[นิยายสั้นแปล] รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 12

     Cr weibo : 北温知有 

     ข้าคือองค์ชายรองแห่งราชสำนัก หรือก็คือผู้ที่ใครต่างก็พูดกันว่า มีโอกาสที่จะได้นั่งตำแหน่งรัชทายาทที่สุด

     วันนั้น ข้าทะเลาะกับเสด็จแม่อย่างหนัก เพราะข้าไม่ต้องการสมรสกับบุตรีของแม่ทัพเย่ ให้นางมาเป็นชายาของข้า โดยปกติไม่ว่าเสด็จแม่ต้องการอันใดข้าก็ไม่เคยแม้นจะค้านเลยสักคำ มีเพียงเรื่องวิวาห์เท่านั้นที่ข้าต้องการตัดสินใจเอง

     เพราะเรื่องนี้ทำให้ข้าอารมณ์เสีย จึงสั่งให้สารถีเร่งม้าให้เร็วขึ้น หากมิใช่เพราะแม่ทัพเซี่ยวอันมาห้ามได้ทันท่วงที รถม้าคงชนคนบาดเจ็บแล้ว

     ข้าลงจากรถม้าเพื่อขอโทษผู้ที่เกือบบาดเจ็บเพราะข้า ในระหว่างนั้น ข้าพบว่าคนที่ข้าเกือบชนเข้าเป็นแม่นางท่านหนึ่ง และแม่นางท่านนั้นก็ถูกคนพาตัวไปแล้ว ข้าเห็นนางหันกลับมามองเพียงเท่านั้น แต่สิ่งที่ข้าคิดไม่ถึงก็คือ การหันมามองของนางแค่คราเดียว กลับทำให้ชั่วชีวิตนี้ของข้าตกสู่ห้วงแห่งความรัก

     ต่อมาข้าส่งคนไปสืบดู ก็ได้รู้ว่านางคือคุณหนูจวนอัครมหาเสนาบดีที่เพิ่งกลับมาจากเจียงหนาน ข้าอยากสู่ขอนาง แต่ข้าไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่ามจนเกินไป ทำได้เพียงไปงานเลี้ยงเพื่อเจอนาง แต่จำนวนครั้งที่ข้าเจอนาง ถ้านับรวมครั้งที่ข้าพบนางกลางถนนครานั้น ก็มีเพียงสองสามครั้งเท่านั้น และแค่เพียงประโยคเดียวข้าก็ยังไม่ได้พูดกับนางเลย

     ในวันเทศกาลโคมไฟ ทีแรกข้านั่งอยู่บนเรือลำหนึ่งเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ชายแดนจู่ๆ ก็มีชายชุดดำพุ่งเข้ามา วรยุทธ์ของเขาไม่แพ้ทหารของข้า แต่ทหารของข้ามากกว่า เขาจึงต้องหนี เขาหนีไปยังเรืออีกลำ ทันใดนั้นข้าก็เห็นนาง ผู้ที่ข้าคิดถึงอยู่ตลอดทุกเมื่อเชื่อวัน ถูกมือสังหารผลักตกลงน้ำ

     ข้ากระโดดลงน้ำไปช่วยนางอย่างไม่ลังเล

     สามวันที่นางสลบไสลไม่ได้สติ ข้าส่งยาสมุนไพรชั้นดีในวังจำนวนมากไปให้จวนอัครมหาเสนาบดี เสด็จแม่มาหาข้า ถามว่าข้าชอบคุณหนูจวนอัครมหาเสนาบดีใช่หรือไม่ ข้าตอบใช่ ข้าก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าเสด็จแม่จะไปขอสมรสพระราชทานจากเสด็จพ่อทันทีที่ข้าบอก ในตอนที่ข้ารับราชโองการ ข้าทั้งดีใจและกลัวในคราวเดียว ดีใจที่ในที่สุดข้าก็จะได้สมรสกับนาง แต่ข้าก็กลัวว่านางจะไม่ได้ชอบข้า

     วันนั้นก็เป็นวันปักปิ่นของนางเช่นกัน ในตอนที่ข้ากำลังเตรียมของขวัญเพื่อไปมอบให้กับนาง ก็มีข่าวร้ายที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้ยินมาในชีวิตนี้ นางตายแล้ว จากไปในวันพิธีปักปิ่น ไม่ใช่เพราะถูกลอบสังหารหรือถูกทำร้าย แต่นางจากไปอย่างเงียบๆ ไร้สุ้มไร้เสียง

     เมื่อเสด็จแม่ทราบข่าวนี้ ทรงกล่าวอย่างเสียดายว่า “แต่โบราณกาล หญิงงามมักอาภัพ”

     ต่อมาเมื่อข้าขึ้นครองราชย์ ข้ามักจะนึกถึงเงาร่างของนางในยามที่นอนไม่หลับ

     จันทร์เอ๋ย จันทรา หากเจ้าได้พบเจอนาง ได้โปรดบอกกับนางแทนข้าทีว่า ข้าคิดถึงนาง