[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 186 บทที่ 8 ตอนที่ 43

บทที่ 8 ตอนที่ 43

 

ณ สถาบันโซลมินาติในใจกลางเมืองอาคาร์ซัม

 

สิ่งอำนวยความสะดวกที่ใหญ่ที่สุดในหมู่พวกเขา ผู้คนหลายสิบคนมารวมตัวกันที่ชั้นใต้ดินของสนามประลอง

 

 

 

「ทีมควบคุมที่สาม และสี่พร้อมแล้ว และทีมควบคุมห้าและหกกำลังเตรียมพร้อม！」

 

 

 

「การตรวจสอบความเร็วขององค์ประกอบต้นทางและกระบวนการเชื่อมต่อเสร็จสมบูรณ์ไร้ซึ่งปัญหา」

 

 

 

「เอาล่ะ ! มีความคลาดเคลื่อนระหว่างการพัฒนาวงเวทย์ที่แปดและวงเวทย์ที่สิบห้า หน่วยเสริม รีบแก้ไขทันที！」

 

 

 

นักวิจัยในเสื้อคลุมสีขาวเดินไปเดินมาด้วยความสิ้นหวัง

 

พื้นห้องใต้ดินซึ่งถูกขูดไปมาถูกตกแต่งด้วยวงเวทย์หลายชั้นและแผ่นกระจกขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งวางซ้อนกัน

 

แผ่นกระจกที่หุ้มด้วยวงกลม และนักวิจัยหลายคนกำลังยุ่งกับการทำงานกับแผ่นกระจกแต่ละแผ่นและแผงทางด้านล่าง

 

ตอนนี้ทางเรากำลังเตรียมเวทย์พิธีกรรมหลายชั้นขนาดใหญ่พิเศษ

 

วงกลมเวทย์ในห้องใต้ดินนี่เป็นสัญลักษณ์ของอาคาร์ซัมอีกรูปแบบหนึ่ง ข้างๆ เขา มีทิม่า ไลม์ ยืนดูเหล่านักวิจัยที่กำลังประกอบวงเวทย์ให้เสร็จสมบูรณ์

 

สถานที่ๆเธอยืนอยู่ตอนนี้คือแท่นบูชาที่ตั้งอยู่ในขอบหินปูน

 

แท่นบูชาที่มีวงเวทย์สี่สีเชื่อมต่อกับวงเวทย์พิธีกรรมหลายชั้นขนาดใหญ่อยู่ทางด้านหน้า และเพื่อจะเปิดใช้วงเวทย์ที่มันใหญ่ขนาดนี้

 

เธอหายใจออกอย่างรุนแรง ความตึงเครียดปกคลุมไปทั่วห้องใต้ดิน

 

 

 

「เฮ้อออออออออ……」

 

 

 

「เป็นอะไรรึเปล่า？」

 

 

 

จิฮัดที่ดูสถานการณ์พูดกับเธอ

 

ข้างๆเขามีอินด้าที่คอยตามติด

 

 

 

「ค่ะ ไม่มีปัญหา」

 

 

 

จากทางด้านหลังทิม่าตอบจิฮัดอย่างเงียบๆ

 

ตกใจเล็กน้อยกับคำตอบที่สงบของเธอ

 

ทิม่าอยู่ในอาคาร์ซัมเป็นเวลานานและจิฮัดรู้อดีตของเธอ

 

รวมทั้งถึงการที่เธอเป็นคนขี้อายด้วย

 

แม้จะมีพลังมหาศาลซ่อนอยู่ในร่าง แต่หัวใจกลับอ่อนแอ เหมือนกับกระดาษที่ชุ่มน้ำ และด้วยแรงเพียงน้อยนิด ก็จะฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

อย่างไรก็ตามในการตอบกลับสั้นๆ ที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ พวกเราต่างมีความรู้สึกที่สอดคล้องกัน

 

สัญชาตญาณของจิฮัดซึ่งเคยมีประสบการณ์ต่อสู้หลายครั้งในฐานะนักรบนั้นเชื่อมั่นและบอกว่าไม่เป็นไร

 

 

 

「ขอให้ควบคุมวงเวทย์นี้ ฉันเองก็จะช่วยด้วย แต่มันเป็นวงเวทย์ขนาดใหญ่……」

 

 

 

「ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถทำให้พิธีกรรมทำงานได้ด้วยตัวเองแบบนี้……」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว แล้วจะเอายังไงกับการอพยพผู้อยู่อาศัย？」

 

 

 

「ทางออกจากพื้นที่เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว พาออกไปได้เลย」

 

 

 

「งั้นก็ดี ทีนี้จะได้ตั้งสติได้สักที」

 

 

 

ตั้งสติได้สักที เธอคนนั้นไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน

 

เธอมักจะกลัวที่จะใช้พลังของตัวเองอยู่เสมอ

 

 

 

「……เปลี่ยนไปมากเลยนะ เธอเนี่ย」

 

 

 

「อืม ฉันเองก็คิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากเหมือนกันค่ะ ฉันเคยเกลียดพลังที่ฉันมี แต่ตอนนี้……..ฉันดีใจที่มันทำประโยชน์ให้กับผู้คนได้ ฉันสามารถใช้มันเพื่อช่วยสหายคนสำคัญ เพราะแบบนั้นฉันจึงไม่ลังเลที่จะใช้มัน」

 

 

 

จิฮัดยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอยังคงจ้องไปยังวงเวทย์ขนาดใหญ่

 

ในขณะนั้นผู้ส่งสารก็เข้ามายังห้องใต้ดิน

 

 

 

「พวกเราได้ยืนยันแหล่งพลังต้นกำเนิดขนาดใหญ่แล้ว ที่มานั้นมาจากคฤหาสน์ฟรานซิส！」

 

 

 

เริ่มแล้ว

 

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างตึงเครียด

 

 

 

「เอายังไงดีการเตรียมการยังไม่พร้อมเลย！？」

 

 

 

「ไหนบอกว่าทำเสร็จแล้วไง！」

 

 

 

「ทิม่า ไม่เป็นไรแน่นะ？」

 

 

 

「ค่ะ！」

 

 

 

「เอาล่ะ ! ถ้างั้นเปิดใช้งานอุปกรณ์แยกตัวในเมือง ทุกคนเตรียมพร้อมปฏิบัติงานเต็มรูปแบบ！」

 

 

 

นักวิจัยทั้งหลายเริ่มเคลื่อนไหว

 

อพยพออกจากสถานที่ๆทำงานกันก่อนหน้านี้และย้ายไปที่ขอบของวงเวทย์

 

อินด้าที่ติดตามจิฮัดเองก็มาเข้าร่วม และแต่ละคนต่างกางมือออกมาและเผชิญหน้ากับวงเวทย์

 

หากมองใกล้ๆจะเห็นเส้นวงจรเวทย์จำนวนมากซึ่งนำไปสู่ผนังด้านนอกของห้องใต้ดิน

 

จากนั้นเหล่านักวิจัยที่ล้อมรอบวงเวทย์ก็เริ่มถ่ายเทพลังเวทย์ลงวงเวทย์ตรงหน้า

 

 

 

「เริ่มกระบวนการบูต ยืนยันการเปิดใช้งานวงเวทย์ที่หนึ่งถึงสี่」

 

 

 

「ถ้างั้นวงเวทย์ที่ห้าถึงสิบสองเริ่มเปิดการใช้งาน」

 

 

 

นักวิจัยบางคนที่ไม่ได้อยู่ที่ขอบวงเวทย์รายงานผล

 

 

 

「พลังเวทย์เริ่มเชื่อมต่อกับพื้นที่เป้าหมายเริ่มการเชื่อมต่อ」

 

 

 

「ตรวจสอบการเชื่อมต่อ ระบบแยกตัวเมืองออกจากพื้นที่ข้างเคียง พร้อมทำงานแล้วครับ」

 

 

 

「เริ่มปฏิบัติการแยกตัวเมือง」

 

 

 

ในวินาทีถัดมา พลังเวทย์จำนวนมหาศาลปะทุออกจากร่างของทิม่า

 

แสงเวทย์ทั้งสี่สี ได้แก่ แดง น้ำเงิน เหลือง และ เขียว กระจายไปทั่วห้องใต้ดินและไหลลงไปในวงเวทย์ที่อยู่ตรงกลาง

 

แท่นบูชาที่ทิม่ายืนอยู่เริ่มเรืองแสงสี่สี และสีที่แสดงถึงวงเวทย์แต่ละวงก็เริ่มเรืองแสงตอบสนอง

 

 

 

「วงเวทย์ขนาดใหญ่ส่วนกลางถูกเปิดใช้งานแล้วการเชื่อมโยงกับวงเวทย์ย่อยเสร็จสมบูรณ์！」

 

 

 

「ตรวจสอบว่ามีสื่อควบคุมใช้งานเปิดอยู่ การเชื่อมต่อของพลังเวทย์กับเส้นเลือดมังกรได้รับการยืนยัน」  

 

 

 

โดยไม่สนใจคำพูดที่ฟังแล้วหัวจะปวด ทิม่ายังคงจดจ่อ

 

วงเวทย์ตรงหน้านั้นสร้างด้วยเทคโนโลยีล้ำยุคของอาคาร์ซัม

 

และวงเวทย์นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งในการคงอยู่ของอาคาร์ซัม

 

ปัจจุบันอาคาร์ซัมรู้จักกันในเมืองแห่งการศึกษา แต่จริงๆแล้วยังมีอีกชื่อ

 

　ชื่อของมันคือ『เมืองแห่งการทดสอบมหาเวทย์ เมืองเวทมนตร์อาคาร์ซัม』

 

การเตรียมพร้อมสำหรับการรุกรานครั้งใหญ่ที่อาจเกิดขึ้นอีกครั้ง การวางผังเมืองมีจุดมุ่งหมายเพื่อแสดงให้เห็นในการรับมือกับการรุกรานของศัตรูต่างถิ่น โดยใช้เมืองทั้งเมืองเป็นมหาเวทมนตร์

 

เป็นเมืองที่สร้างเทคโนโลยีมากมายเพื่อใช้ประโยชน์จากเส้นเลือดมังกรที่ไหลผ่านต้นกำเนิดทีมีอยู่ในทวีปอันกว้างใหญ่

 

ในตอนแรก ส่วนหนึ่งของแผนนี้เป็นเมืองที่จะตั้งโดยมีสัตว์อสูรรายล้อม

 

แต่ว่าก็ไม่เคยได้ทดลองมหาเวทย์อย่างเต็มที่มาก่อนจนถึงปัจจุบัน

 

นั่นเป็นเพราะเราไม่สามารถเปิดใช้ใจกลางเมืองได้

 

พูดให้แม่นยำกว่านี้คือไม่มีใครสามารถเปิดใช้มหาเวทย์นี้ได้

 

ทิม่า ไลม์ แม้ว่าจะเป็นตระกูลที่มีอยู่มาอย่างยาวนาน แต่บุตรแห่งอภินิหารแห่งดาราได้ถือกำเนิดในตระกูลแห่งนี้

 

เธอเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถดึงพลังของธาตุทั้งสี่ออกมาใช้งานได้อย่างแท้จริง และยังมีพลังเวทย์ที่เหนือกว่าเผ่ามนุษย์ปกติ เธอยังเป็นคนที่มีคุณสมบัติในการเปิดใช้ชีพจรมังกร

 

ซึ่งมันควบคุมได้ยากกว่าหากเทียบกับต้องควบคุมพลังเวทย์ ดังนั้นการเปิดใช้วงเวทย์นี้จึงถูกพับเก็บเป็นเวลานาน

 

 

 

「เริ่มการตอบสนองปฏิกิริยาต่อชีพจรมังกร วงเวทย์ย่อยและวงเวทย์หลักมีความเสถียรถึงค่าที่กำหนด」

 

 

 

แต่ตอนนี้เธอสามารถควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างเต็มที่แล้ว

 

พลังเวทย์คือการรวบรวมจิตวิญญาณของธาตุเข้าด้วยกัน พลังเวทย์ของธาตุทั้งสี่ไหลไปยังวงเวทย์ขนาดใหญ่ราวกับกระแสน้ำวนเพื่อตอบสนองต่อการเติบโตของเธอดึงแหล่งพลังงานที่ไร้ซึ่งสี หรือพลังงานต้นกำเนิดออกมาได้จำนวนมาก

 

 

 

「เริ่มการเปิดใช้งานอุปกรณ์แยกตัวเมือง！」

 

 

 

วงเวทย์กะพริบซ้ำๆราวกับกำลังรัวเป็นจังหวะ เริ่มเรืองแสงอย่างรุนแรง

 

มหาเวทย์ที่ไม่เคยมีการใช้ที่ไหนมาก่อนถูกใช้งาน ทำให้ทุกคนต่างอ้าปากค้างเมื่อได้เห็น มีเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังตั้งสมาธิในการใช้พลังเวทย์เพื่อควบคุมมัน

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ณ กำแพงคฤหาสน์ของตระกูลฟรานซิส อันหรูหราได้ถูกทำลายลงไป และเงาสองเงาที่ลอยขึ้นมาในสวนก็เข้าปะทะกัน

 

พื้นดินระเบิดด้วยเสียงคำรามและพายุหิมะก็ทำลายเสาหินอ่อนและผนังด้านนอกสีขาวที่สวยงาม

 

ดินและทรายที่บดขยี้ถูกคลื่นกระแทกพัดออกไปกลายเป็นพายุแห่งการฆ่าล้างบางและแสงประกายสีเงินระยิบระยับทำลายพื้นที่โดยรอบที่เข้าใกล้พายุนั่น

 

เงานั้นหลุดเข้าไปในช่องว่างที่ถูกเปิดออก วิโทร่ายิ้มออกมาด้วยความยินดีปรีดาเมื่อเห็นโนโซมุเดินเข้ามาพร้อมกับคมดาบที่พร้อมพรากชีวิตเธอ

 

「ฮะฮะฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」

 

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าอันแสนดุร้ายของวิโทร่าที่ฟื้นฟูแขนขวาที่ถูกฟันขาดไปในทันที เธอเองก็ต่อยใส่โนโซมุด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

 

「เยี่ยมเลย เยี่ยมมากจริงๆ ! นี่เป็นครั้งแรกในรอบร้อยห้าสิบปี ที่ฉันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด！」

 

ขณะที่โยนชุดสีแดงเข้มที่ระยิบระยับ เธอก็ใช้การโจมตีอันทรงพลัง

 

มันเป็นการโจมตีธรรมดาที่ถูกอัดด้วยพลังเวทย์ แต่พลังเวทย์นั้นยิ่งกว่าพ่อมดชั้นยอดของอาณาจักรเสียอีก

 

แรงระเบิดทำลายพื้นที่รอบๆกระจายเป็นเศษฝุ่นหลังจากนั้น คลื่นกระแทกนั่นสามารถซัดสิ่งมีชีวิตให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้อย่างง่ายดาย

 

「ชิ……」

 

คลื่นกระแทกอันรุนแรงถูกเฉือนด้วยหนึ่งดาบสังหาร ดาบนั่นสะบั้นได้แม้แต่มวลอากาศทำลายกฏฟิสิกส์จนหมดสิ้น

 

คมดาบที่เต็มไปด้วยพลังของราชันย์มังกร เป็นคมดาบที่มนุษย์ที่หากรับไปเพียงครั้งเดียวก็ขึ้นสวรรค์

 

โนโซมุพุ่งเข้าไปในช่องว่างของพายุนั่นโดยไร้ซึ่งเสียง

 

แม้แต่ในสายตาของวิโทร่า ความเร็วนั้นก็เร็วมากจนในที่สุดเธอก็มองตามทัน ด้วยความเร็วที่เหนือเสียง คมดาบแห่งการโต้กลับได้ถูกปล่อยออกไป

 

「ว้าววววววว สุดยอดไปเลยเจ้าน่ะ！」

 

เมื่อคมดาบเฉือนเข้าด้านข้างของวิโทร่าเธอก็เปล่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยขณะที่ใช้กำปั้นเพื่อผลักมันออกไป

 

เฉือนไปข้างหน้าและเฉือนลง

 

กำปั้นของเจ้าหญิงแห่งความตายหล่นลงสู่พื้น และดาบของโนโซมุก็ตัดผ่านระเบิดในระยะใกล้ๆ

 

 

「ฮ่าฮ่า แค่นี้ไม่เจ็บไม่คันหรอกนะ！」

 

แม้จะถูกผ่าครึ่งจากกำปั้นจนถึงต้นแขน แต่วิโทร่าก็ไม่แสดงท่าทีแปลกใจกลับแสดงรอยยิ้มอันน่ากลัวที่เต็มไปด้วยความสุข และพลังเวทย์ก็ยังพุ่งขึ้นสูงไปอีก

 

「อาฮะฮะฮะฮะฮะ！」

 

ขณะที่เลือดโปรยปราย แขนของเธอที่แข็งตัวก็ถูกฉีกออกวิโทร่าใช้แขนซ้ายที่ขาดออกมาเหมือนกับแส้ในขณะที่ฟื้นฟูมันไปด้วย

 

「อึก！」

 

การโต้กลับโดยไร้ซึ่งบาดแผล โนโซมุถูกกระแทกด้วยแขนซ้าย มันไม่เพียงแค่ตัดอากาศโดยรอบ แต่ยังรวมถึงพื้นที่รอบๆ

 

วินาทีถัดมามีแรงจำนวนมากกดทับร่างกายเขา

 

ความแข็งแกร่งของร่างกายที่ไม่มีใครเทียบได้มาจนถึงตอนนี้ โนโซมุเริ่มบิดตัวและโดดถอยหลัง หลบการโจมตีอันแสนน่ากลัวของวิโทร่าที่ใช้ทุกส่วนของร่างกายเป็นการโจมตี

 

（ความเร็วในการฟื้นฟูบ้าเกินไปแล้ว แต่เหนือสิ่งอื่นใดจิตใจที่โหยหาการฆ่าฟันนั่น ไม่มีวี่แววจะลดลงเพราะความเจ็บปวดเลยเหรอ……）

 

แม้ว่าร่างของเธอจะอาบไปด้วยเลือดของตัวเอง แต่วิโทร่าก็ยังคลั่ง

 

ในขณะที่เธอซึ่งหลงระเริงไปกับเลือดของตัวเอง เธอยังมีสีหน้าดีใจยิ่งขึ้นไปอีก

 

「ฉันเป็นฝ่ายโดนอยู่คนเดียวมันก็ยังไงอยู่น้าาาา เพราะงั้นขอเอาคืนบ้างล่ะกัน！」

 

ด้วยการถอนหายใจเพียงเล็กน้อย วิโทร่าปล่อยพลังเวทย์ออกจากร่างของเธอ

 

จากนั้นด้วยพลังเวทย์มหาศาล เวทย์จึงถูกเปิดใช้งานทันที

 

เสริมพลังกายด้วยพลังเวทย์อันหนาแน่นและสร้างบาเรียเวทย์เข้ามาปกป้องตัวเองในชั่วอึดใจ

 

วิโทร่านั้นไม่ใช้วงเวทย์ และเธอก็ไม่ร่ายด้วย

 

มันเป็นเวทย์ที่ถูกบังคับใช้งานตามธรรมชาติด้วยพลังเวทย์อันสูงส่งของเธอ ซึ่งมันตอบสนองกับตัววิโทร่าเองที่เป็นสื่อพลังเวทย์โดยตรง

 

มันเป็นวิธีการใช้เวทย์แบบดั้งเดิมนั่นก็คือละคำร่าย ไร้วงเวทย์ ซึ่งต่างจากคนส่วนใหญ่ในทวีปอาร์คมีล

 

เธอใช้เวทย์หลายอย่างพร้อมกัน และเริ่มจะปล่อยในเวลาเดียวกันในตอนที่โนโซมุลงจอด ตู้ม !  แรงระเบิดอันรุนแรงที่เทียบเท่ากับคมดาบมายาของเขา

 

「อั่ก！」

 

โนโซมุสามารถลงจอดได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉยกับการพุ่งเข้ามาของวิโทร่า

 

　เขาย่อตัวต่ำลง ขยับ『ไร้นาม』อยู่ระหว่างตัวเองกับวิโทร่า ซึ่งพยายามกางแขนเข้ามา

 

ไร้นามของโนโซมุฟันทะลุบาเรียที่กำลังฟื้นฟูและจมเข้าไปข้างในอย่างเป็นธรรมชาติ

 

จากนั้นโนโซมุก็ฟันข้อไหล่ขวาเธอโดยใช้แรงที่ศัตรูพุ่งเข้ามา

 

แล้วทั้งสองก็เข้าปะทะกัน

 

ขณะที่พวกเขาตัดผ่านกันเสียงเงียบๆก็เกิดขึ้นและแขนขวาของวิโทร่าก็ขาดวิ่น

 

 

「ทำไมถึงไม่ยอมรับอ้อมกอดเค้าอ่า ทำตัวแบบนั้นใจร้ายกับสาวน้อยคนนี้เกินไปไหม? อ้อมกอดจากสาวน้อยแสนสวยเชียวนะ」

 

ขณะที่ฟื้นฟูแขนขวาที่ถูกตัดขาด วิโทร่าพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับคำพูดของเธอ เธอนั้นกำลังมีความสุขจนน้ำลายไหลเยิ้มออกมาเลย

 

ความงามที่ไร้ซึ่งมนุษย์ธรรมในฐานะแวมไพร์ เธอน่ากลัวจนทำให้กระดูกสันหลังนั้นเสียววาบ และความงามของเธอก็ถูกเติมเต็มในทางที่ผิด ขณะที่เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขในสภาพตัวโชกเลือด

 

「การตั้งท่าแบบนั้นมันห่างไกลจากการกอดกันปกตินะครับ แม้จะบอกว่าผมเป็นฝ่ายปฏิเสธที่ผิดก็เถอะครับ แต่ถ้ารับอ้อมกอดนั่นเข้าไปเต็มๆแล้วล่ะก็ กระดูกทั้งร่างผมของแหลกเป็นผุยผงเลยล่ะ? แล้วแวมไพร์อย่างคุณมาใจเต้นอะไรกับเรื่องแบบนี้เหรอเนี่ย……」

 

ในทางกลับกันโนโซมุเองก็แสดงออกอย่างสุขุมเยือกเย็น พร้อมกับผิดหวังในความงามที่ถูกใช้ในทางผิดๆ

 

จนถึงตอนนี้โนโซมุเคยเอาแต่ทำลายโซ่ตรวนผนึกวิญญาณเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาสามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์ด้วยความแม่นยำและสกิลเฉพาะตัวของเขาทำให้เทียบกับในอดีตไม่ได้เลย

 

อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต ตอนนี้เขาได้ตัดสินใจให้คำตอบแก่ตัวเองและลืมตาตื่นอย่างแท้จริงในฐานะดราก้อนสเลเยอร์ อาจกล่าวได้ว่าในตอนนี้ เขาอยู่ในสภาพที่ จิตใจ ทักษะ และร่างกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

 

ชิโนะ มิคางุระ คงคาดการณ์เอาไว้ว่าสักวันหนึ่งเขาคงมาถึงระดับนี้ จะมีพลังที่สามารถเอาชนะภัยพิบัติเดินได้

 

เมื่อมองไปที่โนโซมุ วิโทร่าก็ถอนหายใจออกมา

 

（ยอดเลย เหมือนกับการมองเข้าไปในหุบเหวในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงจันทร์……）

 

ดวงตาที่ใสราวกับจะมองทุกอย่างจากมุมสูง และดวงตาที่ซ่อนความโกรธดั่งแม็กม่า มันเป็นธรรมชาติ เหมือนกับหญ้าอ่อนที่จำนนต่อสายลมแต่มีลักษณะในนึกถึงต้นไม้ใหญ่ที่หยั่งรากลึกลงในดิน

 

ตัวตนที่ผสมความขัดแย้งต่างๆเข้าด้วยกันทำให้เธอใจเต้นรัวและทำให้เธอมีอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก

 

ทันใดนั้นเธอก็ชูแขนขวาที่สร้างขึ้นใหม่

 

แขนที่เปียกโชกไปด้วยเลือดถูกปกคลุมด้วยพลังของโนโซมุที่เหลืออยู่เล็กน้อย

 

「อืมมม เอาไงดีน้า……」

เธอกลืนพลังตกค้างที่ติดอยู่ที่แขนเข้าไปในร่างกาย

 

แหล่งพลังของเทียแมตที่เหลืออยู่เผาลิ้นของวิโทร่า รสชาติที่แผ่กระจายไปบนลิ้มของเนื้อที่ไหม้เกรียมเหมือนกับน้ำหวานยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกใบนี้

 

ในขณะที่ใช้นิ้วขาวบางๆเลียน้ำลายที่เหนียวเนอะ เธอก็ลิ้มรสและกลืนกินพลังตกค้างของเทียแมตซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

「หวาาา……นี่ขนาดแค่เศษพลังของราชันย์ แม้แต่เศษพลังที่เหลือก็ยังเผาไหม้ลิ้นของฉัน……มันน่าตื่นเต้นแล้วอร่อยเหาะสุดๆไปเลย………อูววววววว หมดซะแล้ว！」

 

ดวงตาของวิโทร่าที่มีความสุข นั้นอันตรายยิ่งขึ้น

 

วินาทีถัดมาเธอเข้าหาโนโซมุด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว

 

ตามด้วยเสียงระเบิดในอากาศ เธอเคลื่อนไหวเร็วเหนือเสียง และเสียงที่เร็วเหมือนดั่งฟ้าผ่านั้นเร็วยิ่งกว่าตัวของโนโซมุเสียอีก

「หะ……」

แม้แต่การเคลื่อนไหวที่เร็วยิ่งกว่าเขาก็ยังถูดสะบั้นด้วยดาบเล่มเดียว

 

　『ไร้นาม』ที่ถูกตกแต่งด้วยพลังทั้งห้าสีและโซ่สีขาวถูกใช้อย่างประณีตเพื่อสกัดกั้นคลื่นพายุ ในเวลาไม่ถึงวินาที กำปั้นของเธอถูกเฉือนออก และมันรุนแรงพอที่จะซัดพื้นที่รอบๆปลิวกระจาย

 

จากนั้น คมดาบที่ย้อนกลับมาก็ฟันขาขวาของวิโทร่า

 

「อ๋อย เจ็บน้าาา！」

 

วิโทร่าที่สูญเสียขาก็สูญเสียการทรงตัว โนโซมุคว้าแขนของเธอด้วยมือซ้ายในขณะที่กำปั้นของเธอแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและหมุนร่างของเธอลงกับพื้น

 

จากนั้นก็ยกร่างของวิโทร่าไปในอากาศขณะที่ร่างของเธอลอยด้วยแรงที่มากเกินไป การโจมตีของเธอก็กระแทกเข้ากับพื้นโดยไม่มีโอกาสได้สวนกลับ

 

「หาาาาาาาาาาาาา！」

 

ตู้มมมมมม ! มีเสียงดังทุ้มหนาหูตกลงมา วิโทร่าที่พุ่งไปด้านหลังและลอยไปในอากาศในขณะที่พื้นดินรอบๆถล่มลง

 

นอกจากนี้หมัดซ้ายของโนโซมุยังทลวงสีข้างของเธอที่เป็นลมล้มพับด้วยความเจ็บปวด

 

ขา สะโพก ไหล่ แขน ทุกอย่างปลิวหายไปในหมัดๆเดียว แม้จะเป็นแวมไพร์ แต่ก็ต้องใช้พลังเวทย์ในการฟื้นฟูกล้ามเนื้อ การทำให้อวัยวะภายในหลายๆส่วนแตกออกไปทำให้ร่างของวิโทร่าปลิวว่อน

 

ตามมาด้วยหมัดอีกสองสามหมัด

 

ร่างของวิโทร่ากระเด็นใส่พื้นอยู่หลายครั้งพุ่งชนกำแพงคฤหาสน์ฟรานซิส เศษหินอ่อนและควันห่อหุ้มร่างเธอในพริบตา

 

ความเงียบสงบเกิดขึ้นในทันที

 

「สุดยอด……」

 

ก่อนที่จะรู้ตัวไอริสและคนอื่นๆก็พูดออกมาด้วยความตกใจ

 

「……ท้ายที่สุดแล้ว ยังโหยหาตัวผมอีกรึเปล่าครับ ทั้งๆที่ผมปฏิเสธไปตั้งขนาดนี้แท้ๆ」

 

ราวกับจะยืนยันคำพูด วิโทร่าโผล่ออกมา

 

แขนขวาที่ถูกตัดขาด อวัยวะภายในที่ถูกบดขยี้ กระดูกสันหลังที่แตกหัก ได้รับการฟื้นฟู

 

「โนโซมุ เบลาตี้ เธอที่เป็นสุภาพบุรุษกระทำรุนแรงกับสาวน้อยแบบนี้จะไม่เป็นแผลทางใจบ้างเหรอ？」

 

และแม้ว่าเธอจะถูกซัดจนหมดทีท่ายังไงก็ยังยิงมุขออกมาอย่างต่อเนื่อง

 

「ถ้าไม่ชอบที่ผมปฏิบัติกับคุณแบบนี้ก็กลับบ้านไปได้แล้วครับ ผมไม่ค่อยอยากต่อยตีกับสาวสวยหน้าตาดีแบบคุณเท่าไหร่ ทำแล้วมันไม่สนุก เสียสุขภาพจิตอีกต่างหาก」

 

「เฮ้อ ทัศนคติไร้สาระเสียจริงนะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนในชีวิตเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นการที่ฉันได้สู้กับเจ้าเนี่ยสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย แต่เจ้ากลับเบื่อฉันแล้วอะ」

 

「ถ้างั้นผมก็ขอโทษด้วย แต่ผมไม่ค่อยถูกจริตกับคุณเท่าไหร่ ไปหาเรื่องคนอื่นเถอะครับ」

 

「อ้าาา อย่าปฏิเสธกันแบบนั้นสิ มันยิ่งทำให้ฉันฟินมากกว่าเดิม อยากหิ้วกลับบ้านมากกว่าเดิมอีกอ่ะ！」(TN:เออตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมอินคิวบัสกับซัคคิวบัสถึงได้แพ้นาง)

 

แม้จะแสดงท่าทีแบบนี้แต่เธอก็ยังปล่อยพลังเวทย์ออกมาเรื่อยๆ

 

แม้จะมองจากดาวอังคารก็บอกได้เลยว่าเป็นการปล่อยพลังเวทย์ได้สิ้นเปลืองมาก ฝุ่นกระจายไปรอบๆกลายเป็นเกล็ดหิมะ และพื้นดินรอบตัวเธอก็เริ่มแข็งตัว

 

แรงกดดันที่เหนือยิ่งกว่าอาเซลมังกรขาวที่เคยโจมตีโนโซมุ วิโทร่ายกมือขวาขึ้นสูง

 

ในพริบตา แสงก็ปกคลุมรอบตัวเธอและทะยานขึ้นบนท้องนภา

 

กำแพงบางๆที่ปลิวไสวไปมาเหมือนผ้าไหม แต่ว่าพลังเวทย์ที่รุนแรงซะจนเสาเอกของคฤหาสน์ฟรานซิสพังทลายลง

ความหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วตัวโนโซมุ

 

และในขณะที่วิโทร่าควงแขนของเธอราวกับจะปัดกวาดฝุ่นรอบๆ แสงทรงกระบอกขนาดใหญ่ก็เริ่มขยายตัวขึ้นเรื่อยๆและทำลายพื้นดินที่แข็งตัว

 

『อาภรณ์ปีศาจเหมันต์(絶氷鬼の薄衣)』

 

เป็นเวทย์ที่สร้างกำแพงเวทย์ใหญ่ๆหนาแน่นเป็นพิเศษที่พร้อมจะแช่แข็งศัตรูเป็นวงกว้างและบดขยี้มันจนแหลกละเอียด

 

กำแพงเวทย์จางๆเริ่มขยายตัวทำลายคฤหาสน์ฟรานซิสราวกับว่ามันพยายามจะทำลายพื้นที่โดยรอบด้วยหิมะ

 

「ตอนนี้ถ้าเป็นเจ้าคงฟันพายุหิมะนี่แล้วหนีไปได้อย่างง่ายดาย แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเจ้าคงไม่ตายดีเป็นแน่แท้ ต่อให้โดนแค่นิดเดียวก็อาจสูญเสียอวัยวะส่วนนั้นไปได้เลย มันคงเรียกได้ว่าพลังแห่งการทำลายล้างอย่างแท้จริง ใช่ม้า？」

 

ก่อนที่วิโทร่าจะพูดจบ โนโซมุก็เข้ามาสกัดกั้น

 

แขนซ้ายเขายกขึ้นพร้อมกับโซ่สีขาวที่พันรอบแขน ทันที่เขากำหมัดแน่นราวกับบังคับโซ่ก็คลายออกและพลังทั้งห้าสีก็เอ่อล้นออกมา

 

พลังต้นกำเนิดจำนวนมากไปรวมที่แขนซ้ายของเขา ราวกับถูกนำทางโดยโซ่ที่พันรอบๆแขนของเขา เมื่อพลังทั้งหมดมารวมกันที่แขนซ้ายโนโซมุก็กระแทกหมัดลงกับพื้น

 

『ระเบิดทำลายล้าง』

 

แหล่งพลังทั้งห้าสีพุ่งออกมาจากใต้เท้าของวิโทร่าและกลืนกิน “อาภรณ์ปีศาจเหมันต์”ของเธอและสะกดมันเอาไว้

 

「ฮะฮะฮะฮ่า ! จะวัดพลังงั้นเหรอ ! ก็เอาสิ！」

 

แม้จะถูกกลืนกินโดยพลังต้นกำเนิดของราชันย์มังกร แต่วิโทร่ายังคงดึงพลังเวทย์จำนวนมากและพยายามต่อต้าน 『ระเบิดทำลายล้าง』 ของโนโซมุ

 

「ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกห์！」

 

「อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」

 

เสียงตะโกนของโนโซมุและเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของวิโทร่าที่ดังก้องไปทั่ว

 

ระเบิดทำลายล้างพยายามระงับอาภรณ์ปีศาจเหมันต์ที่พยายามจะกลืนกินทุกสิ่ง การะปะทะกันของขั้วพลังทั้งสองนั้นทำให้เกิดระเบิดแสงวูบวาบเปล่งประกายขึ้นมา

 

และการวัดพลังของทั้งสองก็กำลังจะจบลง

 

ในขณะที่ระเบิดทำลายล้างค่อยๆกลืนกินอาภรณ์ปีศาจเหมันต์อย่างช้าๆ

 

ระเบิดทำลายล้างที่กลืนกินจนหมดได้ปลดปล่อยคลื่นทั้งในวงและนอกวง

 

คลื่นกระแทกระเบิดออกทำลายคฤหาสน์ฟรานซิสที่ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งอย่างสมบูรณ์ ซากปรักหักพังลอยขึ้นไปในอากาศ และระเบิดทำลายล้างก็กลืนกินร่างวิโทร่า

 

「อะฮ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาก！」

 

ความตกใจนั่นทำให้เหล่าสาวๆกรีดร้อง

 

โนโซมุเงยหน้าขึ้นมองซากปรักหักพังของคฤหาสน์ฟรานซิสที่กำลังตกลงมา

 

「ฮึบ！」

 

โนโซมุชักดาบออกมาหนึ่งครั้งฟันเศษซากปรักหักพังจนเป็นผุยผงในครั้งเดียว

 

คมดาบที่มากกว่าสิบครั้งในวินาที ด้วยพลังของ 『ปัดฝุ่น』ทำให้เศษซากกระจัดกระจายไปรอบๆ

 

「โนโซมุ ระวัง！」

 

「หวาาาาาาาาาา！」

 

แต่ว่าขณะที่โนโซมุระวังไม่ให้เศษซากเหล่านั้นตกใส่สาวๆ มันก็ดันตกใส่หัวโนโซมุแทน

 

เมื่อได้ยินเสียงของไอริสเตือน โนโซมุจึงชักดาบออกมาอีกครั้ง

 

「โอ้ว ชิบผายล่ะ！」

 

กระแสน้ำวนที่เป็นเกลียวทะลวงไปด้านข้างพัดเศษซากที่ตกลงมา

 

พายุที่รวมพลังของขั้วตรงข้ามเข้าด้วยกัน ทำให้แม้แต่หินที่ตกลงมาก็มลายกลายเป็นฝุ่นผง

 

จากนั้นเงาขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามาในคฤหาสน์ฟรานซิส

 

มาร์ที่สะพายดาบใหญ่ไว้ด้านหลังปรากฏตัว

 

ด้วยรอยอักขระบนแขนขวาของเขาที่เปล่งประกาย เขาเข้ามายืนข้างๆโนโซมุและถอนหายใจ

 

「มาร์……」

 

「ไอ้บ้าเอ้ย มัวแต่ห่วงคนอื่นจนลืมปกป้องตัวเอง」

 

「ขอโทษที ช่วยได้มากเลย」

 

「เออ ช่างเหอะ……」

 

มาร์ถือดาบใหญ่ไว้ขณะหันไปมองแวมไพร์ตรงหน้า

 

วิโทร่ายืนอยู่พร้อมกับบาดแผลที่ฟื้นฟูเสร็จแล้ว

 

ร่างกายของเธอถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดของตัวเองและมาร์ก็เลิกคิ้วอย่างไม่ตั้งใจ

 

「เฮ้ย โนโซมุเพื่อนยาก แกเล่นซะยัยแวมไพร์นั่นเลือดท่วมตัวเลยนะเห้ย……」

 

「อ่า แม้ว่าจะ พยุหกำปั้น เตะยางแตก เข่าลอย ขวาตายซ้ายสลบ ขุนเข่าไร้น้ำใจ พระรามล้มยักษ์ วานรข้ามห้วย ตีรันฟันแทงยังไง ก็ฟื้นฟูได้หมดเลย แมลงสาบยังน่ารักกว่าเธอคนนี้ตั้งเยอะฆ่าแล้วตายเลย……」

 

คำพูดที่เต็มไปด้วยคำเสียดสีและดูถูกเหยียดยามของโนโซมุ ดูเหมือนจะเอือมระอากับยัยแวมไพร์เฮงซวยนี่จริงๆ

 

แม้แต่ลูกาโต้ก็ใช้เวลานานในการฟื้นตัว แต่นี่เล่นโดนปุ๊บ ฟิ้นตัวปั๊บ อย่างกับสัตว์ประหลาดในตำนานไฮดร้า

 

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ลุกขึ้นมายืนเคารพธงชาติได้อย่างรวดเร็ว

 

พลังเวทย์ที่ไร้ก้นบึ้งนั่น และไม่รู้ว่ามีมหาศาลมากแค่ไหน

 

ในทางกลับกันวิโทร่ามองมาที่มาร์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

 

「อืม ยังมีคนที่สามารถต่อสู้กับลูกัสจังได้อีกเหรอเนี่ย? พวกมนุษย์นี่แข็งแกร่งกว่าที่คิดนะ ต้องพิจารณาใหม่แล้วสิ」

 

「ใช่แล้ว」

 

มาร์ยักไหล่จ้องมองวิโทร่า แต่มีเหงื่อเย็นๆไหลบนหน้าผากเขา

 

แม้ว่าจะชำนาญสกิลผสานแล้วและเติบโตพอที่จะสู้กับลูกาโต้ได้ แต่พลังของวิโทร่ามันคนละระดับกับลูกาโต้เลย

 

「ขอโทษด้วยนะมาร์……」

 

「อ่า รู้อยู่แล้วล่ะ อยู่ไปก็ถ่วงเอ็งเปล่าๆสู้ไปแบกสาวดีกว่าเยอะ」

 

「ฝากด้วยล่ะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าผมจะถ่วงเธอคนนี้ได้นานสักแค่ไหน……」

 

ขณะที่โนโซมุและมาร์พูดกันเงียบๆ คริสตัลน้ำแข็งก็เริ่มก่อตัวรอบวิโทร่าซึ่งเริ่มดึงพลังเวทย์มากขึ้น

 

「ยังจะเพิ่มพลังเวทย์ได้อีกเหรอเนี่ย………ถ้าเป็นแบบนี้ความเสียหายต่อเมืองนี้คงจะ……」

 

「ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกเพื่อนยากตอนนี้ถึงเวลาหยิบไพ่ตายมาใช้แล้ว……」

 

มาร์มองเห็นทิวทัศน์รอบๆในคฤหาสน์ฟรานซิส

 

ในขณะที่กำแพงแสงระยิบระยับและขนาดใหญ่ปกคลุมคฤหาสน์ฟรานซิส

 

นอกจากนี้ยังมีสิ่งกีดขวางจำนวนมากเกิดขึ้นรอบคฤหาสน์ฟรานซิส

 

เป็นสิ่งกีดขวางที่ถูกสร้างขึ้นจากคนในสถาบันโซลมินาติ

 

สร้างขึ้นด้วยแหล่งพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าพลังเวทย์ มันมีขนาดใหญ่จนครอบคลุมหนึ่งในสามของเขตขุนนาง และแต่ละส่วนยังมีความแข็งแกร่งมากด้วย

 

「นี่มัน……」

 

「นี่คือกำแพงเวทย์จากมหาเวทย์ที่ติดตั้งในเมืองแห่งนี้ ดูเหมือนว่าพวกทิม่าจะทำได้ทันเวลาพอดี」

 

ด้วยรอยยิ้มของมาร์ เขาจ้องไปยังสถาบันโซลมินาติ

 

「แต่นั่นก็หมายความว่าออกไปข้างนอกไม่ได้ไม่ใช่เหรอไง……」

 

「ไม่ต้องกังวล ดูไอ้นี่」

 

ด้วยเหตุนี้มาร์รีบไปหาไอริสและคนอื่นๆ ยกดาบใหญ่ขึ้นและปลดปล่อยสกิลผสาน “วังวนระเบิดวายุ” ขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ในวินาทีถัดมากำแพงเดียวกันก็คลายออกรอบๆมาร์และคนอื่นๆ

 

「ก็ตามนั้นแหละ ขอบเขตนี้ดูเหมือนจะสามารถขยับเคลื่อนย้ายได้อิสระ」

 

ดูเหมือนว่าจะสามารถปรับใช้ได้ในระดับหนึ่ง

 

เดิมทีมันเป็นสิ่งที่ไว้ใช้รับมือการรุกรานครั้งใหญ่ อาจกล่าวได้ว่ามันต้องการอิสระระดับหนึ่ง

 

「แต่ว่ามีเพียงแค่ที่นี้ที่สามารถปรับได้ตามต้องการ หากมีอะไรหลุดรอดไปได้ไม่รับประกันนะเว้ย」

 

มันยังไม่สมบูรณ์แบบ เป็นที่ได้ชัดหากต้องการฟังก์ชั่นเสริม ประสิทธิภาพจะลดลง ทำให้สิ่งกีดขวางรอบๆไอริสอ่อนแอกว่าจุดอื่น

 

「……ฝากด้วยล่ะสหาย」

 

ถึงกระนั้นมาร์ก็จะหาทางทำอะไรสักอย่าง

 

โนโซมุปล่อยเพื่อนเขาออกไปและเผชิญหน้ากับวิโทร่าอีกครั้ง

 

「โอเค เอาตัวเกะกะออกไปได้ก็ดีสำหรับเราทั้งคู่ หากปล่อยให้คู่เต้นรำของฉันฟุ้งซ่านไปกับแมลงตัวเมียคนอื่นๆ ความบันเทิงจะหมดสนุกเอาได้ ตอนนี้ โนโซมุ เบลาตี้ มาเต้นรำกันเถอะ ตอนนี้ได้เวลาที่จะเร่งจังหวะ เพิ่มลีลาเร้าใจหน่อยแล้ว」

 

วินาทีถัดมาพลังเวทย์รุนแรงราวกับระเบิดลูกใหญ่ถูกปลดปล่อย โนโซมุยกแขนซ้ายขึ้นมากัน

 

จากนั้นพายุก็สงบลง เขาเงยหน้าขึ้นอุทานโดยไม่ตั้งใจ

 

「……โกหกน่า」

 

สภาพของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าอารมณ์ขบขันที่ต่อยตีกันเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว

 

พลังเวทย์ที่หนาจนสามารถมองเห็นได้โอบล้อมร่างกายของวิโทร่าเหมือนกับออร่าที่ปลดปล่อยพลัง

 

เธอยกมือขึ้นสู่ท้องฟ้าในขณะที่ผมสีเงินของเธอปลิวไสวดั่งแสงออโรร่า

 

อาภรณ์ปีศาจเหมันต์ถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้มาแค่ลูกเดียว

 

มันยิ่งกว่าระเบิดทำลายล้างของโนโซมุ มันถูกสร้างขึ้นหนาสามสี่ชั้นซ้อนกัน

 

และในเวลาเดียวกันวิโทร่าก็สะบัดแขนไปรอบๆ อาภรณ์ปีศาจเหมันต์ซึ่งเรียงรายเหมือนกับแนวรบของทหารม้า ก็พุ่งเข้าหาโนโซมุพร้อมๆกัน

 

จะจบแล้วทั้งทีจะมาเล่นในสเกลเท่าเดิมมันก็ไม่ใช่ถูกไหม 5555

 

ป.ล.ค้างไปซะเถอะคนอ่าน ส่วนคนแปลขอไปนอนละ สองตอนล่อไปเกือบ 70 หน้า

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง