[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 78 ตอนแรกก็หวังว่านายจะใช่ / ตอนที่ 79 ดูแลคุ้มกันนาย

ตอนที่ 78 ตอนแรกก็หวังว่านายจะใช่

 

 

ชุยหังถูกคำพูดของชย่าอวี่ชิวทำเอาตกตะลึงในทันที

 

 

เขากระพริบตาปริบๆ สองสามที ก่อนจะก้มลงมองหน้าจอมือถือที่อยู่ในมือเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ดูมันผิดไป

 

 

คำพูดของชย่าอวี่ชิวเขาถามแบบนี้จริงๆ

 

 

ชุยหังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบกลับไป: [ไม่ได้ล้อเล่นนะ กำลังพูดจริงจังอยู่นะ]

 

 

[ฉันก็กำลังพูดจริงจังกับนายเหมือนกัน นายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะยอมรับผู้ชายไม่ได้?] คำตอบของชย่าอวี่ชิวทำให้ชุยหังต้องตะลึงไปอีกแล้ว

 

 

ช่วงนี้ตัวเขาขุดหลุมฝังตัวเองหรือยังไง

 

 

เขาไม่เคยคิดว่าก่อนเลยว่า ตัวเองกับชย่าอวี่ชิวจะสามารถมีความสัมพันธ์หรือมีความเป็นไปได้แบบนี้

 

 

เขานั่งอยู่ตรงนั้น นานแต่ก็ยังไม่สามารถดึงสติของตัวเองกลับมาได้

 

 

ชย่าอวี่ชิวส่งข้อความเข้ามาอีกหนึ่งข้อความแล้ว: [สะดวกไหม ฉันโทรหานาย?]

 

 

[คุยกันแบบนี้เถอะ ฉันอยู่ในห้องพักน่ะ] ชุยหังกลัวว่าเขาจะกดโทรเข้ามาจริงๆ ก็เลยรีบตอบข้อความกลับ

 

 

ชย่าอวี่ชิวตอบกลับมาอีกหนึ่งข้อความ: [โอเค]

 

 

จากนั้นก็ตามมาอีกข้อความ: [ที่จริง ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่มอปลาย มีผู้ชายคนนึงที่ชอบผู้ชายมาตามจีบฉัน แต่ว่าฉันไม่ได้ตอบตกลง ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นแต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจ]

 

 

ชุยหังครุ่นคิด  ในเมื่อเขาไม่ได้เป็นแล้วทำไมต้องมาพูดเรื่องพวกนี้กับตัวเองด้วยล่ะ?

 

 

[แต่ว่าถ้าคนๆ นั้นเป็นนาย ฉันกลับรู้สึกว่าฉันรับได้ หรือไม่อย่างนั้นเราสองคนลองดูไหม] ชย่าอวี่ชิวส่งต่อมาอีกข้อความทันทีติดต่อกัน

 

 

ชุยหังรู้สึกว่าใบหน้าและสมองชาไปหมดแล้วตอนนี้ เรื่องแบบนี้ตัวเขาก็ยังไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนเลย

 

 

ชย่าอวี่ชิวคงจะเป็นชายแท้ใช่ไหม

 

 

ผู้ชายแท้คนหนึ่งมาพูดกับเขาว่าอยากจะลองคบด้วย แบบนี้มันไม่เหมือนกองไฟกองใหญ่บอกกับแมลงเม่าตัวหนึ่งว่ามาให้ฉันเผาหน่อยอะไรแบบนั้นหรอ

 

 

ถ้าตัวเขาโง่เง่าแล้วพุ่งเข้าไปหามันจริงๆ ก็ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอ

 

 

อีกอย่างตนก็ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับชย่าอวี่ชิวเลยด้วย

 

 

เขาคิดอยู่นานถึงตอบข้อความกลับไป: [หยุดล้อเล่นได้แล้ว ยังไงในอนาคตนายก็ต้องแต่งงานใช่ไหม]

 

 

[แล้วถ้าฉันไม่แต่งงานล่ะ] ชย่าอวี่ชิวตอบภายในไม่กี่วินาที

 

 

ชุยหังรู้สึกว่าตัวเองหัวโตแล้วตอนนี้ ไม่แต่งงาน?

 

 

ผู้ชายแท้คนหนึ่งมาพูดกับเขาว่า ในอนาคตเขาจะไม่แต่งงานก็ได้?

 

 

คำมั่นสัญญาแบบนี้ขนาดเกย์คนหนึ่งยังไม่กล้าจะยอมให้เขาง่ายๆ แบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับพูดมันออกมาตรงๆ แบบนี้เลย

 

 

[ไม่มีทางหรอก ครอบครัวนายมีลูกกี่คน] ชุยหังคิดอยากจะพูดบ่ายเบี่ยงประเด็น

 

 

[ลูกกี่คนแล้วมันยังไง ถึงยังไงฉันก็ตกหลุมรักนายแล้ว นายก็แค่บอกฉันมาว่าโอเคหรือไม่โอเค?] ชย่าอวี่ชิวไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้หลบหนีเลย

 

 

ชุยหังเริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองลำบากใจขึ้นมาแล้วจริงๆ เพราะเขาเห็นชย่าอวี่ชิวเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

 

 

อีกอย่างเมื่อครู่นี้ตัวเองก็บอกเขาไปแล้วว่าคนๆ นั้นเป็นผู้ชาย แต่ชย่าอวี่ชิวกลับไม่สงสัยระแวงอะไรเลย หรือว่าเขาจะดูออกตั้งนานแล้ว?

 

 

[บอกความจริงมานายดูออกนานแล้วใช่ไหมว่าฉันชอบผู้ชาย?] ชุยหังถามขึ้นมาอีกประโยค

 

 

ด้านชย่าอวี่ชิวตอบกลับมาว่า: [เปล่า ก็แค่สงสัยแต่ไม่กล้ายืนยัน]

 

 

[ถ้าอย่างนั้นที่ฉันพึ่งจะบอกนายไปเมื่อกี้ นายไม่ตกใจอะไรเลย?]

 

 

[ก็ไม่ได้ตกใจอะไรนะ เพราะฉันก็หวังให้นายเป็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว] คำตอบของชย่าอวี่ชิวทำให้ชุยหังไม่มีแรงแม้แต่จะตอบกลับ

 

 

[เอาไง อยากลองคบกับฉันดูหน่อยไหม] ชย่าอวี่ชิวถามขึ้นมาอีกรอบ

 

 

ชุยหังกำโทรศัพท์ไว้ในมือ ครุ่นคิดอยู่นาน ก็ยังคิดไม่ได้เลยว่าจะตอบยังไง

 

 

ในสถานศึกษาที่แปลกหน้าแปลกตาแห่งนี้ ชย่าอวี่ชิวเป็นคนแรกที่เขาได้ทำความรู้จักสนิทสนมด้วย ถึงแม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน ได้อยู่ด้วยกันไม่มากนัก แต่ว่าเขาก็เป็นคนที่ทำให้ชุยหังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นมากจริงๆ

 

 

[นายนอนแล้วหรอ] ชย่าอวี่ชิวเห็นว่าเขาไม่ตอบกลับข้อความก็เลยถามขึ้นมาอีก

 

 

[เปล่า ก็แค่ยังไม่ได้คิดให้ดีๆ นายกำลังล้อเล่นอยู่ใช่หรือเปล่า มันกะทันหันไปหน่อย] ชุยหังตอบกลับ

 

 

[ถ้าอย่างนั้นนายลงมา ฉันอยู่ที่ใต้ตึกหอพักของนาย]

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 79 ดูแลคุ้มกันนาย

 

 

ชุยหังรู้สึกหัวของตัวเองมันพองโตขึ้นแล้ว อยู่ข้างล่างหอพักของพวกนาย?

 

 

เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนที่ส่งข้อความวีแชทคุยกับตนเมื่อครู่นี้?

 

 

ลังเลอยู่สักพัก เขาก็กดส่งข้อความกลับไป: [อืม นายรอแปปนึงนะ ฉันใส่เสื้อก่อน]

 

 

อันที่จริงเขาไม่ได้ถอดเสื้อออกหรอก เพียงแค่อยากจะต่อรองหาเวลาให้ตัวเองสงบลงกว่านี้อีกสักหน่อยเท่านั้น

 

 

เมื่อเห็นเขาเดินไปเดินมาอยู่ตรงพื้น ถังเฉิงก็ถามขึ้นมา: “นายทำอะไรเนี่ย เดินแบบหรือไง”

 

 

“เปล่า มีคนรอฉันอยู่ข้างล่าง” ชุยหังตอบกลับ

 

 

“งั้นนายก็ลงไปสิ ดูทำท่านายอย่างกับว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำแล้วเข้าไปไม่ได้ยังไงอย่างนั้นอ่ะ” ถังเฉิงพูด

 

 

ชุยหังพูดไม่ออก อันที่จริงเขารู้ว่าตัวเองคงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ เพียงแต่ว่ามันพัวพันกันอุตลุดไปหมดแล้วก็เท่านั้น

 

 

“เป็นอะไร ครูฝึกหลูอีกแล้วหรอ” จ้าวหลินถาม

 

 

ชุยหังส่ายหน้าไปมาพลางพูด: “ไม่ใช่”

 

 

“ถ้าอย่างนั้นเป็นครูฝึกคนไหนล่ะ” วังเฉียงก็ถามขึ้นมา

 

 

ชุยหังพูดตอบ: “ทำไมพวกนายถึงเอาแต่คิดว่าจะเป็นครูฝึกคนไหนกันล่ะ”

 

 

“เพราะครูฝึกพวกนั้นดูเหมือนจะชอบเย้าหยอกนายพอสมควร นายอาจจะหน้าตาเหมือนสัตว์เลี้ยงของพวกเขาล่ะมั้ง…” ถังเฉิงพูดเยาะขึ้นมา

 

 

ชุยหังรีบตอบทันที: “เหล่าซื่อ ถ้านายยังพูดคำพูดที่ดูไร้สติแบบนี้อีก ฉันจะทำให้ฟันหน้าสองซี่ของนายได้เกษียณอายุอย่างสมเกียรติ ให้เป็นตัวอย่าง ถึงขนาดที่ต่อไปเวลาจูบกับแฟนยังต้องมีลมรั่วออกมาเลย”

 

 

“เจ้าห้า นายนี่มันโหดเ**้ยมจริงๆ เลย ฉันไม่พูดแล้ว” ถังเฉิงถูกกำจัดภายในชั่วพริบตาเดียว

 

 

ชุยหังยังคงเดินวนต่อไปมาอีกสองสามรอบ แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถจะถ่วงเวลาได้นานมากจนเกินไป สุดท้ายจึงเตรียมจะผลักประตูเดินออกไปแล้ว

 

 

ชย่าอวี่ชิวยืนรออยู่ตรงประตู พอเห็นชุยหังเดินลงมาก็ยิ้มรับพลางพูดขึ้นว่า: “ฉันนึกว่านายจะเติมหน้าเพิ่มสักหน่อยซะอีก”

 

 

“เติมหน้าอะไร ฉันไม่ได้แต่งหน้าสักหน่อย” ชุยหังพูดอย่างอายๆ นิดหน่อย

 

 

แต่ด้านชย่าอวี่ชิวกลับทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยยังไงอย่างนั้น พลางพูดขึ้น: “ไปเถอะ คุณเพื่อนเสี่ยวชุย หรืออยากจะคุยกันตรงประตูทางเข้าหอของนาย?”

 

 

ชุยหังจึงพูดตอบ: “งั้นก็ออกไปเดินหน่อยแล้วกัน”

 

 

ถ้าจะคุยกันตรงประตูทางเข้าหอจริงๆ ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่

 

 

ชย่าอวี่ชิวตั้งใจเดินให้ช้าลงนิดหน่อย โดยเดินอยู่ข้างกายของชุยหัง

 

 

ก่อนหน้านี้ชุยหังก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ว่าหลังจากที่ชย่าอวี่ชิวพูดเรื่องพวกนั้นกับเขาเมื่อครู่นี้แล้ว เขากลับรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกนิดหน่อย

 

 

เทียบกับเมื่อก่อนเขาเดินไปอย่างเขินอายนิดหน่อยจริงๆ

 

 

“เป็นอะไร อึดอัดขนาดนั้นเลย?” ชย่าอวี่ชิวถาม

 

 

“เปล่าซะหน่อย ไม่ได้อึดอัดอะไรเลย”

 

 

“เรื่องที่ฉันพึ่งจะพูดกับนายเมื่อกี้นี้ก็ไม่อึดอัด? งั้นโอเค นายบอกฉันมาก็พอว่าโอเคหรือไม่โอเค” ชย่าอวี่ชิวพูดอย่างตรงไปตรงมามากกว่าเดิม

 

 

ชุยหังพูดไม่ออกแล้ว คำถามนี้ตนไม่อยากจะตอบมันออกไปตรงๆ เลย

 

 

“ฉันตอบคำถามนี้ไม่ได้” ชุยหังพูด

 

 

ชย่าอวี่ชิวถามขึ้น: “ทำไมถึงตอบไม่ได้ ในเมื่อนายก็รู้จักฉัน ฉันเองก็เข้าใจนาย”

 

 

“นายเข้าใจฉัน? นายเข้าใจอะไรฉันล่ะ” ชุยหังถาม

 

 

“ฉันรู้ว่านายชื่ออะไร รู้ว่านายอายุเท่าไหร่ ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ” ชย่าอวี่ชิวถาม

 

 

“นี่คือสิ่งที่นายบอกว่าเข้าใจ?” ชุยหังรู้สึกว่าเหลือเชื่อเล็กน้อย

 

 

ชย่าอวี่ชิวกลับไม่สนใจอะไรพลางพูดว่า: “ที่เหลือยังมีเวลาอีกตั้งมากให้ทำความเข้าใจกันนี่นา ในเมื่อต่อไปก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกัน ถ้าเราสามารถยืนยันความสัมพันธ์ของเราได้ ฉันจะทักหานายทุกวัน ต่อให้ไม่ได้เรียนอยู่คณะเดียวกันแต่ก็สามารถเจอหน้ากันได้ทุกวัน ลองคิดดูนะว่าภาควิชาของพวกเราเหมาะสมกันมากเหมือนกันนะ นายขับเรือ ฉันซ่อมเรือ ฉันจะเปิดบริการดูแลคุ้มกันการเดินเรือเพื่อนายโดยเฉพาะ”

 

 

เขายังคงมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า บนหน้านั้นยังมีลักยิ้มเล็กๆ อีกสองอันอยู่ด้วย

 

 

คำพูดพวกนี้ที่จริงมันโรแมนติกมาก แต่ชุยหังก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรถึงได้รู้สึกว่า…มันไม่เหมือนจริง