เต๋าซวี่คิดว่าตัวเองคนความแน่วแน่ แต่เธอมักจะลังเลเมื่อเป็นเรื่องของจงหนิงชี

เพราะเธอเองก็กังวลเหมือนจงหนิงชี  ถ้าเธอสารภาพรักไปและล้มเหลว พวกเธออาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก ถ้ามันเป็นแบบนั้นเธอคงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ

ไม่ใช่ว่าเต๋าซวี่ไม่มีตวามคิดที่จะสารภาพรักก่อนที่จะเห็นโพสต์นี้ 

แต่…

เธอหาโอกาสไม่ได้เลย

เธอจะทำยังไงไม่ให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนต้องจบลง?

เธอพยายามคิดเกี่ยวกับมันอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ข้อสรุป เพราะงั้นเธอเลยเบนความสนใจไปที่ชีวิตทางสังคมของเธอเพื่อที่จะไม่ต้องคิดมาก (ผู้แปล : เพราะแบบนี้นางเลยเพื่อนเยอะ)

เธอสามารถลืมเรื่องนี้ไปได้ แต่ก็แค่แปปเดียว สุดท้ายเต๋าซวี่ก็คิดถึงเรื่องของจงหนิงชีอีกอยู่ดี

เธอนึกถึงรอยยิ้มของหล่อน วิธีการเล่นเกมของหล่อน และหน้าตาของหล่อนตอนที่เธอเมา

และแน่นอนตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากกว่าการได้ไปเจอหล่อน

เต๋าซวี่รีบเดินไปที่ห้องนอนของเธอ เอากระเป๋าเดินทางออกมา และโยนเสื้อผ้าและของจำเป็นลงไป ก่อนจะออกมาพร้อมกับบัตรประชาชนของเธอ

มันเป็นวันชาติ เพราะงั้นเธอต้องรีบออกก่อนที่จะเจอรถติด

 

บนรถแท็กซี่ เต๋าซวี่ส่งข้อความไปหา ฉีฉ๊ : ฉันยังอ่านโพสต์ไม่จบนะ ฉันจะออกไปข้างนอก

ฉีฉ๊ : เป็นไง จขพน่ารักเนอะ?

เต๋าซวี่ : ใช่

เต๋าซวี่ : ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าฉันแล้วหละ

ฉีฉ๊ : หือ? เธอหมายความว่าไง?

เต๋าซวี่ : เสี่ยวถังคือฉัน

ฉีฉ๊ : อะไรนะ!

ฉีฉ๊ : หมายความว่าตอนนี้เธอกำลังไปหานางหรอ?

เต๋าซวี่ : ใช่ ฉันกำลังไปหาหล่อน

 

เต๋าซวี่นิ่งไปซักพักหลังจากพิมพ์ตอบไป มุมปากของเธอยกขึ้นเมื่อเธอยิ้ม : ฉันจะไปหาเธอ แล้วเปลี่ยนสถานะของฉัน

เธอไม่ได้บอกจงหนิงชีว่าเธอกำลังไปที่บ้านของหล่อน แต่เธออัพเดตโมเม็นในวีแชทโดยตั้งค่าแค่ให้เห็นแค่จงหนิงชีว่า “รอฉันก่อนนะ”

 

รอฉันไปหาเธอ

ให้ฉันมอบความรักและความสุขให้กับเธอ

 

ตอนที่เธอมาถึงสถานีรถไฟมันยังเร็วเกินไปที่เธอจะเช็คอินด้วยตั๋วของเธอ เต๋าซวี่เลยหาที่นั่งแล้วนั่งลง

มีเสียงมากมายอยู่รอบๆ มีกลิ่นมากมายหลากหลายลอยอยู่ในอากาศ เสียงเท้าเดินไปมาด้วยความเร่งรีบ

เต๋าซวี่ไม่ได้สนใจพวกมันเลย

เธอพยายามที่จะควบคุมลมหายใจและอัตรการเต้นของหัวใจที่เริ่มเร็วขึ้นแต่ก็ไม่ได้ผล เธอจิบน้ำไปหลายครั้งก่อนที่เธอจะสงบลงได้

เธอหลับตา นิ้วมือแตะเป็นทำนองบนต้นขาของเธอ

 

ตรวจตั๋ว ขึ้นรถ ออกเดินทาง

 

เมื่อเธอมาถึงเมืองของจงหนิงชี เต๋าซวี่ยังคงสับสน เธอยืนอยู่หน้าทางออกสถานี มองไปยังเมืองที่ไม่คุ้นเคย เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความไปหาจงหนิงชี

 

เธอส่งโลเคชั่นของเธอไปให้หล่อน

จงหนิงชี : เกิดอะไรขึ้น?

เต๋าซวี่ : มารับฉันหน่อย

จงหนิงชี : กระทันหันไปไหม?

แล้วประโยคต่อมาของเธอก็คือ : ฉันจะขับรถไปนะ

 

จงหนิงชี้มีใบขับขี่และเคยชินที่จะต้องอยู่คนเดียว ครอบครัวของเธอเชื่อใจเธอมากและทิ้งรถไว้ให้เธอใช้เวลาต้องการ

เต๋าซวี่จับโทรศัพท์ของเธอแน่น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เต๋าซวี่ก็นั่งอยู่ในที่นั่งข้างคนขับ

พวกเธอพึ่งจะแยกกันที่มหาลัยเมื่อวาน เพราะงั้นพวกเธอไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบ 24 ชั่วโมง

จงหนิงชีจับพวงมาลัยด้วยความงงงวย และถาม “ทำไมอยู่ๆมาที่นี้หละ?”

หล่อนคงรีบออกมาเลยไม่ได้แต่งตัวดีๆ

เต๋าซวี่มุ่ยปาก และตอบกลับไป “ฉันมีเรื่องต้องทำ”

จริงหนิงชีส่งเสียงในคอเป็นการตอบรับ “เธอได้จองพี่พักหรือยัง?”

“ยังเลย” เต๋าซวี่มองจอโทรศัพท์ “ฉันจะดูว่ามีที่พักที่ไหนใกล้ๆไหม”

แต่จงหนิงชีเหล่ตามองเธอแล้วบอก “มานอนบ้านฉัน” เธอว่าต่อ “พ่อแม่ฉันไม่อยู่บ้าน”

เต๋าซวี่พยายามอดทนที่จะไม่แสยะยิ้มออกมา แล้วตอบกลับไปโดยพยายามให้เสียงออกมาปกติที่สุด “จงหนิงชี”

มันเป็นแค่ชื่อของหล่อน แต่เต๋าซวี่อดไม่ได้ที่จะยิ้มหลังจากพูดมันออกไป “ฉันไม่แนะนำให้เธอชวนหมาป่าเข้าบ้านหรอกนะ”

 

****************

 

เอาแล้วๆ  เขาไปบ้านกันแล้วววว

 

มันรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยที่เปลี่ยนอารมณ์จากการแปลโพสต์ยาวๆเป็นบทสนทนาแบบนี้

ตอนนี้เนื้อเรื่องก็เข้าสู่ช่วงสุดท้ายแล้ว รู้สึกยังไงกันบ้างครับ?

 

-A Cup of Owls