[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 192 บทที่ 8 ตอนจบ (รูทซีน่า)

บทที่ 8 ตอนจบ (รูทซีน่า)

「หวาาา ยัยลิซ่า จะบ้าเกินไปแล้ว……」

 

 

 

ณ ห้องโถงของสถาบัน โนโซมุถอนหายใจขณะนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางไว้ที่นั่น

 

เขาผ่านการทดลองมากมายในช่วงสองสามวัน แต่วันนี้เหนื่อยที่สุด

 

ส่วนใหญ่เพราะเพื่อนสมัยเด็กนี่แหละ

 

 

 

「ก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าเธอคิดยังไงกับผม」

 

 

 

เสียงเย็นๆไหลผ่านห้องโถงอันหนาวเหน็บพร้อมกับกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ

 

โนโซมุเงยหน้าขึ้นเห็นซีน่ากำลังถือถ้วยร้อนๆอยู่

 

บางทีอาจเป็นเพราะถูกกักขังบริเวณและถูกสอบสวนอยู่หลายครั้ง โนโซมุถอนหายใจด้วยความโล่งอกกับรูปลักษณ์ของเพื่อนๆที่ร่าเริง ที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน

 

 

 

「สวัสดี เหนื่อยมากไหม？」

 

 

 

「อืม เหนื่อยโครตๆอยากจะได้รับการทดสอบแบบเธอจังนะ」

 

 

 

ซีน่านั่งลงข้างๆโนโซมุและยื่นถ้วนที่เธอถืออยู่ในมือ

 

นมสีขาวกลิ่นหอมหวาน เห็นได้ชัดว่าเป็นนมผสมน้ำผึ้ง

 

 

 

「ขอบคุณนะครับ」

 

 

 

「อืม ขอบคุณที่เหนื่อยนะ」

 

 

 

ด้วยความอบอุ่นผ่านถ้วยเซรามิกไปยังฝ่ามือเขาค่อยๆจิบนม

 

กลิ่นหอมหวานจางๆจั๊กจี้จมูก และความอบอุ่นที่ตกลงมาในลำคอช่วยเยียวยาจิตใจและร่างกายที่เหนื่อยล้า

 

อ่า ลมหายใจสีขาวออกมาจากปากเขาอย่างเงียบๆเมื่อมองไปข้างๆเธอ ซีน่าเองก็ถอนหายใจออกมาเหมือนกัน

 

 

 

「โอ้ววว อืม แล้วเรื่องของเธอไปถึงไหนแล้วล่ะ?」

 

 

 

「อืมจะว่ายังไงดีล่ะฉันเองก็ทำให้ห้องทดลองของอาจารย์ทอร์เกรนวุ่นวายน่ะ」

 

 

 

ซีน่าบอกให้เก็บเป็นความลับพร้อมกับชูนิ้วแตะปาก

 

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นโนโซมุก็หัวเราะออกมา

 

บรรยากาศแสนสงบระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ราวกับจะทำลายบรรยากาศอันหอมหวาน มีเสียงเรียก

 

 

 

「อ่ะ สวัสดีทั้งสองคน มาทำอะไรในที่แบบนี้งั้นเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

คนที่ปรากฏตัวคือลอรัสซึ่งเป็นคู่หมั้นของซีน่า

 

เขาเดินมาที่ม้านั่งพร้อมกับรอยยิ้มที่ดึงดูดใจ

 

 

 

「เอ่อลอรัสซัง มีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「เฮ้อทำตัวห่างเหินเชียวนะครับ แต่ช่างเถอะครับ พอดีผมมีคำขอจะขอร้องเขาสักหน่อย」

 

 

 

ขณะที่พูดเช่นนั้นลอรัสก็หันมามองโนโซมุ

 

 

 

「ช่วยหน่อยได้ไหมครับ？」

 

 

 

「เอ๋ อยากให้ผมไปพบกับท่านไทรโฟเลี่ยมเหรอครับ」

 

 

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โนโซมุและซีน่าก็ดวงตาเบิกกว้าง

 

