[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 258 แลกเปลี่ยนกันหน่อย / ตอนที่ 259 ฉันช่วยนายอาบ

ตอนที่ 258 แลกเปลี่ยนกันหน่อย     หลูจื้อกลับไม่ใจอ่อนลงเลยสักนิดพลางพูดว่า: “อยากพักใช่ไหม ขอโทษด้วยนะฉันยังไม่มีความคิดแบบนั้นเลย”     ชุยหังยังไม่ทันมีเวลาให้คิดมาก หลูจื้อก็จัดการพิชิตประตูเมืองต่อไป     ทั่วทั้งตัวของชุยหังมีเหงื่อไหลออกมาแล้ว การที่พึ่งอาบน้ำเมื่อครู่นี้ช่างสูญเปล่าจริงๆ     บนตัวของหลูจื้อก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน แต่เขายังคงลงโทษชุยหังต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย     ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวันอยู่เลย ชุยหังครุ่นคิดพยายามหาวิธีการที่จะอยู่รอดจนถึงตอนกลางคืน ยัง มีเวลาอีกทั้งคืนเลยนะ ไม่ว่ายังไงหลูจื้อก็จำเป็นต้องพักผ่อนสักหน่อยไหม     สิ่งที่เขาฝึกฝนมาก่อนหน้านี้เอามาใช้ตรงนี้แล้ว?     เขาเหนื่อยจนไม่อยากขยับแล้วทำได้เพียงแค่ตัดหางปล่อยวัดไป     ไม่ว่ายังไงถ้ากอดหลูจื้อไว้ก็ยังพอได้พักผ่อนสักพัก     ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ตามใจเลยเถอะ     แต่ทว่าหลูจื้อเหมือนจะมองความคิดของเขาออก ก่อนที่จะจับให้เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อให้เขามองตนเอง     ตอนนี้ดีแล้ว การแสดงออกทั้งสีหน้าอารมณ์ของตนถูกหลูจื้อเก็บเข้าไปไว้ในดวงตาแล้ว     “ได้ นายเก่งมาก กัดริมฝีปากอดกลั้นไว้ใช่ไหม ฉันจะดูว่านายจะมีความสามารถมากแค่ไหน” หลูจื้อว่า     ผูกพยาบาทขนาดนี้มันทำให้ชุยหังจะพังทลายแล้ว     “สามี ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ …” ชุยหังพูด     หลูจื้อพูดขึ้น: “ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการฉันแล้วหรอ ทำไมตอนนี้ถึงรู้จักเรียกสามีแล้วล่ะ”     ชุยหังพูดไม่ออก ความผูกพยาบาทนี้มันช่าง…     แต่ว่าตนจะสามารถพูดอะไรได้?     “เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันเป็นพี่ชายนายอยู่เลยไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นสามีแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้ถึงสามารถทำให้นายพูดความจริงได้ใช่ไหม” หลูจื้อยังคงไม่ลดไม่ละ     ในหัวของชุยหังราวกับถูกไฟฟ้าลัดวงจร ถามขึ้นว่า: “นายไปกินของอะไรผิดมาหรือเปล่า”     หลูจื้อตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะตอบสนองกลับมาโดยพูดว่า: “ชุยหัง นายแม่งมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วจริงๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่ทำให้นายหมดแรงยังรู้สึกผิดต่อนายเลย”     “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…ประเด็นสำคัญคือฉันกลัวว่านายจะเหนื่อย…” ชุยหังรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว     “นายชื่นชอบอะไรที่ยังไม่ทันเริ่มต้นก็จบลงแล้ว?” หลูจื้อถาม     ชุยหังเบือนหลบสายตาของเขาพลางพูดว่า: “ไม่ใช่…”     “โอเคไม่โอเคก็ไม่ใช่สิ่งที่นายจะสามารถตัดสินใจได้ ตอนฝึกทหารฉันก็มองนายขัดหูขัดตาอยู่แล้ว