[นิยายสั้นแปล] รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 1

     Cr weibo : 北温知有

     ข้าคือบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่เจิ้นหย่วน

     ข้ามีสหายที่เติบโตมาด้วยกันคนหนึ่ง หรือก็คือคู่หมั้นของข้านั่นเอง แต่เล็กจนโตเราก็ไม่ถูกกัน พอเติบใหญ่ ความรักที่ร้อนแรงและสดใสของข้าก็ได้รับการตอบรับ เขาบอกว่าเขาหาได้ชอบข้าไม่

     เขากลายมาเป็นแม่ทัพ ควบขี่อาชาอย่างองอาจ ราวกับคนหนุ่มเลือดร้อน ครานั้น เด็กสาวทุกคนต่างก็พร้อมใจกันขว้างเหอเปา*ให้เขา เป็นภาพที่งดงามมาก

     แต่ครั้งนี้ที่เขากลับมานั้น คือมาหาบิดาข้าเพื่อขอถอนหมั้นที่เคยตัดสินใจไว้ในวัยเด็ก ครานั้นข้าจึงได้รู้ว่าสตรีนางนั้นที่เขาพากลับมาด้วยนั้น คือคนที่เขารัก

     ต่อมา ทั้งที่ข้ารู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขารักกัน แต่ข้าก็ยังวางแผนทำทุกวิถีทาง เพื่อมิให้บิดาข้าประกาศถอนหมั้น ข้ามีตา ข้าเห็นถึงความผิดหวังและขยะแขยงในดวงตาของเขา

     แต่มีสิทธิ์อะไรที่ข้าต้องมาทำให้พวกเขาสมปรารถนา? ต้องมายอมให้คนที่ข้ารักสมปรารถนากับหญิงอื่น ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน แต่งงาน มีลูกมีหลาน รักกันชื่นมื่นงั้นหรือ ข้าทำไม่ได้!

     แล้วข้าก็ได้แต่งกับเขา สตรีนางนั้นบางทีอาจต้องการแค่คู่ชีวิตที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ในวันที่ข้าและเขาแต่งงานกัน นางก็จากต้าซ่งไป หลักจากแต่งงาน เขาก็ไม่อยากจะมองหน้าข้า จึงไปนอนกินอยู่ที่ค่ายทหาร ไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีเลย ที่แท้ก็ไม่ชอบข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ

     วันหนึ่ง มีคนมาแจ้งข้าว่า จู่ๆ ทัพเว่ยก็บุกโจมตี คนในวังส่งคนมาบอกข้าว่า ความจริงสามีของข้าไม่ใช่คนแคว้นซ่ง แต่เป็นสายสืบที่ถูกส่งมาอยู่ในแคว้นของข้ามานานนับปี

     ในตอนนี้เขาได้นำแผนที่วางกำลังทหารกลับไปมอบให้แคว้นต้าเว่ยของเขา

     ดังนั้น ข้าจึงสวมชุดเกราะ เข้าร่วมสนามรบ กลายมาเป็นแม่ทัพหญิงคนแรกนับแต่ก่อตั้งราชวงศ์ซ่งขึ้นมา เมื่อข้าได้พบกับผู้นำทัพเว่ยของฝั่งตรงข้าม แม้แต่ลมหายใจของข้าก็ยังหยุดนิ่ง

     คู่สามีภรรยา กลายมาเป็นศัตรูกัน ช่างน่าขันสิ้นดี

     ข้ารักเขา แต่ข้ารักแคว้นของข้ามากกว่า

     ต่อมา ในสนามรบก็เหลือเพียงข้าผู้เดียว กองทัพทหารเว่ยล้อมข้าไว้หมด

     ข้าได้ยินเขาพูดว่า “พาตัวนางกลับไป”

     ยังคิดจะพาข้ากลับไปอยู่อีกหรือ ช่างน่าขัน คิดอยากแก้แค้นข้าที่ข้าขัดขวางไม่ให้เจ้าได้ครองคู่กับคนรักงั้นหรือ? ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไล่ตามเขามาตลอด ยามจากกัน สิ่งที่ข้าเห็นมากที่สุดก็มีเพียงแผ่นหลังของเขา

     ไล่ตามมานานเพียงนี้ ก็เกือบหลงลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนข้าเป็นคนอย่างไร ที่แท้ความรัก ก็เหมือนกับการหาเรื่องใส่ตัว

     “คนในตระกูลของแม่ทัพเจิ้นหย่วน ไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้!”

     เสียงครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ยิน มีเพียงเสียงดาบยาวในมือข้าที่ปาดเข้าลำคอ ข้าเหมือนเห็นมีเงาใครบางคนวิ่งมาหา ใช่เขาหรือไม่?

     ช่างเถิด น่าเสียดายน้ำตาของข้า ที่ไม่เคยหยดลงในใจเขาแม้เพียงหยดเดียว

     *เหอเปา แปลว่า ถุงเงิน