ไทรโฟเลี่ยมปู่ของซีน่ากำลังอยู่ในคุกข้อหาลักพาตัว

 

แม้ว่าพวกเขาจะมีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่ว่าขัดเจตจำนงของนักเรียนและบังคับพาตัวออกจากเมือง

 

ถ้าเป็นคนธรรมดาจะถูกลงโทษส่งในเหมืองไปแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งและสถานะของเขา ดูเหมือนว่าในที่สุดพวกเขากำลังจะถูกขับไล่ออกจากเมือง

 

 

 

「……ต้องการพบผมแค่คนเดียวเหรอครับ？」

 

 

 

「ไม่หรอกครับ ถ้าเป็นไปได้ช่วยพาเธอไปด้วยได้ไหมครับ……」

 

 

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นลอรัสก็มองหน้าพวกเขาทั้งสองคน

 

โนโซมุเองก็ไม่มีอะไรจะเสีย ไปพบสักครั้งก็ยังดี

 

ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าจะไม่รู้แต่เขาก็ได้ทำพันธสัญญาโลหิตกับซีน่าไปแล้ว

 

แต่ว่าต้องถามความสมัครใจซีน่า

 

ในดวงตาของเธอที่ชวนทำให้นึกถึงฟ้าสีคราม

 

แต่ว่ายามที่เธอจิบนมอุ่น เธอก็พยักหน้าและพูดเงียบๆ

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ถ้างั้นจะไปหาเร็วๆนี้」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว พอดีนัดกับเขาไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ ได้รับอนุญาติกับท่านจิฮัดแล้วด้วย ดังนั้นช่วยไปด้วยกันตอนนี้ได้ไหมครับ？」

 

 

 

「ตอนนี้เลยเหรอ？」

 

 

 

「เมื่อพิจราณาถึงเรื่องสายตาของประชาชนแล้วคิดว่าตอนค่ำๆก็น่าจะดี จะได้หลบสายตาคนด้วยครับ」

 

 

 

นอกหน้าต่างพระอาทิตย์กำลังตกดิน

 

แน่นอนว่าโนโซมุในปัจจุบันยุ่งไม่ขาดสายเลย

 

ทางสถาบันคิดว่าเป็นเวลานี้อาจจะง่ายในการดูแล

 

โนโซมุและซีน่าพยักหน้าให้กัน ดื่มนมและเดินตามลอรัสไป

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

โนโซมุและคนอื่นๆถูกนำตัวไปที่สำนักงานใหญ่ของทหารรักษาการณ์ใกล้กับสวนสาธารณะ

 

ที่นี่มีเรือนจำที่กักขังอาชญากรอยู่

 

เป็นคุกใต้ดินเพื่อป้องกันการหลบหนี ในคุกที่มีการคุ้มกันอย่างเข้มงวดมีเอลฟ์แก่ๆ

 

วงกลมเวทย์ถูกวาดไว้ในคุก และมันเรืองแสงจางๆ เป็นวงเวทย์ผนึกเวทย์ในฐานะทีเป็นผู้ใช้เวทมนตร์

 

 

 

「……มาแล้วงั้นเหรอ」

 

 

 

ไทรโฟเลี่ยมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของโนโซมุและคนอื่นๆที่มาผ่านแท่งเหล็ก

 

สายตาของเขามีความระมัดระวัง แต่จนถึงตอนนี้เขายังไม่แสดงความเกลียดชังโนโซมุ

 

 

 

「ขอบคุณ……」

 

 

 

「ลอรัส ได้พาซีน่ามาด้วยหรือเปล่า？」

 

 

 

「ครับ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร……」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของลอรัส ไทรโฟเลี่ยมก็ถอนหายใจออกและมองโนโซมุ

 

 

 

「ไอ้หนู แกจะชดใช้ยังไงแกทำให้เหลนของข้ามีมลทิน？」

 

 

 

「ปู่ นั่นไม่เกี่ยวกับเขานั่นเป็นเพราะฉันต่างหาก……！」

 

 

 

「หุบปาก ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า」

 

 

 