นายในตอนนั้นยั่วยุเก่งมากไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฉันให้โอกาสนายแล้วแต่นายกลับกลัวซะอย่างนั้น?” หลูจื้อพูดอย่างตรงไปตรงมา     ตอนนี้ชุยหังกำลังคิดอยู่ว่าความผูกพยาบาทนี้ทำไมถึงได้ไหลทวนกลับไปถึงตอนนั้นอีกแล้ว? มันจะมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า     แต่ว่าเขาก็นับว่ามีความสุขมาก เพราะนับตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็เข้าไปอยู่ในใจของหลูจื้อแล้ว     “ฉันขอยื่นลาพักผ่อนสักครู่ได้ไหม” ชุยหังถาม     หลูจื้อพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: “ไม่ได้ นายมีเรื่องที่อยากทำมากเกินไปแล้ว ถ้าฉันเอาแต่ตามใจนาย ตอนนี้นายก็คงจะขึ้นสวรรค์แล้ว”     “ไม่ใช่ ฉันกลัวว่านายจะเหนื่อย ยังไม่ถึงตอนกลางคืนเลยนะ หรือไม่นายนอนพักก่อนแล้วค่อยว่ากัน…” หลังจากชุยหังพูดจบใบหน้าก็เปลี่ยนสีแดงขึ้นมา     หลูจื้อจัดการทำให้ชุยหังหุบปากทันทีและพูดว่า: “ฉันเคยบอกแล้วว่านายพูดอะไรไปก็ไม่นับทั้งนั้น ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรมีเริ่มต้นก็ต้องมีสิ้นสุด ไม่สามารถล้มเลิกกลางคันได้”     “นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการล้มเลิกกลางคันg] pนะ ฉันคิดว่าการพักผ่อนที่เพียงพอและเหมาะสมมันก็จำเป็นเช่นกัน…” ชุยหังว่า     “ถ้านายติดหนี้ค้างชำระอีกครั้งก็ไม่รู้ว่าดอกเบี้ยจะเป็นยังไงบ้างนะ นายแน่ใจว่าจะพัก?” หลูจื้อถาม     ชุยหังสับสนกระวนกระวายขึ้นมาทันที  นี่หลูจื้อไม่ได้กำลังเตือนเขาแต่กำลังข่มขู่เขาอยู่ถึงจะถูกใช่ไหม?     “แบบนี้จะดีหรอ” เขาเอ่ยถาม     “ทำไมตอนที่นายหนีมาถึงไม่ถามตัวเองดูว่าทำแบบนี้มันดีไหม ก่อนหน้านี้นายไม่รู้จักอารมณ์ร้ายของฉัน?” หลูจื้อถาม             ตอนที่ 259 ฉันช่วยนายอาบ     ชุยหังจะร้องไห้แล้ว  หลูจื้อคนนี้พอได้ผูกพยาบาทขึ้นมาทำไมถึงได้ใจแคบขนาดนี้     เขายอมรับว่าการที่ตนจากมาแบบกะทันหันโดยไม่ได้บอกหลูจื้อนั้นมันไม่ถูกต้องนัก     แต่ว่าการลงโทษแบบนี้ของเขามันทำให้คนอื่นเหนื่อยใจมากเกินไปแล้ว     “นายยอมที่จะบอกผู้บังคับกองซ่งแต่ไม่บอกฉัน นายหมายความว่ายังไง” หลูจื้อถาม     ชุยหังตระหนักได้ในทันทีว่าเขาคงจะกำลังหึงแน่     “พวกเราไม่มีเรื่องอะไรกันทั้งนั้น ดังนั้นฉันถึงสามารถรักษาการติดต่อกับเขาแบบปกติได้ ถ้านายไม่ชอบฉันก็จะไม่ติดต่อกับเขาแล้ว” ชุยหังกล่าว     “เอาล่ะเรื่องนี้กลับไปแล้วค่อยว่ากัน ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันคงจะหานายไม่เจอด้วยซ้ำ” หลูจื้อว่า     ชุยหังก็รู้สึกเช่นกันว่าครั้งนี้ดูเหมือนจะต้องขอบคุณซ่งไข่มากๆ ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีใครคอยถ่ายทอดคำพูดระหว่างพวกเขาสองคนแล้ว     นอกจากนี้ครั้งนี้ซ่งไข่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาระหว่างความสัมพันธ์เลยด้วย ยังคงสื่อการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ระหว่างพวกเขาให้ถึงกันได้อย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา     เขาคงจะคาดหวังอย่างจริงใจให้เขากับหลูจื้อได้อยู่ด้วยกัน     เพราะคนในแวดวงนี้เท่านั้นถึงจะเข้าใจถึงการต้องเผชิญกับแรงกดดันมากเพียงใดในโลกของความเป็นจริง     ถ้าสามารถคบหากันได้ ก็คบกันไปดีๆ เถอะ     “อืม กลับไปก็ขอบคุณเขาดีๆ ล่ะ ขอบคุณที่เขาทรยศฉัน ไม่อย่างนั้นนายก็คงจะหาฉันไม่เจอ ฉันอาจจะต้องเน่าตายอยู่ที่นี่” ชุยหังว่า     “นายยังจะกล้าพูดอีก? ฉันไม่ตีนายซะก็นับว่าไว้หน้านายมากแล้ว” หลูจื้อว่า     ชุยหังเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ สองวันที่ผ่านมาได้กินแต่ของอะไรก็ไม่รู้ ไม่สามารถเติมเต็มพลังงานอะไรให้เขาได้เลยจริงๆ     เมื่อหลูจื้อเห็นว่าเขาเหมือนจะรับไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงได้ปล่อยให้ชุยหังนอนราบลง จากนั้นไม่นานก็ปลดปล่อยอย่างรวดเร็ว     ชุยหางรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขายังคงเป็นห่วงตนอยู่     เขาพูดขึ้นว่า: “สามีนอนหลับสักพักเถอะนะ”     “ตอนนี้ยอมรับแล้วว่าฉันเป็นสามี?” หลูจื้อเอ่ยถาม     ชุยหังพูดขึ้น: “ฉันไม่ยอมรับมันใช้ได้หรอ”     “ใช้ได้สิ แต่ฉันจะตีนายจนมีสภาพเป็นยังไงฉันก็ไม่กล้ารับประกันนะ” หลูจื้อพูดออกมาอย่างหยาบคาย     “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…”     “นายอยากหมายความยังไงก็หมายความแบบนั้นเถอะ ยังไงความหมายของฉันมันก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว นายแม่งสามารถทำร้ายฉันได้ก็ต้องมีความสามารถที่จะปลอบโยนฉันให้หายได้ ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทำเรื่องอะไรขึ้นมาได้อีก ไป ไปอาบน้ำเลย แปปเดียวเตียงเปียกหมดเลยดูเหงื่อที่ตัวของนายสิ” หลูจื้อพูดอย่างเผด็จการ     ชุยหังไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว เขาอยากจะนอนอยู่เงียบๆ สักพักไม่ว่าใครก็ไม่ต้องมารบกวนเขา     “ฉันขอพักสักเดี๋ยวได้ไหม” เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง     “นายคิดว่าไงล่ะ?” ทันใดนั้นหลูจื้อก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย     ชุยหังตกใจจนรีบพูดขึ้นว่า: “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”     หลังจากพูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างฝืนใจ จากนั้นก็เดินโซเซไปทางห้องน้ำ     “รอฉันแปปนึง ฉันจะไปกับนาย” หลูจื้อมองท่าทางของเขาและพูดขึ้นมา     ชุยหังรู้สึกกังวลมากขึ้นกว่าเดิมและพูดว่า: “ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจริงๆ”     “ขอแค่นายทำตัวดีๆ หน่อย ฉันจะให้นายอาบน้ำได้อย่างสบายใจ”     สำหรับคำพูดของหลูจื้อในตอนนี้ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จชุยหังก็ไม่กล้าคัดค้านอะไรทั้งนั้น เขาบอกให้ทำยังไงตนเชื่อฟังก็พอแล้ว โดยไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น     หลังจากเข้าห้องน้ำหลูจื้อก็เอาหัวฝักบัวมาช่วยล้างตัวให้ชุยหัง     ตอนที่ชุยหังหันกลับไปเผชิญหน้ากับหลูจื้อนั้นกลับพบว่าดวงตาของเขาดูเหมือนจะชื้นๆ อยู่เล็กน้อย     หลูจื้อจ้องมองชุยหังทั้งอย่างนั้น พลางช่วยเขาล้างตรงหัวไหล่     หลังจากอาบไปได้สักพักในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวจนต้องดึงชุยหังเข้าไปในอ้อมกอด จากนั้นก็กอดรัดเอาไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆ     “เชี่ยแม่งเอ้ย ยังจะหนีอีกไหมวะ”

ตอนที่ 258 แลกเปลี่ยนกันหน่อย

 

 

หลูจื้อกลับไม่ใจอ่อนลงเลยสักนิดพลางพูดว่า: “อยากพักใช่ไหม ขอโทษด้วยนะฉันยังไม่มีความคิดแบบนั้นเลย”

 

 

ชุยหังยังไม่ทันมีเวลาให้คิดมาก หลูจื้อก็จัดการพิชิตประตูเมืองต่อไป

 

 

ทั่วทั้งตัวของชุยหังมีเหงื่อไหลออกมาแล้ว การที่พึ่งอาบน้ำเมื่อครู่นี้ช่างสูญเปล่าจริงๆ

 

 

บนตัวของหลูจื้อก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน แต่เขายังคงลงโทษชุยหังต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

 

ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวันอยู่เลย ชุยหังครุ่นคิดพยายามหาวิธีการที่จะอยู่รอดจนถึงตอนกลางคืน ยัง มีเวลาอีกทั้งคืนเลยนะ ไม่ว่ายังไงหลูจื้อก็จำเป็นต้องพักผ่อนสักหน่อยไหม

 

 

สิ่งที่เขาฝึกฝนมาก่อนหน้านี้เอามาใช้ตรงนี้แล้ว?

 

 

เขาเหนื่อยจนไม่อยากขยับแล้วทำได้เพียงแค่ตัดหางปล่อยวัดไป

 

 

ไม่ว่ายังไงถ้ากอดหลูจื้อไว้ก็ยังพอได้พักผ่อนสักพัก

 

 

ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ตามใจเลยเถอะ

 

 

แต่ทว่าหลูจื้อเหมือนจะมองความคิดของเขาออก ก่อนที่จะจับให้เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อให้เขามองตนเอง

 

 

ตอนนี้ดีแล้ว การแสดงออกทั้งสีหน้าอารมณ์ของตนถูกหลูจื้อเก็บเข้าไปไว้ในดวงตาแล้ว

 

 

“ได้ นายเก่งมาก กัดริมฝีปากอดกลั้นไว้ใช่ไหม ฉันจะดูว่านายจะมีความสามารถมากแค่ไหน” หลูจื้อว่า

 

 

ผูกพยาบาทขนาดนี้มันทำให้ชุยหังจะพังทลายแล้ว

 

 

“สามี ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ …” ชุยหังพูด

 

 

หลูจื้อพูดขึ้น: “ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการฉันแล้วหรอ ทำไมตอนนี้ถึงรู้จักเรียกสามีแล้วล่ะ”

 

 

ชุยหังพูดไม่ออก ความผูกพยาบาทนี้มันช่าง…

 

 

แต่ว่าตนจะสามารถพูดอะไรได้?

 

 

“เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันเป็นพี่ชายนายอยู่เลยไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นสามีแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้ถึงสามารถทำให้นายพูดความจริงได้ใช่ไหม” หลูจื้อยังคงไม่ลดไม่ละ

 

 

ในหัวของชุยหังราวกับถูกไฟฟ้าลัดวงจร ถามขึ้นว่า: “นายไปกินของอะไรผิดมาหรือเปล่า”

 

 

หลูจื้อตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะตอบสนองกลับมาโดยพูดว่า: “ชุยหัง นายแม่งมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วจริงๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่ทำให้นายหมดแรงยังรู้สึกผิดต่อนายเลย”

 

 

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…ประเด็นสำคัญคือฉันกลัวว่านายจะเหนื่อย…” ชุยหังรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

 

 

“นายชื่นชอบอะไรที่ยังไม่ทันเริ่มต้นก็จบลงแล้ว?” หลูจื้อถาม

 

 

ชุยหังเบือนหลบสายตาของเขาพลางพูดว่า: “ไม่ใช่…”

 

 

“โอเคไม่โอเคก็ไม่ใช่สิ่งที่นายจะสามารถตัดสินใจได้ ตอนฝึกทหารฉันก็มองนายขัดหูขัดตาอยู่แล้ว นายในตอนนั้นยั่วยุเก่งมากไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฉันให้โอกาสนายแล้วแต่นายกลับกลัวซะอย่างนั้น?” หลูจื้อพูดอย่างตรงไปตรงมา

 

 

ตอนนี้ชุยหังกำลังคิดอยู่ว่าความผูกพยาบาทนี้ทำไมถึงได้ไหลทวนกลับไปถึงตอนนั้นอีกแล้ว? มันจะมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า

 

 

แต่ว่าเขาก็นับว่ามีความสุขมาก เพราะนับตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็เข้าไปอยู่ในใจของหลูจื้อแล้ว

 

 

“ฉันขอยื่นลาพักผ่อนสักครู่ได้ไหม” ชุยหังถาม

 

 

หลูจื้อพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: “ไม่ได้ นายมีเรื่องที่อยากทำมากเกินไปแล้ว ถ้าฉันเอาแต่ตามใจนาย ตอนนี้นายก็คงจะขึ้นสวรรค์แล้ว”

 

 

“ไม่ใช่ ฉันกลัวว่านายจะเหนื่อย ยังไม่ถึงตอนกลางคืนเลยนะ หรือไม่นายนอนพักก่อนแล้วค่อยว่ากัน…” หลังจากชุยหังพูดจบใบหน้าก็เปลี่ยนสีแดงขึ้นมา

 

 

หลูจื้อจัดการทำให้ชุยหังหุบปากทันทีและพูดว่า: “ฉันเคยบอกแล้วว่านายพูดอะไรไปก็ไม่นับทั้งนั้น ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรมีเริ่มต้นก็ต้องมีสิ้นสุด ไม่สามารถล้มเลิกกลางคันได้”

 

 

“นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการล้มเลิกกลางคันg] pนะ ฉันคิดว่าการพักผ่อนที่เพียงพอและเหมาะสมมันก็จำเป็นเช่นกัน…” ชุยหังว่า

 

 

“ถ้านายติดหนี้ค้างชำระอีกครั้งก็ไม่รู้ว่าดอกเบี้ยจะเป็นยังไงบ้างนะ นายแน่ใจว่าจะพัก?” หลูจื้อถาม

 

 

ชุยหังสับสนกระวนกระวายขึ้นมาทันที  นี่หลูจื้อไม่ได้กำลังเตือนเขาแต่กำลังข่มขู่เขาอยู่ถึงจะถูกใช่ไหม?

 

 

“แบบนี้จะดีหรอ” เขาเอ่ยถาม

 

 

“ทำไมตอนที่นายหนีมาถึงไม่ถามตัวเองดูว่าทำแบบนี้มันดีไหม ก่อนหน้านี้นายไม่รู้จักอารมณ์ร้ายของฉัน?” หลูจื้อถาม

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 259 ฉันช่วยนายอาบ

 

 

ชุยหังจะร้องไห้แล้ว  หลูจื้อคนนี้พอได้ผูกพยาบาทขึ้นมาทำไมถึงได้ใจแคบขนาดนี้

 

 

เขายอมรับว่าการที่ตนจากมาแบบกะทันหันโดยไม่ได้บอกหลูจื้อนั้นมันไม่ถูกต้องนัก

 

 

แต่ว่าการลงโทษแบบนี้ของเขามันทำให้คนอื่นเหนื่อยใจมากเกินไปแล้ว

 

 

“นายยอมที่จะบอกผู้บังคับกองซ่งแต่ไม่บอกฉัน นายหมายความว่ายังไง” หลูจื้อถาม

 

 

ชุยหังตระหนักได้ในทันทีว่าเขาคงจะกำลังหึงแน่

 

 

“พวกเราไม่มีเรื่องอะไรกันทั้งนั้น ดังนั้นฉันถึงสามารถรักษาการติดต่อกับเขาแบบปกติได้ ถ้านายไม่ชอบฉันก็จะไม่ติดต่อกับเขาแล้ว” ชุยหังกล่าว

 

 

“เอาล่ะเรื่องนี้กลับไปแล้วค่อยว่ากัน ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันคงจะหานายไม่เจอด้วยซ้ำ” หลูจื้อว่า

 

 

ชุยหังก็รู้สึกเช่นกันว่าครั้งนี้ดูเหมือนจะต้องขอบคุณซ่งไข่มากๆ ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีใครคอยถ่ายทอดคำพูดระหว่างพวกเขาสองคนแล้ว

 

 

นอกจากนี้ครั้งนี้ซ่งไข่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาระหว่างความสัมพันธ์เลยด้วย ยังคงสื่อการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ระหว่างพวกเขาให้ถึงกันได้อย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา

 

 

เขาคงจะคาดหวังอย่างจริงใจให้เขากับหลูจื้อได้อยู่ด้วยกัน

 

 

เพราะคนในแวดวงนี้เท่านั้นถึงจะเข้าใจถึงการต้องเผชิญกับแรงกดดันมากเพียงใดในโลกของความเป็นจริง

 

 

ถ้าสามารถคบหากันได้ ก็คบกันไปดีๆ เถอะ

 

 

“อืม กลับไปก็ขอบคุณเขาดีๆ ล่ะ ขอบคุณที่เขาทรยศฉัน ไม่อย่างนั้นนายก็คงจะหาฉันไม่เจอ ฉันอาจจะต้องเน่าตายอยู่ที่นี่” ชุยหังว่า

 

 

“นายยังจะกล้าพูดอีก? ฉันไม่ตีนายซะก็นับว่าไว้หน้านายมากแล้ว” หลูจื้อว่า

 

 

ชุยหังเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ สองวันที่ผ่านมาได้กินแต่ของอะไรก็ไม่รู้ ไม่สามารถเติมเต็มพลังงานอะไรให้เขาได้เลยจริงๆ

 

 

เมื่อหลูจื้อเห็นว่าเขาเหมือนจะรับไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงได้ปล่อยให้ชุยหังนอนราบลง จากนั้นไม่นานก็ปลดปล่อยอย่างรวดเร็ว

 

 

ชุยหางรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขายังคงเป็นห่วงตนอยู่

 

 

เขาพูดขึ้นว่า: “สามีนอนหลับสักพักเถอะนะ”

 

 

“ตอนนี้ยอมรับแล้วว่าฉันเป็นสามี?” หลูจื้อเอ่ยถาม

 

 

ชุยหังพูดขึ้น: “ฉันไม่ยอมรับมันใช้ได้หรอ”

 

 

“ใช้ได้สิ แต่ฉันจะตีนายจนมีสภาพเป็นยังไงฉันก็ไม่กล้ารับประกันนะ” หลูจื้อพูดออกมาอย่างหยาบคาย

 

 

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…”

 

 

“นายอยากหมายความยังไงก็หมายความแบบนั้นเถอะ ยังไงความหมายของฉันมันก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว นายแม่งสามารถทำร้ายฉันได้ก็ต้องมีความสามารถที่จะปลอบโยนฉันให้หายได้ ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทำเรื่องอะไรขึ้นมาได้อีก ไป ไปอาบน้ำเลย แปปเดียวเตียงเปียกหมดเลยดูเหงื่อที่ตัวของนายสิ” หลูจื้อพูดอย่างเผด็จการ

 

 

ชุยหังไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว เขาอยากจะนอนอยู่เงียบๆ สักพักไม่ว่าใครก็ไม่ต้องมารบกวนเขา

 

 

“ฉันขอพักสักเดี๋ยวได้ไหม” เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง

 

 

“นายคิดว่าไงล่ะ?” ทันใดนั้นหลูจื้อก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

 

 

ชุยหังตกใจจนรีบพูดขึ้นว่า: “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

 

 

หลังจากพูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างฝืนใจ จากนั้นก็เดินโซเซไปทางห้องน้ำ

 

 

“รอฉันแปปนึง ฉันจะไปกับนาย” หลูจื้อมองท่าทางของเขาและพูดขึ้นมา

 

 

ชุยหังรู้สึกกังวลมากขึ้นกว่าเดิมและพูดว่า: “ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจริงๆ”

 

 

“ขอแค่นายทำตัวดีๆ หน่อย ฉันจะให้นายอาบน้ำได้อย่างสบายใจ”

 

 

สำหรับคำพูดของหลูจื้อในตอนนี้ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จชุยหังก็ไม่กล้าคัดค้านอะไรทั้งนั้น เขาบอกให้ทำยังไงตนเชื่อฟังก็พอแล้ว โดยไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น

 

 

หลังจากเข้าห้องน้ำหลูจื้อก็เอาหัวฝักบัวมาช่วยล้างตัวให้ชุยหัง

 

 

ตอนที่ชุยหังหันกลับไปเผชิญหน้ากับหลูจื้อนั้นกลับพบว่าดวงตาของเขาดูเหมือนจะชื้นๆ อยู่เล็กน้อย

 

 

หลูจื้อจ้องมองชุยหังทั้งอย่างนั้น พลางช่วยเขาล้างตรงหัวไหล่

 

 

หลังจากอาบไปได้สักพักในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวจนต้องดึงชุยหังเข้าไปในอ้อมกอด จากนั้นก็กอดรัดเอาไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆ

 

 

“เชี่ยแม่งเอ้ย ยังจะหนีอีกไหมวะ”