[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 109 บทที่ 6 ตอนที่ 26

บทที่６ตอนที่２６

 

 

เงาที่ไหลผ่านตรอกหลังของเขตปกครองที่ห่างไกลนั้นอยู่ห่างจากย่านการค้าเล็กน้อย

 

 

เงาที่วิ่งมาครู่หนึ่งมองไปทางด้านหลังอยู่หลายครั้ง และในที่สุดก็ไหล่ตกราวกับโล่งใจ

 

「โอ้ว แหม กลายเป็นปัญหาเสียได้ อะไรที่ทำให้พวกทหารสนใจสถานการณ์นั้นขนาดนี้……」

 

ตัวตนที่แท้จริงที่ถอนหายใจคือซอนเน่ ซึ่งถูกนำไปแจ้งความเพราะความเข้าใจผิดเล็กน้อย

 

 

แต่ก็พูดไม่ได้เพราะพฤติกรรมของตัวเองนั่นแหละ

 

 

เมื่อเขาปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าออก ชายชราก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจ

 

「แม้ว่าจะโดนไล่ล่าอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม ต้องรีบไปหาเด็กคนนั้น」

 

ดวงตานั้นดูงดงามจนไม่สามารถจินตนาการได้ตามภาพลักษณ์ปกติของเขา เหมือนกับตอนที่เขาเจอโนโซมุในป่า

 

「รู้สึกใจคอไม่ดีเลยแหะ หวังว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น……」

 

ชายชราหายตัวไปอย่างรวดเร็วในเมืองอาร์คาซัม และมีความตั้งใจอันแรงกล้าซึ่งอธิบายไม่ได้อยู่

 

 

เหมือนกับมีอะไรมาเร่งเร้าเขา

 

 

◆◇◆

 

 

เธอที่สังเกตเห็นถึงการทรยศของเพื่อนสมัยเด็กและความผิดพลาดของตัวลิซ่าเอง การต่อสู้ก็เริ่มขึ้นได้ไม่นาน

 

 

การต่อสู้ระหว่างเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองอยู่ตรงหน้าเธอ เคนนั้นยิ้มออกมาอย่างเกลียดชังและเข้าฟันใส่โนโซมุ ภาพลักษณ์ที่เคยเป็นมิตรมันมลายหายสิ้นไปหมดแล้ว

 

 

ในทางกลับกัน โนโซมุกำลังสู้กับเคนโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับใบหน้าของเคน ดวงตาของโนโซมุนั้นแสดงเจตจำนงอันแสนมุ่งมั่น

 

 

มันเป็นภาพของโนโซมุที่เธอเคยเห็นที่บ้านเกิด

 

 

ภาพของโนโซมุยังฝังลึกอยู่ในใจลิซ่า เป็นเพราะว่าเธอไม่เคยรู้จักตัวเขาเลยจริงๆ

 

 

เธอนั้นแกล้งปิดหู หลับตา มาตลอดราวกับไม่อยากรู้อะไร

 

 

อย่างไรก็ตามภาพในตอนนี้เธอจะละสายตาไปไม่ได้

 

 

ร่างกายของลิซ่านั้นแข็งทื่อไปหมด และขาที่อ่อนแรงสั่นสะท้านไม่เคลื่อนไหว และเธอก็ไม่สามารถละสายตาจากการต่อสู้ตรงหน้าได้

 

 

ลิซ่ายังคงจ้องมองสลับระหว่างทั้งสองคนอยู่สองสามครั้ง แต่ตอนนี้เธอก็เหมือนกับไม้ไผ่ที่ถูกซัดด้วยกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก

 

 

ในขณะที่คมดาบทั้งสองเข้าฟาดฟันกันดังก้องอยู่ในหู เธอทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น

 

 

ในระหว่างนี้การต่อสู้ของทั้งสองก็ดุดันขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

「ย๊าาาาาาาาาาาาห์！」

 

ดาบยาวที่เหวี่ยงลงมาด้วยความโกรธของเคน โนโซมุฟันดาบออกไปทางด้านข้างและพยายามดันกลับไปทันใดนั้นดาบยาวของเคนก็พลิกกลับอย่างรวดเร็วเข้ายับยั้งการเคลื่อนไหว

 

 

โนโซมุต้องล่าถอยออกมา โดยปล่อยให้ดาบของเขาปะทะเข้ากับดาบของเคน ดาบยาวถูกเบี่ยงไปด้านข้างเพื่อใช้แรงและผ่านไปทั้งๆแบบนั้น ผ่านหน้าโนโซมุไปพร้อมกับเสียงก้องๆ

 

 

 

「ฟู่ว！」

 

ในเวลาเดียวกันโนโซมุก็บุกเข้าไปอีกครั้งโดยฟาดดาบของเขา คมดาบของโนโซมุผ่านหน้าเคนไปโดยที่เคนหลบหน้าหนีเพียงเล็กน้อย

 

 

แรงลมของคลื่นดาบที่ปลดปล่อยตัดผมเคนออกไปเล็กน้อย และดาบที่คมๆนั่นก็ฉีกใบหน้าของเขาไปนิดหน่อย

เคนกัดฟันแน่น และรู้สึกกดดันมากกว่าเดิม

 

 

 

「อึก！」

 

เคนก้าวเข้ามาเพื่อพยายามสลัดความไม่สบายใจออกไป

 

「ลิซ่าเป็นของข้า ! ถ้าข้าเอาชนะได้ลิซ่าก็จะมาอยู่ข้างข้า……！」

 

เคนยังคงเหวี่ยงดาบยาวต่อไปด้วยท่าทีอึดอัด ขณะที่พ่นคำพูดอันแสนน่าสมเพชออกมา

 

 

อย่างไรก็ตามดาบยาวของเคนนั้น พัดผ่านชั้นบรรยากาศแต่ละที ทำให้รู้สึกเหมือนว่ากระดูกสันหลังจะหดตัวลง

 

 

เคนเองก็ยังไม่ได้รับการประเมินที่คู่ควรกับแรงค์ A  ห้อง 1 ของชั้นปี 3 ตามวันที่แม้แต่ผู้ได้รับการประเมินจากทางสถาบันนั้นส่วนใหญ่ก็หลังจบการศึกษาไปแล้ว

 

 

ดาบของเคนที่ส่องประกายแสงตลอดเวลา ทำให้เขารู้สึกได้ถึงทักษะที่แข็งแกร่งต่างจากนักดาบคนอื่นๆ แม้ว่ามือสมัครเล่นจะมองดูก็ตาม

 

 

แต่……。

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก！」

 

แต่ว่าเคนก็ไม่สามารถรับร่างของโนโซมุได้เลย

 

 

การฟันของเขาถูกปัดออกอย่างง่ายดาย และการฟันที่ควรจะตัดลำตัวของโนโซมุก็ตัดผ่านอากาศ

 

 

 

「หนอยแน่ ไอ้เวรนี่……」

 

เคนรีบดึงดาบที่เขาเหวี่ยงออกไปกลับมาและผลักออกไปด้วยร่างของเขา ในเวลาเดียวกัน เขาก็นั่งลงและอ่านการเคลื่อนไหวของโนโซมุพร้อมกับกันการโจมตี

 

 

ดาบของโนโซมุที่พยายามจะฟันออกไปไม่สามารถผ่านเคนได้อย่างสมบูรณ์ และทั้งสองก็เข้าปะทะกันอีกครั้ง

 

 

 

「อึก！」

 

「หึ！」

 

เคนทำหน้าบึ้งเมื่อต้องดวลพลังกัน ความแตกต่างทางกายภาพและเคน นั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว

 

 

จากนั้นก็ผลักมันไปทั้งหมดในคราวเดียวและฟันออกไป ด้วยความคิดเช่นนั้นเคนพยายามจะผลักโนโซมุออกไป

 

 

อย่างไรก็ตามขณะที่เคนพยายามใส่แรงมากกว่านี้ โนโซมุก็ปล่อยแรงที่แขนของเขา

 

 

ดาบที่ส่องแสงเป็นประกายและมีเจตนาจะฆ่าเขาอย่างชัดเจนพุ่งเข้าใส่โนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตามขณะที่คมดาบนั้นเข้าใกล้จะสัมผัสหน้าของโนโซมุ โนโซมุก็ได้หายตัวไปแล้ว

 

 

 

「หะ….อั่ก！」

 

ในเวลาเดียวกันลมพัดผ่านด้านข้างของเคน และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็แล่นมาที่แขนของเขา

 

 

เมื่อเคนมองลงมาที่แขนขณะกัดริมฝีปากและอดทนต่อความเจ็บปวด ต้นแขนของเขาถูกฟันออกและเริ่มย้อมชุดขาวให้กลายเป็นสีแดงสด

 

 

และข้างหลังเคนก็มีร่างของโนโซมุที่ยังคงระมัดระวังตัวและดูสถานการณ์อยู่

 

 

ในขณะที่หัวของโนโซมุจะถูกตัดเขาก้มลงกับพื้นแล้วลดท่าทางจนต่ำแล้วเปิดใช้ “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-” ในทันใดนั้นเขาก็วิ่งไปที่ข้างหลังเคนและฟันแขนของเคน

 

 

สายตาของมนุษย์ที่จ้องมองเป้าหมายที่ขยับตัวขึ้นลงนั้นยากกว่าการหันมองซ้ายขวา และยิ่งถ้าเป็นระยะใกล้ก็แทบจะมองไม่เห็นเลย

 

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ควรสังเกตมากกว่าคือโนโซมุไม่ลังเลที่จะใช้วิธีดังกล่าวพร้อมกับเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วหากพลาดเพียงนิดนั่นคือ “ตาย” สถานเดียว

 

 

 

「อึก……..ไอ้เวรเอ้ย！」

 

แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึก แต่เคนก็ทำสีหน้าบิดเบี้ยวเนื่องจากความเจ็บปวดและบาดแผลที่แขน

 

 

ฝ่ายตรงข้ามที่มีความสามารถด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด และการโจมตีของศัตรูที่ควรจะช้ากลับเร็วขึ้น

 

 

ร่างของโนโซมุที่เข้าแลกกับจิฮัดนั้นฟื้นขึ้นมาในใจของเคน

 

 

การต่อสู้ที่มนุษย์ทุกคนต่างหลงใหล และชี้ให้เห็นถึงความจริงที่แผลของเขาที่ไดัรับมา

 

 

 

“โนโซมุนั้นสามารถเอาชนะเคนได้ในการต่อสู้ระยะประชิด”

 

ในขณะที่เขาใช้ดาบยาวขณะอัดพลังเวทย์ลงไป เคนก็ก้าวเข้าไปหาโนโซมุด้วยกำลังของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเขาแพ้ให้กับโนโซมุ

 

 

เสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายด้วยพลังเวทย์ เคนที่ถูกเสริมพลังก็เคลื่อนไหวเร็วราวกับคลื่นกระแทก ปิดช่องว่างเข้าหาโนโซมุในทันทีและฟันดาบยาวที่เสริมพลังเวทย์ออกไป

 

 

ดาบยาวที่เสริมพลังด้วยเวทย์มีสีน้ำเงินแวววาว แรงกระแทกที่ส่งมาจากร่างกายที่เสริมพลังมันมีพลังพอที่จะบดขยี้ดาบที่ทำมาจากเหล็ก

 

 

 

「ฟู่ว！」

 

「อะไรวะ！」

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุรับดาบของเคนเอาไว้ได้

 

 

ดาบที่อัดพลังคิเข้าไปของโนโซมุนั้นเขาสบัดมันออกอย่างไม่ลังเล คมดาบนั้นมีแสงสว่างทั่วทั้งดาบ

 

 

คมดาบทั้งสองเข้าปะทะกันอีกครั้ง

 

 

โนโซมุพยายามดันดาบขึ้นไปให้เท่ากับการฟันของเคน ทำให้เกิดเสียงแหลมสูงและมีแสงพลังเวทย์กระจายไปในอากาศ และเคนก็ฟาดฟันไปที่ด้านข้างของโนโซมุ

 

 

 

「ชิ！？」

 

ขณะกัดริมฝีปาก เคนไม่ยอมแพ้และฟันออกไปอีกสองสามครั้ง

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุป้องกันได้อย่างทันท่วงที ร่างของโนโซมุเองก็ไหลไปด้านข้างพร้อมๆกับตอบโต้ดาบของเคนและเปลี่ยนทิศทางการโจมตีของคู่ต่อสู้

 

 

 

「นี่มัน……」

 

ภาพในวันก่อนฟื้นเข้ามาในใจเขาอีกครั้ง เคนนึกภาพในตอนนั้น

 

 

สมาธิที่ได้รับการขัดเกลาจนถึงขีดสุด ความสมดุล และดาบที่เป็นผลงานชิ้นเอก เป็นการปัดป้องที่ใช้พลังของฝ่ายตรงข้าม

 

 

 

「รู้สึกว่าจะเริ่มชินซะแล้วสิ」

 

「อึก！？」

 

บางทีโนโซมุอาจจะคว้าอะไรได้ในการต่อสู้จำลองซึ่งเป็นทักษะของนักดาบธรรมดาไม่สามารถทำได้

 

「โนโซมุ ไอ้กร๊วกเอ้ย！！」

 

คมดาบของเคนเพิ่มความเร็วขึ้น ในขณะที่เปล่งเสียงออกมาด้วยความหยาบคาย ในสายตายของโนโซมุนั้นสามารถเห็นดาบของเคนได้ชัดกว่าเดิมถึง 2-3 เท่า

 

（สะโพกด้านซ้าย ไหล่ขวา ทางด้านข้าง……）

 

แน่นอนว่ามีความแตกต่างในแง่ของความเร็ว พลัง และ พลังเวทย์ วิชาดาบของเคนเองก็เหมาะสำหรับแรงค์ A เช่นกัน

 

 

อย่างไรก็ตามความไม่พอใจและความเกลียดชังก็เพิ่มมากขึ้นเพราะลิซ่ารู้ความจริงแล้ว และใบหน้าของเคนก็แสดง “อารมณ์” ออกมาอย่างชัดเจน

 

 

เหนือสิ่งอื่นใดโนโซมุในปัจจุบันนั้นสงบนิ่ง ไม่เห็นเศษเสี้ยงของอารมณ์ที่ออกมาจากตัวเขาเลย

 

 

แววตาของโนโซมุนั้นเฉียบคมราวกับเหยี่ยวและการเคลื่อนไหวของเคนก็โดนปัดออกทั้งหมด

 

 

กล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหวได้เหมือนกับแส้และทำงานร่วมกันอย่างต่อเนื่อง โดยเน้นไปที่ปลายดาบการเคลื่อนไหวนั้นไม่มีอะไรเสียเปล่า

 

 

และดาบที่ยกขึ้นบางครั้งก็เบาราวกับต้นหญ้าอ่อน บางครั้งก็รุนแรงดุจพายุ และสามารถปัดเป่าอันตรายที่เข้าใกล้ตัวเขาได้

 

「ไอ้เชี้ยเอ้ย ไอ้จั๊ดง่าว ไอ้คนไร้ความสามารถ！」

 

เคนกัดฟันแน่นขณะที่โจมตีใส่โนโซมุต่อไป

 

 

ทั้งสองยังคงแลกดาบกันต่อไปโดยแทบไม่เคลื่อนไหว

 

 

เสียงโลหะดังก้องไปทั่วและประกายไฟที่เปล่งประกายรอบๆตัวพวกเขา และแสงพลังเวทย์ที่ส่องประกายไปทั่ว

 

 

ใช่มันเป็นแสงพลังเวทย์ที่กระจัดกระจายไปในอากาศ

 

 

พลังเวทย์ของเคนเยอะกว่าพลังคิของโนโซมุ คงจะแปลกถ้าดาบของเคนถูกอัดพลังเวทย์มากเกินไปก็ว่าได้ และน่าจะกดดันโนโซมุอยู่ฝ่ายเดียว

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุยังคงรับดาบของเคนโดยไม่ยากเย็นอะไร

 

 

คมดาบที่ถูกปรับด้วยพลังควบคุมอันแสนโดดเด่นของโนโซมุกลายเป็นแสงและเจาะดาบเวทย์ของเคนที่ปกคลุมไปด้วยความหนาแน่นและเกิดเสียงแหลมสูง พลังเวทย์ที่อยู่ในดาบค่อยๆหายไป

 

 

 

「หนอยยยยยยยยยยยย！」

 

เคนเสริมพลังเวทย์ทุกครั้งที่พลังเวทย์โดนซัดออกไปเพื่อคงสภาพดาบเวทย์เอาไว้ แต่ว่าในบางครั้งก็ไม่ทัน ในทางกลับกันคมดาบของโนโซมุนั้นแทบไม่ได้ใส่พลังเพิ่มเลย

 

 

ดาบเวทย์ของเคนค่อยๆไม่เสถียร ในเวลาเดียวกันโนโซมุก็เริ่มเพิ่มพลังที่ใส่เข้าไปในดาบ และในขณะเดียวกันก็บีบอัดพลังคิลงไปอีกด้วย

 

 

เคนนั้นแสดงสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดเพราะโนโซมุที่เริ่มอัดพลังมากยิ่งกว่าเดิม  

 

 

ตรงกันข้ามกับเคนที่อารมณ์เสียใบหน้าของโนโซมุยังคงนิ่งเฉย แม้ว่าจะสร้างดาบที่คมยิ่งกว่าดาบเวทย์ของเคน แต่โนโซมุก็ยังสบายๆ

 

 

แสงนั้นถูกบีบอัดอย่างมาก และรังสีของแสงที่เกาะติดกับใบมีดของโนโซมุมันซ้อนทับกันถึงสิบแปดครั้ง ซึ่งมันเป็น “คมดาบมายา”

 

「อืม…！」

 

พร้อมกับลมหายใจออกโนโซมุสบัดคมดาบแห่งจิตวิญญาณออกไป

 

 

วิชาดาบที่ใช้พังทลายโล่และดาบของจิฮัด ถูกฟันออกเป็นวิธีวงกลมกระโดดเข้าไปยังดาบยาวที่เหวี่ยงออกมาราวกับดาวตก

 

 

ในเวลาเดียวกันก็ เคร้ง ! เกิดเสียงดังก้องกังวาล ดาบของโนโซมุพังดาบเวทย์ของเคนได้อย่างง่ายดายเหมือนกระดาษจนดาบขาดครึ่ง

 

 

 

「อึก！」

 

เคนทำเสียงไม่พอใจขณะที่ดาบสุดรักเหลือเพียงครึ่งเดียว อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นปลายดาบของโนโซมุก็จ่อไปที่คอของเคน

 

「แก……！」

 

「…………」

 

เคนส่งเสียงครางออกมา แต่โนโซมุก็เงียบ

 

「โกหกน่า….เรื่องแบบนี้มัน……」

 

เคนตกตะลึงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เขาพยายามปฏิเสธสุดใจ อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความอัปยศและความเกลียดชังที่ดำมืดอยู่แล้วมันก็ยิ่งมืดมนและเขาก็ด่าโนโซมุ

 

 

 

「……มันจบแล้วเคน หุบปากไปซะ」

 

ขณะที่เผชิญหน้ากับความเกลียดชังของเคน โนโซมุก็บอกว่านี่คือจุดจบของการเดินทางอันแสนยาวนานที่เศร้าโศก

 

 

เพราะมันเกิดเสียงดังมากๆในไม่ช้าทุกคนก็จะมาที่นี่รวมถึงพวกทหาร

 

 

ตราบใดที่ระบุตัวอาชญากรได้แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยตัวเขาไป และหากเขาคิดจะหนีก็คิดว่าจะหนีออกไปได้จริงๆน่ะเหรอ

อย่างไรก็ตามเคนไม่สนใจคำพูดของโนโซมุและยังคงคิดว่าตัวเองถูกเสมอ

 

 

 

「อย่ามาพูดบ้าๆนะ ! ข้าน่ะปกป้องลิซ่ามาจนถึงตอนนี้ และจะปกป้องตลอดไป……」

 

ถึงกระนั้นเคนก็ยืนยันว่าเขาจะปกป้องลิซ่าโดยไม่รู้เลยว่า “ตัวเองกำลังหนีความจริง” และใบหน้าของโนโซมุก็บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที

 

「หนอย ! คิดว่าลิซ่าอยากจะอยู่กับแกจริงๆเหรอวะตอนนี้ !?? อยากให้ลิซ่ากลับมาเป็นแบบนั้นอีกรึไงวะ！！」

 

เคนหันไปมองลิซ่าตามคำพูดของโนโซมุ

 

 

ลิซ่าและเคนเบิกตากว้าง เธอเพียงแค่คุกเข่าและมองดูการต่อสู้ตรงหน้า

 

 

 

「อึก！」

 

「อาาาา……」

 

ในขณะนั้นร่างกายของลิซ่าก็สั่นเทา ใบหน้าแห่งความหวาดกลัวและความเสียใจนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีซีดในทันที

 

 

การแสดงออกที่แสนอ่อนแอของเธอแทงทะลุหน้าอกเคน

 

 

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ย้ำว่าความสัมพันธ์อันแสนจอมปลอมที่สร้างขึ้นระหว่างเธอมันก็พังทลายลงไปหมดแล้ว

 

 

 

「มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้……」

 

「คำมั่นสัญญาของพวกเราคือ “จะให้ลิซ่าได้เดินตามฝัน” แล้วการที่แกทำแบบนี้มันปกป้องลิซ่าได้จริงๆเหรอ！」

 

ข้อเท็จจริงที่ว่ายังทำร้ายคนสำคัญไม่พออีกเหรอ นั้นชี้ให้เห็น เคนก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที

 

 

อย่างไรก็ตาม เคนนั้นยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้ และส่ายหัวต่อความจริงตรงหน้า

 

 

ไม่มีอีกแล้วเพื่อนสนิทที่เคยให้คำสาบานว่าจะ “สนับสนุนความฝันของลิซ่า”

 

 

 

「ลิซ่าจำเป็นต้องมีข้า ข้าต้องปกป้องเธอ ใช่ ไม่ใช่โนโซมุ แต่เป็นข้า……」

 

「เคน……！」

 

โนโซมุนั้นมีใบหน้าที่ซับซ้อนกับท่าทางของเพื่อนตัวเอง ถึงแม้ว่าจะชี้ความจริงให้เห็นมากแค่ไหน เขาก็จมดิ่งกับสิ่งหลอกลวงไปจนเสียหมดสิ้น อารมณ์ต่างๆ ล้วนอัดแน่นเข้ามาในตัวของโนโซมุ ความโกรธ ความเกลียดชัง ความสงสาร ความเศร้า ทุกอย่างล้วนเข้ามาในตัวเขา

 

 

อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับความคิดของโนโซมุ เคนไม่ได้มองความเป็นจริง เพียงแค่อยู่ในโลกอันแคบของเขา

 

「ใช่เพราะแกแท้ๆ ถ้าไม่มีแกทุกอย่างมันก็จะไม่เป็นแบบนี้！」

 

ในขั้นต้น ที่เคนออกนอกเส้นทางเพราะกลัวจะเสียลิซ่าไป และเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่เชื่อว่าโนโซมุจะแข็งแกร่งขึ้นได้อีกต่อไป

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาโดน “ความแข็งแกร่งของโนโซมุ” เข้ากดดัน ความหึงหวงที่มีมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก และในขณะเดียวกัน ความกลัวที่จะเสียลิซ่าไปก็พุ่งจนถึงขีดสุด

 

 

และจิตใจอันแสนคับแคบและแสนอ่อนแอของเขาไม่สามารถทนต่อแรงหึงและความกลัวได้

 

 

ดังนั้นเคนก็เลยไม่สามารถละทิ้งความเชื่อที่ว่า “ถ้ากำจัดโนโซมุได้ ต้นตอของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดมันจะหายไป แล้วเดี๋ยวก็หาทางแก้ไขได้เอง”

 

 

 

「อึก！」

 

เคนถอยหลังและจับดาบขึ้นมาอีกครั้ง และเข้าหา

 

 

แต่แน่นอนว่าโนโซมุไม่ปล่อยให้ทำเช่นนั้น

 

 

เขาถือฝักดาบที่มีอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาก้าวเข้าไปใกล้เคนและจุดหมายก็คือเท้าของเขา

 

 

ขาของเคนหยุดลงเพราะแรงกระแทกอันรุนแรง แม้ว่าจะพยายามใช้เวทย์ แต่ว่าหากยิ่งขยับมากเท่าไรข้อต่อข้อเท้าก็จะยิ่งแตกหักและรักษาได้ยากยิ่งขึ้น

 

 

แม้ว่าพลังคิของโนโซมุนั้นรุนแรงจนสามารถฆ่าศัตรูได้ แต่ก็ไม่มีปัญหาหากเป้าหมายไม่ใช่ตัวศัตรู

 

 

เคนที่พยายามจะเชื่อว่าโนโซมุนั้นอ่อนแอกว่าตัวเอง อาจเป็นไปได้ถ้าทำลายพลังคิให้สิ้นซาก แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ และไม่สามารถต่อต้านได้

 

 

ภาพลวงตาของเคนนั้นได้มลายหายไป

 

 

มันเป็นสิ่งเดียว นั่นคือชะตากรรมที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่ได้ยอมแพ้

 

 

ใบมีดที่โค้งมนพร้อมจะปล่อยออกจากตัวมันเอง

 

 

 

「ด้วยสิ่งนี้！」

 

อย่างไรก็ตามในขณะนั้นความเจ็บปวดรุนแรงก็เข้ามาในหัวของโนโซมุ การเคลื่อนไหวของโนโซมุช้าลงครู่หนึ่ง ในระหว่างนั้นเคนก็กระโดดกลับและออกจากเขตโจมตีของโนโซมุ

 

 

 

「อึก ! แกกกกก……」

 

“…………”

 

ใบหน้าของเทียแมตผุดเข้ามาในใจโนโซมุ

 

 

ดวงตาของมังกรยักษ์ที่จ้องมองไปที่โนโซมุดูเหมือนจะตำหนิว่า “ทำไมไม่ฆ่ามัน”

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุเมินเฉยต่อคำพูดของมันและก้าวออกไป

 

 

ขณะที่กัดฟันกับความปวดที่แล่นเข้ามาในหัว โนโซมุพยายามเข้าหาทันที

 

 

เคนเริ่มร่ายเวทย์ขณะถือดาบยาวที่ถูกตัดออก โนโซมุคิดว่า คงเป็น “การเต้นรำแห่งเหมันต์” หรือไม่ก็ “น้ำพุที่เอ่อล้น” แต่เครื่องหมายคำถามก็ผุดเข้ามาในหัวเพราะตัวดาบที่ใช้เป็นแกนมันพังไปแล้ว

 

 

 

「ฟู่ว！」

 

เคนชักดาบยาวที่ถูกตัดออกวินาทีต่อมาแสงสีน้ำเงินก็ส่องประกาย และดาบน้ำแข็งก็พุ่งเข้าใส่โนโซมุ

 

「อึก……！」

 

โนโซมุกระโดดไปด้านข้างทันทีและแยกตัวออกจากเส้นทางของดาบน้ำแข็ง โชคดีที่มันไม่โดน

 

 

ดาบน้ำแข็งสดใสราวกับคริสตัล โนโซมุเหลือบมองที่เคนขณะเห็นดาบที่คล้ายหอกกระทบพื้นหิน และเขาก็เหยียดแขนออก

จากนั้นดาบน้ำแข็งที่ยืดยาวราวกับหอกก็ถูกแยกออกนับไม่ถ้วนและโจมตีใส่โนโซมุอีกครั้ง

 

 

โนโซมุลดตัวต่ำลงและพุ่งเข้าไปในดาบน้ำแข็งที่ถูกปัดออกไป ขณะที่ดาบน้ำแข็งผ่านหัวโนโซมุ เขากลับมาหาเคน

 

「อะไรวะ？」

 

「ดาบงู……」

 

ลิซ่าและเพื่อนๆมองไปที่เคนด้วยท่าทางประหลาดใจขณะเบิกตากว้าง แสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดาบเวทย์ที่เคนใช้มาจนถึงตอนนี้

 

 

โนโซมุเองก็ไม่เคยเห็น

 

ดาบเวทย์ “ดาบเขี้ยวงู”

 

ดาบนั้นสูบพลังเวทย์และกลายเป็นเหมือนแส้น้ำไหลผ่านใบมีดจำนวนมหาศาลที่ทำจากน้ำแข็ง มันเป็นดาบเวทย์ที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็น

 

 

ไม่เพียงแต่โนโซมุเท่านั้นแต่คามิลล่าและลิซ่าเองก็ตกใจ เคนเหวี่ยงแขนของเขาให้กว้างขึ้นและเหวี่ยงดาบเขี้ยวงูออกมา

 

 

เขี้ยวงูและดาบน้ำแข็งขูดกระแทกพื้นหินและพุ่งเข้าหาโนโซมุราวกับงู

 

 

 

「อึก！」

 

ดาบเขี้ยวงูของเคนเฉือนไปที่แก้มของโนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตามขณะที่รู้สึกเจ็บแสบ โนโซมุก็กระโดดออกจากพื้นขณะที่เคนสะบัดดาบลงมา

 

 

แน่นอนว่าดาบของเคนนั้นมีผลในการเปลี่ยนกระแสการต่อสู้ ใบดาบที่ส่งเสียงสั่นทะเทือนและเสียงคำรามดังกึกก้องคล้ายกับเขี้ยวของงูจริงๆ

 

 

พลังเวทย์ที่รั่วไหลออกมานั้นโอบล้อมราวกับหมอกสีน้ำเงิน มันเพียงพอที่จะฉีกกระชากเนื้อมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย

 

 

แต่ถึงกระนั้นโนโซมุก็ไม่ลังเลและเข้าหาเคน

 

 

ตรงกันข้ามกับพลังของมัน มันมีข้อเสียร้ายแรงอยู่

 

 

ด้วยการใช้มันเหมือนกับแส้ทำให้ศึกในการต่อสู้ระยะประชิดนั้นลำบาก

 

 

และด้วงโครงสร้างกึ่งสำเร็จรูปที่เหมือนดาบผสมกับแส้ แม้ว่าจะคืนกลับเป็นดาบ แต่ว่าก็ไม่สามารถทนต่อแรงปะทะได้

 

 

โนโซมุพุ่งตรงเข้าหาเคน เคนยังคงปล่อยดาบเขี้ยวงูออกมา

 

 

โนโซมุนั้นยังคงมุ่งหน้าต่อไป ปิดระยะห่างและเข้าไปใกล้ได้ในที่สุด

 

 

อย่างไรก็ตามขณะที่เคนบิดดาบเขี้ยวงูออกมาสิ่งที่สะท้อนเข้ามาในตาของโนโซมุคือดาบน้ำแข็งจำนวนมาก

 

 

โนโซมุนั้นเหงื่อไหลออกมา กระโดดออกอย่างสุดกำลังและกลิ้งตัวลงกับพื้น

 

 

ทันทีที่โนโซมุหลบออกจากตรงหน้าดาบน้ำแข็งก็พุ่งไปรอบๆ

 

 

ดาบน้ำแข็งเข้าโจมตีโนโซมุอย่างรวดเร็วซึ่งไม่สามารถหลบหนีจากระยะระเบิดของมันได้

 

 

 

「อั่ก！」

 

ขณะที่แสดงสีหน้าเจ็บปวด โนโซมุก็ลุกขึ้นโดยใช้แรงกระโดดและกลับมาตั้งท่าดั่งเดิม อย่างไรก็ตามเคนไม่ปล่อยโอกาสนั้นและเข้าหาโนโซมุ

 

 

เคนยกแขนขึ้นและดาบเขี้ยวงูพร้อมดาบน้ำแข็งก็ยกตัวขึ้นมาพร้อมๆกัน

 

 

โนโซมุคิดว่าหลบไปก็ไม่พ้นมีแต่ต้องลุยไปข้างหน้าเท่านั้น

 

 

เก็บดาบเข้าฝักแล้วดึงออกมาทันทีที่ดาบเขี้ยวงูลอยเข้ามา ทันทีที่ดาบทั้งสองปะทะกัน ดาบของโนโซมุที่ปล่อย “คมดาบมายา” ก็ตัดดาบนั่นออกไปเป็นครึ่งหนึ่ง

 

 

 

「เปล่าประโยชน์！」

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่คล้ายกับแส้น้ำก็เข้ามาเชื่อมต่อกับดาบอีกครั้ง จากนั้นดาบน้ำแข็งก็ระเบิดและหันคมเขี้ยวไปทางโนโซมุ

 

 

โนโซมุออกจากระยะของดาบน้ำแข็งอย่างรวดเร็วและเคนก็อ่านทางออกและฟันดาบเขี้ยวงูดักหน้าไป

 

 

และแม้ว่าจะหลีกเลี่ยงดาบเขี้ยวงูได้ ดาบน้ำแข็งที่ถูกปล่อยออกมาก็จะเข้าโจมตีโนโซมุซ้ำต่อ

 

 

ดาบเวทย์ที่เด่นทั้งระยะโจมตีใกล้และไกล เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ไร้ซึ่งจุดบอด โนโซมุเองก็ได้แต่หอบหายใจ

 

「ฮ่าฮ่าฮ่า ! อย่างที่คิดแกนี่มันกระจอกจริงๆ ! เป็นความจริงที่ว่าแกอาจจะเก่งการต่อสู้ระยะประชิด แต่ศึกระยะไกลนี่อ่อนแอชิบหายเลยวะ ตราบใดที่ข้าสามารถรับมือได้ทุกสถานการณ์ ข้าก็ปกป้องลิซ่าได้！」

 

เคนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย บางทีเพราะอาจจะกลับมาสนใจความจริงที่ว่าโนโซมุนั้นเก่งศึกระยะประชิด

 

 

อย่างไรก็ตามแม้จะรู้ความจริงและเห็นลิซ่าที่ตัวสั่นจากการหนีความจริงไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้า แววตาของเธอนั้นว่างเปล่าและดูเย็นชาอย่างมาก

 

 

โนโซมุกระโดดถอยหลังทันทีเมื่อโดนจ้องมา ไม่ต้องพูดถึงระยะของคมดาบมายา เขานั้นออกจากระยะการโจมตีของดาบเขี้ยวงูของเคน

 

 

โนโซมุที่เด่นด้านการโจมตีระยะประชิด เคนไม่นึกว่าโนโซมุจะถอยไปไกลขนาดนั้น

 

「อะไรกันไอ้ไก่อ่อนจะยอมแพ้แล้วรึไง……」

 

หมอนั่นคิดว่าเขาเสียจิตวิญญาณในการต่อสู้ไปแล้ว และเคนที่พยายามเยาะเย้ยเขา โดนแววตาที่ทิ่งแทงราวกับหอกของโนโซมุจับจ้อง

 

 

โนโซมุค่อยๆเปิดปากพูดขณะที่จ้องมองเคนที่กำลังเงียบ

 

 

 

「เคน นี่จะเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย วางอาวุธลงซะและไปชดใช้บาปที่ก่อเอาไว้」

 

กำลังพูดอะไร? เคนทำสีหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของโนโซมุ

 

「อย่างไรก็ตาม อาจารย์จิฮัดก็รู้เรื่องนี้แล้ว คิดว่ามันมาไกลถึงขนาดนี้และจะไปที่สถาบันอย่างที่เคยเป็นได้อยู่อีกเหรอ？」

 

อย่างที่โนโซมุพูด ตอนนี้เคนก็ยืนอยู่บนหน้าผาอันสูงชันที่พร้อมจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ

 

 

ในขณะนั้น เหล่าผู้คนก็รีบเข้ามารวมทั้งพวกทหาร จะได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายกำลังเข้ามาใกล้

 

 

 

「อะไรกัน……？」

 

「อยู่นี่เอง」

 

「โซเมีย ไม่เป็นไรนะ！？」

 

「พี่จ๋า！」

 

ไอริสและคนอื่นๆที่ลาดตระเวนอยู่ตอนเหนือก็รีบเข้ามา ข้างหลังพวกเขาก็มีมาร์และอันริที่กำลังตรวจจราแถวย่านการค้า

 

「อืม กลายเป็นสถานการณ์สุดแสนอันตรายแล้วสิ」

 

「คามิลล่าและคนอื่นๆฝากฉันได้เลยน้า～」

 

อันริเข้าไปรักษาพวกคามิลล่าที่ได้รับบาดเจ็บที่ขา ส่วนมาร์และทหารก็เข้ามาขัดทางหนีของเคน

 

 

เคนส่ายหน้าอย่างรำคาญ การแสดงออกนั้นถูกย้อมไปด้วยความโกรธและความเกลียดชังอีกครั้ง

 

 

 

「เอาล่ะจะขอเข้าจับกุม มีคำถามมากมายที่อยากจะถามเลยล่ะ」

 

「หุบปาก！」

 

ทหารที่ล้อมอยู่รอบๆบอกให้เคนมอบตัว แต่เคนก็ใช้ดาบเวทย์ในมือขวาของเขา

 

 

ดาบเขี้ยวงูที่ถูกเหวี่ยงออกไปเข้าไปหาที่เท้าของพวกเหล่าทหาร

 

 

ทหารที่มองเห็นเคนที่ตั้งใจจะขัดขวางการจับกุมก็เตรียมตัวพร้อมสู้ทันที มาร์และเพื่อนๆของโนโซมุก็ล้อมรอบเคนเอาไว้

 

 

 

「นี่ หมอนี่มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดเลยรึไง….โนโซมุ？」

 

ในขณะเดียวกันโนโซมุก้าวออกมาและเผชิญหน้ากับเคนอีกครั้ง

 

「โนโซมมมมมมมมมมมมมมมมมุ แกกกกกกกกกกกกกก～～！」

 

เคนนั้นเผยรอยยิ้มอันแสนเกลียดชังออกมาและปลดปล่อยความแค้นที่สะสมออกมาจากก้นบึ้งของนรก โนโซมุขมวดคิ้วต่อหน้าเคนที่ซึ่งเปล่งเสียงออกมาอย่างรุนแรง และเขาก็ยืนรับจิตสังหารของเคน

 

 

อากาศแปลกๆเต็มไปรอบๆพื้นที่ มาร์และทหารที่ชักอาวุธออกมามากมาย กำลังเฝ้าดูโนโซมุอย่างเงียบๆ

 

 

 

“ทำอะไรอยู่หะไอ้เวรเอ้ย ! จะมัวลังเลอะไรอยู่อีก! แกมีสิทธิ์ที่จะตัดสินไอ้โง่นี่ให้มันตายๆไปซะ！”

 

เทียแมตยังเข้าโจมตีใส่โนโซมุไม่หยุดหย่อน

 

 

ตั้งแต่เมื่อไร ? โนโซมุรู้สึกว่าเทียแมตนั้นเปลี่ยนไป แต่ก่อนที่มังกรตัวนี้ซึ่งเกลียดทุกสิ่งกลับไม่พอใจในสิ่งที่โนโซมุทำ มันเป็นบรรยากาศแปลกๆ

 

 

แต่โนโซมุไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร

 

 

สิ่งเดียวที่โนโซมุรู้ก็คือ หัวใจของเขานั้นไม่ได้รับอิทธิพลจากความเกลียดชังของเทียแมต อย่างที่เคยเป็นมาก่อน และจิตใจก็สงบอย่างมาก ปกติมันจะอาละวาดหนักกว่านี้แต่ตอนนี้มันคืออะไร?

 

 

อย่างน้อยโนโซมุก็ไม่เข้าใจเหตุผลและพยายามคาดเดาเหตุผลต่างๆ

 

 

 

「เพราะแกกกกกกกกกกกก ไอเชี้ยเอ้ย ทุกอย่างมันเป็นเพราะแก！」

 

「……ไม่หรอก มันไม่ใช่เลย ต้นเหตุก็คือพวกเราทุกคน」

 

แต่ตอนนี้มีบางอย่างที่เขาต้องทำ โนโซมุปฏิเสธคำพูดของเคน

 

 

โนโซมุ เคน ลิซ่า ต่างคนต่างหนีหน้าคนที่ตัวเองรักกันทั้งหมด

 

 

เป็นผลให้ความสัมพันธ์นั้นแตกสลายอย่างสมบูรณ์เพราะการไม่ยอมทำความเข้าใจกัน

 

 

อย่างไรก็ตาม เคนนั้นยังไม่ยอมรับความจริงเสียที

 

 

ปล่อยใจยึดติดแต่กับลิซ่าโดยไม่ตระหนักถึงความเป็นจริง และใช้ความเชื่อที่ว่า “เขาแข็งแกร่งกว่าโนโซมุ”

 

 

 

「ก็รู้อยู่หรอกว่าแกมีความแค้นกับผม แต่ทำไมถึงต้องลากโซเมียจังเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยวะ แถมคนอื่นๆด้วย ! ถ้าแค้นผมก็มาลงที่ผมคนเดียวสิ จะไปยุ่งกับคนอื่นทำไมวะ！！」

 

「หุบปากไปเลยยยยยยยยยย ไอ้เวรเอ้ย！！」

 

อย่างไรก็ตามเคนนั้นไม่ฟังอะไร ทำตัวเหมือนกับเด็กน้อย

 

 

เพื่อนสนิทที่ครั้งหนึ่งเคยฝากแผ่นหลังไว้ให้กลับกลายเป็นคนหลงทางและอดีตคู่รักของเขาก็เหมือนกับนกที่ถูกล่ามโซ่

 

 

คำสาบานและคำมั่นสัญญานั้นไม่เหลืออยู่อีกแล้ว การสร้างอนาคตใหม่อาจจะไม่ได้รุ่งโรจน์เสมอไป แต่เป็นสิ่งสำคัญที่ผูกชะตาของพวกเราสามคนเข้าด้วยกัน

 

 

ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว และโนโซมุไม่สามารถทนเห็นภาพอันแสนเจ็บปวดนี่ได้อีกต่อไป

 

 

 

「คำสัญญาที่เคยให้กันในวันนี้มันแตกสลายไปหมดแล้วกลายเป็นสิ่งที่ทำลายความฝันนั่นโดยสมบูรณ์……！」

 

มีเพียงสิ่งเดียวที่โนโซมุทำได้ในตอนนี้

 

 

เขากัดฟันแน่นขณะความเจ็บปวดแล่นไปทั่วอก และเพิกเฉยต่อคำพูดของมังกรยักษ์ที่อยู่ในหัว

 

 

 

「ถ้ายังคิดบิดเบือนคำสัญญาที่ให้ไว้กันละก็ ผมจะไม่เกรงใจและตัดมันทิ้งเสียทุกอย่างความสัมพันธ์ของเราคงจบเพียงเท่านี้ สิ่งที่ผมทำมีเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้น」

 

ยุติความสัมพันธ์อันแสนเลวร้ายนี่ลงไปซะ ทำลายโลกจอมปลอมที่สร้างขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถย้อนกลับไปเป็นดั่งเดิมได้อีกแล้ว

 

 

โนโซมุเปิดใช้งาน “ก้าวพริบตา” ทันทีขณะที่เพื่อนกำลังจ้องมองสถานการณ์ผมรีบวิ่งไปด้านหน้าเคน

 

 

 

「ตายซะ ตายซะ！」

 

ทันทีที่เคนสั่นแขนดาบน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนที่ระเบิดออกมาก็พุ่งเข้าใส่โนโซมุ

 

 

เมื่อโนโซมุเห็นภาพนั้นเขาก็เปลี่ยนทิศทางทันที

 

 

อย่างไรก็ตามมันหลีกเลี่ยงได้ไม่หมดเหมือนกับหยาดฝนที่โปรยลงมา ความแข็งแกร่งทางภายภาพของโนโซมุนั้นไม่เพียงพอที่จะหลบหนีจากระยะนั้น

 

 

ดวงตาของเคนนั้นคลายลงเมื่อเห็นโนโซมุถูกทิ่มแทงด้วยดาบน้ำแข็ง

 

 

นี่คือจุดจบ ด้วยความรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อย เคนจึงทำสีหน้าราวกับมีความหวังขึ้นมา แต่ครู่ต่อมาก็ต้องตกใจอย่างมาก

 

 

 

「อะไรวะนั่น！」

 

ดาบน้ำแข็งจำนวนมากที่เข้าหาโนโซมุโดนตัดผ่าน

 

 

แม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ยังพุ่งเข้ามาหาโดยไม่ลดความเร็วลง

 

 

โนโซมุเร่งความเร็วขึ้นมาอีกในชั่วพริบตาพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังลั่น พุ่งตรงไปที่เคน

 

 

 

「เชี้ยเอ้ย ! ไอเชี้ยนี่！」

 

มันเป็นบ้าอะไรวะ !? ฝ่าดาบน้ำแข็งมาได้ยังไง??

 

 

ในขณะที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดและคำถามที่เกิดขึ้น เคนกวัดแกว่งดาบอีกสองสามครั้งเพื่อสร้างดาบน้ำแข็งใส่โนโซมุ

 

 

 

「ฟู่ววววว！」

 

โนโซมุนั้นตัดสินใจว่าคงหลบไม่พ้นจึงได้ตัดสินใจเผชิญหน้ากับมัน

 

 

โนโซมุเปิดใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ”เพื่อใช้การเคลื่อนไหวอันแสนซับซ้อนขณะหลบมันให้ได้มากที่สุดและวิ่งผ่านช่องว่างของห่าฝนนั่น

 

 

อย่างไรก็ตาม เพียงแค่หลบเลี่ยงไม่สามารถผ่านไปได้ ไม่นานก็จะโดนดาบน้ำแข็งปักไปทั่วร่าง

 

 

 

「เอาล่ะนะ！」

 

ทันทีที่เห็นดาบน้ำแข็งพุ่งเข้าหาเขา โนโซมุก็ฟันดาบออกไปพร้อมกับอัดคิลงไปในดาบ เขาฟันดาบออกไปเป็นรูปพัดพร้อมกับอัดพลังคิไว้และผลักดาบน้ำแข็งที่ใกล้เข้ามา

 

 

แน่นอนว่ามันเป็นเทคนิคคิที่เรียกว่า “พัดใบบัว”ที่จะสร้างฟิลม์เป็นรูปพัดเพื่อสกัดการโจมตี

 

 

เดิมทีแล้ว “พัดใบบัว” เพื่อสร้างโล่ป้องกันโดยใช้คิขึ้นมาแต่มันก็คงอยู่ได้ไม่นาน

 

 

นอกจากนี้ยังมีช่องว่างตอนที่เหวี่ยงดาบออกมา โนโซมุจึงตัดสินใจใช้มัน

 

 

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้คิที่กลายเป็นโล่ขนาดเล็ก จากนั้นโนโซมุก็ใช้ “ก้าวพริบตา”เพื่อหลบดาบน้ำแข็ง และใช้ “พัดใบบัว”ปัดป้องดาบที่หลบไม่ได้

 

 

นอกจากจะต้องใช้เวทย์ทรงพลังที่สามารถทะลวงโล่ป้องกันของโนโซมุได้เท่านั้น

 

 

จากนั้น “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ”ที่ต้องใช้ความสมดุลในร่างสูงสุดและ “พัดใบบัว”ก็เป็นเทคนิคที่เหมาะสมที่ผสมผสานกันได้อย่างดีเยี่ยม

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยังคงขับไล่พายุดาบน้ำแข็งอย่างต่อเนื่อง

 

 

 

「อืม….แต่！」

 

เคนรู้สึกไม่พอใจกับโนโซมุที่แทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บและฝ่าเข้ามา เมื่อเขาเห็นศัตรูเข้ามาใกล้ก็ใช้ดาบเขี้ยวงู

 

 

นอกจากดาบน้ำแข็งแล้ว หากโจมตีต่อด้วยดาบเขี้ยวงู ก็จะสามารไล่ต้อนได้

 

 

ทันทีที่โนโซมุเข้าไปตามแผนของเคน ดาบเขี้ยวงูก็ถูกปล่อยออกมา

 

 

ปลายดาบเขี้ยวงูพุ่งเข้าหาโนโซมุ ทำให้เกิดเสียงดัง

 

 

ดวงตาของโนโซมุจ้องมองปลายดาบที่เข้าใกล้มา

 

 

คมดาบทั้งสองที่ใกล้เข้ามากำลังตัดกัน

 

 

ในขณะนั้นโนโซมุก้าวไปอีกก้าวขณะไหลถอยหลังเพื่อเบนจากดาบเขี้ยวงูจากนั้นก็คำนวณระยะห่างเพื่อเข้าใกล้

 

 

 

「เปล่าประโยชน์！」

 

อย่างไรก็ตามดาบเขี้ยวงูมันขยายออกเพื่อไม่ให้โนโซมุเข้าใกล้

 

 

ดาบที่ดูเหมือนจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ ดาบน้ำแข็งนับไม่ถ้วนนั้นกำลังรอเพื่อบดขยี้เหยื่อ

 

 

อย่างไรก็ตาม เวลาต่อมาเคนก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะโนโซมุนั้นบิดข้อมือและเกี่ยวดาบของเคนเอาไว้

 

 

 

「โง่น่า！」

 

ดาบเขี้ยวงูที่แยกออกเป็นสองส่วนมีพลังเพียงพอที่จะระเบิดในเวลาที่น้อยกว่าหนึ่งวิ การกระทำของโนโซมุนั้นไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย

 

 

ไม่สามารถหนีการโจมตีระยะประชิดได้อีกต่อไป แม้ว่าจะใช้โล่คิก็ไม่สามารถต้านทานแรงระเบิดในระยะใกล้ได้

 

 

โนโซมุนั้นคงทำอะไรไม่ได้แล้วเคนคิดแบบนั้น

 

 

อย่างไรก็ตาม ความเชื่อมั่นนั้นก็พังทลายในไม่ช้า

 

 

ในเวลาไม่ถึ่งครึ่งวิก่อนการระเบิด โนโซมุอัดคิลงไปในดาบด้วยความเร็วสูง คมดาบที่แตกกระจายกลายเป็นเข็มจำนวนมากก็ระเบิดออก

 

 

 

　คิ“ปัดฝุ่น”

 

คมดาบของคิที่ระเบิดในระยะศูนย์กลางการฟันของเคนที่กำลังจะระเบิดนั้นแตกกระจายออกจากศูนย์กลาง

 

「บ้าน่า！！」

 

ไม่นานที่เคนต่อใจ โนโซมุก็ระเบิดพลังไปที่ขา ดาบน้ำแข็งนั้นที่ปักเข้าร่างของโนโซมุจนเลือดไหลออกมาเขาก็ไม่สนใจอีกต่อไป

ก่อนที่เคนที่โดนทำลายไพ่ตายไปแล้วจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง โนโซมุเข้าไปปิดช่องว่าง

 

 

 

「ฮึ่มมมมม แฮ่ก แฮ่ก！」

 

ในเวลาเดียวกันดาบนั้นก็ถูกอัดแน่นไปด้วยคิอีกครั้ง

 

 

โนโซมุเหนื่อยและหอบหายใจรุนแรง ไม่คิดจะยอมแพ้ในตอนนี้

 

 

โนโซมุที่เข้าหาศัตรูได้อย่างสมบูรณ์นั้นตัดฝักปากของดาบ เคนยังทำสีหน้ารีบร้อน

 

 

โนโซมุมั่นใจเมื่อเห็นเคนที่ไม่ขยับเลยจากบริเวณคมดาบมายา แม้ว่าระยะมันจะสั้นก็ตาม

 

 

 

“เคนขยับไม่ได้ในขณะที่ใช้ดาบเขี้ยวงู”

 

ถ้าลองคิดดูมันก็สมเหตุสมผล ดาบที่ช่วยให้โจมตีระยะใกล้และไกลในเวลาเดียวกัน ต้องใช้พลังเวทย์ขั้นสูงในการคงสภาพมัน

ดังที่โนโซมุได้ค้นพบ เมื่อใช้มันแล้วก็จะหมดสภาพ จนขยับร่างกายไม่ได้

 

 

แสงสว่างส่องผ่านคมดาบที่ผ่านฝักออกมา และใบมีดเองก็ส่องประกายท่ามกลางแสนจันทร์

 

 

และในขณะที่โนโซมุพยายามจะชักดาบออก จิตใจของเคนก็รู้ได้ว่าต้องโดนฆ่าแน่ๆ

 

 

ร่างกายของเขาก้มกราบลงราวกับร้องขอชีวิต

 

 

ลิซ่าที่หายตัวไปอีกด้านหนึ่งของความมืด แม้ว่าพยายามเปล่งเสียงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

 

 

ความรู้สึกว่างเปล่าและสูญเสียมันไปราวกับเกิดหลุมที่อก มันเป็นอารมณ์ทีรู้สึกได้ตั้งแต่ยังเด็ก ตอนที่โนโซมุและลิซ่าเริ่มคบกัน

 

「เกลียดจริงๆ」

 

ความรู้สึกสูญเสียคนสำคัญมันทำให้เขานึกถึงการ “เสียลิซ่า”ไป มันโหมกระหน่ำเข้ามาราวกับแม็กม่าที่ปะทุออกมา

 

「เกลียดจริงๆ เกลียดที่สุด！」

 

อารมณ์ที่ผุดขึ้นและเสียงของบางสิ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวและความรู้สึกของเคนที่ถูกปลดปล่อยออกมา

 

 

ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความรู้สึกที่เหมือนกับตัวเองกำลังลอยอยู่ในน้ำ เคนรู้สึกว่าเขามองเห็นทุกอย่างแม้กระทั่งพลังเวทย์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่าง

 

 

“ดาบเขี้ยวงู”ก็โดนโนโซมุพังไปแล้ว

 

 

ดาบเวทย์ที่ควบคุมได้ยากตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนกลายเป็นมือของตัวเอง สามารถเข้าใจการไหลเวียนของพลังเวทย์ที่อยู่ภายใน

มันคล้ายกับตอนที่โนโซมุใช้สมาธิอย่างเต็มที่

 

 

มันเป็นของขวัญแห่งการหลงผิดหรือเป็นปาฏิหาริย์แห่งความกลัวว่าทุกสิ่งจะพังทลาย? ไม่ว่าในกรณีใด เคนก็ได้ทะลุขีดจำกัดของตัวเองแล้ว

 

 

ทำความเข้าใจและซ่อมแซมโครงสร้างที่อยู่ในดาบเขี้ยวงูที่กำลังจะพัง นอกจากนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนโนโซมุโจมตีเข้าใส่เขาเคลื่อนไหวดาบเขี้ยวงูในระยะหลุดการมองเห็นของโนโซมุ

 

 

ปลาย “ดาบเขี้ยวงู” ของเคนซึ่งถูกบดขยี้ตรงกลางถูกยกขึ้นและพุ่งเข้าหาหลังที่ไร้การป้องกัน

 

 

 

（จบกันที！）

 

เคนเชื่อมั่นในชัยชนะ

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยังคงนิ่งเฉย

 

 

เมื่อดาบที่กำลังจะพุ่งเข้าหาโนโซมุ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยและหมุนตัวกลับราวกับว่ารู้ตัวอยู่แล้วเขาชักดาบออกมาและหมุนไปรอบๆ

 

 

 

「อาา……」

 

ในขณะที่เคนกำลังตกตะลึง โนโซมุก็มองย้อนกลับไปในทันทีและฟันดาบเขี้ยวงูที่พยายามจะเจาะเข้าด้านหลังด้วยฝักดาบของเขา

จากนั้นหากเขาก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง และคราวนี้ชักดาบออกมา มันจะตัดทุกอย่างออกในทันที

 

 

เคนพยายามดึงดาบกลับ แต่ไม่ทันแล้ว และคมดาบที่ทุกชักออกมาก็แทงเข้าไปที่แขนขวาและหน้าอกด้านขวาของเคน

 

 

 

「อึก……」

 

เกิดความเงียบชั่วครู่

 

 

ต่อมาดอกไม้สีแดงสดก็ได้เบ่งบานออกมาบนพื้นหินที่ขาวพร้อมกับเลือดที่นองพื้น

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

เคนกรีดร้องออกมาทันที

 

 

ขณะเดียวกัน “ดาบเขี้ยวงูของเคนก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆและหายวับไปราวกับหมอกควัน

 

ตอนนี้มันเข้ากับเพลงนี้สุดแล้ว~