[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 193 บทที่ 8 ตอนจบ (รูทของไอริสดิน่า)

บทที่ 8 ตอนจบ (รูทของไอริสดิน่า)

 

ณ บ้านรับแขก

 

นอกจากใช้ในงานเปิดสถาบันแล้วยังเป็นหนึ่งในสิ่งอำนวยความสะดวกที่โนโซมุอาศัยอยู่ในตอนนี้

 

หลังจากกลับมาที่นี่ โนโซมุก็ผลักประตูหลักและเดินเข้าไปยังพื้นที่ใช้สอย

 

เมื่อเปิดประตูห้องรับประทานอาหาร ก็ได้กลิ่นชวนหิวมาทันที

 

 

 

「ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ โนโซมุ นายมาช้านะ」

 

 

 

「อา กลับมาแล้วครับ ไอริส」

 

 

 

เมื่อโนโซมุกลับมาก็เจอกับหญิงสาวผมสีดำเข้ม

 

หรือว่าเธอกำลังเตรียมอาหารอยู่ ไอริสอยู่ในห้องครัวที่ติดกับห้องรับประทานอาหาร สวมผ้ากันเปื้อนทำชุดประจำวันของเธอ

 

กระดิ่งที่ประดับผมของเธอสร้างเสียงดังไพเราะ

 

 

 

「อีกเดี๋ยวก็จะได้ทานแล้วล่ะ เชิญไปอาบน้ำก่อนได้เลย」

 

 

 

「อ่า ขอบคุณนะ ถ้างั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนะ……」

 

 

 

ตอนนี้โนโซมุและไอริสอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน

 

เมื่อพิจารณาถึงสถานะของทั้งสองคนพวกเธอจึงต้องเก็บตัวต่อสาธารณชนไปอีกสักพัก

 

แน่นอนว่าไม่ได้อยู่กันแบบสองต่อสองยังมีอาจารย์อีกสองคนอาศัยอยู่ด้วยในฐานะผู้ดูแล

 

อาจารย์ที่อาศัยอยู่ด้วยคืออาจารย์อินด้าและอาจารย์อันริซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นของโนโซมุ

 

แต่ว่าตามคำบอกเล่าของไอริส ทั้งสองคนยังไม่กลับมาจากสถาบันเลย

 

อนึ่ง สมาชิกของตระกูลฟรานซิสเองก็เป็นหนี้บุญคุญมาดามพัลรีน

 

สถานที่ที่เคยเป็นคฤหาสน์ฟรานซิสนั้นโล่งเตียน และมาดามก็คอยรับผิดชอบ

 

โนโซมุทำความสะอาดร่างกายชำระล้างสิ่งสกปรกด้วยอ่างอาบน้ำที่เตรียมเอาไว้แล้ว

 

 

 

「รอเดี๋ยวนะ」

 

 

 

「อืม เอาล่ะ เพิ่งทำเสร็จพอดีเลย มาทานกันเถอะ」

 

 

 

อาหารเย็นถูกเตรียมไว้แล้ว

 

ขนมปัง สตูว์และสลัด จากนั้นก็มีเนื้อย่าง เป็นอาหารทั่วไป

 

โนโซมุนั่งลงและเริ่มที่สตูว์ก่อน

 

เนื้อตุ๋นกับนมสัตว์และผักนานาชนิดเรียงราย

 

กลิ่นของนมและผักต้มหอมติดจมูกน้ำลายของเขาไหลออกมา

 

โนโซมุค่อยๆเอาช้อนตักเข้าไปในปาก

 

 

 

「……อร่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย」

 

 

 

เขารีบตักกินอย่างเป็นธรรมชาติ รสชาติกลมกล่อมแผ่กระจายไปทั่วปากจนเขาเผลออุทานออกไป

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของโนโซมุ ไอริสก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

 

 

「ขอบคุณนะ ฉันไม่ค่อยได้ทำอาหารกินเองสักเท่าไหร่ ก็เลยค่อนข้างกังวลกลัวไม่ถูกปากโนโซมุ」

 

 

 

ไอริสนั้นได้เรียนรู้วิธีทำอาหารแต่ไม่เคยทำกินแบบจริงจัง

 

แต่ว่ามันอร่อยมาก ผักที่ละลายในปากเข้ากันได้ดีกับสตูว์ที่อัดแน่นไปด้วยความกลมกล่อม

 

เหนือสิ่งอื่นใดความอบอุ่นชวนใจฟูที่เองก็ทำให้เขารู้สึกดีไปด้วย

 

 

 

「ขอบคุณสำหรับอาหารครับ เดี๋ยวผมล้างจานเองนะ」

 

 

 

「อืม ขอบคุณนะ ถ้าอย่างงั้นฝากด้วยล่ะ」

 

 

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ โนโซมุก็เริ่มล้างจาน ในขณะเดียวกันไอริสก็ไปอาบน้ำ

 

เมื่อเหลือบมองว่าเธอออกจากห้องรับประทานอาหารไปแล้ว โนโซมุก็ทำความสะอาดจนด้วยน้ำสะอาด

 

นอกจากนี้ยังใช้สบู่ทำความสะอาดและใช้ผ้าขนหนูเช็ดให้แห้งและนำไปเก็บ

 

สบู่ที่ไม่ใช่สบู่เหลวแต่เป็นสบู่ก้อน

 

ดูเหมือนว่าจะสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือในอาคาร์ซัม และใช้งานเพราะมีกลิ่นเล็กน้อยที่ทำมาจากน้ำมันสัตว์ผสมมะนาว

 

เขาเอาถุงคลุมสตูว์และสลัดที่เหลือเพื่อให้อันริและอินด้าได้ทานยามกลับมาที่บ้าน

 

 

 

「โอเค เรียบร้อย……」

 

 

 

「ขอบคุณนะคะ โนโซมุ ต่อจากนี้จะทำอะไรกันดีล่ะ？」

 

 

 

หลังจากทำความสะอาดไอริสก็อาบน้ำเสร็จแล้ว

 

ผมสีดำเปียกชุ่มและชุดนอนมันวาวของเธอ และท่าทางที่เธอกำลังมัดผมเผยให้เห็นเนินอกอันอวบอิ่ม

 

หัวใจของเขาเต้นแรง นับตั้งแต่ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน โนโซมุก็มีประสบการณ์ใจเต้นแบบนี้เรื่อยๆ

 

 

 

「อะ แฮ่ม วันนี้ไม่มีอะไรต้องทำเป็นพิเศษ ยังไงก็ตามยังไม่รู้สึกง่วงด้วย และก็ผมจะไปเดินเล่นที่สวนสักพัก」

 

 

 

「ถ้าอย่างงั้นดิฉันไปด้วยได้ไหมคะ」

 

 

 

「เอ๊ะแต่งตัวแบบนั้นไม่หนาวเหรอ？」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยู่ข้างนอกนานขนาดนั้น」

 

 

 

「งั้นเหรอ……」

 

 

 

โนโซมุหยิบแจ็กเก็ตเสื้อขึ้นมาและสวมมันให้กับไอริส ไม่ว่ายังไงการปล่อยให้ร่างกายเย็นเกินไปก็ไม่ดี

 

 

 

「ฮะฮะ ขอบคุณมากนะ」

 

 

 

จากนั้นทั้งสองก็สวมแจ็กเก็ตและเดินออกจากคฤหาสน์

 

สวนซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนในช่วงเทศกาลเปิดสถาบัน ตอนนี้มีหิมะกองอยู่ทั่ว

 

ขณะที่ก้าวไปข้างหน้า หิมะเยือกเย็นส่งเสียงกร๊อบแกร๊บ

 

อากาศหนาวในฤดูหนาวลูบไล้ร่างกายของเขาที่ผ่านการอาบน้ำและอาหาร พวกเขาเดินเคียงข้างกันอย่างช้าๆ ไปตามทางเดินในสวน พร้อมกับผ่อนคลาย

 

 

 

「ไอริส ร่างกายเป็นยังไงบ้าง？」

 

 

 

「ไม่มีปัญหาเลย ในความเป็นจริงรู้สึกได้ว่าหุ่นดีกว่าเดิมอีก ผมของฉันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว」

 

 

 

โนโซมุรู้สึกเป็นห่วงไอริส ซึ่งกลายเป็นแดมเพียร์ แต่เธอยิ้มอย่างร่าเริงขณะกำหมัดแน่น

 

โนโซมุรู้สึกโล่งใจกับท่าทางกระฉับกระเฉงของเธอ แต่สีหน้าของเธอก็ดูขุ่นมัว ด้วยดวงตาสีม่วงอมน้ำเงินของเธอ

 

 

 

「แต่ว่าสีของดวงตาของฉัน……」

 

 

 

ผมของไอริสกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่สีตาของเธอไม่ได้กลับเป็นแบบเดิม

 

นี่อาจเป็นเพราะเธอแปรเปลี่ยนเป็นเผ่าอื่น ความจริงนั้นทำให้โนโซมุรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

 

 

 

「ช่วยไม่ได้ แต่ดีใจที่ได้ลงมือทำ เพราะงั้นฉันเลยไม่สูญเสียคนที่รักไป」

 

 

 

ในทางกลับกันไอริสดูเหมือนจะไม่กังวล

 

เธอเตะหิมะเหมือนกับเด็กน้อยและยิ้มออกมา

 

 

 

「แน่นอนว่าตอนนี้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เราไม่สามารถกลับเป็นเหมือนเดิมได้」

 

 

 

「มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ？」

 

 

 

「ตอนนี้ฉันไม่ใช่หัวหน้าตระกูลของฟรานซิสอีกต่อไปอย่างเป็นทางการ ท้ายที่สุดทุกอย่างพังทลาย」

 

 

 

「อึก…………」

 

 

 

ไอริสกล่าวว่าเธอไม่มีคุณสมบัติสืบทอดตระกูลอีกต่อไป

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ โนโซมุก็กัดฟันแน่น

 

 

 

「แต่ว่ายังมีอะไรมากกว่านั้นนะ」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจัง ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

 

 

 

「โซเมียจะเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไป ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจจะทำหน้าที่รับใช้ตระกูลฟรานซิสในฐานะที่ปรึกษาและผู้สำเร็จราชการแทนโซเมีย」

 

 

 

「โซเมียจัง……」

 

 

 

「อืม และเรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของโซเมียเอง น่าตกใจดีใช่ไหมล่ะ？」

 

 

 

「……ไม่หรอก ไม่จริงเลย โซเมียจังเองก็เป็นคนมีความสามารถมากจะรับช่วงต่อจากไอริสก็ไม่แปลกเลย」

 

 

 

เขายิ้มอีกครั้งและมองไอริสที่เริ่มเล่นหิมะ ดวงตาของเขาผ่อนคลายลง

 

 

 

「โม่ว จะบอกว่ารู้จักโซเมียดีกว่าฉันงั้นเหรอคะ ถึงเห็นยังงี้ดิฉันก็เป็นพี่สาวของเธอนะคะ！」

 

 

 

「อะไรกันเห็นผมเป็นคู่แข่งรึไง……」

 

 

 

แม้ว่าเธอจะกลายเป็นแดมเพียร์ ไอริสก็ยังคงเป็นซิสค่อน

 

โนโซมุอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของเธอ

 

 

 

「อืม ก็นั่นล่ะนะ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็ไม่ได้เสียใจหรือหงุดหงิดหรอก แต่คิดว่าดีแล้วล่ะที่โซเมียได้เติบโตขึ้น」

 

 

 

การที่เธอแยกตัวออกมาก็เพื่อปกป้องตระกูลตัวเอง

 

เหตุการณ์นี้นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของสองพี่น้อง

 

การเปลี่ยนแปลงของทั้งสองคน ทำให้โนโซมุรู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริง

 

ตระกูลฟรานซิสกำลังเผชิญกับความยากลำบากอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ความหวังที่เชื่อมโยงกันอย่างแน่นหนา นั่นคือสิ่งที่เขาคิด

 

 

 

「พ่อเองก็ยังทำตัวงี่เง่า แม้จะมีมีน่ากับมาดามพัลรีนอยู่ด้วย……」

 

 

 

「คุณวิคเตอร์น่ะเหรอ……」

 

 

 

「เมื่อบอกว่าตัวตนของฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ก็พยายามกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ไม่ยอมพูดยอมจา และแม้จะบอกไปสักกี่ครั้ง ก็ไม่ยอมชักดิ้นชักงอ ห่วงพวกเราทั้งสองคน โซเมียยังดูน่าไว้ใจกว่าพ่ออีก……」

 

 

 

「อะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ……」

 

 

 

อย่างไรก็ตามยังมีบางคนที่ไม่เปลี่ยนไป มันก็ถือเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าก็เล่นเอาซะหมดแรงเลย

 

วิคเตอร์เองก็แสดงออกมาหลายมุมสำหรับเหตุการณ์ครั้งนี้ และเขาต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ แต่ความรักที่มีต่อลูกสาวดูจะไม่ลดลงเลย

 

 

 

「อืมแล้วก็สำหรับเรื่องนั้น ขอบคุณมากเลยนะที่มาช่วยพวกเราเอาไว้ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลยจริงๆ」

 

 

 

ไอริสที่เปล่งประกายท่ามกลางแสงจันทร์ เงยหน้ามองท้องฟ้า

 

 

 

「วันนี้แสงจันทร์ช่างงดงาม อากาศก็หนาว แต่เห็นแสงจันทร์ได้อย่างชัดเจน」

 

 

 

โนโซมุเงยหน้ามองดวงจันทร์ราวกับถูกเชิญชวน

 

ดวงจันทร์ส่องแสงสว่างบนฟากฟ้าพร้อมเปล่งประกายไปด้วยแสงดาว

 

บางทีอาจจะเป็นแสงจันทร์ที่อ่อนโยนห่อหุ้มไอริสเธอพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

 

 

 

「เอาล่ะ ถ้างั้นพวกเรามาเต้นรำกันดีกว่าไหมคะ？」

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

「มันเป็นคืนที่ดีจริงๆ น่าเสียดายออก ถ้าพวกเราไม่เต้นท่ามกลางค่ำคืนที่งดงามเช่นนี้？」

 

 

 

เมื่อโดนชวนให้เต้นรำด้วยกัน โนโซมุกระพริบตาสองสามครั้งและเงยหน้ามองท้องฟ้า

 

มันเป็นค่ำคืนที่ดีอย่างแน่นอน ค่ำคืนที่เงียบสงบแต่มีแสงจันทร์ที่งดงาม

 

โนโซมุยื่นมือให้กับไอริสรับการเชิญชวน

 

 

 

「ถ้างั้นก็ คุณผู้หญิงผู้งดงาม ได้โปรดเต้นรำกับผมสักหนึ่งบทเพลงจะได้ไหมครับ？」

 

 

 

「แน่นอนค่ะ ด้วยความยินดี」

 

 

 

จากนั้นทั้งสองก็เริ่มเต้นรำอย่างเป็นธรรมชาติ

 

ในสวนที่เต็มไปด้วยเงา เงาของทั้งสองคนวาดรอยเท้าท่ามกลางหิมะ

 

ด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหล โนโซมุเป็นฝ่ายนำ ไอริสเป็นฝ่ายตาม

 

ตัก ตัก ตัก ตัก พวกเขาต่างเต้นเป็นจังหวะ มันทั้งเงียบและงดงามในเวลาเดียวกัน

 

การเคลื่อนไหวของทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวราวกับรู้ใจกัน

 

 

 

「เหมือนตอนที่ฝึกเต้นในคฤหาสน์ฟรานซิสเลยนะครับ」

 

 

 

「อ่าคราวนั้น กว่าจะได้ก็ปาไปหลายรอบ แต่รอบนี้โนโซมุเต้นดีขึ้นมากเลยนะ」

 

 

 

「อืม นั่นสินะครับ เมื่อไอริสพูดแบบนี้ ผมก็เริ่มมั่นใจแล้วสิ」

 

 

 

ก่อนพิธีเปิด ทั้งสองคนนึกถึงการฝึกซ้อมอันแสนยุ่งเหยิง

 

พวกเขาทั้งสองเงียบและยังคงเต้นรำต่อไปใต้แสงจันทร์

 

ไม่มีแม้แต่เสียงลม เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงเหยียบหิมะและเสียงกระดิ่งประดับผมของไอริส

 

ในที่สุดหลังจากเต้นไปสักพักไอริสก็เริ่มพูด

 

 

 

「ทำไมถึงได้มาช่วยฉันงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ผมอยากจะสนิทกับไอริส ไม่สิ อยากจะสานฝันของเธอให้เป็นจริง」

 

 

 

「ความฝันของฉัน？」

 

 

 

「ตอนนั้นตอนที่กำลังฝึกเต้นที่คฤหาสน์ ไอริสเป็นคนสอนผมนี่」

 

 

 

「อืม พอคิดดูมันก็นานพอตัวแล้วนะ」

 

 

 

ความฝันของไอริส โซเมียและครอบครัวของเธอ เธออยากจะปกป้องเอาไว้

 

ไม่อยากให้ฝันของเธอจางหายไป โนโซมุพูดต่อหน้าเธออีกครั้ง

 

 

 

「ความฝันของไอริสก็คือความฝันของผม ผมอยากสนับสนุนความฝันคนที่ผมรัก มันเป็นฝันที่มีไว้เพื่อผู้อื่น」

 

 

 

เหตุผลในการต่อสู้ของเขา เหตุผลที่เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น

 

เขาใช้เวลานานกว่าจะตระหนักถึงมันได้ แต่มันไม่เคยเปลี่ยนแปลง

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไอริสก็ยกริมฝีปากเธอขึ้น

 

 

 

「เข้าใจแล้ว เพราะแบบนั้นเลยทำให้ลิซ่าหลงนายหัวปักหัวปำเลยสินะ」

 

 

 

「พูดอะไรเสียมารยาทจังนะนั่นคือรักแรกของผมนะ？」

 

 

 

「พอมาคิดดูแล้ว นายมันก็เพลย์บอยพอตัวเลย ถ้าปากหวานไม่เลิกแบบนี้ ระวังจะทำให้คนสำคัญ และสาวๆเดือดร้อนเอาได้นะ」

 

 

 

ในที่สุดก็โดนพูดแทงใจดำ

 

หลังจากเธอพูดแบบนั้นไอริสก็พองแก้ม

 

　เธอมีสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน โนโซมุได้แต่ร้อง「อ้าาาา～～」เพียงอย่างเดียว

 

 

 

「แต่ว่าผมไม่ได้ถนัดที่จะเป็นเพลย์บอยซะหน่อย」

 

 

 

「ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ ก็แค่ล้อเลียนเฉยๆ」

 

 

 

สีหน้าไม่พอใจของเธอกลับมายิ้มกว้างอีกครั้ง โนโซมุถอนหายใจออกมา

 

 

 

「เป็นคนนิสัยไม่ดี ไอริส……」

 

 

 

「ก็ฉันเกิดมาจากขุนนางเลือดเย็น แต่ว่า」

 

 

 

　ตึกตัก……。

 

ทั้งสองยังคงเต้นรำต่อไปท่ามกลางท้องฟ้าฤดูหนาว

 

ในที่สุดไอริสก็เริ่มหยุดเต้น

 

เป็นอะไรไป?

 

โนโซมุเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะมองไปบนหน้าของเธอ ไอริสเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสีม่วงอมน้ำเงินกะพริบด้วยความกังวล

 

 

 

「นี่ โนโซมุ ถามจริงๆ……นายมาช่วยฉันเพราะเหตุใดกันแน่？」

 

 

 

เธอถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง แต่โนโซมุรู้ทันทีว่าเธอต้องการคำตอบแบบไหน

 

เขาจ้องมองเธอที่เงยหน้ามองเขา จากนั้นก็หยุดไปชั่วครู่และค่อยเอ่ยปากขึ้น

 

 

 

「เพราะว่ารักยังไงล่ะ สำหรับบผมแล้วกับไอริส ไม่อยากจะเสียเธอไป」

 

 

 

「……พูดอีกครั้งสิ」

 

 

 

คำพูดนั้นดังชัดเจน แต่ไอริสก็กระตุ้นให้เขาพูดอีกครั้ง

 

 

 

「เพราะว่ารักยังไงล่ะ ผมรักเธอ」

 

 

 

จริงงั้นเหรอ? โกหกรึเปล่า?

 

ความวิตกกังวลของไอริสมลายหายไปเพราะคำพูดเดิมที่แน่วแน่

 

สิ่งที่ตามมาคือความสุข ร่างกายของเธอร้อนผ่าวและดวงตาของเธอก็จับจ้องเพียงแต่เขา

 

 

 

「แล้วเธอล่ะรู้สึกยังไงกับผมช่วยตอบให้ผมได้ยินที」

 

 

 

น้ำตานั้นไหลออกมาจากดวงตาสีม่วงอมน้ำเงิน

 

 

 

「ฉันน่ะ…ฉันเองก็รักนายเหมือนกัน รักที่สุด」

 

 

 

ระยะห่างระหว่างทั้งสองค่อยๆลดลงทั้งสองกอดกันและจูบภายใต้แสงจันทร์

 

ในมือของทั้งสองมีโซ่ตรวนสีขาวเปล่งแสงจางๆพันล้อมรอบระหว่างทั้งสองอย่างนุ่มนวล

 

 

 

ไอริสดิน่า

 

เธอถูกปลดออกจากตระกูล แต่ก็ได้รับอิสระภาพมา

 

เมื่อเห็นท่าทางอันองอาจของเขาที่พยายามปกป้องเธอสุดชีวิต เธอจึงซื่อตรงต่อหัวใจตัวเองและสารภาพความรู้สึกต่อโนโซมุ

 

 

 

จบบริบูรณ์ แม้จะมีตอนเสริมสำหรับความรักอันหวานแหววของทั้งสอง ไม่รู้ล่ะแต่ขี้เกียจแปลต่อ เพราะไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก  

 

ถามว่าทำไมจบแบบนี้ทิ้งปมไว้ซะเยอะ

เนื่องจากคนเขียนต้องไปเขียนฉบับตีพิมพ์แล้ว เลยต้องตัดจบเวอร์ชั่นเว็บลง แต่ไม่รู้ว่าเวอร์ชั่นเว็บจะมีเนื้อเรื่องต่อจากนี้ไหมก็ไม่อาจทราบได้

ได้แต่รอกันไป แต่ผมขอจบเรื่องนี้ไว้ตรงนี้แล้วกัน ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลยครับ ผ่านมาเกือบ 4 ปีในที่สุดก็แปลจบสักที เป็นเรื่องแรกที่แปลจบ ฮ่าฮ่า

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง