นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) - ตอนที่ 71 เดินทางยามวิกาล

ตอนที่ 71 – เดินทางยามวิกาล

 

“ชู่วว์!” ชิ่งเฉินกล่าวกับหลี่ถงอวิ๋น

ชั้นบนมีคน

เด็กหญิงแหงนหน้ามองเพดานของห้องนั่งเล่นอย่างหวาดผวา ขดตัวนิด ๆ บนโซฟา

ครั้งที่แล้ว เงามืดของคนร้ายสองคนที่เข้าบ้านพวกเขายังไม่ได้จางหายไปจนหมด ครั้งนี้มีคนร้ายมาอีกแล้ว

หลี่ถงอวิ๋นอยากจะใช้รีโมตคอนโทรลที่อยู่ข้างมือปิดโทรทัศน์จากจิตใต้สำนึก แต่ชิ่งเฉินกลับหยุดเธอ

ตอนที่นักเลงมาจะต้องสังเกตเห็นว่าห้องนี้ของพวกเขาเปิดไฟแล้ว แสดงว่าในบ้านมีคน

ดังนั้นตอนนี้แกล้งทำเป็นว่าในบ้านไม่มีคนจึงจะเกิดเรื่อง

ชิ่งเฉินตบหลังมือของเด็กหญิง ทำปากพูดโดยไร้เสียงว่า “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่”

หลี่ถงอวิ๋นปาดหางตาที่เปียกชื้น พยักหน้า

ทุกสิ่งในห้องล้วนคล้ายจะดำเนินต่อไปตามปกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ชิ่งเฉินหันไปที่ครัว เขาทำไม้ทำมือให้เจียงเสวี่ยผัดกับข้าวต่อ

เขาเขียนตัวหนังสือบนกระดาษให้เจียงเสวี่ยอ่านว่า “คนร้ายอยู่ชั้นบนแล้ว เริ่มจากตอนนี้พวกเราทุกคนจะต้องทำอย่างเมื่อกี้เหมือนกับคนปกติ อย่าเพิ่งแตกตื่น อีกฝ่ายจะคิดไม่ถึงว่าคุณอยู่ชั้นล่างหรอก”

ทั้งตึกมีผู้พักอาศัยหลายสิบถึงเป็นร้อยคน คนร้ายไม่ถึงขนาดค้นทั้งตึก แล้วพวกเขาก็ไม่รู้ว่าชิ่งเฉินกับเจียงเสวี่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ข่าวไม่เคยรายงาน

เจียงเสวี่ยฝืนใจผัดกับข้าวอย่างสงบนิ่งจนเสร็จแล้วถือเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นจึงได้หักห้ามความกลัวเขียนใส่กระดาษว่า “ตอนนี้ทำยังไง”

คำพูดเพิ่งเปล่งออกมา ชั้นบนเกิดเสียงแก้วแตกขึ้นมาอีก ถึงขนาดยังมีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำผ่านเหนือศีรษะพวกเขาสามคนพอดี

ชิ่งเฉินหัวใจดิ่งลง นั่นเป็นน้ำหนักของอวัยวะจักรกล

คนทั่วไปเป็นไปไม่ได้ที่จะย่ำจนเกิดเสียงฝีเท้าหนักขนาดนี้

อย่างช้า ๆ บนเพดานเกิดเสียงเสียดสีประหลาด ๆ ดังขึ้นมา

ชิ่งเฉินค้นหาเสียงที่คล้ายคลึงในความทรงจำมาทำการเปรียบเทียบ…… นี่คือเสียงของซิปเสื้อผ้าที่สัมผัสกับพื้น

ขณะนี้กำลังมีคนนอนอยู่บนพื้นแอบฟัง!

ในราตรีอันมืดมิด มารร้ายจุติลงมาอยู่ข้างหลังของคุณแล้ว เสียงหายใจแผ่วเบา กลิ่นคาวของเลือดที่หลั่งไหล

ชิ่งเฉินนั่งบนโซฟาไม่ไหวติง

ในป่าถ้าหากคุณเป็นเหยื่อ แถมเผชิญหน้ากับนักล่าชาญสนาม งั้นก็ต้องเรียนรู้ว่าจะกลบกลิ่นอายของตนเองอย่างไรก่อน

ไม่ต้องพยายามเสี่ยงอันตราย เพราะว่าอีกฝ่ายมีปืน

จนกระทั่งเสียงเสียดสีของซิปกับพื้นนั่นดังขึ้นอีกครั้ง คนที่นอนอยู่บนพื้นชั้นบนเหมือนจะลุกขึ้นแล้ว จากนั้นเสียงฝีเท้าหนัก ๆ นั้นก็เดินไปทางห้องครัว

การรายงานข่าวเพิ่งจะเริ่มฉายในโทรทัศน์ เสียงของผู้ประกาศดังสะท้อนในห้องนั่งเล่น

ชิ่งเฉินเขียนให้เจียงเสวี่ยว่า “ติดต่อคุนหลุนทางวีแชต? อย่าโทร อาจจะถูกได้ยิน”

เจียงเสวี่ยเอาโทรศัพท์มือถือออกมาปิดเสียงก่อน จากนั้นส่งข้อความให้ลู่หยวน ส่งไม่ไป

ชิ่งเฉินก็ดูโทรศัพท์มือถือของตนเอง

สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือ สัญญาณโทรศัพท์ของที่นี่ถึงกับถูกบล็อก ไม่มีสัญญาณมือถือสักขีด

คนร้ายพวกนี้เตรียมการมาพร้อมสรรพเกินไปแล้ว

เดี๋ยวนะ อุปกรณ์สื่อสารของชิ่งเฉินกับหลิวเต๋อจู้ สัญญาณยังเต็ม ดูท่าอุปกรณ์ระงับสัญญาณของโลกภายนอกไม่มีประโยชน์อะไรต่อเทคโนโลยีของโลกภายใน

ชิ่งเฉินเขียนว่า “อดทนรอไปก่อน”

หลี่ถงอวิ๋นขดตัวอยู่ในอ้อมอกแม่ อารมณ์ค่อย ๆ สงบลง เธอใช้ตะเกียบแตะชามกระเบื้องเบา ๆ ส่งเสียงตามปกติที่ควรจะมีเวลากินข้าว

แต่ทว่าในเวลานี้เอง ในทางเดินเกิดเสียงเปิดประตู

“ก็ไม่รู้ว่าพวกเจียงเสวี่ยจะอยู่บ้านรึเปล่านะ” หูเสี่ยวหนิวกล่าว “ฉันให้คนซื้อเนื้อวัวสดใหม่……”

หูเสี่ยวหนิวกับพวกคุยกันพลางเดินขึ้นชั้นบน

ชิ่งเฉินกับเจียงเสวี่ย, หลี่ถงอวิ๋นสบตากันอย่างหนักอึ้ง ทุกคนล้วนตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น

นี่ก็คือพวกหูเสี่ยวหนิวสี่คนขึ้นชั้นบนไปเยี่ยมบ้านเจียงเสวี่ยแน่ ๆ!

เสียงเคาะประตู

จากนั้นเป็นหวังอวิ๋น “น้าเจียงเสวี่ย อยู่บ้านไหมคะ”

ทันใดนั้น เสียงอุทานและกระแทกพลันดังขึ้นที่ชั้นบน ยังมีเสียงวัตถุหนัก ๆ ตกลงบนพื้นอย่างกะทันหัน

เสียงมาอย่างปุบปับ แต่ก็หายไปเร็ว คล้ายกับว่าคนร้ายจบการต่อสู้ได้เร็วมาก

จากนั้นทั้งสี่คนค่อย ๆ โดนลากเข้าบ้าน

ชิ่งเฉินตะลึงงัน เขาดูแคลนพลังต่อสู้ของผู้ต้องสงสัยไปแล้ว

ถึงแม้พวกหูเสี่ยวหนิวยังคงเป็นคนธรรมดา ก็ไม่ควรจะถูกจัดการได้เร็วขนาดนี้

“ทำไงดี ช่วยพวกเขาไหม” เจียงเสวี่ยเขียนบนกระดาษอย่างตื่นกลัวสุดจะบรรยาย

ถ้านักเรียนสี่คนนั้นเจอเข้ากับคนร้าย ทุกคนคิด ๆ ดูก็สามารถเดาได้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้น

ชิ่งเฉินถอนหายใจ หูเสี่ยวหนิวกับพวกน่าจะไม่ตาย ด้วยสไตล์พฤติกรรมของผู้ต้องสงสัยน่าจะเห็นนักท่องเวลาเป็นขุมทรัพย์ จะไม่ทำร้ายถึงชีวิตง่าย ๆ

…… งั้นก็ยังทันเวลา

จู่ ๆ เขาหลับตาลง ม่านตาในความมืดหลังเปลือกตาหดตัวกะทันหัน

ข่าวสารสำคัญที่เคยปรากฏในสมองกำลังถูกเขาสำรวจทีละชิ้น

ถ้ามีคนถามเขาว่าในอดีตกาลที่ผ่านมามีอะไร

ชิ่งเฉินจะบอกกับอีกฝ่ายอย่างสงบว่า ที่นั่นมีขุมสมบัติที่คุณเคยลืมเลือนไป

“ตามรายงาน ครั้งนี้ยังมีผู้ต้องสงสัยเก้าคนอยู่ระหว่างการหลบหนี……”

“สวัสดี นายรู้จักหลิวเต๋อจู้ไหมเพื่อน……”

“นักเรียนย้ายเข้าสี่คนจากเมืองไห่……”

จู่ ๆ ชิ่งเฉินเหมือนกับจะหาอะไรเจอ

หลิวเต๋อจู้เคยบอกอะไรตัวเองที่ห้องขังนะ

“หลังจากคุนหลุนรู้ร่องรอยของคนเอ้อโจวก็ซุ่มโจมตีที่นอกโรงเรียนล่วงหน้า……”

“ผู้รับผิดชอบที่ชื่อเจิ้งหย่วนตงคนนั้นพูดว่าจะมีคนคุ้มครองผม”

ชิ่งเฉินลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาเดินเข้าห้องน้ำนั่งลงบนโถส้วม ใช้อุปกรณ์สื่อสารส่งข้อความให้หลิวเต๋อจู้ว่า “ตอนนี้ขึ้นรถไปนั่งซุ่มหน้าตึก 12 ลานหมายเลข 4 ถนนสิงสู่ ไปเดี๋ยวนี้!”

ด้านหลิวเต๋อจู้ตอบข้อความกลับมาทันทีว่า “บอสใหญ่ นี่จะทำอะไรอะครับ ผมนั่งซุ่มที่นั่นทำอะไร”

ชิ่งเฉินตอบข้อความไม่ตรงคำถามว่า “จำไว้ว่าแจ้งหูเสี่ยวหนิวด้วยว่าการแลกเปลี่ยนครั้งที่หนึ่งสำเร็จแล้ว ให้เขาจ่ายทองคำมา”

พริบตาที่หลิวเต๋อจู้ได้รับข่าวก็ตะลึงงันไปเลย หมายความว่าอะไร ทำไมจู่ ๆ ไปเกี่ยวกับหูเสี่ยวหนิวอีกล่ะ

แต่เขายังคงตอบว่า “โอเคครับ ออกไปตอนนี้เลย”

ชิ่งเฉินผ่อนลมหายใจในที่สุด เขาให้หลิวเต๋อจู้มาที่นี่ไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้าหมอนี่เลย

ทว่าจู่ ๆ เขาตระหนักว่าบางทีเจียงเสวี่ยที่เป็นนักท่องเวลาประเภทไร้ความสำคัญจะติดต่อคุนหลุนไม่ได้ แต่หลิวเต๋อจู้จะต้องได้

นี่ไม่ใช่ว่าอยากให้หลิวเต๋อจู้ไปติดต่อเอง ทว่าคุนหลุนในเวลานี้จะต้องซุ่มซ่อนอยู่ข้างตัวเขาแน่ ๆ

สิ่งที่ชิ่งเฉินต้องการไม่ใช่หลิวเต๋อจู้ ทว่าต้องการให้หลิวเต๋อจู้พาคุนหลุนมา

อย่างช้า ๆ ชั้นบนเกิดเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงดังออกมาเบา ๆ คล้ายกับว่ามีคนฟื้นขึ้นมาแล้ว

………..

ในเขตซิงหลง สายลับคุนหลุนที่คุ้มครองหลิวเต๋อจู้ที่ชั้นล่างหลายคนกำลังคุยกันเล่น

เห็นหลิวเต๋อจู้ออกมาจากทางเดินอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ หลังจากจ้องมองไปรอบด้านแปบหนึ่งก็รีบวิ่งออกจากเขตที่พัก ขึ้นนั่งเบาะท้ายรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ปากประตู

เจ้าหน้าที่คุนหลุนกระซิบลงในชุดหูฟังว่า “ทราบแล้วเปลี่ยน ๆ นกกระจอกออกบินแล้ว ๆ นกกระจอกขึ้นรถเสี่ยวอิงแล้ว”

ในราตรีอันเร้นลับนี้ หลิวเต๋อจู้นั่งขยุกขยิกอยู่ไม่สุขอยู่ที่ด้านหลังรถแท็กซี่กล่าวว่า “คุณคนขับครับ ไปที่ลานหมายเลข 4 ถนนสิงสู่ รบกวนเร็ว ๆ หน่อยนะครับ”

เสียงของลู่หยวนดังขึ้นในหูฟังว่า “ทุกคนตามไป นกกระจอกแจ้งที่อยู่มาแล้ว มีความผิดปกติ ปันโส่ว ซานจา พวกนายเร่งความเร็วไปให้ถึงที่นั่นล่วงหน้าแล้วหาที่ซ่อนตัว”

หลิวเต๋อจู้ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าความเคลื่อนไหวนี้ของเขากระตุ้นเส้นประสาทของคนอีกมากมายเท่าไหร่

………………………………

 

ชื่อของสายลับคุนหลุน เสี่ยวอิง ปั่นโส่ว ซานจา ไม่แน่ใจว่าเป็นชื่อหรือว่าแค่โค้ดเนม เสี่ยวอิงคือเหยี่ยวน้อย ปันโส่วคือประแจ ซานจาเป็นชื่อผลไม้ ชื่อเหมือนโค้ดเนมอยู่นะ แต่ไม่ชัวร์เลยขอทับศัพท์ไปก่อนค่ะ ส่วนนกกระจอกคงเป็นโค้ดเนมของหลิวเต๋อจู้แน่ ๆ ล่ะ

 

ตอนที่ 72 – ระเบิด