นั่นคือหนทางในการแทรกแซง แต่คราวนี้มันทำให้โนโซมุประสาทหลอนในรูปแบบที่ตัวตนจริงๆยังมีสตินึกคิดอยู่จากการปลดปล่อยความสามารถ

 

 

พวกเธอไม่รู้ว่าเทียแมทรบกวนจิตใจโนโซมุได้มากแค่ไหน แต่มันเป็นตัวตนในตำนาน ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็ยังคง

 

 

 

“แต่ฉันคิดว่าเขาทำได้นะ ฉันเชื่อแบบนั้น”

 

เห็นได้ชัดว่าไอริสเชื่อมั่นในตัวเขา

 

 

บางทีมันอาจจะไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเขามากขนาดนั้น นั่นคือเหตุผลที่ทำให้โนโซมุเห็นภาพหลอนที่คลุมเครือ

 

 

　อย่างที่เห็นโนโซมุลังเลในการฟันแต่ละครั้ง หากพวกเขาเรียกหาตัวตนของโนโซมุทั้งภายในและภายนอกละก็……。

 

 

หลังจากยืนยันกันแล้ว พวกเขาก็พยายามทำตามหน้าที่ของตัวเอง

 

「……ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะ」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

ต่อหน้าทั้งสองคน โนโซมุ มาร์และฟีโอกำลังซัดกันอย่างมั่วซั่ว

 

 

ไอริสก้าวเข้าสู่สนามรบ

 

「มาร์คุง ฟีโอคุง ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองคะ」

 

「เอ๊ะ！　เอาจริงดิ！？」

 

「อา เอาจริงสิ」

 

มาร์ที่กำลังซัดกับโนโซมุส่งเสียงตกใจ

 

 

เธอดึงดาบที่เอวออกและกระจายพลังเวทย์ไปทั่วร่างกาย จัดปลายดาบให้อยู่แนวสายตาและจ้องไปที่ตาของเขา

 

 

 

「โอ้วววววววววววววววววว！！」

 

เมื่อโนโซมุและไอริสลืมตาขึ้น โนโซมุก็จับดาบด้วยความเจ็บปวด

 

「อึก！ถอยก่อน！ปล่อยให้ทั้งสองจัดการเถอะ！」

 

「……เข้าใจแล้ว！　ไอริสดิน่า ฝากโนโซมุด้วย！！」

 

โนโซมุแสดงสีหน้าไม่พอใจมากกว่าเคย หลังจากเห็นสถานการณ์ มาร์และฟีโอต่างถอนตัวและเข้าร่วมกับทิม่าและคนอื่นๆเพื่อเตรียมรับมือ

 

 

ทันทีที่เห็นโนโซมุคร่ำครวญในขณะที่จับหัวของตัวเอง ไอริสก็ใช้เวทย์ขั้นสูง

 

 

ซีน่ารอโอกาสตามหลังไอริสไม่กี่ก้าว

 

 

 

“ท้ายที่สุดแล้ว โนโซมุก็ไม่ได้ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์！”

 

ด้วยแกนกลางนั่นเอง ไอริสกวัดแกว่งดาบเข้าหาโนโซมุ

 

「เซย์！」

 

โนโซมุฟันดาบของเธอขณะจับหัวที่ปวดอย่างหนัก

 

 

ดาบของโนโซมุที่ฟันกลับมาแม้จะใช้เพียงมือข้างเดียว แต่มันก็รุนแรงพอที่จะฟันใส่ไอริส

 

 

อย่างไรก็ตามเธอเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของโนโซมุมีสีหน้าลำบากใจ กล้ามเนื้อของเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด

 

 

ในระหว่างนี้ไอริสก็หลบและหลีกเลี่ยงไปทางด้านข้างเขา

 

「ฮ่าห์！」

 

ดาบของโนโซมุที่ลอดผ่านเส้นผมของโนโซมุทำให้เส้นผมเธอขาดออก

 

 

เธอลุกขึ้นและเข้าไปหาโนโซมุ

 

 

โนโซมุพยายามถอยหลังและดึงดาบกลับมา

 

 

เสียงโลหะแหลมสูงดังก้องกังวาน

 

 

ทั้งสองคนเข้าปะทะกันจนประกายไฟกระเด็นไปรอบข้าง

 

 

โนโซมุตั้งท่าได้ก่อน

 

「อาาา！！」

 

โนโซมุฟันใส่ไอริส อย่างไรก็ตามก่อนที่จะโดนร่างของเธอ ความเร็วของดาบก็ช้าลง

 

「เซยะ！」

 

ไอริสฟันดาบของเธอและเบนดาบของโนโซมุออกไป

 

 

เห็นได้ชัดว่าโนโซมุอ่อนแอลงมากและไอริสก็ลังเลใจ

 

 

โนโซมุมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าหลายด้าน และถึงแม้ไอริสจะมีปัญหา แต่ดาบที่เขาฟันออกมามันทื่อเกินและฟันไม่โดนเธอเลย

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

 

อย่างไรก็ตามไอริสก็หมดแรงเช่นกัน โนโซมุที่อัดพลังไว้ที่ดาบนั้นแสดงให้เห็นว่ามันถูกอัดแน่นถึงเพียงไหน แม้ว่าดาบจะฟันออกมาทื่อๆก็ตาม

 

 

แม้ว่าจะมีบาดแผลมากมาย แต่เหงื่อก้อนโต้ก็ไหลผ่านหน้าของไอริส

 

“อย่างไรก็ตาม……！”

 

　ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ！  

 

 

ไอริสไม่เคยยอมแพ้มาก่อนเลย

 

 

สิ่งที่เข้ามาในใจคือรอยยิ้มอันสนใสของเขา ที่พยายามสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกมา

 

 

ในขณะนั้นก็รู้แล้วว่าตัวฉันเข้าใกล้เขาได้แล้ว ตัวฉันไม่ได้ถูกเขาปฏิเสธเหมือนที่เขากลัวฉันปฏิเสธเหมือนกัน

 

 

 

“ผม อยากจะอยู่เคียงข้างทุกคน……”

 

โนโซมุที่พยายามสารภาพความรู้สึกออกมา ตอนนี้เขากำลังใช้ความรู้สึกนั่นต่อสู้กับเทียแมท

 

 

ยกโทษให้ไม่ได้ที่ทำกับเขาแบบนี้

 

「โนโซมุ！　ได้ยินรึเปล่า！」

 

　ยังไงก็จะเอาเขากลับมา！　ไอริสขึ้นเสียและเรียกโนโซมุ

 

「นี่นะเหรอสิ่งที่นายมีน่ะ แข็งแกร่งน่าดูเลยนี่น่า！　ต่อหน้าพลังนี้พวกเราจะอ่อนด้อยเหมือนกับลูกหมาตัวน้อย！」

 

ไอริสก้าวออกไปและฟันดาบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ

 

「แต่ว่าสำหรับนายแล้ว…อึก！」

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุกันการโจมตีได้ง่ายดายและโจมตีสวนกลับ

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุที่เคลื่อนไหวด้วยท่าทีเฉื่อยชา พยายามจะเข้าจับไอริส เธอและโนโซมุอยู่ติดกัน

 

 

ทั้งสองสบตากันจนแทบจะหายใจรดกัน

 

 

ดวงตาสีแดงเข้มของโนโซมุจ้องไปยังดวงตาสีดำสนิทของไอริส ดวงตาของเขากำลังสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

「โนโซมุ！！」

 

「อั่ก！！」

 

เสียงของเพื่อนที่เรียกชื่อเขาดังก้องอยู่ข้างๆเขา แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ยินเสียงของเขาก็ตาม โนโซมุก้าวถอยหลังอาจเป็นเพราะจิตใจกำลังสั่นคลอน

