[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 166 บทที่ 8 ตอนที่ 23
บทที่ 8 ตอนที่ 23
อาคารเรียนนั้นกลับมาเงียบสงบในยามค่ำคืน
จิฮัดพาเขาไปที่ห้องสำนักงานในสถาบัน
จิฮัดเปิดตะเกียงเวทย์ในห้องและเชิญโนโซมุนั่งลงบนโซฟา
พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน
「ถ้าเป็นที่นี่คงไม่มีปัญหา」
「เอ่อ แล้วการที่ผมจะไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับไอริสหมายความว่ายังไงเหรอครับ？」
โนโซมุถามอย่างตรงไปตรงมา จิฮัดหยุดชั่วคราวหลังจากพยายามเทน้ำจากเหยือกในมือลงถ้วย แล้วก็กลืนน้ำลายลงไป
จ้องมองไปที่แก้วที่เขาดื่มจนหมด จิฮัดพูดออกมา
「ก่อนอื่นข้าจะเล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ข้าคุยกับวิคเตอร์ให้ฟัง เรื่องที่หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตจะมาเข้าร่วมงานในวันนี้ เขากล่าวว่าต้องการจัดการประชุมขึ้นในอาคาร์ซัมเกี่ยวกับข้อตกลงทางการข้าระหว่างฟอร์ซิน่าและจักรวรรดิดิซาร์ตในอีกไม่กี่วันข้างหน้า」
จิฮัดได้รับจากวิคเตอร์ว่าเขาได้รับการตอบรับจากตระกูลวาจาร์ตและจะสร้างความสัมพันธ์ทางการฑูตระหว่างสองประเทศ
「ในเรื่องนี้สภาของอาคาร์ซัมได้ลงมติเห็นด้วย เพราะที่อาคาร์ซัมนั้นเหมาะจะทำการฑูตของแต่ละประเทศโดยเฉพาะจักรวรรดิดิซาร์ต ซึ่งไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางการฑูตกับประเทศไหนๆ」
ในขณะเดียวกันหากทำข้อตกลงได้ลุล่วงก็สามารถนำทรัพยากรมนุษย์และเทคโนโลยีของจักรวรรดิดิซาร์ตมาสู่อาคาร์ซัม
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ด้วยการสร้างแบบอย่างการเจรจาทางการฑูตและปรึกษาหารือกับจักรวรรดิดิซาร์ต จะสามารถทำให้หลายๆประเทศดำเนินการเจรจาได้อย่างราบรื่นด้วยการนำร่องของฟอร์ซิน่า
โนโซมุที่เข้าใจความหมายก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ
「หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งมากในจักรวรรดิดิซาร์ตมาเข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อทำข้อตกลง
สิ่งนี้ทำโดยคำนึงถึงความปลอดภัยของฟอร์ซิน่าด้วยและผลประโยชน์ต่อจักรวรรดิดิซาร์ตเองก็เช่นกัน
เดิมทีแล้วพิธีเปิดสถาบันทำเพื่อการคัดสรรบุคลากรระหว่างประเทศโดยใช้นักเรียนของสถาบันโซลมินาติส่งออกไปยังประเทศต่างๆ
จุดประสงค์หลักคือการสร้างสะพานเชื่อมระหว่างเหล่านักเรียนกับแต่ละประเทศเข้าด้วยกัน แต่ตราบใดที่บุคคลสำคัญของแต่ละประเทศมารวมกันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดการประชุมและการเจรจาระหว่างประเทศจะเกิดขึ้น
นั่นคือเหตุผลที่อาคาร์ซัมจะไม่ตั้งตนขึ้นกับใครเพื่อความเป็นกลาง
การมีส่วนร่วมของสถาบันวิโทร่านั้นไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ความจริงที่ว่าตระกูลวาจาร์ตเข้ามาในงานเลี้ยงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป
「แต่มันแตกต่างออกไปเลยหากมีความเป็นไปได้บางอย่างเกิดขึ้นต่อนักเรียนของสถาบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ตัวเจ้าตกเป็นเป้าหมายของเจ้าหญิงแวมไพร์คนนั้น……」
เดิมทีแล้ววิคเตอร์บอกว่าสมาชิกตระกูลวาจาร์ตจะมาที่นี่และจะใช้จิฮัดเป็นคนรับมือ
เมื่อพูดถึงการจัดการกับบุคคลมีอำนาจก็มีเพียงจิฮัดเท่านั้นที่รับมือได้
แต่ว่า เมื่อเห็นอีกฝ่าย มันคือภัยพิบัติเดินได้ซึ่งจิฮัดไม่สามารถรับมือได้ด้วยซ้ำ เพราะแบบนี้สถาบันจึงไม่สามารถให้การคุ้มครองเป็นคนกลางได้หากเกิดกรณีการใช้กำลังขึ้นมา
สิ่งที่สถาบันไม่คาดคิดก็คือการที่หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตจะมาด้วยตัวเองและสนใจใครคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ
ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นนักเรียนที่ทางสถาบันให้ความสำคัญเป็นอย่างมากพวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากระวังอีกฝ่าย
「เกี่ยวกับข้อตกลงนั้นทางสถาบันไม่ได้ทราบภูมิหลังของตระกูลวาจาร์ตกับฟรานซิสมาก่อน แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของข้อตกลงนั้น」
จุดประสงค์ของข้อตกลงนั้นคือความปลอดภัยของประเทศฟอร์ซิน่า
จิฮัดเข้าใจดีว่าเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อควบคุมพลังของจักรวรรดิเคร์มาโซน
และแนวคิดนี้มันแตกต่างจากเป้าหมายของวิคเตอร์ไปนิดหน่อย
「ปัญหาคือท่านวิคเตอร์อาจจะใช้เจ้าเพื่อชักนำตระกูลวาจาร์ตมาเป็นเครื่องมือป้องกันประเทศ」
「……หมายความว่ายังไงครับ？」
「แม้แต่ท่านวิคเตอร์ที่เป็นคนทำข้อตกลงด้วยเจ้าหญิงแวมไพร์ยังไม่สนใจ ไม่จำเป็นต้องคิดว่าฝ่ายไหนเป็นการเริ่มข้อตกลงในครั้งนี้」
เป็นตระกูลฟรานซิสที่เริ่มเป็นฝ่ายอยากทำข้อตกลงกับตระกูลวาจาร์ต
และจิฮัดคิดว่าวิคเตอร์เองก็รู้ว่าวิโทร่าไม่ได้สนใจในตัววิคเตอร์เลย
「ไม่รู้ว่าเขาคิดไปไกลแค่ไหน แต่คิดว่าอย่างน้อยพวกเขาก็คิดจะใช้เจ้าเป็นเครื่องมือในการต่อรองกับตระกูลวาจาร์ต」
วิคเตอร์อาจใช้เหยื่อล่อขนาดใหญ่ที่เรียกว่าโนโซมุ เพื่อนำตระกูลวาจาร์ตมาเจรจาและนั่นคือความกังวลของจิฮัด
「นี่คือสถานที่สำหรับอนาคตของเหล่านักเรียน มีการซ้อมรบทางการเมืองอยู่บ้าง แต่วิธีของวิคเตอร์ที่ทำนั้นคือการใช้เจ้าเป็นเหยื่อล่อและคิดจะมอบให้อีกฝั่งโดยไม่ถามความต้องการของเจ้านั่นให้ข้ายอมรับไม่ได้ ในความเป็นจริงความโกลาหลในห้องโถงนั่นก็ชัดเจนจะแย่อยู่แล้ว」
ไม่ว่าเจตนาที่แท้จริงของวิคเตอร์จะคืออะไร จิฮัดก็ไม่สามารถเมินเฉยต่อการกระทำที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อนักเรียนได้
จากมุมมองของสถาบัน มันเป็นการตัดสินใจตามอำเภอใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของนักเรียนที่มีความอ่อนไหวอย่างโนโซมุที่ทั้งพิเศษและอันตรายเป็นอย่างมาก
ดังนั้นจิฮัดเลยบอกกับโนโซมุตรงๆ
「เจ้าเป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติ」
เบื้องหลังคำพูดนั้นมีความหมายชัดเจน “เจ้าไม่ควรไปมีส่วนร่วมกับข้อตกลงในครั้งนี้”
สถาบันได้ชี้แจงอย่างชัดเจนว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฟรานซิส แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกไปตามตรงก็ตาม
「……ไอริสก็ด้วยเหรอครับ」
「เธอเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิส เธอไม่เหมือนกับเจ้าหรอกนะ」
โนโซมุกล่าวว่าไอริสก็เป็นนักเรียนเช่นกัน แต่จิฮัดก็ปฏิเสธ
ไอริสดิน่า ฟรานซิส เป็นหนึ่งในตัวละครหลักที่สร้างความโกลาหลครั้งนี้ ซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิสของประเทศฟอร์ซิน่า
ดังนั้นไอริสจึงมีอำนาจเหมือนเจ้าของบ้าน
ในทางกลับกันตำแหน่งของโนโซมุเป็นแค่สามัญชน
แม้ว่าจะมีพลังอำนาจมากมายแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้มีอิทธิพลทางการเมือง
「ตัวตนของเจ้ายังไม่ถูกบอกต่อสาธารณชน แต่ถ้าเป็นที่รู้จักกันไปทั่วข้าไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรกับเจ้าบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังไม่สามารถที่จะควบคุมพลังของตัวเองได้」
ความจริงที่ว่ามันถูก “ซ่อน” เอาไว้นั่นก็แค่ฉากบังหน้า หากมันระเบิดออกมาจะกลายเป็นหายนะอย่างแท้จริง ไม่เพียงแค่ทางการเมืองแต่ยังเป็นหายนะระดับประเทศ
「มันอันตรายเกินไปที่เจ้าจะไปเกี่ยวข้องกับตระกูลวาจาร์ตในตอนนี้ นี่ก็เพื่อตัวเจ้าและเพื่อนของเจ้า」
「…………」
เขาอยากจะช่วย ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหน แต่ความเป็นจริงในตอนนี้ก็เหมือนกับตัวเขาที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้
เมื่อตระหนักถึงปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่สถานการณ์ของไอริส โนโซมุทำได้เพียงกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิดและกัดริมฝีปากของเขา
「ไม่อยากให้เจ้าเข้าใจข้าผิดไป ข้าไม่ได้คิดจะทอดทิ้งเธอหรอกนะ ความจริงที่ว่าวิคเตอร์ได้ชวนตระกูลวาจาร์ตมาที่เมืองและเปิดเผยต่อสาธารณชนนั่นหมายความว่าเงื่อนไขของข้อตกลงนี้จะสิ้นสุดลงแล้ว บางทีสามารถอนุมานได้ว่าข้อตกลงมันดำเนินไปถึงขั้นที่เปิดเผยต่อสาธารณะได้แล้ว」
เมื่อเห็นเขาแบบนั้น จิฮัดพยายามปลอบใจเขา และจิฮัดก็พูดต่อราวกับเตือน
「จนกว่าข้อตกลงจะถูกยอมรับอย่างเป็นทางการ ควรรักษาระยะห่างจากเธอ ซึ่งจะดีสำหรับพวกเจ้าทั้งสองคน เข้าใจไหม？」
「…………」
ราวกับระงับความหงุดหงิดและอับจนหนทาง โนโซมุกำหมัดแน่น
ราวกับแสดงความไม่พอใจเลือดสีแดงหยดบนลงพื้นหินอ่อน
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
ในขณะที่โนโซมุกำลังคุยกับจิฮัด ไอริสก็กำลังถามพ่อของเธอ
ในรถม้าที่สั่นคลอนไอริสจ้องมองวิคเตอร์
ในทางกลับกันวิคเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่าง
「ท่านพ่อ นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะ？」
ในการตอบคำถามของไอริส วิคเตอร์มองไอริสเล็กน้อยและหายใจเข้าช้าๆก่อนจะเริ่มพูด
「ประการแรกเลยข้อตกลงที่บรรพบุรุษของเราที่ทำกับตระกูลวาจาร์ตเป็นโมฆะเนื่องจากสูญเสียสนธิสัญญาไป อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าตระกูลฟรานซิสที่ข้อตกลงในอดีตมันไม่ได้หายไปด้วยและเหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นการยกเลิกสัญญาเพียงฝ่ายเดียว ถ้าทำแบบนั้นจะทำให้ตระกูลวาจาร์ตเกิดความเสียหายไปด้วย」
「ถ้างั้นข้อตกลงเหล่านั้นคืออะไรกันแน่คะ มันจำเป็นต้องซ่อนต่อสาธารณชนด้วยเหรอ？เนื้อหาของมันคืออะไรคะ?」
「ไม่อยากจะลงรายละเอียด แต่มันเป็นข้อตกลงที่จำกัด อย่างไรก็ตาม เพื่อดำเนินการข้อตกลงให้สำเร็จลุล่วง พวกเราจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับตระกูลวาจาร์ตด้วยเงินทั้งหมด」
เมื่อได้ยินคำพูดของวิคเตอร์ ไอริสก็พยักหน้า
ในสายตาของตระกูลวาจาร์ตก็เห็นตระกูลฟรานซิสเป็นพวกไม่รักษาสัญญา
ไม่ว่าไอริสและวิคเตอร์จะรู้ว่ามีข้อตกลงนั้นหรือไม่ แต่มันเป็นข้อตกลงที่เกิดขึ้นของตระกูลฟรานซิสที่ยืมมือตระกูลวาจาร์ตมา
ดังนั้นเพื่อปัดเป่าความอัปยศนั่นทำให้พวกเราต้องชดใช้สิ่งที่มากกว่าหรือเทียบเท่ากับข้อตกลงที่ถูกทำลายไป
ด้วยเหตุนี้วิคเตอร์จึงทำสัญญากับตระกูลวาจาร์ตว่าจะมอบความมั่งคั่งอันมหาศาลให้กับพวกเขา
「ข้อตกลงนี้ส่วนหนึ่งมีจุดประสงค์เพื่อปกปิดข้อตกลงในอดีต แต่เพื่อการดึงตระกูลวาจาร์ตของจักรวรรดิดิซาร์ตขึ้นสู่ผิวน้ำ และเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงให้กับประเทศของเขาและขยายทวีป ราชาเองก็ได้รับทราบเรื่องนี้แล้ว」
สำหรับตระกูลฟรานซิสในปัจจุบัน ข้อตกลงในอดีตถือเป็นพิษอันร้ายแรง แต่พิษนั้นก็สามารถใช้เป็นยาได้เช่นกัน
หากเป็นการชดเชยสำหรับการละเมิดข้อตกลงที่ทำร่วมกันเงินก็ดูจะสำคัญเป็นสิ่งแรก แต่หากมีการใช้เงินจำนวนมากมันจะไม่สามารถปกปิดสายตาของทุกคนได้
หากเป็นแบบนั้นข้อตกลงที่เคยทำไว้ก็จะโผล่ออกมา
เพื่อป้องกันความน่ารำคาญเหล่านั้นจำเป็นต้องสร้างเรื่องราวสู่สาธารณชนและเผยแพร่ออกไปอย่างเหมาะสม
และเป็นการดีกว่าที่จะมีคนจำนวนน้อยเกี่ยวข้องและรวมผู้มีอำนาจขนาดใหญ่อยู่ด้วยกัน
ในแง่นั้นการโน้มน้าวให้ราชาแต่ละประเทศเคลื่อนไหวนั้นเป็นการดีที่สุดแน่นอน
ปัญหาคือตระกูลวาจาร์ตเป็นแวมไพร์และมีประวัติขัดแย้งกับมนุษย์ แต่ก็สามารถลดความขัดแย้งด้วยสถานที่และงานที่จัดได้
นอกจากนี้หากตระกูลฟรานซิสจ่ายทรัพย์สินทั้งหมดแล้ว จะสามารถระงับการไล่ล่าของตระกูลอื่นที่พยายามสาวไส้ของตระกูลฟรานซิส
แน่นอนว่าไอริสเข้าใจดี
เธอก็รู้เช่นกันและเธอก็คงทำแบบเดียวกัน
「ดิฉันเข้าใจถึงเหตุผลในการทำข้อตกลงดังกล่าวแล้ว แต่ฉันไม่คิดเช่นนั้นเลยค่ะ……」
ไอริสกลัวว่าโนโซมุอาจจะรวมอยู่ในสิ่งที่พวกเขา “นำเสนอ”ต่อจักรวรรดิดิซาร์ต
ณ ตอนนี้โนโซมุเป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลฟรานซิสหรืออาณาจักรฟอร์ซิน่า
แต่นั่นมันไม่สำคัญในทางการเมือง
สามารถสร้างเหตุผลร้อยแปดได้มีหลายวิธีที่ทำได้หากต้องการ
และไอริสเข้าใจว่าพ่อตัวเองต่อให้เป็นวิธีที่ชั่วร้ายแค่ไหนก็จะทำ
ในความเป็นจริงวิคเตอร์เป็นคนที่เคลื่อนไหวในการตอบโต้การรุกรานเมื่อสิบปีก่อน
「ไม่ว่าจะไปทางไน พวกเราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเดินทางนี้ เพื่อขจัดข้อผิดพลาดของตระกูลที่เกิดขึ้นในอดีต……」
「เพราะแบบนั้นก็เลยเลือกใช้ผู้มีพระคุณต่อตระกูลของเราแบบนั้นเหรอคะ……」
กึด………ไอริสกัดริมฝีปากแน่น
ความโกรธแผดเผาลึกไปในอกเธอ
สิ่งที่วิคเตอร์ทำนั้นเป็นเรื่องปกติในการเมือง
หากข้อตกลงกับจักรวรรดิดิซาร์ตเสริมความมั่นคงให้กับฟอร์ซิน่าได้และสร้างความสัมพันธ์กับอาณาจักรจักรวรรดิในภายหลัง มันเป็นหนึ่งในไพ่ตายในการต่อกรกับอบิสที่จะโผล่มาในอนาคตและจะทำให้ทวีปมีเสถียรภาพ
ในระยะยาวมันเป็นข้อตกลงที่ดีสำหรับตระกูลฟรานซิส ประเทศฟอรซิน่าและจักรวรรดิดิซาร์ตซึ่งบอกได้ว่าเกือบสมบูรณ์แบบ
แต่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการเมืองสมบูรณ์แบบหรอก เบื้องหลังคำพูดแสนรื่นรมย์ มักจะแฝงไปด้วยหยาดเหงื่อและเลือดของคน “เสียสละ”
และด้วยข้อตกลงนี้ คน “เสียสละ” นั้นมีแนวโน้มที่จะเป็นคนที่ไอริสนั้นเป็นห่วงมากที่สุด
ไอริสคิดว่าสิ่งนี้ไม่สามารถยอมรับได้อย่างสิ้นเชิง
「ไอริสดิน่าการปกป้องบางสิ่งบางอย่างในเวลาเดียวกันก็หมายถึงการสละสิ่งๆหนึ่งเพื่อปกป้องอีกสิ่งหนึ่ง เข้าใจไหม？」
บางทีราวกับอ่านความคิดของลูกสาว วิคเตอร์จ้องมองไปทางไอริสในฐานะนักการเมือง ไม่ใช่ในฐานะพ่อ
ดวงตาที่เฉียบแหลมและน้ำเสียงที่หนักแน่นนั้นปลุกระดมสายเลือดหัวหน้าตระกูลคนต่อไปของไอริส และหัวของเธอก็เริ่มเย็นลง
ไอริสละทิ้งความหลงใหลที่มีไป ุถูกบังคับให้เจอสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ข้อตกลงนี้จะต้องทำให้สำเร็จทุกวิถีทางเพื่อให้ตระกูลฟรานซิสได้อยู่รอดต่อไป
หากพวกเขาล้มเหลวตระกูลฟรานซิสอาจจะถูกตอบโต้จากตระกูลวาจาร์ตและอาจจะเสียความไว้วางใจจากราชา
และพวกเขาจะตกต่ำในเวลาที่รวดเร็ว
แม้ว่าเธอจะสามารถเอาชีวิตรอดในฐานะขุนนางได้ แต่อย่างน้อยครอบครัวของไอริสจะต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน
วิคเตอร์ที่รับผิดชอบจะถูกจับกุมและไอริสและเพื่อนๆของเธอจะเดือดร้อนและถูกแยกออกจากคู่ต่อสู้ทางการเมืองและญาติของเธอที่พยายามหนีความรับผิดชอบ
ผลที่ตามมาหลังจากนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ตระกูลฟรานซิสต้องรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไป
「อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆลำบากกว่าที่ข้าคิด」
และคำพูดของไอริสที่ราวกับเปิดทางได้ยกข้อเสนอของโนโซมุ เบลาตี้ให้กับ วิโทร่า อย่างไม่เป็นทางการนั่นเป็นตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของฟรานซิส
「อึก……」
ในขณะเดียวกันความรู้สึกขยะแขยงที่ไต่ไปทั่วร่างกายของเธอและความหนาวสั่นเหมือนกับฤดูหนาวกำลังห่อหุ้มเธอ
ราวกับต้องทนกับความรู้สึกเหล่านี้ ไอริสกอดร่างของเธอ
สายตาของวิคเตอร์ที่จ้องมองไอริสนั้นเย็นชาจนไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเกิดจากความปกติของเขา
「มีคำถามอยากจะถามหรือเปล่า？」
「…………」
「ถ้าไม่มี พ่อก็ขอพูดเพียงแค่นี้」
ก่อนที่จะรู้ตัวรถม้าก็มาถึงประตูบ้านฟรานซิสแล้ว
เหล่าเมดเข้ามาทักทายด้วยความเคารพเปิดประตูรถม้า และวิคเตอร์ก็หายไปในคฤหาสน์พร้อมกับมีน่าโดยไม่หันไปมองลูกสาวของเขา
ไอริสที่นั่งอยู่บนรถม้าด้วยความงุนงง แต่ในที่สุดเธอก็ลงมาพร้อมกับความหงุดหงิด
ผิวของเธอซีดมากจนสามารถมองเห็นได้แม้ในค่ำคืนที่มืดมิด
「พี่สาว……」
「โซเมีย……」
ไอริสเงยหน้าขึ้นกับคำเรียก “พี่สาว” และเห็นโซเมียอยู่ตรงหน้าของเธอ
เธอมาทักทายเมื่อเห็นพ่อและพี่สาวกลับมา
โซเมียนั้นเป็นหมายโดยตรงของข้อตกลงนั่น
บางทีอาจจะได้รับฟังเรื่องราวมาล่วงหน้า สีหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและน้ำตา
「พี่สาว อะ เอ่อ……ไม่เป็นไรนะคะ……？」
น้องสาวที่แสนฉลาดของเธอเข้าใจสถานการณ์อยู่แล้ว แต่เธอสนใจสีหน้าเศร้าๆของพี่สาวเธอมากกว่า
ไอริสบังคับตัวเองให้สลัดความขยะแขยงที่มีอยู่ออกไปและแสดงรูปลักษณ์อันแข็งแกร่งพยายามฝืนยิ้มออกมา
「ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงหรอกนะ」
「แต่ว่ามันเกี่ยวกับคุณโนโซมุด้วย……」
ไอริสยิ้มเพื่อปลอบใจน้องสาวเธอ แต่สีหน้าของโซเมียเองก็ดูล้าๆ
เมื่อไอริสบอกว่าไม่เป็นไรเธอเอื้อมมือไปลูบหัวโซเมีย
「ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่น่ะ จะไม่ยอมให้ใครก็ตามแตะต้องเขากับน้องสาวพี่หรอกนะ」
อยากจะสร้างความมั่นใจด้วยความรู้สึกแบบนั้นไอริสค่อยๆลูบหัวของน้องสาว
「ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี……」
ราวกับพูดกับตัวเองเธอพูดประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า……。
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
เมื่อกลับไปที่ห้องของเขาในคฤหาสน์ของวิคเตอร์ ไปที่ตู้เหล้าที่อยู่ปลายห้อง หยิบขวดเหล้าออกมา
มันเป็นเหล้ากลั่นที่มาดามพัลรีนชอบดื่ม
วิคเตอร์สะอื้นออกมาพร้อมกับความรู้สึกแสบร้อนที่เผาไหม้อยู่ในลำคอ เขาบังคับและกลืนมันลงไปในท้องโดยไม่สนใจ
สุราที่เหลืออยู่ในขวดมากกว่าครึ่งหนึ่งได้หายเข้าไปในท้องของวิคเตอร์อย่างรวดเร็ว
「แม่งเอ้ย！」
แม้จะดื่มเหล้าจนหมดขวดแต่ความโกรธก็ไม่หายไป
ราวกับว่าเพื่อปัดเป่าความรู้สึกด้านลบทิ้งไป เขาโยนขวดเปล่าๆไปที่กำแพง
ขวดเหล้าแตกกระจายเมื่อกระแทกกับผนังหินอ่อน
โดยไม่สนใจเศษขวดแก้วที่แตกกระจาย วิคเตอร์หยิบขวดเหล้าอีกขวด ซึ่งเหล้าเหลือน้อยกว่าครึ่งหนึ่งไม่พอที่จะระบายความหงุดหงิดของเขา
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูห้อง
วิคเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหยาบคาย “เข้ามา” และประตูก็เปิดออกมีน่าปรากฏตัวขึ้น
「ท่านวิคเตอร์」
「……มีน่า โซเมียเป็นยังไงบ้าง？」
「คุณหนูโซเมียกำลังอยู่ในห้องของเธอกับคุณหนูไอริสค่ะ」
「อืม เข้าใจแล้ว ในขณะนี้บอกให้โซเมียหยุดไปสถาบันสักพัก อย่างน้อยก็จนกว่าจะเคลียร์เรื่องนี้……」
เปิดฝาขวดในมือและดื่มเหล้าอีกครั้ง
ขวดที่สองที่หยิบมานั้นเป็นเหล้าข้าว
ในแง่ของราคาอย่างเดียวมันเพียงพอจะซื้ออัญมณีแพงๆกว่าเหล้ากลั่นก่อนหน้านี้ได้หลายขวด แต่วิคเตอร์ดื่มโดยไม่สนใจ
มีน่าขมวดคิ้วเมื่อเห็นนายท่านของเธอทำตัวแบบนี้ แต่เธอก็ยังคงสงบนิ่ง
「แล้วคุณหนูไอริสล่ะคะ？」
「ไอริสให้ไปเรียนตามเดิม ข้าอยากจะให้เธอเข้าหาพ่อหนุ่มนั่น」
วิคเตอร์เชื่อว่าทางสถาบันได้เตือนให้โนโซมุนั้นออกห่างจากตระกูลฟรานซิส
และอันที่จริง จิฮัดเองก็ได้บอกให้โนโซมุทำแบบนั้นจริงๆ
อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับความกังวลของจิฮัด วิคเคอร์ไม่ได้ใช้โนโซมุเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมือง
ไม่ว่าจะทางการเมืองหรือกายภาพมันก็เสี่ยงทั้งนั้น
แต่สถานการณ์มันเลวร้ายอยู่แล้วมันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกเหรอ
สถานการณ์ของตระกูลฟรานซิสในปัจจุบันต้องหยิบทุกอย่างที่ใช้ได้มาใช้
บางทีเพราะความโกรธเริ่มบรรเทาลงจากดิ่มเหล้าขวดใหญ่ในคราวเดียว วิคเตอร์เริ่มจิบทีละน้อย
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างมีน่าและวิคเตอร์
「ไม่คาดคิดเลยนะคะ？」
มีน่าเป็นคนทำลายความเงียบ
มีน่าพูดด้วยความเชื่อมั่น
「หมายความว่าไง」
「หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตมาหาด้วยตัวเองแบบนี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อน」
「อ่านั่นสินะ……」
การมาเยือนอย่างกะทันหันของวิโทร่า นั้นเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับวิคเตอร์
ทั้งการขอโทษโดยตรงจากการเจรจาครั้งก่อน หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตก็ไม่ได้อยู่ด้วย
แน่นอนว่าคำพูดของลูกาโต้ที่ว่าวิโทร่าไม่ได้สนใจข้อตกลงเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำ
ในตอนแรกวิคเตอร์คิดว่าลูกาโต้พูดออกมาแบบส่งๆ แต่ในการเจรจาอย่างต่อเนื่องก็แสดงให้เห็นแล้วว่าวิโทร่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านั้นเลย
หากเธอเต็มใจที่จะให้ทำข้อตกลงลับในอดีตวิโทร่าก็มาที่อาคาร์ซัมเพื่อเก็บเกี่ยววิญญาณของโซเมียนานแล้ว โดยไม่สนใจใครด้วย
เป็นตัวตนแห่งภัยพิบัติที่ไม่ต้องสนใจสิ่งใด
「บ้าเอ้ย แม้งไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเก็บตกความโง่ของบรรพบุรุษในอดีต……」
การคาดการณ์ของวิคเตอร์เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาได้พบกับหัวหน้าตระกูลวาจาร์ต
ชื่อของโนโซมุถูกกล่าวถึงในการสนทนาและตระกูลวาจาร์ตก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน
การเจรจาจะเป็นไปด้วยดี และยากขึ้นสำหรับวิคเตอร์ที่จะต้องทำการเกี่ยวข้องกับเขาคนนั้น
นอกจากนี้ยังเป็นเพราะลูกาโต้พยายามจัดการเรื่องต่างๆอย่างราบรื่นให้นายของเขาและนายของเขาก็ไม่ได้สนใจข้อตกลงหรือตระกูลฟรานซิส
กล่าวอีกนัยหนึ่งวิคเตอร์ไม่ต้องใช้โนโซมุในทางการเมืองแต่แรก
「นายท่านได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของท่านโนโซมุให้กับตระกูลวาจาร์ต……」
「เมื่อพิจารณาถึงสิ่งนี้ สิ่งที่น่าสงสัยที่สุดคืออีกอร์ต หากเขาไม่รู้ถึงตัวตนของโนโซมุ เบลาตี้ ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ารู้มันจะเป็นอีกเรื่อง」
หากมีความเป็นไปได้ก็คือประธานของอาคาร์ซัมเองก็อาจจะทราบถึงตัวตนของเขา แต่ว่าก็มีคนสนิทของอีกอร์ตมาแทรกแซงเมืองนี้ได้สักพักแล้ว
สำหรับจิฮัด เขาเชื่อว่าเป็นอีกอร์ตที่เปิดเผยตัวตนของโนโซมุไปยังตระกูลวาจาร์ตและเม็กเลียคนสนิทมีส่วนเกี่ยวข้อง
「นายท่าน มีความเป็นไปได้ที่ท่านซอนเน่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้……」
「ไม่ใช่หรอก เขาคนนั้นคือมังกร และนี่เป็นเรื่องของเผ่ามนุษย์เท่านั้น」
ปัจจุบันซอนเน่เป็นอาจารย์ของโนโซมุในฐานะดราก้อนสเลเยอร์ แต่ตำแหน่งของเขาคือผู้นำเผ่ามังกรและเป็นคนคอยเฝ้าระวังเทียแมต
ตำแหน่งของเขานั้นละเอียดอ่อนและค่อนข้างแปลกประหลาด เนื่องจากในขณะที่เฝ้าระวังก็สอนให้โนโซมุใช้พลังของเทียแมต
แต่ว่า เขาก็ให้ความร่วมมือในฐานะมังกรเท่านั้น
โดยธรรมชาติแล้วไม่มีเหตุผลให้ร่วมมือกับเผ่ามนุษย์และไม่พยายามแทรกแซงด้วย
「นอกจากนี้ยังมีข้อความหนึ่งที่ท่านซอนเน่กำลังทดสอบชายหนุ่มคนนั้น พวกเขาจะไม่เข้าไปแทรกแซงเว้นแต่ว่าจะเกิดกรณีเลวร้ายที่สุดจริงๆ」
วิกฤตของตระกูลฟรานซิสไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา
ในกรณีของอาเซลเขาเข้าไปแทรกแซงเพราะเผ่ามังกรเข้ามายุ่งกับเทียแมต
สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับวิคเตอร์ตอนนี้คือครอบครัวของเขากำลังอยู่ในสภาวะหลงทาง
มันเป็นเพียงเรื่องของหลักการที่จะคาดการณ์และสถานการณ์ก็ถูกผลักดันให้อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างรวดเร็ว
“พยายามไม่ให้ถูกกีดกันจากอาคาร์ซัมจะเป็นการดีที่สุด แต่ไม่สามารถขอความร่วมมือกับทางสถาบันได้อีกต่อไป……”
จิฮัดบอกวิคเตอร์ว่าจะไม่ให้ความร่วมมืออีกแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าจะไล่เขาออกจากอาคาร์ซัม
ในขณะที่รักษาความเป็นกลางของสถาบัน เขาก็ขอถอนตัวจากความขัดแย้งของตระกูลฟรานซิสและตระกูลวาจาร์ต
วิคเตอร์เข้าใจว่านี่คือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด
“ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับข้า……”
ด้วยความมุ่งมั่น วิคเตอร์หยิบซองจดหมายออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน
เป็นซองสีขาวตกแต่งอย่างหรูหราและประดับประดาไปด้วยตราประทับของตระกูลฟรานซิส
「……มีน่า ข้ามีบางอย่างที่สำคัญมากๆอยากจะฝากให้เจ้าทำ」
「แน่ใจแล้วเหรอคะ? ถ้ามอบจดหมายฉบับนี้ออกไปจะต้องมีความไม่พอใจของคุณหนูอย่างแน่นอนค่ะ……」
วิคเตอร์ยื่นซองจดหมายให้เธอ แต่เธอขมวดคิ้วและถามนายท่านของเธอว่ารู้ไหมว่ามีอะไรบรรจุอยู่ในซอง
「แน่นอนข้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว สิ่งที่ข้าทำจะไม่เปลี่ยนแปลง นั่นก็เพื่อปกป้องตระกูล」
ขณะที่วิคเตอร์ประกาศอย่างหนักแน่น มีน่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็ออกไปพร้อมความมุ่งหมั่น
สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ
ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง
YOU MAY ALSO LIKE
