[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 184 บทที่ 8 ตอนที่ 41

บทที่ 8 ตอนที่ 41

 

จากนั้นเขาก็กลับมาที่อาคาร์ซัม

 

โนโซมุกระโดดเข้าไปในประตูมิติสีขาว และเห็นหลังคาเกือบร้อยหลังกระจายอยู่ด้านล่าง จากนั้นก็เห็นประตูทิศใต้ขนาดใหญ่และถนนสองสายที่นำพาไปสู่อาคาร์ซัม

 

เขาอยู่เหนืออาคาร์ซัมประตูทางทิศใต้ไม่กี่สิบเมตร

 

 

 

「ซึ่งหมายความว่า หากแลนดิ่งไม่ดีก็ตายสิฟระ……」

 

 

 

ต้องจับเวลาให้ถูกต้อง และหมุนดาบอย่างต่อเนื่อง

 

“พัดใบบัว”

 

ใช้พลังคิห่อหุ้มเพื่อลดแรงกระแทกโนโซมุลงจอดลงบนพื้น

 

ที่จุดลงจอดมาร์กับฟีโอกำลังมองมาทางนี้ด้วยความตกใจ

 

 

 

「เกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆโผล่มาจากบนฟ้าฟะ？」

 

 

 

「เอ่อมีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้น ขอโทษด้วย……」

 

 

 

「ไม่มีเวลาแล้ว มันจะได้ผลไหม？」

 

 

 

โนโซมุขมวดคิ้วกับคำพูดของมาร์ที่ดูจริงจัง แต่เขาก็ก้าวไปข้างหน้า

 

โดยธรรมชาติแล้วเข้ามุ่งหน้ามาหาซีน่าก่อนซึ่งตอนนี้เธอไม่ตอบสนองอะไร

 

 

 

「โนโซมุ ซีน่าน่ะ……」

 

 

 

「ฝากที่เหลือให้ผมจัดการเอง」

 

 

 

ค่อยๆปล่อยมิมูรุที่กำลังน้ำตาไหลไว้กับทิม่า โนโซมุยืนตรงหน้าซีน่า

 

สีหน้าของเธอขณะจ้องมองไปยังท้องฟ้านั้นไร้อารมณ์ทำให้โนโซมุรู้สึกโกรธเล็กน้อย

 

 

 

「ออกไปนะ ไอ้ตัวหายนะ! อย่ามาแตะต้องเหลนของข้านะโว้ย！」

 

 

 

ไทรโฟเลี่ยมที่ใช้เวทย์ผนึกจิตใจของซีน่าขึ้นเสียง

 

เอลฟ์ชราถูกลอรัสจับเอาไว้ แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนความรู้สึกที่เขาทำต่อเหลนตัวเองเลย

 

ในขณะเดียวกันเขาก็โกรธที่โนโซมุทำให้เหลนของเขาต้องเป็นแบบนี้

 

แต่ว่าโนโซมุเองก็โกรธเช่นกันการบังคับฝืนใจให้เธอกลับหมู่บ้านด้วยการผนึกจิตใจของเธอ  

 

 

 

「หนอยยยย ไอ้แก่เฮงซวย……」

 

 

 

โนโซมุพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการหายใจเข้าลึกๆ

 

สิ่งสำคัญในตอนนี้คืออย่าระบายความโกรธกับไอ้แก่งี่เง่า เพื่อคลี่คลายผนึกที่ใช้กับซีน่า และเพื่อช่วยไอริสที่กำลังจะกลายเป็นกูล

 

โนโซมุมองเข้าไปในดวงตาของซีน่าอีกครั้ง รู้สึกว่าภายใต้ดวงตาที่ดูว่างเปล่านั่นกลับสั่นเล็กน้อย

 

มุ่งความสนใจไปที่วิญญาณรอบตัวของซีน่า

 

ภูติรอบตัวเชื่อมโยงกับตัวเธอและผนึกนั้นก็แข็งแกร่งมาก และโนโซมุรู้สึกว่าเหมือนมีเถ้าวัลย์ไม้แข็งแกร่งห่อหุ้มร่างกายเธอ

 

 

 

（จะทำลายพันธสัญญาที่มันแข็งแกร่งแบบนี้ได้ยังไง……）

 

 

 

โนโซมุสามารถสัมผัสวิญญาณได้แล้ว แต่เขาไม่สามารถสื่อสารกับพวกมันได้ นี่เป็นเพราะเขาขาดความรู้ทางด้านนี้

 

ในกรณีนั้นมีเรื่องให้ทำอย่างเดียว โนโซมุวางมือบนโซ่ที่พันธนาการเขา

 

เมื่อมาถึงทางตันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพึ่งพลังของเทียแมตที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ด้วยพลังนี้เขาอาจจะสลายผนึกได้

 

แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นการกระทำที่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของโนโซมุในตอนนี้

 

ยังคงมีพลเรือนที่ไม่เกี่ยวข้องและทหารยามอยู่รอบๆ

 

แต่เขาคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรอีกต่อไปแล้วนอกจากจะต้องทำมัน

 

ซีน่าอาจจะไม่ต้องการให้เขาทำแบบนี้ ถึงกระนั้นโนโซมุไม่ลังเล

 

 

 

「เธอช่วยผมมามากพอแล้ว ถึงคราวที่ผมต้องช่วยเธอบ้าง ซีน่า」

 

 

 

เขากระชากโซ่ตรวนวิญญาณออกอย่างสุดกำลัง

 

เพล้ง ! เสียงโซ่แตกกระจายดังก้องกังวาล ในขณะเดียวกัน พลังงานจำนวนมหาศาลปะทุออกจากร่างของโนโซมุ

 

 

 

“อั่ก！？”

 

 

 

ทันใดนั้นก็เริ่มมีความคิดของเทียแมตมาแทรกแซง

 

การที่โนโซมุปลดปล่อยพลังมหาศาลทำให้วิญญาณโดยรอบแตกกระจายโดยสิ้นเชิง

 

 

 

「เฮ้อ……」

 

 

 

ขณะนั้นเองแววตาของซีน่าก็เริ่มกลับมา เมื่อผนึกถูกทำลาย จิตใจที่ถูกผนึกก็ถูกปลดปล่อย

 

เมื่อแววตากลับมาเป็นปกติ แก้มของเธอก็ย้อมเป็นสีแดงเข้ม

 

 

 

「ไม่เป็นไรนะ……」

 

 

 

「ตาบ้า……」

 

 

 

「อ่า ก็อย่างที่ว่ามา ผมมันก็แค่คนบ้านี่น่า？」

 

 

 

แม้ว่าเธอจะพูดแบบซึนๆ แต่หัวใจของซีน่าก็เต้นรัวและใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว

 

คนที่เธอกำลังตามหาในที่สุดเธอก็ได้กลับมาพบกับเขาอีกครั้ง

 

แม้ว่าเธอจะตัดสินใจได้แล้ว แต่แค่เห็นเขามาอยู่ตรงหน้า ความกังวล ความเศร้า ทั้งหมดได้หายไป

 

และเธอก็แอบคิดว่าการที่เขามาช่วยเธอในสภาพนี้มันขี้โกง

 

 

 

「……ร่างกายเป็นยังไงบ้าง」

 

 

 

「ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ」

 

 

 

ขณะที่เขาถามนั่นเองซีน่าก็ตอบกลับด้วยความรวดเร็ว

 

ตอนนี้โซ่ตรวนวิญญาณของเขาถูกคลายออกแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดมากมายเพราะหัวใจสื่อถึงกัน

 

ไม่ แม้ว่าเธอจะไม่ทำ แต่เธอก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

 

 

 

「มาร์ ขอฝากที่เหลือด้วย」

 

 

 

「ไว้ใจได้เลย สหาย！」

 

 

 

ก่อนที่มาร์จะตอบสนอง โนโซมุอุ้มซีน่าด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวและรีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยกำลังทั้งหมด

 

เขารีบมุ่งหน้าผ่านประตูทิศใต้และมุ่งหน้าไปยังย่านการค้า

 

จากนั้นทันทีที่เข้ามาในเมืองเขาก็กระโดดใช้หลังคาบ้านทั่วเมืองเป็นเส้นทางและรีบมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ฟรานซิส

 

โนโซมุที่วิ่งอย่างรวดเร็วไปบนท้องฟ้าและส่งเสียงดังลั่นผู้คนในเมืองก็ต่างจับจ้อง

 

และเมื่อเห็นโนโซมุที่กำลังวิ่ง ความวุ่นวายก็กระจายไปทั่ว

 

ซึ่งหมายความว่าตัวตนของโนโซมุถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่เขาไม่สนใจ

 

 

 

「……เอ่อ？」

 

 

 

ซีน่าซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของโนโซมุพึมพำกับตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอจะพูดเรื่องพันธสัญญาโลหิต

 

 

 

「อ๋อ เรื่องนั้นผมเข้าใจแล้วล่ะ……」

 

 

 

「งั้นเหรอ ฉันก็แค่อยากจะช่วย……」

 

 

 

อันที่จริงเธอทำไปเพื่อประโยชน์ของโนโซมุ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นความต้องการของซีน่า

 

เมื่อพูดได้ว่ามันเป็นพันธสัญญาที่ได้แต่ฝ่ายเดียว เธอก็หวังว่าความร้อนและความรู้สึกในตัวเธอเชื่อมต่อถึงเขา

 

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ก็เป็นสถานการณ์ที่เธอคิดได้อยู่ฝ่ายเดียว

 

 

 

「ถึงกระนั้นฉันก็อยากจะบอกให้นายรู้ ขอบคุณนะ……」

 

 

 

「……อืม」

 

 

 

คำพูดของโนโซมุนั้นลบความกังวลในใจเธอ

 

สาวเอลฟ์ที่ในที่สุดก็สารภาพความรู้สึกของตัวเองออกมาได้แล้วยิ้มกว้างและเอาหน้าซุกไปที่อกของโนโซมุ

 

ราวกับว่าจะยอมยกทุกอย่างให้กับเขา

 

 

 

「ฮือ！」

 

 

 

โนโซมุที่กำลังวิ่งผ่านเมืองอย่างรวดเร็วก็ได้มาถึงสวนสาธารณะกลาง ใช้เวลาไม่กี่สิบวินาที

 

อย่างไรก็ตามพลังของเทียแมตที่ถูกปลดปล่อยก็ได้สร้างความเสียหายสะสมแก่ร่างกายเขา

 

เขาต้องไปถึงคฤหาสน์ฟรานซิสโดยเร็วที่สุด

 

กระสุนเวทย์นับไม่ถ้วนโจมตีโนโซมุจากด้านหน้า

 

 

 

「อึก！」

 

 

 

เขากระโดดไปด้านข้างและออกจากวิถีของกระสุนเวทย์

 

กระสุนเวทย์ที่ตกลงมาราวกับฝนทำให้พื้นแตกกระจายและทำให้เกิดซากปรักหักพังไปทั่ว

 

 

 

「อะไรน่ะ！？」

 

 

 

「บางทีอาจจะเป็น……」

 

 

 

「ไม่เจอกันนานเลยนะครับท่านโนโซมุ」

 

 

 

「เอ่อไม่เจอกันนานนะครับคูณลูกาโต้?」

 

 

 

คนที่ปรากฏตัวขึ้นคือพ่อบ้านที่สวมแว่นตาข้างเดียว ลูกาโต้คนสนิทของวิโทร่าที่ครั้งหนึ่งเคยพยายามชิงเตาหลอมวิญญาณจากโซเมีย

 

พ่อบ้านแวมไพร์ที่สวมเครื่องแบบของบัตเลอร์กำลังรออยู่บนหลังคาของอาคารที่กำลังจะเข้าสู่เขตขุนนาง

 

ดูเหมือนว่าจะถูกวิโทร่าสั่งให้หยุดโนโซมุ

 

เมื่อมองไปที่ลูกาโต้โนโซมุก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

 

ไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ ในระหว่างนี้ไอริสกำลังจะสูญเสียสติของเธอไปแล้วแน่ๆ และร่างกายของโนโซมุก็ถูกพลังเทียแมตกัดกร่อน

 

อย่างไรก็ตามมันยากเกินไปที่จะฝ่าชายชราคนนี้

 

ศัตรูที่ทรงพลังทั้งยังมีพลังเวทย์มหาศาลฐานะแวมไพร์ที่ควบคุมพลังเวทย์ได้สิบคาถาพร้อมกัน

 

หลังจากต่อสู้กับเขาก่อนหน้านี้ โนโซมุจำได้ไม่เคยลืม

 

ลูกาโต้ยกมือขึ้นและเพิ่มจำนวนเวทย์ในมือ

 

นิ้วที่ยื่นออกมาของเขาเคลื่อนไหวอย่างประณีตและแม่นยำเหมือนกับนักเปียโน ก่อตัวขึ้นเป็นวงเวทย์หลายวงในอากาศ

 

มาแล้ว!

 

ช่วงเวลาที่โนโซมุเตรียมตัวจะรับมือกับเวทย์ของลูกาโต้นั้น ลมแรงๆก็พัดมาจากด้านข้างของพ่อบ้านชราคนนั้น

 

 

 

「อืม！」

 

 

 

วายุที่พัดผ่านส่วนบนของอาคาร มันเหมือนขากรรไกรและเข้ากลืนกินลูกาโต้

 

เศษซากที่ถูกพัดไปถูกบดขยี้เป็นฝุ่นอย่างรวดเร็ว

 

อ่า โนโซมุจำเทคนิคนี้ได้ดีเลย

 

 

 

「จะไปไหนก็ไม่เอ่ยปากบอกสักคำบักห่านี่ มันน่ารำคาญที่ต้องมาตามเช็ดก้นให้นะเห้ย」

 

 

 

「มาร์ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง……」

 

 

 

เมื่อได้ยินเสียงของมาร์เขาก็ถอนหายใจ โนโซมุหันไปเห็นมาร์ที่มาจากทางประตูทิศใต้

 

เป็นไปไม่ได้ในตอนแรกโนโซมุอยู่ในสถานะปลดผนึก

 

ความสามารถของเขานั้นเกินระดับ S ไปแล้ว

 

 

 

「ชั้นเองก็มีความลับเหมือนกันเฟ้ย ไม่มีเวลาไม่ใช่เรอะ รีบๆไปได้แล้วน่า เดี๋ยวทางนี้จะรับมือเอง」

 

 

 

มาร์โบกมือและกระตุ้นให้โนโซมุไป

 

มีหลายสิ่งอยากจะถาม แต่ก็เป็นความจริงที่ไม่มีเวลามาเสียแม้แต่เสี้ยววินาที เขากลืนคำถามและรีบมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ฟรานซิส

 

 

 

「ไม่ปล่อยไปหรอกครับ」

 

 

 

「มองไปทางไหนวะตาลุงคู่ต่อสู้ของแกคือชั้นเฟ้ย」

 

 

 

ลูกาโต้ปล่อยกระสุนเวทย์จำนวนมากเพื่อขัดขวางโนโซมุ แต่กระสุนเวทย์ทั้งหมดมาร์ก็รับมันเอาไว้

 

ดาบใหญ่ที่ถือด้วยมือซ้ายเพียงอันเดียวได้ใช้คมดาบวายุมากมาย และเสียงคำรามของมันได้ทำลายกระสุนเวทย์ของลูกาโต้จนหมด

 

 

 

「หะ！」

 

 

 

มาร์ที่ตอนนี้มีความสามารถทางกายภาพเทียบเท่ากับโนโซมุในตอนนี้ ทำให้ลูกาโต้ถึงกับตกใจ

 

 

 

「พลังนั่นกระผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยครับ เกิดอะไรขึ้นกับท่านกันแน่……」

 

 

 

「สนใจโนโซมุคนเดียวทางนี้ก็เหงาแย่สิฟะ ทางนี้เองก็ฝึกแบบเอาเป็นเอาตาย เพราะคราวก่อนโดนอัดมาซะน่วม」

 

 

 

มาร์ถอดผ้าที่ยึดมือขวาเขาเอาไว้ (TN: เผื่อใครลืมแขนขวามันหักเพราะฝืนฝึก)

 

สิ่งที่เห็นนั่นคือรอยสักตั้งแต่ไหล่จนถึงต้นแขน เป็นอักษรรูนที่เลียนแบบเวทย์ลม และใช้มันเพื่อควบคุมเทคนิคผสาน

 

มันเป็นอักษรรูนที่ถูกพัฒนาขึ้นซึ่งเคยแกะสลักที่หลังมือของมาร์ซึ่งมีทิม่าให้ความร่วมมือ

 

 

 

「อย่างนี้นี่เอง เทคนิตผสานระหว่างพลังคิกับพลังเวทย์งั้นเหรอครับ น่าสนใจจริงๆ……」

 

 

 

「อ่า ตัวชั้นเองก็ต้องพัฒนาขึ้นบ้างใครจะยอมอยู่เฉยๆให้โดนอัดอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนครั้งที่แล้วฟะ」

 

 

 

การฝึกสุดโหดที่เอาเป็นเอาตายและเทคนิคการควบคุมของทิม่าและทอมช่วยทำให้เขาสามารถใช้เทคนิคผสานได้อย่างสมบูรณ์

 

ทั้งพลังเวทย์และคิถูกเปิดใช้งานพร้อมกัน ทำให้พลังเพื่มพูนอย่างมาก

 

ลูกาโต้ในตอนนี้ตื่นตัวมากขึ้นเหมือนกับสู้โนโซมุในครั้งก่อน เขาเริ่มชิงความได้เปรียบเพระฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ไอริสซึ่งโชกไปด้วยเลือดจากการกัดของวิโทร่ากำลังอดทนต่อความเจ็บปวดที่ไหลผ่านคอของเธออย่างสิ้นหวัง

 

แต่ว่าพลังของวิโทร่านั้นรุนแรงและกัดเซาะร่างกายของเธอ พยายามทำลายคัวตนของไอริส

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก！」

 

 

 

แม้จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ไอริสก็พยายามกัดริมฝีปากตัวเองและดึงสติกลับมา

 

เงื่อนไขที่จะกลายเป็นกูลก็คือการที่มนุษย์คนนั้นพ่ายแพ้ต่อการส่งต่อพลังเวทย์ของแวมไพร์

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งหากไอริสหมดสติในตอนนี้ก็เท่ากับว่าเธอจะต้องกลายเป็นกูลและกลับเป็นเหมือนดั่งเดิมไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

「พี่คะ！」

 

 

 

โซเมียที่อยู่ข้างไอริสยกมือขึ้นและใส่พลังเวทย์ไปในร่างของไอริส เธอพยายามจะระงับไม่ให้พี่สาวของตัวเองหมดสติ

 

อย่างไรก็ตาม พลังเวทย์ที่โซเมียถ่ายเทลงไปก็ถูกกลบด้วยพลังเวทย์ของวิโทร่าอย่างรวดเร็ว

 

 

 

「เปล่า เลย ไม่ใช่แค่เพียงพลังของหนูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงต้นกำเนิดของพลังด้วย ในตอนแรกไม่มีทางเลยที่พลังเวทย์ที่เหมือนกับปรสิตจะถูกหยุดได้」

 

 

 

（ท่านแม่……！）

 

 

 

ในใจของเธอ โซเมียกำลังเรียกชื่อแม่ผู้ล่วงลับไปแล้ว

 

เธอที่ได้รับการปกป้องจากคนอื่นๆ นั่นเป็ตเหุลผลที่เธออยากเติบโตขึ้นและปกป้องพี่สาว

 

ราวกับตอบสนองกับคำพูดของเธอ แสงสีขาวบริสุทธิ์ที่แตกต่างจากพลังเวทย์ก็ล้นออกมาจากร่างกายเธอ

 

 

 

「อาฮ่ะ……」

 

 

 

สิ่งที่ล้นมาจากร่างกายของเธอคือแสงสีขาวบริสุทธิ์ พลังของดวงวิญญาณอันแสนบริสุทธิ์

 

พลังของเตาหลอมวิญญาณที่เคยใช้สะกดวิญญาณของโซเมียซึ่งมันได้พรากวิญญาณของท่านแม่และเก็บสะสมไว้ในตัวของโซเมียตลอดมา

 

โซเมียเริ่มใช้พลังนั่นตอนที่เธอพยายามช่วยพี่สาวของเธอจากเหตุการณ์ครั้งก่อน

 

 

 

「พอมาคิดดูแล้ว เธอก็ถูกหลอมรวมกับเตาหลอมวิญญาณไปแล้ว เข้าใจแล้วถ้างั้นก็สมเหตุสมผลที่จะใช้พลังต้นกำเนิดที่มาจากวิญญาณได้」

 

 

 

ในขณะที่โซเมียเริ่มใช้พลังต้นกำเนิดที่หลอมรวมกับตัวเธอโดยไม่รู้ตัว วิโทร่าก็มองด้วยความสนุกสนานขณะที่ลูบคางเรียวๆของเธอ

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม แค่นั้นมันไม่พอหรอกน้า」

 

 

 

แต่ว่าแค่นี้มันไม่เพียงพอที่จะโต้กลับวิโทร่า

 

เส้นเลือดสีดำค่อยๆแพร่กระจายไปที่ต้นคอของไอริส แม้มันจะช้าลงเล็กน้อย แต่ก็ยังแผ่ขยายไปทั่วร่างกายของเธอ

 

จากนั้นอาจเป็นเพราะพลังเวทย์ที่เริ่มกัดเซาะร่างกายของไอริสทำให้ผมสีขาวของเธอเริ่มกลายเป็นสีเงินราวกับว่ากำลังสืบกรรมพันธุ์จากวิโทร่า

 

 

 

「ขอให้โชคดีนะคุณน้องสาว！」

 

 

 

「อั่ก อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา！」

 

 

 

ไอริสที่พยายามต่อต้านอย่างสิ้นหวัง ย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับความปรารถนาของเธอ เจตจำนงของเธอค่อยๆจางหายไป การมองเห็นและกายได้ยินเริ่มหายไป

 

ในที่สุดก็เหลือเพียงแค่รูที่ถูกเจาะ

 

ไอริสได้สูญเสียสติของเธอไปแล้ว

 

หากเธอกลายเป็นกูลโซเมียเป็นคนแรกที่จะเป็นเหยื่อสังเวย

 

ฆ่าตัวตาย คำพูดนั้นเข้ามาในใจของไอริส วางมือบนดาบรักที่คาดเอวเอาไว้

 

น้องสาว พ่อ และมีน่าที่เหมือนกับแม่ของฉัน จากนั้นก็พยายามขอโทษโนโซมุที่ทำตัวห่างเหิน ขณะพยายามชักดาบออกมา

 

 

 

「จริงๆเลยช่วยไม่ได้」

 

 

 

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นในสถานการณ์ตึงเครียด

 

พายุที่พัดมานั้นสงบลง และสายลมสีแดงเข้มเบาๆก็สงบลง

 

 

 

「ลิซ่า เธอ……」

 

 

 

ด้วยสติอันน้อยนิดของเธอ เธอเห็นหญิงสาวผมสีแดงเพลิง

 

ไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว ลิซ่า เฮาวด์ กำลังพิงประตูห้องรับแขกและจ้องมองไอริส

 

 

 

「……ใครน่ะ？」

 

 

 

「อ๋อเพื่อนร่วมชั้นและก็ศัตรูความรักของยัยผู้หญิงที่กำลังจะกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้」

 

 

 

วิโทร่านั้นส่งเสียงออกไปด้วยความสงสัย ในทางกลับกันลิซ่าเดินเข้ามาในห้องรับแขก และชี้ไปที่ไอริสที่กำลังทรมาน

 

พลังเวทย์ที่เอ่อล้นมาจากร่างวิโทร่ายังโหมกระหน่ำ และพลังของมันไม่ได้ลดลงเลย หากตั้งสติไม่ดีได้เป็นลมล้มพับลงไปแน่

 

แม้จะเผชิญหน้ากับตัวตนแบบนี้ แต่ลิซ่าก็ยังทำตัวชิวๆ ซึ่งกระตุ้นความตื่นเต้นของวิโทร่า

 

 

 

「ไม่ต้องสนใจฉันหรอก บอกตามตรงฉันเองก็ไม่ได้อยากเข้ามายุ่งกับปัญหาของตระกูลฟรานซิสและตระกูลวาจาร์ตด้วย」

 

 

 

「หืมมม แล้วถ้างั้นทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ？」

 

 

 

「ฉันว่าฉันก็พูดไปแล้วนะ ฉันจะมาดูสภาพศัตรูแห่งความรักของฉันสักหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ทำใจไม่ได้ที่จะเห็นเธอตายอ่ะนะ หากเธอตาย หมอนั่นคงเอาแต่โทษตัวเอง ซึ่งนั่นมันจะขัดขวางความสุขของฉันน่ะสิ……」

 

 

 

ลิซ่าเดินมาตรงกลางห้องรับแขกพร้อมกับยืนตรงหน้าไอริสที่กำลังล้มลง

 

โซเมียที่กำลังมอบพลังเวทย์ให้แก่พี่สาวเธออย่างสิ้นหวังเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ

 

 

 

「คุณลิซ่า……」

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันมาเพื่อชดใช้บุญคุณพวกเธอ」

 

 

 

พูดเช่นนั้นลิซ่ายกมือขึ้นในลักษณะเดียวกับโซเมียและเริ่มถ่ายเทพลังเวทย์ให้ไอริส

 

การกัดเซาะของร่างกายไอริสเริ่มชะลอลง

 

 

 

「ดังนั้นเลยคิดว่าอาจจะทำอะไรบางอย่างได้ด้วยพลังเวทย์ของเธองั้นเหรอ？」

 

