[นิยายเเปล] WN เกิดใหม่เป็นผู้ชายสวะในมังงะ NTR แต่อนิจจานางเอกเขาจ้องจะเล่นคุณ - ตอนที่ 13 ปลดปล่อยสัญชาตญาณ

ep13 ปลดปล่อยสัญชาตญาณ

 

หลังจากที่ได้ไปที่บาร์กับชิซึนะและได้พบกับซากิเอะอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเป็นพิเศษ แต่ริวอิจินั้นก็เกิดอาการอยากรู้อยากเห็นว่าทั้งสองคนนั้นจะพูดอะไรกันหลังจากคืนนั้น เธอคงไม่ได้พูดอะไรเลยที่ไม่ดีเกี่ยวกับแม่ของเธอใช่ไหม เมื่อคิดแบบนั้นเขาจินตนาการออกเลยว่า ตัวเองจะถูกชิซึนะปฏิเสธยังไง

 

“…โถ่เว้ย เรามัวคิดอะไรอยู่เนี่ย ปกติเราไม่เคยสนใจเรื่องเเบบนี้มาก่อนเลยไม่ใช่หรือไง”

“นี่นายบ่นอะไรอยู่คนเดียวอะ”

“…โอ๊ะ มาโคโตะเองหรอ”

 

มาโคโตะ คุณเพื่อนที่แสนดีทักมาจากทางด้านหลังโดยที่ไม่ทันตั้งตัว เมื่อดูจากรอยยิ้มบนใบหน้าที่แสนจะเจ้าเล่ห์ ดูทรงแล้วคงเป็นเรื่องยากสำหรับริวอิจิที่จะปฏิเสธ

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอเพื่อน? ดูทรงแล้วคงเป็นเรื่องผู้หญิงสิเนอะ”

“….”

 

ริวอิจิไม่ได้พูดอะไรกลับไป

ริวอิจินั้นเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงไปทั่วจนถึงทุกวันนี้ แต่นิสัยของเขาได้เปลี่ยนไปเเล้ว เขารู้สึกว่าการกินตับผู้หญิงไปทั่วไม่ได้สนุกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

 

 

“เอาเถอะ บางทีลองหาสถานที่เด็ดๆ สำหรับลืมเรื่องไร้สาระดีกว่าไหมละ”

“…ก็อาจจะมั้งนะ”

 

สิ่งที่มาโคโตะกำลังพูดถึงอยู่นั้นคืองานปาร์ตี้ที่ชุกชุมไปด้วยหญิงและชายรวมตัวกันเพื่อตอก เอ๊ย กอดและคุณคิดเรื่องที่ผ่านมาในชีวิต ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ว่าจะไปดีไหม ชิซึนะก็ได้เดินเข้ามาในห้องเรียน

 

“อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์ ชิซึนะ”

“ดีจ้า คุณรินโด”

 

ตอนนี้มันต่างจากครั้งก่อน สายตาของเขาจ้องมองไปที่เธอเนื่องจากเรื่องเมื่อวาน ชิซึนะทักทายเพื่อนๆ ของเธอ จากนั้นก็วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วเธอก็เดินเข้ามาหาคนๆ หนึ่ง แน่นอนว่าคนตรงหน้านั้นคือริวอิจิ

 

“…ฮืมมม พักหลังๆ มานี้พวกนายดูสนิทสนมขึ้นเยอะเลยเนอะ”

“เฮอ ก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอก”

 

เมื่อสบตากัน ชิซึนก็ส่งรอยยิ้มอันงดงามมาให้ริวอิจิ เพื่อนๆ ของเธอกำลังมองดูด้วยความสนุกสนานราวกับเป็นแม่ยก แต่ในตอนนั้นเองริวอิจิได้เหลือบไปเห็นโซเฮย์จะทางด้านหลัง ตอนนี้อาจจะกังวลเกี่ยวกับชิซึนะอยู่ก็ได้

 

“อรุณสวัสดิ์ ริวอิจิคุง”

“…ไงรินโด”

 

สิ่งนี้กลายเป็นนิสัยของเขาไปแล้ว

เขาเรียกชื่อเธอด้วยนามสกุลแทนที่จะเป็นชื่อของเธอ เมื่อได้ยินเช่นนั้นชิซึนะก็ได้พองแก้มของเธอและได้จิ้มไปที่ไหล่ของริวอิจิ

 

“สัญญาเอาไว้แล้วไม่ใช่หรอคะ ว่าจะเรียกฉันว่าชิซึนะ”

“เธอบังคับฉันเองไม่ใช่หรือไงแต่ก็เอาเถอะ อรุณสวัสดิ์นะชิซึนะ”

“อืม♪”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มกว้างออกมา

แน่นอนว่าทั้งสองไม่เคยเรียกชื่อกันมาก่อนเลย ในตอนนั้นเองห้องเรียนก็ได้เกิดความโกลาหลขึ้นมาเล็กน้อย ริวอิจิกะเอาไว้แล้วว่าจะต้องเกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเพราะว่าเรียกชื่อกันแค่นั้นเอง

 

“นี่พวกนายมีซัมติงกันแล้วเหรอ? “

“มึงใช้สมองส่วนไหนคิดเนี้ย”

 

ถึงแม้ว่าเขาและมาโคโตะจะเป็นเพื่อนกัน แต่เขาก็ไม่คิดที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ถ้าไปคุยกับผู้จัดการละก็ คงโดนแฉหมดเปลือกแน่ แต่ก็แค่นั้นแหละ ริวอิจิเกาหัวแกรกๆ ในขณะที่ชิซึนะมีรอยยิ้มที่เต็มใบหน้า…โซเฮย์ที่กำลังมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าตกตะลึง

 

“นี่ริวอิจิคุง ขอเวลาตอนพักเที่ยงหน่อยจะได้หรือเปล่า? “

“หืม? ก็ได้”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วเจอกันนะคะ”

 

ชิซึนะโบกมือลาแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนๆ ของเธอ ดูทรงคงอยากจะเข้ามาทักทายริวอิจิจริงๆ

 

“เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”

“ไปเลยเพื่อน”

 

เมื่อพูดเสร็จ ริวอิจิก็ได้ลุกขึ้นจากที่นั่ง

ยังพอมีเวลาสำหรับการไปทำธุระส่วนตัวอยู่ ในขณะที่กำลังเดินออกจากห้องเรียน ริวอิจิก็ได้ถูกหยุดเอาไว้

 

“ชิชิโดะ”

“…ต้องการอะไร”

 

โซเฮย์เป็นคนหยุดเขาเอาไว้

เขาเข้าใจว่าในฐานะเพื่อนสมัยเด็กของชิซึนะแล้ว โฮเซย์คงเป็นห่วงที่เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับชิซึนะแบบนี้ แต่ใครสนกัน เขารู้ว่านี่เป็นโลกของโดจินมังงะ แต่ตอนนี้เขาก็เหนื่อยล้ามากพอแล้วที่จะมาต้องมากังวลกับเรื่องนี้

 

ร่างกายของริวอิจิไม่ได้ถูกใครครอบงำ เพียงแค่ความได้ทรงจำของคนในโลกจริงมาเฉยๆ ดังนั้นร่างกายนี้เป็นของเขา และไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนก็ตามเขาก็ยังคงเป็น ชิชิโดะ ริวอิจิคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

 

“…”

 

ถึงแม้ว่าเขาจะถูกหยุดเอาไว้ แต่โซเฮย์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดูจากนัยตาท่าทางจะไม่กลัวริวอิจิ…ไม่ดิมันกำลังกลัวอยู่นี่หว่า

 

“…โทษที ไม่มีอะไรหรอก”

 

หลังจากที่พูดแบบนั้น โซเฮย์ก็ได้เดินกลับเข้าไปที่ห้องเรียน

‘ถ้าไม่มีอะไรจะพูด แล้วจะทักทำมะเขืออะไร’ริวอิจิคิด

แต่ตอนนี้ต้องให้ความสำคัญกับการไปเข้าห้องน้ำก่อน ตามปกติแล้วเมื่อเขาเดินไปตามโถงทางเดิน ผู้คนจะหลบหน้าหลบตาไปจากเขา

 

“…เฮออ”

 

ถึงแม้เรื่องเครียดๆ จะถาโถม แต่เขาก็ยังทำธุระของตัวเองจนเสร็จ

 

‘พอถึงพักเที่ยงแล้ว…เธอคงจะคุยเรื่องเกี่ยวกับซากิเอะแน่เลย”

 

หลังจากที่กินข้าวเที่ยงเสร็จ เขาก็เดินขึ้นไปที่ดาดฟ้าเพื่อพบกับชิซึนะ ที่นั่นยังคงเป็นสถานที่ที่กว้างขวางไร้ซึ่งผู้คน ดังนั้นพวกเขาก็เลยสามารถพูดคุยกันได้ตามใจชอบ

 

“แล้ว ถ้าอยากจะพูดเรื่องอะไรงั้นหรอ”

“…อืม”

 

ชิซึนะสุดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมา

 

“หลังจากตอนนั้นฉันก็ถามแม่ไป แล้วแม่ก็บอกว่าแม่เคยเจอกับนายมาก่อน”

“ตอนที่ฉันก็ไปทัก ตอนเธอกำลังเดินเตร่ๆ ไปรอบเมืองงั้นเหรอ? “

“ใช่…แม่บอกฉันแบบนั้นแหละค่ะ”

 

อย่างน้อยตอนนี้ก็บอกได้แล้วว่าซากิเอะไม่ได้เล่าเรื่องค่ำคืนแสนหวานระหว่างเขากับเธอ น่าแปลกแต่มันก็ช่วยทำให้เขารู้สึกโล่งใจไปบ้าง มันคงเป็นเรื่องที่ชิซึนะไม่อยากฟังมากนักหรอก นั้นคือสิ่งที่เขาคิด แต่ว่าสัญชาตญาณของชิซึนะก็ได้ทำงานอย่างเต็มกำลังขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะคะ แต่ฉันก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนเดาไม่ถูกหรอกว่าทั้งสองคนทำอะไรกันในคืนนั้นหรอกนะคะ”

 

“…นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไร? “

“ริวอิจิคุงกับแม่ของฉันเคยมีอะไรกัน…แบบนั้นสินะคะ? “

 

เมื่อเธอมองเข้าไปที่ในตาของริวอิจิเขาก็ได้พยักหน้าออกมา เพราะยังไงคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะหลอกเธอ

 

“ถั่วต้ม คืนนั้นฉันซั่มแม่ของเธอไปแล้วยังไงละ”

“….อย่างที่คิดเอาไว้เลย ในตอนนั้นพอเห็นคุณแม่แล้วมันก็เลยทำให้ฉันมั่นใจ คุณแม่ดูมีความสุขมากตอนที่ได้คุยกับริวอิจิคุง”

“งั้นหรอ…”

“ขอบคุณนะคะ ริวอิจิคุง”

“ฮะ? “

 

ริวอิจิได้ร้องมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำขอบคุณ

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขากับซากิเอะเคยมีความสัมพันธ์กัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเธอถึงขอบคุณเขา

 

“เธอคงได้ยินมาก่อนจากคุณแม่แล้วใช่ไหมว่า คุณพ่อฉันเสียชีวิตไปแล้ว”

“อืม”

“บางครั้งฉันก็เห็นคุณแม่เศร้าและเหงามากๆ เลย แต่ริวอิจิคุงทำให้คุณแม่กลับมามีความสุขอีกครั้ง หลังจากที่คุณแม่กลับบ้านมาในคืนนั้นฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มของคุณแม่มาโดยตลอด”

“…”

 

ความคิดของเขาในตอนนั้นมีเพียงแค่ร่างกายของซากิเอะเท่านั้นเองแท้ๆ

หลังจากที่ได้ยินเรื่องนั้น มันก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าเขาทำเพื่อเธอ

 

“ไม่จริงสักหน่อย ตอนนั้นฉันก็แค่อยากมีอะไรกับแม่ของเธอ…มันก็แค่นั้น”

“ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่สิ่งที่คุณทำก็ทำให้แม่ของฉันยิ้มได้ไม่ใช่หรอคะ นั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันอยากจะขอบคุณเธอน่ะ”

 

ชิซึนะพูดแบบนั้นกับริวอิจิตรงๆ

เขารู้สึกถึงกับแววตาที่แน่วแน่ไม่แสดงอาการลังเลเลยแม้แต่น้อย บางทีการที่ริวอิจิรู้สึกชอบชิซึนะในโดจินมังงะอาจจะเกิดจากซากิเอะก็ได้

 

“เอาเถอะ จะยอมรับคำขอบคุณนั้นเอาไว้ก็ได้ ถึงแม้ว่าจะเรียกไม่ได้เต็มปากว่าเป็นสิ่งที่ดีละนะ”

 

ในขณะนั้นเสียงกริ่งก็ได้ดังขึ้น

หลังจากเสียงนี้อีก5 นาทีจะดังขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าต้องเข้าเรียนแล้ว

 

“นี่ริวอิจิคุง”

“ว่า”

“…ในสายตาของเธอ ฉันดีพอที่จะเป็นคู่นอนได้หรือเปล่า”

“ฮะ? “

 

ในขณะที่กำลังจะเข้าเท้าออกไปก็ถูกหยุดเอาไว้ด้วยคำพูดนั้น

เขามองไปที่เธอสงสัยว่ากำลังพูดเรื่องอะไรกัน ใบหน้าของชิซึนะกับแดงกํ่าแล้วกำลังมองตํ่าลงไป

นั่นทำให้ริวอิจิถึงกับยิ้มเจื่อน คิดในหัววนไปว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่…เขาก็ให้คำตอบไป

 

“ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ เธอน่ะสวยสุดๆ ไปเลย น่าจะตกผู้ชายได้หลายคนเลยล่ะ ถ้าเธอพลาดขึ้นมาฉันอาจจะจู่โจมเธอก็ได้นะ

“หมายความว่า…”

“จากมุมมองของฉัน เธอน่ะเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากเลยละ”

 

ริวอิจิยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่รอยยิ้มนั้นก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความดุร้ายของสัตว์ป่าเป็นรอยยิ้มเดียวกันกับที่เขาเคยมองผู้หญิงคนอื่นๆ

 

“ก็อยู่ในเกณฑ์นั่นแหละ พอใจหรือยัง”

“อะ…อืม♪”

 

คำพูดนั้นของริวอิจิในกระตุ้นบางสิ่งบางอย่างในตัวของชิซึนะ เเละเธอก็พยายามที่จะกดมันเอาไว้

 

 

“เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”

“…”

“ซิซึนะ? “

“เอ๊ะ อืม!”

 

ชิซึนะที่กำลังมึนงงอยู่นั้นก็ได้เดินตามเขาไป

ในขณะที่เธอกำลังเดินกลับห้องเรียน ก็ได้จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขาโดยไม่ละสายตา และเธอก็ยังจ้องมองเขาด้วยแก้มที่ถูกย้อมเป็นสีแดงและแววตาที่เป็นประกาย

 

 

 

—————————————————————————

 

ในที่สุดก็ฝืนสังขารมาแปลต่อได้แล้วโว้ย เย่~~~~