 

「ตอนนี้ละ！」

 

เสียงของซีน่าดังก้องอยู่ข้างหลังเธอ

 

 

เธอวิ่งตรงไปเข้าหาโนโซมุสุดกำลัง

 

 

ซีน่ากระโดดเข้าไปหาโนโซมุ โนโซมุพยายามเข้าหาซีน่าแต่ไอริสก็เข้ามากั้นเอาไว้

 

「เอ๋……」

 

โนโซมุยังคงสับสน ไม่สามารถผลักไอริสออกจากอกของเขาได้

 

 

ซีน่ากระโดดขี่คอโนโซมุและกดริมฝีปากเธอลงบนริมฝีปากของโนโซมุ

 

「อืมมมม！」

 

「หาา！！」

 

「หวาาาาาาาาาาาาาาาา……」

 

ดวงตาของโนโซมุเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แนวคิดก็คือใช้พันธสัญญาง่ายๆเพื่อให้ไอริสส่งเสียงไปในใจของโนโซมุโดยตรง

 

 

ไม่รู้หรอกว่าเทียแมททำให้พวกเราเป็นตัวอะไร แต่เขาที่ลังเลจะกวัดแกว่งดาบใส่เพื่อนๆ ก็ตัดสินใจได้แล้วว่าโนโซมุยังไม่โดนเทียแมทกลืนกิน

 

 

คำถามคือซีน่าจะเป็นคนทำหน้าที่ถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นได้หรือไม่……。

 

 

 

「ฮา！？」

 

「เอ๋！？」

 

「อาร่า อาร่า……」

 

「ซีน่าคุง！　ทำไม……！」

 

เพื่อนๆที่มองอยู่และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่างงงกับการกระทำของพวกเธอทั้งสองคน

 

 

คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้เห็นฉากจูบตรงหน้าและแน่นอนว่าทำมันด้วยเหตุผลบางอย่าง……。

 

「สัญญาสำเร็จ! ตอนนี้สามารถสื่อสารผ่านเทเลพาธีผ่านตัวฉันได้แล้ว！　อิทธิพลของเทียแมทแม้จะแข็งแกร่งทำให้มันอยู่ได้ไม่นาน！　เพราะงั้นรีบๆเลย！！」

 

「บ้าเอ้ย！」

 

วินาทีที่ซีน่าปล่อยริมฝีปากและเรียกไอริสร่างกายของโนโซมุก็ปลดปล่อยคิออกมา

 

 

ซีน่าและไอริสต่างโดนโจมตี แต่พวกเขาก็ตกใจเพียงเล็กน้อยและยืนขึ้นมาทันที

 

 

ในทางกลับกัน โนโซมุนั่นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

 

 

ร่างกายสั่นคลอนจับศีรษะตัวเอง ดวงตาไม่จับจ้องไปที่ใด และดวงตาสีแดงเข้มก็ถูกสีดำเข้ามาแทนที่

 

 

ไม่มีเวลาแล้วจากคำพูดของซีน่าเวลาในการเทเลพาธีมีจำกัด

 

 

 

「ฉันน่ะ……！」

 

ไอริสหันศีรษะไปเพื่อค้นหาคำพูด

 

 

ควรจะพูดอะไรออกไป จะทำให้เขากลับมายังไง

 

 

ข้างหน้าฉันโนโซมุกำลังดิ้นรน แต่เขาพยายามจับดาบอีกครั้ง แต่ว่า หัวของฉันไม่มีคำพูดใดๆที่หลุดรอดออกมาเลย

 

 

ดวงตาของโนโซมุที่ถือดาบจ้องไปทางไอริสดวงตาสีแดงเข้มซึ่งเคยมืดมิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เริ่มที่จะปล่อยจิตสังหารอีกครั้ง

 

