ใน​โรงเรียนมัธยมปลายคุเสะยาม่าเเห่งนี้​ ว่ากันว่ามี​นางฟ้าที่จะคอยชี้นําความรักของผู้คนอยู่

ชั้น อา​คา​ชิ​ อิโอะ​ เข้าเรียนโรงเรียนม.ปลายที่มีข่าวลือเเบบนั้นเเพร่สะพัดไปทั่ว​ ทั้งๆที่มันก็ผ่านมาเกือบหนึ่งปีเเล้วเเท้ๆ​ เเต่ดูเหมือนข่าวลือเช่นนั้นจะยังไม่หายไป​ไหน

ใจความสําคัญของข่าวลือมีดังนี้

คนที่กําลังกังวลใจกับเรื่องความรัก​ อยู่มาวันนึงก็มีจดหมายส่งมาให้จากคิวปิด

คิวปิดนั้นมีพลังเเปลกประหลาด ถ้าทําตามที่บอกล่ะก็​ ความรักของคนๆนั้นจะราบรื่นไปได้ด้วยดี

ไร้สาระ เป็นเรื่องที่ไม่สมจริงเลยสักนิด​ มันจะต้องเป็นเรื่องโกหกเเหงๆ​ จะคิดเเบบนั้นก็คงเป็นเรื่องปกติ

เดิมที​อะไรที่เหมือนตํานานเมืองเเบบนี้ก็ไม่ค่อยเป็นที่นิยมในปัจจุบันอยู่เเล้ว

ด้วยความก้าวหน้าของทั้งอินเทอร์เน็ต​เเละวิทยาศาสตร์​ ของพวกนั้นควรจะหายไปหมดเเล้วด้วยซํ้า

เรื่องเล่าเกี่ยวกับภูติผี​บ้างล่ะ​ สิ่งลี้ลับทั้งเจ็ดบ้างล่ะ​ พลังพิเศษ​บ้างล่ะ​ เรื่องพวกนั้นไม่ว่าจะอย่างไหนก็ไร้สาระทั้งนั้น​ คงไม่มีคนที่คิดเชื่อเรื่องพวกนั้นจริงๆหรอก

หรือที่เขาเรียกกันว่า “การพิสูจน์​ปีศาจ” ยังไงล่ะ​ เป็นการพิสูจน์​ว่าเรื่องเเบบนั้นในทางปฏิบัติ​ไม่มีทางเกิดขึ้น​ได้จริง​ [ถ้ามันมีจริงขึ้นมาก็คงจะน่าสนใจอยู่หรอก]​ คงมีพวกที่คิดเเบบนั้นอยู่ไม่กี่คน

เพราะฉะนั้น​ เรื่องนางฟ้ามันไม่มีอยู่จริง​ จดหมายก็จะไม่มีวันส่งมาให้ พลังพิเศษอะไรเเบบนั้นมันจะไปมีได้ยังไงล่ะ​ ต้องเป็นอย่างนั้นเเหงอยู่เเล้ว

—-เเต่ว่า​ เเล้วทําไมถึงมีข่าวลือเเบบนั้นผุดขึ้นมาได้ล่ะ​ เเถมยังอยู่มานานถึงหนึ่งปีอีก?

เพราะนักเรียนโรงเรียนม.ปลาย​คุเสะทุกคนเป็นพวกเพ้อฝันงั้นเหรอ?

ไม่ใช่​หรอก นักเรียนม.ปลาย​สมัยนี้ก็ไม่ใช่พวกงี่เง่ากันเเล้ว

นอกจากนี้​ โรงเรียนคุเสะยาม่าเเห่งนี้​ เเม้เเต่ในจังหวัดชิงะเอง​ ก็ถือว่าอยู่ในระดับท็อป​ ถ้าคิดตามความเป็นจริง​ คงจะมีเเต่นักเรียนที่มีวุฒิ​ภาวะซะส่วนใหญ่

ถ้าเป็นอย่างนั้นเเล้ว​ ทําไมล่ะ?

คําตอบ​นั้นง่ายนิดเดียว

 

หลังเลิกเรียน​ เหล่านักเรียนเเยกกันไปทํากิจกรรมชมรม​ บางคนก็อยู่ชมรมกลับบ้าน พวกเขากระจัดกระจาย​กันไป

ชั้นเองก็เก็บสัมภาระของตัวเอง​ ก่อนจะออกจากห้องเรียนของปี​ 2​ ห้อง​ 8

ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย​ ตัวชั้นนั้นไม่ได้มีค่าถึงขนาดให้ใครเข้ามาทัก เพื่อนก็ไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่​ ตัวตนของชั้นในห้องเรียนเรียกว่าเเทบจะจืดจางเหมือนกับเงา​เลยก็ว่าได้​ เเละชั้นก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่เเย่อะไร

เเถมการอยู่ในสภาพเเบบนี้​ มันก็สะดวกสําหรับชั้นในหลายๆอย่างด้วย

พอไปถึงประตูทางเข้าของโรงเรียน ชั้นก็พิงตัวกับกําเเพง​ ก่อนจะเล่นโทรศัพท์​มือถือ​เพื่อฆ่าเวลา​ ชั้นรอเวลาอยู่หน้ากล่องเก็บรองเท้า​ ตอนนี้ได้อารมณ์​เหมือนกําลังเป็นนักสืบที่คอยเฝ้าระวังใครสักคนอยู่เลยเเฮะ

หลังจากนั้นไม่นานพวกชมรมกลับบ้านก็โผล่มา​ พวกเขาเริ่มเปลี่ยนรองเท้า​ ชั้นก้มหน้าลง​ ดูเหมือนเป้าหมายที่ชั้นตามหาจะยังไม่มา

….ไม่สิ

 

“…คงไม่มีทางมองพลาดได้หรอก”

 

ถ้าได้เห็นรูปลักษณ์​ของเธอ​ ไม่ว่าใครก็ต่างหลุดถอนหายใจด้วยความชื่นชม​ออกมา

เป้าหมาย​ ยูซึกิ​ มินาโตะ​ นั้นเป็นสาวงาม​สุดๆ

ถ้าให้เปรียบเธอคงงดงามเหมือนดั่งท้องฟ้ายามคํ่าคืน​ ทั้งผมสีดํายาวสลวย​ของเธอ

ดวงตาอันงดงามที่เยือกเย็น​นั้นของเธอก็ด้วย​ เเต่ขนตาที่ยาวอย่างประณีต​ของเธอเองก็มีเสน่ห์​เหมือนกัน

ทั้งดวงตากลมโตของเธอ​ จมูกที่คมเป็นสันของเธอ​ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอ ใบหน้าของเธอถูกจัดด้วยบาลานซ์​อย่างลงตัว

เเถมสําหรับผู้หญิง​เธอยังมีรูปร่างที่สมส่วนเเละตัวสูงอีกต่างหาก​ คงเตี้ยกว่าชั้นประมาณสิบเซนได้มั้ง​ นอกจากนี้​ยังมีร่างกายอันเเสนยั่วยวนอีกด้วย โดยเฉพาะหน้าอกนั่น เเละท้ายที่สุดคือรูปลักษณ์​อันสง่างามของเธอ​

หลังที่ยืดตรงของเธอ​ ผิวที่เนียนใสราวกับนํ้านม​ เเละเพราะบรรยากาศ​ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเธอ​ เเม้เเต่ในชุดเครื่องเเบบนักเรียนธรรมดา​ ก็ทําให้คิดขึ้นมาว่าเธออาจจะเป็นลูกคุณหนูจากที่ไหนสักเเห่งก็ได้

 

 

ถึงชั้นจะชมซะน่าขยะเเขยงเกินไปหน่อย​ สรุปคือรูปลักษณ์​ของ​ ยูซึกิ​ มินาโตะ​ งดงามถึงเพียงนั้นเลยนั่นเเหละ​ ชั้นจินตนาการหน้าตาอิ่มอกอิ่มใจของเทพเจ้าที่สร้างตัวเธอขึ้นมาได้เลย

จริงๆเลย​ ท่านผู้สร้างอันไม่เป็นธรรม​ ขอบใจนะ

ยังไงก็เถอะ​ เห็นว่าเกรดของเธอยังอยู่ในระดับท็อปอีกต่างหาก​ คนที่เพอร์​เฟคอย่าง​นี้ ชั้นเริ่มกลัวที่จะต้องบรรยายต่อเเล้วสิ

นอกจากนี้​ เเน่นอนว่า​ความนิยมในหมู่เด็กผู้ชายของเธอสูงมากๆจนน่าสะพรึงกลัว​เลยทีเดียว เเถมเธอยังถูกจัดอยู่ใน​ [สาวงามผู้ยิ่งใหญ่​ทั้ง​ 3​ เเห่งโรงเรียนคุเสะ]​ อีกต่างหาก

เธอเป็นสาวงามที่ได้รับการยอมรับจากทั้งโรงเรียน

เป็นถึง​ [สาวงามผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง​ 3​ เเห่งโรงเรียนคุเสะ]​ นั่นเลยนะ?

 

“…..”

 

ยูซึกิคนนั้นเดินเข้ามาทางชั้น​ ไม่สิ​ ถ้าพูดให้ถูกคือ​ เธอเดินเข้ามาทางกล่องเก็บรองเท้าของเธอ​ ซึ่งอยู่ข้างๆชั้น​ เธอเดินต๊อกเเต๊กเข้ามาทางนี้

ไม่ใช่เวลาจะมาตกใจซะหน่อย​ เพราะชั้นมีงานต้องทํานี่นา

กับ​ ยูซึกิ​ ที่อยู่ใกล้จนไหล่​เเทบจะชนกันนั้น​ ในขณะที่เธอกําลังจะเปลี่ยนรองเท้าอยู่​ ชั้นเล็งจังหวะที่เธอก้มตัวลงเพื่อจะถอดรองเท้า​ ชั้นค่อยๆลดเเขนของตัวเองลง

ชั้นใช้มือของชั้นสัมผัสเเก้มของยูซึกิที่ขณะนี้กําลังก้มตัวลงเพียงชั่วขณะเดีย​ว​ เป็นไปตามเเผน

 

[ถ้าชั้นสัมผัสใบหน้าของใครก็ตามจะสามารถรู้คนที่ชอบของอีกฝ่ายได้]​

นั่นเเหละคือนางฟ้าเเห่งโรงเรียนคุเสะ​ หรือก็คือ​ พลังของชั้นยังไงล่ะ

ด้วยพลังนี้​ ชั้นจะชี้นําความรักของเหล่าคนที่เข้ามาปรึกษาให้ราบรื่นไปได้ด้วยดี

ทําไมนักเรียนโรงเรียนคุเสะถึงเชื่อข่าวลือไร้สาระพรรค์นั้นน่ะเหรอ?

คําตอบน่ะมันง่ายนิดเดียว​ เพราะ​ [มันเกิดขึ้นจริง]​ น่ะสิ

ถึงมันจะดูไม่สมจริงขนาดไหน​ เเต่นางฟ้าน่ะมีตัวตนอยู่จริงๆ

เพราะอย่างนั้นข่าวลือถึงไม่หายไป​ มันง่ายนิดเดียวใช่ไหมล่ะ

 

ในมือข้างซ้ายของชั้นยังมีสัมผัสอันอ่อนนุ่มหลงเหลืออยู่​ ผิวสัมผัสของเธอมันช่างนุ่มลื่นอย่างไร้เหตุผล​ นี่ไม่ใช่การล่วงละเมิดทางเพศหรอกนะ​ ก็มันเป็นเงื่อนไขการใช้พลังนี่​ เพราะฉะนั้นช่วยไม่ได้หรอก​ จริงๆนะ

สมมติ​ ยูซึกิ​ มีคนที่ชอบอยู่เเล้วจริงๆ​ ใบหน้าของคนๆนั้นจะผุดขึ้นมาในหัวของชั้น​ มันจะโผล่มาคล้ายๆกับภาพ​เเฟลชเเบ็คเลยล่ะ

พลังนี้ไม่ทําให้รู้สึกเหนื่อยหรือเจ็บเลยด้วย​ เเค่ทําให้มึนหัวนิดหน่อยเท่านั้น​ เเต่ชั้นก็ชินกับมันเเล้วล่ะ

เอาล่ะ​ จะมีใครผุดขึ้นมากันนะ?

 

“…..อุก!?”

 

ยะ.. เเย่เกินไปเเล้ว​ เวียนหัวชะมัด

อย่างกับเเรงโน้มถ่วงถูกพลิกกลับหัวกลับหางเลย​ คิดว่าอีกเดี๋ยวคงจะกลับเป็นเหมือนเดิมนั่นเเหละ

เเต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกับมีเเหล่งข้อมูลจํานวนมากไหลเข้ามาในหัวของชั้นพร้อมๆกัน

ภาพที่ปกติควรจะโผล่ขึ้นมาเเค่ใบเดียว​ โผล่มาไม่รู้กี่ใบอย่างกับช่วงสุดท้ายของงานเทศกาล​ดอกไม้ไฟ ก่อนจะหายไป

มีทั้งใบหน้าของคนที่คุ้นเคย​เเละใบหน้าของคนที่ไม่​รู้จัก​ รวมทั้งหมดยี่สิบคน​ ไม่สิ… มีมากกว่านี้อีกงั้นเหรอ

อะไรเนี่ย​ โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย…!

 

“โอ๊ย….”

 

ความรู้สึกเหมือนกับชั้นได้รับสัมภาระมากกว่าที่ตัวเองคิดจะรับไว้หลายเท่า​ ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าถูกบังคับให้รับมันเอาไว้

ทั้งร่างกายเเละหัวของชั้นโอนเอนไปมา​ รู้สึกคลื่นไส้ชะมัดเลย

เดี๋ยวก่อน​ ใจเย็นลงก่อน​ ต้องรีบลุกขึ้นยืน

เเผนที่วางไว้ของชั้นพังลงหมดเลย ก่อนอื่นต้องขอโทษที่มือของชั้นไปโดนเธอเข้าซะก่อน​ หลังจากนั้นเรื่องก็จะจบ คงไม่ดูผิดปกติด้วย​ ทําให้มันเป็นเเค่อุบัติเหตุ​เล็กน้อยที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน​ก็พอ

มันควรจะเป็นเเบบนั้นเเท้ๆ…..

ตอนที่พยายามจะคํ้าจุนร่างกายที่โอนเอนของตัวเอง​ ชั้นก็พยายามคิดหาวิธีเเก้สถานการณ์​ไปด้วย

เเต่ว่าตอนนี้คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายซะเเล้ว​ เพราะเธอสังเกตเห็นชั้นเเล้วยังไงล่ะ

 

“อะ… อะไรน่ะ?”

 

ชั้นได้ยินเสียงที่เเฝงความสงสัยของ​ ยูซึกิ​ มินาโตะ​ จากด้านข้าง เพราะอยู่ๆ​ชั้นก็กรีดร้องออกมา​ เธอเลยถามอย่างตะกุกตะกัก​ออกมาเช่นนั้น เป็นปฏิกิริยา​ตอบสนองตามปกติ

มีเรื่องอื่นที่ต้องกังวลอยู่ก็จริง เเต่ว่าตอนนี้​ชั้นไม่อยากให้​ ยูซึกิ​ มาสนใจชั้นเเปลกๆเเบบนี้….!

ต้องพยายามหาวิธีกลบเกลื่อน

เอาเป็นว่า​ ตอนนี้ต้องหนีก่อนสินะ

 

“เอ่อ… คือว่า​ อยู่ดีๆชั้นก็รู้สึกปวดท้องน่ะ… ฮ่าฮ่า~”

 

ชั้นพูดเช่นนั้นออกไป​ ก่อนจะเหลือบมองสีหน้าของ​ ยูซึกิ

สีหน้าที่เเสดงว่ารังเกียจ​ สีหน้าที่เเสดงว่าลําบากใจ​ สีหน้าที่เเสดงความสงสัย​ ถ้าเป็นเเบบนั้นก็คงจะไม่มีปัญหาหรอก​ เเต่ว่า—–

 

“….เอ๊ะ”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง​ ยูซึกิ​ เธอเบิกตาโพลง​เหมือนกับว่ากําลังตกใจ​ ราวกับว่าสิ่งที่เธอทําหายไปเมื่อนานมาเเล้วอยู่ๆก็โผล่ออกมาจากที่ที่ไม่คาดคิด​ เป็นสีหน้าที่ประสมประสาน​กันระหว่างความรู้สึกตกใจเเละความรู้สึกโล่งใจ​

ทําไมเธอถึงทําสีหน้าเเบบนั้นล่ะ….?

เเต่ว่านี่ยังไม่ใช่เวลามาคิดคําถามที่ผุดขึ้นมานั่น​

ชั้นนําเท้าของตัวเองใส่เข้าไปในรองเท้า​ ก่อนจะรีบออกผ่านประตูทางเข้าของโรงเรียน​ ชั้นวิ่งไปถึงสถานีทั้งอย่างนั้น​ ตรงกับเวลาที่รถไฟเคฮังมาพอดี

ในขณะที่ถูกผู้โดยสาร​คนอื่นมองมาด้วยสายตาเเปลกๆ​ ชั้นได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง

 

“…..ถ้าปวดท้อง​ มันคงจะดูปกติกว่านี้ ถ้ากลับไปพักที่อาคารเรียนสินะ​ ชั้นนี่มันโง่จริงๆเลย”

 

กะเเล้วดูเหมือนสมองของชั้นจะทํางานได้อย่างไม่เต็มประสิทธิภาพ​จริงด้วย

 

“….เห้อ~”

 

ตอนนี้ไม่รู้เเล้วว่าอะไรเป็นอะไร

พอลองคิดสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเลยเเฮะ​ ชั้นลูบหัวของตัวเองเพื่อให้อาการบรรเทาลง

 

ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides​