[นิยายสั้นแปล] รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 6

     Cr weibo : 北温知有

     ข้าโจวจิ่นเหยียน

     เมื่อตอนข้าเกิด ถูกหมอตำแยสับเปลี่ยนกับทารกอีกคน สิบหกหนาวก็ถูกบิดามารดาแท้ๆ พบเข้าและรับกลับมา

     แต่เล็กจนโต ข้ามักจะถูกทอดทิ้งและถูกลืม

     ครั้งแรกที่พบนาง คือบนถนน

     ทุกปีเมื่อเหมันตฤดูใกล้เข้ามา ท้องถนนจะตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของเกาลัดคั่วน้ำตาล นางสวมใส่อาภรณ์สีแดงสด ในมือถือเกาลัดคั่วน้ำตาลที่ยังอุ่นอยู่ เห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นและรื่นเริงใจ

     นางคือแสงไฟเพียงดวงเดียว ที่ข้าได้พบในฤดูหนาวปีนั้น

     ต่อมาข้าได้หวนคืนสู่ฐานะเดิม และได้รู้ว่านางคือบุตรีของตระกูลเย่ ทุกครั้งที่ข้ากำลังอับอายขายขี้หน้าอยู่ นางมักหยุดเดินแล้วมองมาตลอด

     ข้าเกลียดแววตาน่าสงสารและรู้สึกผิดที่ถ่ายทอดออกมาจากดวงตาของนางที่สุด

     ครั้งหนึ่งในงานเลี้ยง นางกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานกับคนผู้หนึ่ง ครานั้นจู่ๆ คนผู้นั้นก็ถามนางว่า “ข้าควรทำอย่างไรกับคนที่ชอบข้า แต่ข้ามิได้ชอบเขา?”

     นางตอบ “สลัดทิ้งเสีย”

     ที่แท้ความรักของคนๆ หนึ่งในสายตานาง มันเป็นเรื่องธรรมดาปกติมากเลยสินะ

     ต่อมาข้าได้เข้าเรียนที่เดียวกับนาง และต้องมาทักทายนางทุกวี่วัน ข้าเกลียดนาง แต่ชอบมองนางเวลาโมโห ข้าจึงได้เอาจิ้งหรีดไปวางบนโต๊ะนาง ให้นางตกใจกลัว

     ในคืนที่ข้าพบว่าตัวเองหลงรักนางเข้าให้แล้ว ข้าก็ฝัน ในฝัน ข้าได้เห็นสิ่งต่างๆ หลายอย่าง

     ที่แท้ ข้าก็คือตัวละครไม่สลักสำคัญที่นางแต่งขึ้นมานี่เอง

     แล้วนางมาอยู่โลกแห่งนี้ได้อย่างไร ทุกคืนข้าล้วนคิดแต่เรื่องนี้ ถ้ามาเพื่อช่วยข้า เหตุใดจึงยืนมองข้าเงียบๆ เวลาที่ข้าอับอายด้วยเล่า

     เจ้ามอบชีวิตเช่นนี้ให้ข้า ให้ข้าได้มีความรัก แต่กลับไม่เหลือโอกาสให้ข้าได้เลือก

     ข้ามอบถุงหอมกลิ่นดอกเฟิงซิ่นจื่อให้นาง บอกนางว่าข้ารู้ตัวตนที่แท้จริงของนาง และรู้อีกด้วยว่าข้าเป็นตัวละครที่ไม่สำคัญที่นางแต่งขึ้นมา ถึงอย่างนั้น ข้าก็อยากมีตอนจบที่ดีกับนาง

     ข้ายังคงเดินตามเนื้อหาเดิมในหนังสือ ข้าอยากรู้นัก ว่าสุดท้ายแล้วนางจะเลือกสิ่งใด

     ทหารในท้องพระโรงกำลังดึงคันธนูขึ้น ข้าเตรียมใจสำหรับลูกธนูที่จะแทงทะลุหัวใจเรียบร้อยแล้ว แต่นางกลับพุ่งเข้ามา ธนูที่ยิงออกมาไม่สามารถหวนคืนได้อีก นางนำตัวนางเข้าบังธนูนับหมื่นนับพัน

     ก่อนนางตาย นางเหมือนกำลังพูดกับข้าว่า ข้าขอโทษสามคำ ที่แท้เจ้าก็มีความรู้สึกผิดด้วยหรือ เจ้ารู้หรือไม่ สิ่งที่ข้าต้องการ หาใช่คำขอโทษสามคำนั้นไม่……