[นิยายสั้นแปล] รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 9

     Cr weibo : 北温知有

     ข้าคือองค์ชายที่ไม่ได้รับความโปรดปรานแห่งแคว้นต้าเว่ย เพราะมีพี่น้องมากมาย พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะได้อำนาจมา และเพื่อที่จะได้มาซึ่งอำนาจ ข้าก็มายังแคว้นต้าซ่งเพื่อขโมยข้อมูล

     ข้าได้พบคนโชคร้ายคนหนึ่งในวัง แววตาของนางสุกสกาวและบริสุทธิ์ไร้มลทิน ทั้งเอาใจใส่สุภาพและมีมารยาท ข้าสอนให้นางรู้จักแยกแยะดีชั่ว ถูกและผิด แต่นางโง่งมเหลือทน โง่จนข้าอยากจะทิ้งนางไป

     ต่อมาข้าได้วางแผนการเอาไว้ว่า หากนางเริ่มเรียนรู้ที่จะยึดอำนาจมาเป็นของตน นางก็ยังมีค่า แต่หากไม่ นางก็เป็นได้แค่คนที่ถูกทอดทิ้ง

     หลังผ่านเรื่องราวคราวนั้นมา นางได้มอบร่มกระดาษเคลือบมันให้ข้า ประเมินจากฝีมือที่ไม่ค่อยประณีต และรอยแผลบนนิ้วมือของนางแล้ว ข้าก็รู้ในทันทีว่าร่มคันนี้ นางเป็นคนทำเองกับมือ

     ครานั้นข้ายังไม่ทราบความหมายที่นางมอบร่มให้

     ต่อมา นางกลายเป็นองค์หญิงยศสูง จะไม่มีใครรังแกนางได้อีก ส่วนข้าก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วสมควรไปได้เสียที

     หลังจากแกล้งตาย ข้ากลับไปแคว้นต้าเว่ย เสด็จพ่อทรงพระโสมนัสมากที่ข้าสามารถเอาข้อมูลของแคว้นต้าซ่งมาได้ เมื่อตอนที่ฟังแผนการกลยุทธ์อยู่ ข้าทำเพียงก้มศรีษะและนิ่งเงียบ ในหัวข้านึกถึงแต่ใบหน้าของนาง ข้าจำได้ว่านางเคยพูดกับข้าอยู่หลายคราว่า อย่าโกหกนาง

     พอเจอนางอีกครั้ง คือตอนที่อยู่นอกประตูเมืองของต้าซ่ง ข้ามองผู้ที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองนางนั้นพอนางเห็นข้า แววตาก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง บัดนั้นไร้เสียงแต่ก็เหมือนมี สุดท้ายนางยิ้มและร่ำไห้หยิบคันธนูและแผลงศรมาที่ข้า

     ข้ารู้ ในช่วงขณะนั้น นางอยากจะสังหารข้า เพราะข้าเป็นคนโกหก ตั้งแต่ต้นจนจบข้าก็ยังโกหก

     ข้ากำลังจะถามนางว่ายินยอมที่จะตามข้ากลับต้าเว่ยหรือไม่ แต่นางกลับกระโดดลงจากกำแพงเมืองอย่างไม่ลังเล นางตายแล้ว ตายต่อหน้าต่อตาข้า ข้ากลั้นน้ำตาไว้ และสั่งให้ทัพเว่ยเดินหน้าไปล้อมรอบร่างของนาง

     สงครามได้รับชัยแล้ว และข้าก็ได้กลายเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าเว่ย อยู่ในตำหนักบูรพามาหลายปี สิ่งที่ข้านึกถึงมากที่สุด กลับเป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่กับนาง

     อยู่มาวันหนึ่ง ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ได้มอบนางระบำให้ข้านางหนึ่ง ข้าก็ทิ้งให้นางอยู่ข้างๆ แล้วเช็ดร่มกระดาษเคลือบมันในมือต่อไป

     นางระบำเห็นร่มกระดาษเคลือบมัน นางจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “หม่อมฉันขอบังอาจทูลถามพระองค์ ร่มคันนี้ คนสำคัญของพระองค์มอบให้หรือเพคะ?”

     แววตาของข้าเยือกเย็นลง แล้วถามนางว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

     “ที่บ้านเกิดหม่อมฉันมีคำกล่าวคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า หากมีคนมอบร่มกระดาษเคลือบมันให้คนๆ หนึ่งแสดงว่าอยากจะปกป้องเขาตลอดไป”

     ที่แท้ครานั้นที่นางมอบร่มให้ข้า คือนางอยากจะปกป้องข้าตลอดไป

     “องค์รัชทายาท…เหตุใดพระองค์จึงทรงร่ำไห้เล่า…”