「ฉันน่ะ！！」

 

　หัวของฉันยังขาวโผลนและคิดอะไรไม่ออก

 

 

ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว！  

 

「ฉันน่ะอยากให้นายกลับมาอยู่เคียงข้างฉันนะคะ！」

 

　ยังไงก็ต้องบอกออกไป！　คำที่พูดออกไปด้วยความรู้สึกอันแท้จริง “อยากให้นายมาอยู่เคียงข้างฉัน”

 

「ฉันอยากจะปกป้องแผ่นหลังของนาย！　และฉันก็อยากให้นายมาปกป้องแผ่นหลังของฉันด้วยคะ！！」

 

เป็นฉากในจินตนาการที่เธอวาดฝันเอาไว้การต่อสู้ที่เอาหลังชนหลังปกป้องกันและกัน

 

 

แต่เมื่อพูดออกมาเป็นคำพูด หัวใจก็พองโตทันที

 

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นและริมฝีปากก็กระตุ้นให้พูดต่อไป

 

 

 

「เพราะฉะนั้นแล้ว……」

 

　ความเจ็บปวดของโนโซมุเกิดเสียงดังขึ้น！　ภาพของเมืองอาร์คาซัมที่ถูกเผาไหม้

 

「ฮึก！！　เอ่อ.โอ้ววววววววววว！！」

 

「เพราะฉะนั้นกลับมาเถอะนะคะ！　กลับมาหาพวกเราเถอะคะ！！」

 

「โอ้วววววววววววววววววววววววววว………….！」

 

โนโซมุเดินเข้าไปหาไอริสราวกับว่าทนความเจ็บปวดไม่ไหว ไอริสเองก็อัดพลังไว้ในดาบที่มือขวา

 

「โนโซมุ！！」

 

โนโซมุพยายามเข้าหาไอริส

 

 

ทันทีที่เธอตะโกนชื่อเขา รอยย่นก็ปรากฏบนใบหน้า เงาของฟันเฟืองมนุษย์ตรงหน้าเขา และดวงตาสีดำสนิทที่มองผ่านช่องว่างนั่น

 

「อาาา！！」

 

 

 

เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์นั่นรูปของไอริสก็เข้ามาในหัวของโนโซมุ

 

 

ผมสีดำสนิทสยายอยู่บนหลังของเธอ ผิวสีขาวราวหิมะที่สดใสและดวงตาที่เหมือนกับหินอ่อนพร้อมกับเรียกให้เขา “กลับมา”

 

 

 

“ถ้างั้นฟันเฟืองมนุษย์เหล่านี้……”

 

โนโซมุรู้ตัวแล้วว่ากำลังชี้ดาบไปที่ใคร วินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงผิวน้ำสะท้อนอยู่ในหัว รอยแตกนับไม่ถ้วยกระจายไปทั่วเมืองอาร์คาซัม

 

 

รอยแตกมากมายนับไม่ถ้วนผ่านเมืองอาร์คาซัมและแตกสลายออกไปด้วยเสียงอันดัง

 

 

วินาทีถัดมาสิ่งที่พุ่งเข้ามาก็คือภาพของโนโซมุที่กำลังฟันไอริส

 

 

 

「แย่แล้ว……！」

 

โนโซมุพยายามกดทับร่างเขา โซ่ที่มองไม่เห็นเขามามัดร่างของเขาอีกครั้ง และรั้งเขาไว้

 

 

อย่างไรก็ตามแม้จะระงับพลังในตัวแล้ว แต่ก็ไม่ได้หยุดร่างกายของเขา

 

 

หลังจากนั้นร่างของโนโซมุที่พุ่งไปข้างหน้าหวังจะเอาชีวิตของไอริส

 

 

 

「อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」

 

โนโซมุยื่นมือซ้ายออกมา มันเหมือนกับการพยายามหยุดร่างกายด้วยตัวเอง

 

 

　แต่มือของเขาก็ตัดท้องฟ้าอย่างไร้ความปราณี

 

「โนโซมุคุง！　ไอริสดิน่าซัง！！」

 

เสียงกรีดร้องของซีน่าดังขึ้น

 

 

ในท้ายที่สุดโนโซมุไม่สามารถหยุดร่างกายของเขาได้ และร่างของทั้งสองก็ชนกันและล้มลงไปกับพื้น

 

◇◆◇

 

 

ด้วยความรู้สึกคลุมเครือ ไอริสตื่นขึ้นพร้อมกับน้ำหนักที่ปกคลุมทั่วร่างกายเธอ และรู้สึกว่ามีบางสิ่งอุ่นๆกระทบที่แก้มของเธอ

 

 

บางทีเพราะโดนโนโซมุกระแทกและผลักลงมา ทำให้การมองเห็นพร่ามัวและไม่ชัดเจน

 

「อืม……」

 

ดวงตาของเธอเปิดออก สิ่งที่เธอเห็นคือเลือดที่หยดจากใบหน้าของเขา และดาบของโนโซมุที่ปักไว้ข้างๆคอของเธอ

 

 

ดาบของโนโซมุแทงเข้าที่แขนของเขา เขาใช้มันหนีบดาบเอาไว้ แต่ว่ามันก็ไม่แทงเข้าร่างของไอริส

 

「อืมมมมม……」

 

「โนโซมุ……」

 

ใบหน้าของเขาอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาของเขาไม่ได้เป็นสีแดงเข้มอีกต่อไป เป็นใบหน้าตามปกติ

 

 

อย่างไรก็ตามดวงตาของเขาสั่นเทา และดาบที่เจาะแขนซ้ายก็สั่น

 

「ผะผม……」

 

「โนโซมุ……」

 

เมื่อตระหนักว่าฉันกำลังทำอะไรในตอนนี้ ใบหน้าของโนโซมุก็ซีดเซียว

 

 

ไอริสดิน่ากำลังอยู่ใกล้ๆกับโนโซมุมาก ก็ได้สติขึ้นมา และเสียงที่เรียกเขาก็ค่อยๆชัดเจน

 

「ผมทำแบบนั้นกับทุกคน……」

 

โนโซมุตกใจและกลัวว่าพลังของเขาจะทำร้ายทุกคน

 

 

อารมณ์เสียปนกับความผิดหวัง อันที่จริงร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายของเขาโทรมอย่างหนักเรียกได้ว่าเกินคนป่วยไปแล้ว แต่ไม่มีเลือดนองเหมือนคนตาย

 

 

　ไอริสอยู่ใกล้ๆโนโซมุ……。

 

「โนโซมุ！！」

 

「ไอริส……」

 

เธอเรียกชื่อเขาและกอดเขาไว้

 

「ไม่เป็นไรนะคะ！？　จำพวกเราได้ไหมคะ！？」

 

ไอริสยืนขึ้นและวางมือลงบนไหล่ที่เปื้อนเลือดของโนโซมุและมองเข้าไปในดวงตาของเขา ฉันกังวลเรื่องของโนโซมุโดยที่ร่างกายของฉันกับเขาสัมผัสกัน ฉันไม่กังวลเรื่องที่จะตัวเปื้อนเลือด

 

「ไอริส…ผม……」

 

โนโซมุที่โดนกอดอย่างกระทันหัน ลืมความเสียใจและความปั่นป่วนภายในใจที่เกิดขึ้น

 

「กลัวมากเลยค่ะ กลัวว่านายจะหายไป แต่ดูเหมือนว่าจะแค่หมดสติไปสินะคะ……」

 

ความกังวลและความโล่งอกหลุดออกมาจากปากของเธอ

 

 

เธอโล่งอกที่โนโซมุกลับมาแล้ว ร่างกายของเธอพิงร่างของโนโซมุราวกับหมดแรง

 

 

น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าของไอริสที่ความปรารถนาของเธอเป็นจริง น้ำตานั่นตกใส่ไหล่ของเขามันเป็นความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัส

 

 

 

「แต่ว่านายก็กลับมาแล้ว ดีจริงๆเลยค่ะ……」

 

「ไอริส……」

 

เสียงพึมพำเล็กน้อย โนโซมุไม่รู้จะพูดอะไรออกไปและรู้สึกได้ถึงความหนักใจของเธอ

 

 

ไอริสที่สง่างามมาตลอดและเป็นเป้าหมายของใครบางคน หญิงสาวผู้สูงศักดิ์และแบกรับความรับผิดชอบมากมายจากตระกูลของตัวเอง

 

 

แต่ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ต่อหน้าผม ไร้ซึ่งความสูงส่งอย่างไรก็ตาม โนโซมุรู้สึกดีใจกับสิ่งที่เธอเป็น

 

「โนโซมุคุง！！」

 

「ซีน่า……」

 

โนโซมุยอมรับไอริสที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆอกเขา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับซีน่าที่กำลังวิ่งมา

 

 

เธอเข้าหาโนโซมุและไอริสเองก็คุกเข่า วางมือลงบนแก้มของโนโซมุและจ้องมองเขาเหมือนไอริส

 

 

 

「ไม่เป็นไรนะ！？　มีสติชัดเจนดีนะ！？」

 

ซีน่าโบกมือด้วยท่าทีกังวล สัมผัสทั้งตัวเขาเพื่อตรวจสอบอาการ มือของเธอที่บางเหมือนปลาตัวน้อยลูบไหล้ร่างกายของเขา

 

 

โนโซมุเงยหน้ามองเธอ ก็พบว่ามีเลือดติดอยู่ตรงนั้น ร่างกายของไอริสเองก็มีเลือดติดอยู่

 

 

 

「ทุกคน…ได้รับบาดเจ็บเหรอครับ……」

 

「ไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก นี่เลือดของนายต่างหาก」

 

 

 

โนโซมุพึมพำด้วยความตกใจ

 

 

อย่างไรก็ตามซีน่าก็บอกว่าเป็นเลือดตัวเขาเอง

 

「นายไม่ได้ทำร้ายใคร นายแค่เห็นภาพหลอนของเทียแมท และไม่ได้ฆ่าใครด้วยดาบเล่มนั้นเลย」

 

「ไม่ได้ฟันใครสินะครับ..？」

 

เธอพยักหน้าช้าๆแต่ว่าโนโซมุก็ยังตกใจอยู่ดี

 

「ใช่ นายปกป้องพวกเราจากเทียแมท หลักฐานคือทุกคนยืนยันได้เลย？」

 

สายตาของโนโซมุจับจ้องไปที่คนอื่นๆ ที่สามารถเห็นได้

 

 

ใบหน้าของมาร์และเพื่อนๆของเขาที่เดินมาตรงนี้ดูเหมือนจะเหนื่อยแต่ทุกคนก็ยังอยู่ดี

 

「ทุกคนปลอดภัยเหรอครับ？」

 

「อืม ทุกคนปลอดภัยดี ฉันยังมีชีวิตอยู่เห็นไหมล่ะ」

 

「โล่งอกจังเลยครับ ทุกคนยังมีชีวิตอยู่……」

 

โนโซมุยิ้มด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตามรอยยิ้มก็หายไปอีกครั้ง

 

「……แต่ว่าผม」

 

สิ่งที่โนโซมุกังวลคือเขาหันดาบใส่ไอริสไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

 

 

สำหรับโนโซมุที่กลัวว่าจะทำร้ายเพื่อนๆด้วยมือของตัวเอง มันก็เป็นดั่งคำเตือนสำหรับเขาว่าถ้าไม่มีสติจะเป็นแบบนี้

 

 

ซีน่าวางมือลงบนแก้มเขาและหันไปมองเขา

 

 

 

「นายไม่ได้ทำร้ายพวกเราหรอก ตอนที่นายเห็นภาพหลอนของเทียแมท นายอาจจะชี้ดาบมาก็จริง แต่นายก็ต่อต้านมันไว้โดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองเลย……」

 

บางทีไอริสก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ พยักหน้าบอกกับโนโซมุเช่นนั้น

 

 

ขณะนั้นเองโนโซมุก็หันไปหาซีน่าและเธอก็จ้องมาที่โนโซมุ

 

 

สายตาของเธอที่จ้องมาที่เขา เป็นสิ่งที่บอกว่าเธอพูดมาจากใจจริง

 

 

อย่างไรก็ตามสีหน้าเขายังคงไม่ดีขึ้น

 

 

 

「แต่ว่า ผม……」

 

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น โนโซมุไม่กล้าสบตาเธออีก

 

 

แม้ว่าสิ่งที่แย่ที่สุดไม่ใช่สิ่งที่คาดไว้ แต่ความจริงที่ผมชี้ดาบหาคนอื่นๆก็ไม่เปลี่ยนแปลง และมันเป็นแผลใหญ่ที่หน้าอกของเขา

 

「โนโซมุ！　ไม่เป็นไรนะ！？」

 

「คุณโนโซมุ~！　พี่คะ～！　ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ！！」

 

「นอร์น～！　รีบรักษาโนโซมุเร็วเข้า～！！」

 

「รู้แล้วละน่า！　รู้แล้วไงอย่าดึงแรงหนักสิ！」

 

มาร์และเพื่อนๆต่างมารอบๆเขาแต่โนโซมุยังคงก้มหน้า

 

「โนโซมุคุง จะรักษาให้นะ……」

 

「อะ……」

 

「อืม……」

 

อันริเอื้อมมือไปและพยายามรักษาบาดแผลให้เขา แต่โนโซมุก็ถอยกลับ

 

 

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความเงียบซึ่งอธิบายไม่ถูก

 

 

โนโซมุวางมือบนไหล่ของไอริสและพยายามปล่อยเธอที่กอดเขาอยู่ เป็นเหมือนกับว่าเขาไม่ควรได้รับสิ่งล้ำค่าแบบนี้

 

 

　อย่างไรก็ตาม ไอริสดึงดันจะกอดอยู่แบบนั้น และจ้องเขาไปทั้งน้ำตา

 

 

โนโซมุพยายามดึงเธอออกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอก็ทำสีหน้าอ้อน

 

 

ถึงกระนั้นก็พยายามจะแยกไอริสออกจากตัวเอง ผมไม่มีหน้าจะมองไอริส ไอริสจ้องมองผมด้วยความนิ่งเงียบ

 

 

 

「นี่ โนโซมุ พวกเรา……」

 

มาร์ทนดูสภาพของโนโซมุไม่ได้และพยายามเรียกเขา

 

 

อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเองก็มีแสงสีขาวบริสุทธิ์ล้อมรอบตรงนั้น

 

 

◇◆◇

「……เห็นแล้วนี่มันแย่มากเลยไม่ใช่เหรอไง อย่างไรก็ตามไม่ว่าเอลฟ์นั่นจะช่วยได้มากแค่ไหน มันก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำลายการแทรกแซงของเทียแมทในระยะเวลาสั้นๆ」

 

ชายสวมหมวกคลุมพูดในความมืด

วงกลมเวทย์ลึกลับและซับซ้อนยังคงส่องแสงอยู่ที่เท้า โฟโตสเฟียร์ก็ฉายภาพของพวกไอริสให้เห็น

 

「อย่างไรก็ตาม มันไม่มีความทะเยอทยานอย่างที่มันเป็น ในสถานปัจจุบันการจะคืนชีพมันคงใช้เวลาอีกนาน」

 

ในภาพมีใบหน้าของโนโซมุที่ซีดเซียวและสั่นเทา เห็นได้ชัดว่ามีจิตใจไม่มั่นคง

 

「แล้วจะเคลื่อนไหวยังไงต่อไป? เดินทีนี้ก็เพื่อตอบโต้หมอนั่น แต่ให้ใช้สิ่งนี้เพื่อเป็นหมากงั้นเหรอ」

 

วงเวทย์ค่อยๆหายไปทีละวงและทุกครั้งที่สี่เหลี่ยมวงเวทย์ที่พูดถึงก่อนหน้านี้ถูกวาดขึ้นใต้ศพของมังกรที่ฉายอยู่ในโฟโตสเฟียร์

 

 

ในที่สุด เมื่อวงเวทย์ทั้งหมดหายไปจากเท้าของชายสวมหมวกคลุม วงเวทย์ใต้ศพมังกรก็เปล่งประกายทันที

 

「ตอนนี้ไม่สามารถเอาชนะหมอนั่นได้ด้วยพลังของเขาเอง หากต้องการฆ่าเขาก็ควรจะใช้กำลังไม่ใช่เหรอ? หรือจะปล่อยให้เขาโดนกลืนกินไปอีก? หมอนั่นจะยืนหยัดกลับมาได้อีกรึเปล่า?……」

 

ร่างของมังกรที่พังทลายปลิวไปตามสายลม ทุกอย่างต่างหายไปเหลือเพียงแสงสีขาวที่ส่องประกายในตอนท้าย

 

 

เหลือเพียงวิญญาณของมังกรแห่งความตาย ทรงกลมมีแสงระยิบระยับราวกับเปลวเทียนที่หลงเหลืออยู่เท่านั้น

 

 

วงเวทย์ทำงานอีกครั้ง

 

 

วงเวทย์ที่อยู่รอบๆรวมตัวกันเป็นชั้นๆและเริ่มปล่อยอนุภาคแสงออกมา

 

 

ในที่สุดอนุภาคแสงก็มารวมตัวกันและตรงกันข้ามกับรูปปั้นขนาดมหึมามีการสร้างรูปปั้นโดยมีวิญญาณของมังกรแห่งความตายเป็นแกนกลาง

 

 

พื้นผิวแข็งที่ส่องแสงสีขาว ร่างกายที่มีน้ำหนักเป็นโลหะไม่ใช่ความแข็งแกร่งทางชีวภาพ บนหลังของมัน ไม่มีปีกเหมือนมังกร แต่มีปีกของนก ซึ่งเหมือนกับกับจากช่างตีเหล็กปรมาจารย์คอที่ถูกปกคลุมสด้วยโลหะสีขาวเหมือนลำตัว และดวงตาเป็นสีฟ้าคราม

 

「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาห์！」

 

เสียงคำรามของโลหะที่กระทบกัน เหมือนกับรูปปั้นมังกรทีเลียนแบบมังกรแห่งความตายถือกำเนิดขึ้น

 

「……อย่างน้อยก็ยังตอบสนอง ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับแกแล้ว เลือกตัวเลือกที่แกชอบได้เลย」

 

กางปีกด้านหลังของรูปปั้นออกแล้วจ้องมองไปที่เป้าหมาย ปลายสายตาคือโนโซมุที่คุกเข่าอยู่ อีกครั้งที่รูปปั้นมังกรคำรามและบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ยาวจัดๆ ยาวกว่าทุกตอนที่เคยแปลมา พน.กับวันจันทร์งดครับ พน.มีเรียน วันจันทร์ขอพัก วันอังคาร+พุธน่าจะจบ บท 5 แล้วครับ ขอแสดงความดีใจด้วย แปลตั้งแต่ 4 โมงเย็น เสร็จ 3 ทุ่มอะครับ ;w;  นานไหมละฮ่าๆ