[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 153 บทที่ 8 ตอนที่ 10

บทที่ 8 ตอนที่ 10

「เป็นภาพเหมือนของไอริสและฟีลาน่า ตอนเธอเกิดขึ้นมา วิคเตอร์ต้องการเก็บภาพของทั้งสองเอาไว้ จึงวาดภาพนี้ด้วยตัวเองเลยล่ะ」

 

 

 

ภาพวาดแม่ลูกที่มาดามพัลรีนหยิบขึ้นมา

 

โนโซมุไม่รู้ว่าภาพวาดนั้นมีมูลค่าทางจิตใจมากเพียงใด

 

มันเป็นภาพที่สะดุดตาเอามากๆเพียงแค่มองก็ทำให้เขายิ้มได้

 

สักพักหนึ่ง โนโซมุรู้สึกทึ่งกับภาพวาดนั่น และรู้สึกสั่นเทาเล็กน้อย

 

 

 

「เธอคนนั้นสวยมากเลยนะครับ….และดูเธอมีความสุขมากๆ……」

 

 

 

「เธอมีความสุขอย่างแน่นอนเลยล่ะ แต่เธอก็อยู่ได้ไม่นานนัก」

 

 

 

ขณะที่พึมพำออกมาเธอก็ดื่มไวน์ในแก้วอึกเดียว โนโซมุอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจกับน้ำเสียงปนเศร้าของเธอ

 

โนโซมุรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เพราะได้ยินเรื่องนี้จากโซเมียมาก่อน

 

คำพูดของผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์โดยตรงก็ทำให้โนโซมุช็อคไปตามๆกัน

 

 

 

「หลังจากไอริสเกิดได้ไม่นาน ฟีลาน่าก็ตั้งท้องลูกคนที่สอง」

 

 

 

คราวนี้มีน่าเป็นคนเล่าต่อ

 

เธอแสดงสีหน้าเศร้าๆราวกับว่าจำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้

 

 

 

「ท่านหญิงนั้นมีสุขภาพที่อ่อนแอมาตั้งแต่ยังเด็ก และสุขภาพของเธอก็แย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ」

 

 

 

ฟีลาน่ามีร่างกายอ่อนแอมาตลอด ค่อยๆหมดแรงหลังจากตั้งครรภ์ และสุดท้ายก็ขยับตัวออกจากเตียงไม่ได้

 

ในฐานะแม่ฟีลาน่ายิ้มเพื่อให้ลูกสาวและสามีไม่ต้องกังวลกับตัวเธอ และลูกสาวเองก็ยิ้มตอบกลับเช่นกัน โดยพยายามไม่ทำให้แม่ของเธอกังวล

 

 

 

「ต่างจากลูกในครรภ์ที่เติบโตมาอย่างแข็งแรง ท่านหญิงสุขภาพอ่อนแอลงเรื่อยๆและน้ำหนักลดลงจนยืนไม่ได้ในที่สุด」

 

 

 

แม้ว่าทารกจะเติบโตตามปกติ แต่มารดาผู้ที่จะคลอดกับอ่อนแรง มีน่าบอกว่าท่านหญิงเป็นคนสละชีวิตให้ลูกมีชีวิตต่อไป

 

โนโซมุสงสัยว่าไอริสจะรู้สึกอย่างไรหากได้เฝ้ามองดูแม่ที่กำลังอ่อนแรงลงอย่างใกล้ชิด แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา

 

ความขมขื่นที่ไม่สามารถอธิบายได้แพร่ไปในหัวใจ

 

 

 

「สาวน้อยได้แต่สงสัยว่าเธอจะสามารถช่วยอะไรได้บ้าง แต่ในเวลานั้นเธอทำอะไรไม่ได้เลย และนายท่านก็ได้เรียกแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจากทั่วประเทศเพื่อหายารักษาร่างกายของท่านหญิง แต่มันมาถึงขีดจำกัดแล้ว」

 

 

 

ภาระจากการตั้งครรภ์ทำให้ร่างกายรับภาระหนักเกินควร

 

เหมือนกับเรือที่กำลังจะอัปปาง

 

ไม่ว่าพยายามจะอุดรูรั่วมากแค่ไหน มันก็จะทำให้รูกว้างใหญ่มากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าพยายามจะเอาน้ำออกจากตัวเรือ แต่แผ่นไม้ที่พังทลายก็ไม่สามารถทนต่อแรงดันน้ำและทำให้เกิดรูไปทั่วเรือ

 

การหาหนทางรักษาภรรยาของวิคเตอร์และความปรารถนาอันแรงกล้าของไอริสอาจทำให้ฟีลาน่ามีอายุยืนขึ้นอีกเล็กน้อยได้จางหายไป

 

 

 

「ฟีลาน่าให้กำเนิดโซมิเลียน่าต่อหน้าไอริสและสิ้นใจในที่สุด……」

 

 

 

คำพูดของมาซาริเน็ตที่เต็มไปด้วยความเศร้าละลายไปในอากาศราวกับแทรกซึมไปในอากาศ

 

 

 

「ต่อหน้าร่างไร้วิญญาณของท่านหญิง ขณะที่เธอกำลังอุ้มท่านโซมิเลียน่า ท่านไอริสก็ได้ให้คำปฏิญาณ

 

　แทนที่มารดาผู้ล่วงลับ เธอจะปกป้องชีวิตของเด็กน้อยคนนี้……」

 

 

 

น้องสาวที่เกิดมาโดยต้องแลกชีวิตของท่านแม่ของเธอ และพี่สาวที่สลักคำสาบานไว้ในใจยึดมั่นกับน้องสาวตัวน้อยที่สัญญาว่าจะปกป้องเธอแทนท่านแม่

 

เหตุการณ์เริ่มต้นทำให้ไอริสเริ่มเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง

 

แม้ว่านี่จะไม่ใช่สิ่งที่เขาประสบด้วยตัวเอง แต่โนโซมุก็กำหมัดแน่นรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอก

 

 

 

「เหตุผลที่ไอริสตัดสินใจเป็นหัวหน้าตระกูลก็เพื่อปกป้องโซลมิเลียน่า」

 

 

 

ตอนนี้ไอริสได้รับการกล่าวขานว่าเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไป แต่จากข้อมูลของมีน่าและคนอื่นๆดูเหมือนว่าชื่อของเธอจะไม่ได้ถูกเอ่ยถึงตั้งแต่เกิดเท่าไรนัก

 

ในเวลานั้นคนที่ว่ากันว่าใกล้เคียงที่สุดในการเป็นหัวหน้าตระกูลฟรานซิสคืออาของไอริสดิน่า เขาเป็นน้องชายของวิคเตอร์

 

ตั้งแต่แรกเริ่มวิคเตอร์ไม่มีความตั้งใจให้ไอริสสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูล

 

เมื่อพิจารณาถึงความรับผิดชอบที่หัวหน้าตระกูลต้องทำ ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

 

แต่ว่าไอริสพยายามอย่างหนักและแสดงให้เห็นว่าเธอมีความสามารถและความรับผิดชอบมากพอที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล

 

 

 

「บางทีเธออาจจะเข้าร่วมกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้งก็ได้……」(TN:จำไม่ได้ล่ะแต่ก่อนแปลไว้ว่าไงลืม)

 

 

 

「ในการเป็นหัวหน้าตระกูล ต้องมีความสำเร็จอันโดดเด่น ในแง่นั้นการเข้าร่วมกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้งจะเป็นประโยชน์อย่างมากในการเป็นหัวหน้าตระกูล」

 

 

 

ความนิยมของกองอัศวินเงินสีรุ้งซึ่งก่อตั้งหลังการรุกรานครั้งใหญ่นั้สูงขึ้นมากแม้จะมีประวัติอันสั้นก็ตาม

 

ตามที่กล่าวไว้ อัศวินคนหนึ่งสามารถสังหารสัตว์อสูรได้มากกว่าหนึ่งร้อยตัว และหากอัศวินทั้งสามมารวมกัน พวกเขาสามารถสังหารมังกรได้อย่างง่ายดาย

 

สิ่งที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษคือความก้าวหน้าในการสำรวจเมืองในหุบเขา

 

มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่มีอัศวินไม่กี่สิบคนเข้าไปในเมืองแห่งหุบเขาซึ่งเป็นถ้ำของสัตว์อสูรมากมายและไปฆ่าล้างบางพวกมัน

 

ความสามารถและชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทวีปอาร์คมีล จนเรื่องดังกล่าวได้รับการพิจารณาอย่างจริงจัง

 

 

 

「แน่นอนว่าไอริสอาจมีความปรารถนาที่จะปกป้องผู้คนมากมาย ไม่เพียงแต่พ่อของเธอเท่านั้นที่สนับสนุนแม่ที่ป่วยของเธอ แต่ยังรวมถึงเหล่าข้ารับใช้ในตระกูลฟรานซิส ตลอดจนผู้คนในดินแดน แม้ว่าตอนนั้นเธอจะยังเด็กแต่เธอก็เข้าใจได้」

 

 

 

ชนชั้นสูงได้รับการสนับสนุนจากประชาชน และประชาชนถือว่าวิถีชีวิตของชนชั้นสูงเป็นหนึ่งในการสนับสนุนทางอารมณ์ของพวกเขา

 

ดังที่คำว่า “บุคคล”บ่งบอกว่าขุนนางและสามัญชนมีความสัมพันธ์ซึ่งสนับสนุนซึ่งกันและกัน

 

มาซาริเน็ตกล่าวว่าตั้งแต่อายุยังน้อยไอริสได้เรียนรู้ความจริงและความสูงส่งจากพ่อและแม่ของเธอ

 

 

 

「หลังจากตัดสินใจปกป้องท่านหญิงโซมิเลียน่า เธอก็อุทิศตนอย่างแท้จริงให้กับการฝึกอบรมมารยาทและการศึกษา」

 

 

 

ความละเอียดอ่อนที่เธอสาบานไว้กับท่านแม่ นั้นเป็นแรงผลักดันด้วยความคิดนี้ไอริสยังคงมุ่งมั่นด้วยขุนนางที่เต็มเปี่ยม

 

เธอเรียนรู้วิธีการใช้ดาบจากมีน่าและเรียนรู้วิธีปฏิบัติตัวทางสังคมจากมาซาริเน็ตและวิคเตอร์

 

 

 

「ถ้าอยากจะอยู่รอดก็ต้องเรียนรู้ด้วยความรวดเร็วเท่านั้น」

 

 

 

ขณะที่พูดออกมาอย่างนั้น เธอก็หยิบดาบสั้นออกจากเฟอร์นิเจอร์ที่กระจัดกระจาย และตอกศอกเข้าไปที่ปลายนิ้วของโนโซมุ

 

แทบจะไม่มีการตกแต่งในตัวดาบสั้นมันออกแบบมาเพื่อใช้จริง

 

 

 

「นี่คือ？」

 

 

 

「ดาบสั้นที่ใช้ฝึกซ้อมของเธอในสมัยนั้น」

 

 

 

ขณะที่มุ่งความสนใจไปที่ดาบบางๆที่ยื่นมาให้เขา โนโซมุก็สังเกตเห็นบางอย่าง

 

มีรอยดำติดอยู่ที่ด้ามจับบางๆ ดวงตาของโนโซมุเบิกกว้าสังเกตเห็นคราบเหล็กที่เป็นสนิม ซึ่งแตกต่างจากสิ่งสกปรกและเหงื่ออย่างชัดเจน

 

 

 

「นี่มันรอยเลือดเหรอ？」

 

 

 

「ค่ะ……」

 

 

 

มีน่าลดสายตาลงและพยักหน้าให้กับคำพูดของโนโซมุ

 

การตกสะเก็ดของเงานั้นแตกต่างออกไป และคราบเลือดก็เข้มขึ้นและจางลง บ่งบอกว่ามันถูกล้างออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

นอกจากนี้หาก มองดูคราบเลือดอย่างใกล้ชิด ก็จะเห็นรอยมือเล็กๆบนด้ามจับบางๆนั่นเป็นการยืนยันสำหรับโนโซมุ

 

เด็กผู้หญิงที่ใช้ดาบบางๆนี้อาจจะยังคงถือมันต่อไปแม้ว่าเลือดจะแตกกระจายไปแล้วก็ตาม นั่นมันเป็ฯเวลาหลายปี

 

 

 

「ความปรารถนาของหญิงสาวคือขอให้โซมิเลียน่ามีความสุข และเพื่อเติมเต็มความรับผิดชอบและปกป้องผู้คนมากมาย เพื่อจุดประสงค์นั้น เธอจะไม่ลดละความพยายาม」

 

 

 

「มันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูด แต่หากเป็นไอริสในปัจจุบันจะสามารถใช้ประโยชน์จากหลายหมื่นคนได้ อาจจะเป็นความรู้สึกหนุ่มๆสมัยนี้ไม่ค่อยเข้าใจ……」

 

 

 

โนโซมุเบิกตากว้างกับคำพูดของมาซาริเน็ต

 

หน้าอกของเขารู้สึกแน่นราวกับว่าหัวใจถูกคว้าออกไป

 

อย่างที่เธอพูดโนโซมุไม่มีความรู้สึกของการเป็นขุนนางและเขาไม่รู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ไอริสต้องแบกรับ

 

อย่างไรก็ตาม ถึงกระนั้น โนโซมุก็ไม่ได้โง่จนขนาดไม่รู้ว่าเธอต้องแบกรับภาระขนาดไหน

 

ไอริสปัจจุบันมีอายุสิบเจ็ดปี เมื่อนานมาแล้วเธอตัดสินใจจะถือครองอำนาจอันยิ่งใหญ่ที่มากกว่าตัวเธอ

 

 

 

「เรียกได้ว่าเป็นความฝันของเธอก็ว่าได้」

 

 

 

「……ฝันเหรอครับ？」

 

 

 

「ถูกต้อง ความฝันคือความปรารถนาที่ว่าอยากจะเป็นคนแบบไหน การฝึกฝนและเส้นทางไปสู่จุดเหล่านั้น

 

สำหรับไอริสความฝันของเธอน่าจะเป็น “การเป็นคนที่สามารถปกป้องครอบครัวของเธอได้ ”และ “การเป็นคนที่สามารถเติบเต็มความรับผิดชอบของเธอและปกป้องผู้คนได้มากมาย”」

 

 

 

「…………」

 

 

 

โนโซมุอดไม่ได้ที่จะเงียบเมื่อเห็นความฝันของไอริส

 

โนโซมุวางมือเบาๆบนคราบเลือดบนด้ามดาบบางๆ

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อืม พอดีมีเรื่องที่ต้องคิดนิดหน่อยครับ……」

 

 

 

โนโซมุรู้สึกว่าจุดประสงค์ของไอริสคือการเข้าร่วมกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้ง และเขายังจำคำพูดของเธอ ที่บอกว่าต้องการช่วยเหลือผู้คนมากมาย แต่ไม่เคยคิดสิ่งที่อยู่เบื้อง

 

คราบเลือดที่เกาะอยู่นั้นขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของโนโซมุ โนโซมุทำได้แต่กำหมัดของเขา

 

ตอนนี้โนโซมุตระหนักว่าส่วนหนึ่งของความรับผิดชอบของเขาตกเป็นของไอริส

 

 

 

(ไกลเหลือเกิน……）

 

 

 

ความขมขื่นที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นในลำคอของเขา

 

รอยยิ้มของไอริสกลับมาในใจเขา คนที่ยอมรับตัวเขา คนที่เขาไม่อยากเสียไป

 

โนโซมุรู้สึกถึงความห่างไกลและความเหงาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อนึกภาพที่เธอก้าวเดินออกไป จ้องมองตรงไปข้างหน้า ขณะที่แบกภาระอันยิ่งใหญ่ไว้บนแผ่นหลัง

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

「แล้วจะแกล้งทำเป็นตายไปถึงเมื่อไร？」

 

 

 

ในห้องหลังจากโนโซมุออกไปแล้ว มาซาริเน็ตก็สะกิดวิคเตอร์ที่คว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะ และร่างของเขาก็ลุกขึ้นยืน

 

 

 

「ทำไมต้องไปดื่มกับไอ้บ้านั่นด้วย……」

 

 

 

ขณะที่ปรับปกเสื้อที่มีรอยย่น วิคเตอร์ก็เปล่งเสียงไม่พอใจออกมา

 

ขณะที่มองไปที่วิคเตอร์กำลังส่ายหัวด้วยความโกรธ มาซาริเน็ตก็โบกมือด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำตอบของวิคเตอร์

 

 

 

「ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่หยุดพูดถึงไอริส จริงๆแล้ว คิดว่านายควรจะเล่าให้ฟังมากกว่าอีกนะ？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

วิคเตอร์ยังคงนิ่งเงียบ ทัศนคติของเขายืนยันคำพูดของมาดามพัลรีน

 

เดิมทีวิคเตอร์วางแผนที่จะใช้งานโนโซมุ

 

โนโซมุและไอริส สถานะทางสังคมนั้นห่างกันราวฟ้ากับเหว

 

เหตุผลที่โนโซมุไม่เข้าใจเรื่องนี้ก็เพราะสถานที่ที่เขาพบกับไอริสครั้งแรกของอัลคาร์ซัม

 

อัลคาร์ซัมแห่งนี้ปราศจากการแทรกแซงของทุกประเทศแม้ว่าสถานะของขุนนางและราชวงศ์จะได้รับการเชิดหน้าชูตา แต่ก็ไม่ได้เชื่อมโดยตรงกับอำนาจ

 

ในแง่หนึ่งเป็นพื้นที่อิสระสำหรับการใช้อำนาจ เป็นที่ๆทุกๆคนสามารถเข้าหากันได้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยพัฒนากันอย่างรวดเร็ว

 

แน่นอนว่าวิคเตอร์ยังคิดว่าการที่มิตรภาพของลูกสาวขยายออกไปเป็นเรื่องดี เขาเลยไม่เข้าไปยุ่ง

 

แต่ว่ามันจะกลายเป็นอีกเรื่องหากความสัมพันธ์นั้น “มากกว่าแค่เพื่อน”

 

นี่เป็นข้อเท็จจริงที่ควรจะรู้อย่างแน่นอนว่ากำลังย่นระยะห่างเข้าหามากเกินไปรึเปล่า ไม่ว่าจะเป็นการใช้งานกันและกันหรือการพบรักกันก็ตาม

 

วิคเตอร์มองไปนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจ

 

 

 

「มาที่คฤหาสน์แห่งนี้พร้อมกับมีอะไรอยู่ในท้องไม่ใช่เหรอไง？」

 

 

 

มาดามพัลรีนยักไหล่ต่อคำพูดของวิคเตอร์ราวกับจะพูดว่า “ฉันเข้าใจ”

 

วิคเตอร์ยังคงจ้องมองผู้หญิงคนนั้น ซึ่งไม่ได้ยืนยันหรือปฏิเสธ และมีสีหน้าคลุมเครือบนใบหน้าของเธอ

 

มีน่าที่เฝ้าดูทั้งสองอยู่ข้างๆพูดแทนเจ้านายของเธอ

 

 

 

「แล้วเหตุใดมาเธอร์จึงตัดสินใจทำตามคำขอของท่านไอริสรึคะ？」

 

 

 

「เพราะว่าฉันอยากรู้เกี่ยวกับโนโซมุ เบลาตี้ แค่นั้นไม่พองั้นเหรอ？」

 

 

 

「อืม เห็นบอกว่ามีเวลาว่าง แต่ในฐานะนักธุรกิจมันไม่น่าว่างขนาดนั้น บางทีอาจมีสาเหตุอื่น？」

 

 

 

「รู้ดีเหลือเกินนะ……」

 

 

 

ดังที่มีน่ากล่าวมาซาริเน็ตมักจะยุ่งอยู่เสมอ

 

ตัวเธอเองไม่ได้บังคับงานที่ควรทำกับผู้อื่น และบุคลิกที่เด็ดขาดของเธอไม่ชอบจะเลื่อนตารางงานออกไปด้วย

 

ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลามาสอนเต้นหรอก

 

 

 

「แน่ใจว่าเด็กคนนั้นเองก็คงอยากรู้เหมือนกัน ฉันได้เห็นการต่อสู้จำลองกับท่านจิฮัดแล้ว พูดตามตรงมันทำให้ฉันสั่นสะท้านไปถึงกระดูดสันหลังเลย」

 

 

 

แน่นอนว่าเป้าหมายประการหนึ่งของเธอคือสืบค้นตัวตนของโนโซมุ เบลาตี้

 

ไม่มีใครที่จะไม่สนใจการต่อสู้ระหว่างโนโซมุที่อ่อนแอที่สุดในสถาบันกับจิฮัด รันเดลที่แข็งแกร่งที่สุดในอัลคาร์ซัม

 

ในความเป็นจริง เบื้องหลัง พวกสอดแนมทั้งหลายต่างพยายามหาทางเข้าหาโนโซมุ ซึ่งมันจะจบลงในการต่อสู้ที่จะจัดขึ้นในเทศการปฐมนิเทศ

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่มาซาริเน็ต ต้องการยืนยันคือเงาที่อยู่รอบๆของเพื่อนเก่าที่อยู่ในระหว่างนี้

 

 

 

「ดังนั้นระหว่างการค้นคว้าก็มีเรื่องราวต่างๆมามากมาย

 

ช่วงนี้เหมือนที่บ้านจะมีเสียงรบกวนเยอะใช่ไหมล่ะ? ฉันก็แค่อยากจะมาตรวจสอบ」

 

 

 

เมื่อเร็วๆนี้ตระกูลฟรานซิสได้เคลื่อนไหวอย่างลับๆแต่แม้เมื่อมาซาริเน็ตเห็นพวกเขา การเคลื่อนไหวของพวกเขาก็เริ่มสั่นเทาเล็กน้อย

 

และในกระบวนการสืบสวน เราได้ค้นพบความเชื่องโยงระหว่างตระกูลฟรานซิสกับจักรวรรดิดิซาร์ตที่อยู่ใกล้เคียง

 

ในบางกรณี ข้อตกลงลับกับประเทศที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางการฑูต

 

แน่นอนว่ามาซาริเน็ตตระหนักดีว่าวิคเตอร์ไม่ใช่คนที่วางแผนก่อกบฏ

 

หากวิคเตอร์วางแผนการกบฏ เขาจะเริ่มดำเนินการอย่างเต็มที่หลังจากสร้างรากฐานเครือญาติของเขาเรียบร้อยแล้วเท่านั้น ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความจริงที่ว่าตระกูลฟรานซิสกำลังสับสนเป็นข้อพิสูจน์ว่ามีอะไรผิดแผนเกิดขึ้น

 

 

 

「เรื่องนี้ ข้าได้ทูลแด่องค์ราชาแล้ว」

 

 

 

วิคเตอร์พูดสั้นๆถึงผลลัพธ์ไม่เป็นชิ้นเป็นอัล

 

การสถานปนาความสัมพันธ์ทางการฑูดกับจักรวรรดิดิซาร์ด นั่นคือมาตรการตอบโต้ของวิคเตอร์

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขากำลังคิดที่จะปกปิดสนธิสัญญาลับที่เคยสร้างรอยด่างให้กับตระกูลฟรานซิส ในอดีตด้วยด้วยการสร้างความสัมพันธ์กับจักรวรรดิดิซาร์ต

 

ข้อตกลงลับเมื่อประมาณสามร้อยปีที่แล้วได้สูญเสียไปแล้ว

 

นอกจากนี้ โนโซมุยังเป็นคนยกเลิกสัญญาของตระกูลวาร์จาร์ตและวิคเตอร์ก็ยกเลิกสัญญาของตระกูลฟรานซิส ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะจบเรื่องในตระกูล

 

หลังจากนั้นหากแนวโน้มของตระกูลวาร์จาร์ต และเปลี่ยนข้อตกลงลับนี้เป็นการร้องขอให้ส่งคณะฑูตก่อนที่จะสถาปนาความสัมพันธ์ทางการฑูต เนื้อหาข้อตกลงยังถูกเก็บเงียบ

 

วิคเตอร์พูดเพียงเศษเสี้ยวของเนื้อหา แต่มาซาริเน็ตไม่ได้สนใจ

 

เธอยังมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับแผนการของวิคเตอร์ด้วยการที่กษัตริย์ทรงอนุมัติก็เป็นเหตุผลสำคัญเช่นกัน

 

ไม่มีทางที่กษัตริย์ฟอร์ซิน่าที่อนุมัติการสถาปรนาความสัมพันธ์ทางการฑูตจะไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ของตระกูลฟรานซิส

 

เนื่องจากพระองค์ทรงทราบเรื่องนี้ดี กษัตริย์จึงควรประทับตรารับรองหลังจากประเมินสถานการณ์ในประเทศและต่างประเทศ

 

 

 

「แต่ดูเหมือนว่าพวก “เผด็จการ” จะมาถึงในอีกไม่ช้า？」

 

 

 

「เกี่ยวกับอีกอร์ตงั้นเหรอ……」

 

 

 

สาเหตุของความกังวลคือศัตรูทางการเมืองของพวกเขา

 

　อีกอร์ต・เฟบูรัน

 

ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลเฟบูรันซึ่งมีอำนาจพอๆกับตระกูลฟรานซิสและขัดแย้งกับวิคเตอร์ในทุกๆด้าน

 

ในความเป็นจริงตระกูลเฟบูรันอ่อนแอลงเนื่องจากความล้มเหลวทางการเมืองที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าของหัวหน้าคนก่อน

 

อย่างไรก็ตามเมื่ออีกอร์ตขึ้นเป็นหัวหน้าประมาณแปดปีที่แล้ว เขาได้รับอำนาจคืนมาอย่างรวดเร็วและตอนนี้อำนาจก็กลับมาเท่ากับตระกูลฟรานซิส

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านกองทัพ มีชื่อเสียงยิ่งกว่าวิคเตอร์

 

ราวกับนึกถึงรูปร่างหน้าตาของคนๆนั้นได้ วิคเตอร์ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ คว้าแก้วที่อยู่ข้างๆแล้วเทไวน์ทั้งหมดออกมา

 

 

 

「ชายผู้คลั่งการรบยังเห็นนายเป็นศัตรูเหมือนบรรบุรุษช่างโง่เง่าเสียจริง แต่เขาเองก็ค่อนข้างฉลาด และเหนือสิ่งอื่นใด เขามีมือขวาที่มากความสามารถ ฉันแน่ใจว่านายเองก็คงได้ยินเรื่องความวุ่นวายมาบ้าง」

 

 

 

「ถึงอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่ารังควาน ถ้าทำไม่ดีก็จะกลายเป็นกบฏต่อกษัตริย์ และไม่ได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เหรอ ก็บอกว่าจัดการไปแล้ว……」

 

 

 

「ถ้าเช่นนั้นก็ดีไป…」

 

 

 

ด้วยความเงียบ วิคเตอร์และมาดามพัลรีนก็จบการสนทนา

 

ราวกับว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก วิคเตอร์ดื่มไวน์ที่เขาเทในแก้วในอึกเดียว

 

 

 

「ยังไงก็ตามเรื่องไอริสโอเคไหม？」

 

 

 

「หืม กำลังจะบอกให้ข้าส่งลูกสาวไปยังกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้งงั้นเหรอ？」

 

 

 

「นั่นก็ใช่อยู่หรอก」

 

 

 

มาซาริเน็ตยังคงจับตาดูไอริสซึ่งเป็นคนที่เธอชอบอีกด้วย

 

เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิท และเธอก็ประทับใจมากจนไม่สามารถละสายตาจากตัวเองได้เลย แม้ว่าเธอต้องเผชิญกับความปรารถนาอันสกปรกของคนอื่นก็ตาม

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกังวลเกี่ยวกับเธอ

 

แม้ว่าตำแหน่งหัวหน้าตระกูลฟรานซิสคนต่อไปจะค่อนข้างแน่นอน แต่เส้นทางยังอีกยาวไกล

 

หากเธอเข้าร่วมกับกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้ง และทำหน้าที่ได้สำเร็จ ไอริสจะกลายเป็นหัวหน้าตระกูลอย่างแน่นอน ความปลอดภัยของโซเมียก็จะได้รับการรับรอง

 

แม้จะเป็นทายาทสายตรงจากตระกูลฟรานซิส แต่โซเมียลูกสาวคนที่สองก็เป็นเหยื่อของพวกไฮยีน่าผู้แสวงหาอำนาจและยังประจบประแจงไอริส ซึ่งหากเธอขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลก็จะปัดพวกนิสัยเสียแบบนี้ให้ออกห่างจากโซเมียได้

 

ขณะเดียวกันอันตรายที่เกิดขึ้นกับไอริสจะพุ่งสูงขึ้นมาก

 

เหมือนฝนในฤดูฝนที่ไม่เคยหยุดกระทบเรือนร่างของเธอ

 

การมีสมาชิกระดับหัวกระทิจำนวนไม่มากเข้าร่วมกองกำลังอัศวินเงินสีรุ้งนั้นเป็นเช่นนี้

 

 

 

「มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ไม่ว่าความปรารถนาของข้าจะเป็นยังไง เธอก็เป็นคนตัดสินใจเส้นทางของตัวเอง อยากจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้สิ่งนั้นเป็นจริง」

 

 

 

แม้ว่าวิคเตอร์จะตระหนักถึงอันตรายที่เกิดขึ้นกับไอริสแต่เขาก็ยืนยัน

 

แน่นอนว่าในฐานะพ่อ เขาไม่อยากส่งลูกสาวไปยังสถานที่อันตรายแม้ว่าเธออาจจะตายก็ตาม

 

แต่เขาจะไม่ห้ามลูกสาวของเขาหากนั่นเป็นความฝันของเธอ และเป็นทางที่เธอเลือกเดินโดยให้คำสัญญากับแม่ของตัวเอง

 

 

 

「นอกจากนี้ไม่มีทางที่ใครจะหลุดพ้นจากพันธนาการแห่งชีวิตได้ ทั้งข้า ไอริส และเด็กคนนั้นด้วย」

 

 

 

พันธนาการขอบตระกูลฟรานซิส อาจกล่าวได้ว่าเพราะสิ่งเหล่านั้นทำให้ไอริสไปถึงระดับนั้นได้

 

เนื่องจากกุญแจมือไม่จำเป็นต้องนำพาแต่เรื่องร้ายๆมาให้ผู้ใส่อยู่เสมอ

 

ไอริสเปลี่ยนโซ่ตรวนที่ผูกรั้งเธอเอาไว้เป็นอาวุธของตัวเอง คำสาบานต่อแม่ของเธอและพ่อที่เป็นเหมือนดั่งลมหายใจ

 

เช่นเดียวกับโนโซมุ เบลาตี้ เขาเองก็เป็นหนึ่งในโซ่ตรวนอันใหญ่ในชีวิตของเธอ

 

แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่พบคำตอบว่าจะต้องเดินไปในเส้นทางไหน ไอริสเองก็คงต้องเลือกในสักวันหนึ่ง

 

 

 

「เพราะต้องการจะช่วยผู้คนให้ได้มากที่สุดงั้นเหรอ……」

 

 

 

วิคเตอร์พยักหน้าตามคำพูดของมาซาริเน็ต

 

 

 

「นับเป็นพรอย่างแท้จริงที่เธอสูญเสียแม่ไป ถูกเผชิญกับความอาฆาตพยาบาทมากในในแวดวงสังคมชั้นสูงและสามารถเติบโตได้อย่างซื่อตรง」

 

 

 

「ตัวนายเองก็มีอิทธิพลต่อเธอเช่นกัน」

 

 

 

「……อืม」

 

 

 

เมื่อเห็นวิคเตอร์หันไปทางอื่นอย่างเขินอาย แก้มของมาซาริเน็ตก็ผ่อนคลายลง

 

วิคเตอร์รู้สึกถึงการจ้องมองอันอบอุ่นของเพื่อนที่อยู่บนหลังของเขา และให้สัญญากับตัวเองอีกครั้ง

 

 

「ข้าในฐานะหัวหน้าตระกูลฟรานซิส ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อบรรลุทุกอย่างในฐานะหัวหน้าตระกูลและหัวหน้าครอบครัว」

 

 

 

“ถึงแม้จะต้องแยกจากกับลูกสาวสุดที่รักก็ตาม……”

 

 

วิคเตอร์กลืนคำพูดสุดท้ายลงในลำคอและหันไปมองนอกหน้าต่าง

 

ก่อนที่จะรู้ตัว หิมะก็ตกลงทางด้านนอกแล้ว

 

เหนื่อยสุดๆ ร้อนสุดๆ

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์//True Wallet