ไทรโฟเลี่ยมไม่สนใจคำพูดของซีน่า

 

ถึงกระนั้นโนโซมุก็พอจะเข้าใจความรู้สึกทั้งหมดของชายชราคนนี้ได้

 

ครอบครัวใกล้ชิดที่สำคัญเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สนใจ เป็นความรู้สึกและความวิตกกังวลที่เก็บสะสมเอาไว้

 

อดีตเพื่อนสนิทของเขาก็เคยเป็นแบบนี้

 

 

 

「เข้าใจแล้วล่ะ ผมจะรับผิดชอบ」

 

 

 

「โนโซมุคุง！？」

 

 

 

「ผมจะช่วยเธอยึดบ้านเกิดกลับคืนมา ในเวลานั้นผมจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อทวงคืนบ้านเกิดพวกคุณกลับคืนมา」

 

 

 

ร่วมมือกับดราก้อนสเลเยอร์ ไทรโฟเลี่ยมขมวดคิ้วกับคำสัญญานั่น เขาพยายามค้นหาว่าสิ่งที่พูดนั่นคือความจริงหรือไม่

 

ในทางกลับกัน โนโซมุจ้องมองไปยังเขา

 

ความเงียบไม่กี่สิบวินาที ขณะที่พวกเขามองหน้ากัน โนโซมุพูดเป็นคนแรก

 

 

 

「……นั่นเองก็เป็นความปรารถนาของผมด้วย」

 

 

 

「ความต้องการ？」

 

 

 

「ความฝันของผมคือการได้ช่วยเหลือคนสำคัญของผม ตอนนี้ก็เหมือนกับในอดีต」

 

 

 

ฟังแล้วดูยิ่งใหญ่ แต่ว่ามันเป็นความปรารถนาดั้งเดิมของโนโซมุ

 

สานฝันกับคนที่เขารัก

 

นั่นคือคำตอบของเขา ซึ่งเขาเคยตอบแบบอ้อมค้อมไปหลายรอบแล้ว

 

 

 

「เธอเป็นคนที่ผมห่วงใยและในขณะเดียวกันก็เป็นคนที่มีพระคุณต่อผมเช่นกัน หากเป็นกรณีนี้ผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะใช้พลังของผมเพื่อปกป้องเธอ」

 

 

 

ชั่วขณะนั้นเองดวงตาของโนโซมุก็หันไปมองซีน่าที่อยู่ข้างๆ

 

ใบหน้าของเธอมีสีแดงเข้มเล็กน้อยในขระที่เธอมองมาทางนี้ด้วยความอบอุ่น

 

ในบรรยากาศอันเงียบสงบ ไทรโฟเลี่ยมยักไหล่

 

แต่ก่อนเขาเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่ตอนนี้กลับซึ่งตรงและสามารถบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้

 

ผลลัพธ์มันชัดเจนแล้วว่าเขาห่วงใยเหลนของเขาจริงๆ

 

 

 

「เฮ้อ ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจเส้นทางแห่งชีวิตได้สักทีนะ ดวงตาของเจ้ามันไม่โกหก ตัวเจ้าที่เคยหลงทางในอดีต ตอนนี้หาเส้นทางแห่งอนาคตเจอแล้ว……」

 

 

 

จากนั้นไทรโฟเลี่ยมก็โค้งคำนับแก่โนโซมุ

 

 

 

「ขอโทษสำหรับความหยาบคายที่ข้าได้ก่อเอาไว้ในอดีต ข้าขอโทษจริงๆ และอยากจะขอบคุณที่เจ้าจะช่วยสนับสนุนครอบครัวคนสุดท้ายของข้า」

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

หลังจากคุยกับไทรโฟเลี่ยมแล้ว โนโซมุก็เดินไปกับซีน่าและลอรัสระหว่างกลับไปที่บ้านรับแขก

 

พระอาทิตย์ตกดินแล้ว คนเลยไม่ค่อยมี

 

 

 

「เอ่อ สุดยอดไปเลยนะ……」

 

 

 

「หมายความว่าไงเหรอครับ？」

 

 

 

โนโซมุหันหลังกลับและเห็นลอรัสมองเขาด้วยสีหน้าชื่นชม

 

เขายิ้มออกมาด้วยความเคารพต่อหัวใจที่กล้าหาญของโนโซมุ

 

 

 

「มีคนไม่มากนักที่จะทำให้ท่านไทรโฟเลี่ยมยอมรับ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ตาแก่ดื้อรั้น」

 

 

 

「เอ่อผมก็แค่พูดความรู้สึกออกไปตามตรง……」

 

 

 

「มีคนไม่มากนักที่สามารถพูดความรู้สึกของตัวเองได้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่มีอำนาจ นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอครับ」

 

 

 

เมื่อเห็นโนโซมุเอียงคอ ลอรัสก็ยิ้มออกมา

 

เป็นคำที่ละเอียดอ่อนมากที่จะใช้เป็นคำชม และโนโซมุเองก็แสดงสีหน้าปั้นยากออกมา

 

 

 

「เอิ่มผมหมายถึงจิตใจของนายน่ะแน่วแน่มาก แม้ว่าผมจะรู้จักกับซีน่ามานานแต่ก็ไม่มีความกล้าเท่ากับนาย」

 

 

 

ขณะที่พูดเช่นนั้นลอรัสยื่นมือขวาออกมา

 

พวกเขาจับมือกัน นี่เป็นเรื่องที่แปลกเพราะเอลฟ์จะไม่ชอบยุ่งกับเผ่าอื่น

 

เหนือสิ่งอื่นใดโนโซมุไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับลอรัส

 

เขารู้แค่ว่าเขาเป็นคู่หมั้นของซีน่า

 

เขาจ้องมองมือที่ยื่นเข้ามา จากนั้นก็หันกลับไปมองหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

ไม่ได้มีแววตาดูถูกเกลียดชังใดๆบนใบหน้า และดูเหมือนอยากจะเป็นมิตรอย่างแท้จริง

 

จากนั้นโนโซมุก็หายใจเข้าลึกๆและจับมือ

 

 

 

「ฝากตัวด้วยนะคู่หมั้นของซีน่า」

 

 

 

「ครับ เอ๊ะ? คู่หมั้น？」

 

 

 

ชั่วขณะหนึ่งโนโซมุไม่เข้าใจสิ่งที่ลอรัสพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

 

คู่หมั้นใครกันแน่? ใบหน้าของซีน่าแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที

 

 

 

「ก็ทำพันธสัญญาโลหิตแล้วไม่ใช่เหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ควรจะเรียกได้ว่าพวกคุณทั้งสองคนหมั้นกันอย่างเป็นทางการแล้วนะครับ แถมยังบอกว่าจะรับผิดชอบด้วย……」

 

 

 

「ไม่ ไม่ นั่นน่ะคือ……」

 

 

 

「～～～！～～～～！」

 

 

 

ในขณะที่โนโซมุกำลังงุนงง ซีน่าที่ใบหน้าแดงก่ำก็พยายามจะแก้ตัว

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ! ที่เหลือก็ให้ทั้งสองคุยกันเองดีกว่าครับ ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยระมัดระวังหน่อยนะครับ เพราะเอลฟ์เป็นพวกพูดน้อยแต่แสดงออกเก่ง และเอลฟ์น่ะคลั่งรักหนักและกระหายยิ่งกว่าเผ่ามนุษย์อีกนะครับ」

 

 

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

 

「ที่เหลือก็ปล่อยให้วัยรุ่นคุยกันดีกว่า ไว้เดี๋ยวจะหาข้อแก้ตัวให้เองนะ」

 

 

 

หลังจากยั่วยุซีน่า ในที่สุดลอรัสก็จากไปอย่างรวดเร็วทิ้งคำพูดที่มีความหมายไว้เบื้องหลัง

 

บางทีอาจเป็นเพราะพลังวิญญาณ แต่ความเร็วนั้นก็ไวและหายไปในพริบตา

 

และก็เหลืออยู่กันสองคนพวกเขาทั้งสองจ้องหน้ากัน

 

โนโซมุเกาหัวด้วยความเขินอาย และซีน่าเองก็ก้มลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ บรรยากาศอันเปรี้ยวอมหวานปรากฏระหว่างทั้งคู่

 

 

 

「ไม่รู้ด้วยแล้ว……」

 

 

 

「เอ่อรังเกียจฉันงั้นเหรอ? แต่ว่าฉันมีความสุขมากเลยนะ」

 

 

 

ในขณะที่โนโซมุพยายามกลบความอาย แต่ซีน่าก็รุกหนัก

 

โนโซมุตกตะลึงกับคำสารภาพรักอันตรงไปตรงมา ซึ่งเอลฟ์มักจะไม่ค่อยพูด

 

แต่ว่าความร้อนรนก็ผ่านไปเพียงชั่วครู่และเขาก็เริ่มพูดกับซีน่า

 

 

 

「……เอ่อไม่ใช่ว่าผมรังเกียจซีน่าอะไรหรอกนะ บอกตามตรงผมดีใจมากเลยล่ะ」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้นซีน่าก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

เธอที่งดงามดุจนางฟ้า และในขณะที่ยิ้มก็ทำให้ใจเขาแทบละลาย

 

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ โนโซมุเองก็รู้สึกได้ถึงความรักที่ผุดขึ้นในตัวเธอ

 

ในขณะเดียวกันก็รู้สึกผิด

 

 

 

「……แต่ว่าผมน่ะยังมีคนที่อยากจะพูดคุยด้วยอยู่」

 

 

 

ขณะนั้นเอง ซีน่าก็โดนปฏิเสธ

 

เธอเองก็พอจะรู้ตัวอยู่แล้ว และพยักหน้ารับคำพูดของเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

 

 

 

「งั้นเหรอ เข้าใจแล้วล่ะ นายเลือกเธอคนนั้นสินะ？」

 

 

 

「อ่า……」

 

 

 

「อืม ฉันคิดว่าเธอน่าจะกลับมาที่นี่เร็วๆนี้หลังจากนี้น่ะ」

 

 

 

「ขอบคุณนะ……」

 

 

 

ขณะที่เธอพูดเช่นนั้นซีน่าก็หันหลังพร้อมกับความเสียใจ

 

หลังจากก้าวไปก้าวสองก้าวเธอก็หันหลังกลับมา

 

 

 

「อ่า นั่นสิ ฉันลืมบอกบางอย่าง」

 

 

 

「เอ๊ะ？　เหวอออออ！？」

 

 

 

ทันใดนั้นใบหน้าของซีน่าก็เข้ามาใกล้โนโซมุ

 

ตามมาด้วยกลิ่นหอมหวานเย็นที่แผ่กระจายไปทั่วรูจมูกและสัมผัสนุ่มนวลที่กระจายไปทั่วริมฝีปาก

 

 

 

「จุ๊บ……」

 

 

 

เธอหลับตาลงและจูบกับคนที่เธอรัก

 

ในทันที สมองของโนโซมุหยุดนิ่ง ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเผชิญสถานการณ์ตรงหน้า

 

ท่ามกลางจิตสำนึกที่แข็งทื่อของโนโซมุที่คิดอย่างโง่เขลา สัมผัสอันเร่าร้อนยังคงดำเนินต่อไป

 

ในที่สุดหลังจากเงียบไปสองสามวินาที ซีน่าค่อยๆขยับริมฝีปาก

 

จุ๊บ……เสียงเยื่อเมือกดังก้องกังวาลไปทั่วหูของโนโซมุ

 

 

 

「ฉันและนายน่ะเชื่อมต่อกัน แต่นายกลับไม่รู้สึกถึงความรู้สึกของฉันเลย ถ้าอย่างงั้นฉันก็คงต้องบอกกับนายตรงๆ……」

 

 

 

หลังจากแยกริมฝีปากออก ซีน่าก็พิงหน้าอกของโนโซมุ

 

 

 

「ไม่สำคัญหรอกว่านายจะเลือกใคร แต่มันไม่ได้แปรเปลี่ยนความรู้สึกของฉัน ฉันจะซื่อตรงต่อตัวเองว่าฉันรู้สึกกับนายยังไง……」

 

 

 

「แต่ว่าก็ไม่ได้หมายความว่าจะรุกเข้ามาแบบนั้นนะ ! หรือมากกว่านั้นมันใช่เวลาที่จะมาทำอะไรแบบนี้เหรอ！？」

 

 

 

「เอ๊ะ จะบอกว่าลิซ่าพลาดโอกาสที่พวกเรามอบให้งั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่เกรงใจหรอกนะ นอกจากนี้นี่ก็เย็นแล้ว ไม่มีคนอยู่รอบๆดังนั้นไม่เป็นปัญหาเลยสักนิด ผู้หญิงเองก็เป็นแมวหวงก้างเหมือนกันนะ ต่อให้นายจะมีเจ้าของแล้วก็เถอะ..」

 

 

 

ฉันไม่อยากจะเป็นคนอื่น อยากเป็นคนเดียวที่ผูกมัดเขาเอาไว้

 

ขณะที่เธอเสริมเช่นนั้น ซีน่าก็เอานิ้วชี้วางบนริมฝีปากของโนโซมุและเธอจูบเขาอีกครั้ง

 

 

 

「ฉันมีความสุขมากที่ได้เห็นนายใจเต้น แต่มันจะยิ่งตื่นเต้นกว่านี้หากว่าฉันได้ปลดปล่อยความรู้สึกจริงๆออกไป เพราะความรู้สึกที่มีต่อนายมันเอ่อล้นในตัวฉันเลยล่ะ」

 

 

 

ท่าทางเซ็กซี่ที่ดูไม่เหมือนเอลฟ์ทำให้ใจเขาเต้นรัว

 

 

 

「และอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องจำเอาไว้ ต่อให้ผ่านไปหลายสิบปีเอลฟ์ก็ไม่ลืมรักแรกง่ายๆหรอกนะ เอลฟ์น่ะรักเดียวใจเดียวจนกว่าจะตาย ดังนั้นความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมันไม่จางหายแน่นอน」

 

 

 

เอลฟ์บางคนนั้นให้ความสำคัญกับความรักแม้คู่รักจะตายเป็นเวลาหลายร้อยปีก็ยังคงไม่ลืมความรักครั้งนั้น

 

　และหัวใจของซีน่านั้นก็หลงใหลในตัวของโนโซมุอย่างสมบูรณ์「ความรักของเอลฟ์น่ะมันหนักหน่วงเกินกว่ามนุษย์จะรับไหว」ดั่งที่ลอรัสกล่าว

 

ก่อนที่จะรู้ตัวโซ่สีขาวก็ลอยอยู่บนแขนของเธอ

 

 

 

「ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ต้องขอโทษที่จากไปทั้งๆที่อารมณ์ยังค้าง แต่วันนี้ฉันจะต้องมอบให้ “เธอ” ไว้จะมาชดเชยให้ในภายหลังนะ」

 

 

 

ซีน่าปล่อยตัวเองอย่างรวดเร็วและกลับไปที่หอพักหญิงพร้อมกับท่าทางอันลามกของเธอ

 

โนโซมุที่ตกตะลึงกับการรุกของซีน่าก็หลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ

 

เพื่อทำให้จิตใจอันว้าวุ่นสงบลง

 

 

 

「……กลับดีกว่า」

 

 

 

จากนั้นโนโซมุก็กลับไปที่บ้านรับแขกที่เขาอาศัยอยู่

 

เพื่อบอกเธอว่าเขารู้สึกยังไงในตอนนี้

 

ซีน่า・ยูริเอล

 

ความรักของเธอที่แตกต่างจากมนุษย์ แต่เธอตระหนักได้ว่าโนโซมุจะสนับสนุนความฝันของเธอจากใจจริง ดังนั้นเลยได้ปลดปล่อยความรักที่ตัวเองมี

 

ยามสงบเราพัก ยามคลั่งรักเราจักเป็นหนึ่ง ~