 

 

「ก็คงไม่มั้ง? อย่างดีที่สุดฉันก็ทำได้แค่ซื้อเวลาเท่านั้น พูดตรงๆแม้โอกาสมันจะต่ำเตี้ยเรี่ยดินก็เหอะ」

 

 

 

ลิซ่ากำลังส่งพลังเวทย์ให้ไอริส แต่เธอไม่คิดว่าจะต้านพลังของวิโทร่าได้

 

แค่ถูกจ้องมองก็เกิดความกลัวแล้ว แม้ว่าเธอจะดูเหมือนคน แต่ความรู้สึกกดขี่ที่กัดกินจิตใจของลิซ่านั้นเหมือนกับเผชิญกับภัยพิบัติเดินได้

 

นอกจากนี้แม้เธอพยายามสงบสติ แต่ในสายตาของลิซ่า มันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ไอริสจะกลายเป็นกูล

 

เส้นเลือดสีดำแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอแล้ว ในไม่ช้าไอริสจะหมดสติและกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไล่โจมตีทุกสิ่ง

 

 

 

「แต่……..ยังไงหมอนั่นก็เป็นคนที่รักษาสัญญาล่ะนะ」

 

 

 

ถึงกระนั้นเธอก็ยังเชื่อว่ามีความหวัง แม้ว่าหัวใจของเธอจะเคยแตกสลาย แต่เพื่อนสมัยเด็กก็ทำตามสัญญาจนถึงท้ายที่สุด

 

 

 

เพล้งงงงงงง!

 

 

 

วินาทีถัดมามีแสงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นนอกหน้าต่าง

 

แสงทั้งห้าสี แม้จะอยู่ไกล ก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าเป็นคลื่นพลังที่รวมตัวกัน

 

ดวงตาของวิโทร่าเบิกกว้างตามด้วยรอยยิ้มแสนเย้ายวน

 

 

 

「ลูกาโต้」

 

 

 

「ครับ……」

 

 

 

พ่อบ้านพยักหน้าเล็กน้อย

 

จากนั้นก็เปลี่ยนร่างกายเป็นค้างคาวทะลุหน้าต่างและบินออกไปในทิศทางของแสงที่กระจัดกระจาย

 

ด้วยเสียงค้างคาวนับไม่ถ้วน ลิซ่ามองไปที่ไอริสอีกครั้ง

 

 

 

「ดูซะ ถ้าเธอยอมแพ้กับยัยเอลฟ์นั่นและฉันจะตัดสิทธิ์เธอในฐานะคู่แข่ง และชิงตัวเขามาโดยไม่เกรงใจแล้วนะ」

 

 

 

ลิซ่ายิ้มยั่วยุให้กับไอริส

 

เห็นรึเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น? ถึงขีดจำกัดแล้วรึไง? เธอมองมาด้วยสายตาแบบนั้นราวกับจะดูถูก

 

 

 

「สุดท้ายแล้วหากเธอกลายเป็นกูลขึ้นมาจริงๆ โนโซมุก็จะกลายเป็นของฉันและฉันจะจูบเขาต่อหน้าเธอด้วย！」

 

 

 

「อย่ามาพูดบ้าๆน่า ใครจะไปยอมแพ้กันคะ……」

 

 

 

การยั่วยุอันแสนดุดันทำให้แววตาของเธอสว่างขึ้นมาทันที

 

ลืมความเจ็บปวดที่ไหลไปทั่วร่างกายและเธอก็ตะโกนใส่ลิซ่า

 

 

 

「ฉันไม่มีทางยอมแพ้ซีน่าและคนอย่างเธอหรอกนะ ความรักที่มีให้เขาฉันเองก็ไม่น้อยหน้าใคร！」

 

 

「ถ้าอย่างนั้นก็อย่าได้หลบฟุบไปซะล่ะแม่ลูกคุณหนู ! ถ้าเธอตายไปโนโซมุคงจะดิ่งลงนรกไปกับเธอ ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะฆ่าเธอให้ได้เลยคอยดู！」

 

วินาทีถัดมาด้วยเสียงคำราม ผนังห้องรับแขกถูกตัดออก และเงาที่ถูกปกคลุมด้วยแสงสีรุ้งก็ลอยเข้ามา

 

 

ป.ล.พรุ่งนี้อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้เพราะว่าช่วงนี้พักบ่อย วันอาทิตย์ก็ด้วย

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง