นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) - ตอนที่ 184 หลี่ซูถงผู้ชมความครึกครื้น

ตอนที่ 184 – หลี่ซูถงผู้ชมความครึกครื้น

 

เสียงไฟฟ้าดังหึ่ง ๆ รถรางเบาเริ่มเคลื่อนขบวน   

รถรางเบาตอนบ่ายไม่ได้แออัดขนาดนั้นอีกแล้ว ไม่เหมือนกับตอนเช้าโดยสิ้นเชิง   

ชิ่งเฉิน, ยางยาง, เจิ้งอี้นั่งในขบวนรถที่ว่างเปล่า บรรยากาศค่อย ๆ เกิดการเปลี่ยนแปลง   

ยางยางที่เดิมทีนั่งอยู่ข้างชิ่งเฉินถึงกับไปนั่งอยู่ข้าง ๆ เด็กสาวผมเงิน ความเคลื่อนไหวนี้ปุบปับนิดหน่อย จนทำให้เด็กสาวผมเงินประหม่าอยู่บ้าง

ยางยางนั่งลงอย่างยิ้มแย้มแล้วถามว่า “เจิ้งอี้ พวกเราเป็นเพื่อนนักเรียนกันมานานขนาดนี้แล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนเหรอ?”

เจิ้งอี้กระชับสายสะพายของกระเป๋าตัวเองอีกรอบ “อาคารลั่วเสินชั้น 132 แต่ว่านั่นเป็นห้องที่ฉันเช่า บ้านฉันอยู่เขตที่เก้า ที่นั่นวุ่นวายเกินไปก็เลยไม่มีสภาพแวดล้อมในการเรียน ดังนั้นแม่ฉันเลยให้ฉันเช่าห้อง”

ยางยางจู่ ๆ ถามว่า “เธอถือเรื่องการแชร์ห้องเช่ากับคนอื่นไหม?”

“เอ๊ะ?” เจิ้งอี้กำสายสะพายแน่น “แต่ที่ฉันเช่าเป็นหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นอะ”

คิดในใจว่าเธอย่อมเต็มใจแชร์ห้องเช่า อย่างนี้เธอก็ไม่ต้องแบกรับค่าเช่าห้องทั้งหมด สามารถมีเงินเก็บสำหรับมหาวิทยาลัยมากขึ้น

ปัจจุบันนี้ทุก ๆ วันเธอไปทำงานพาร์ทไทม์ตอนบ่าย ตอนค่ำไปเรียนเสริม แต่ไม่ว่าจะประหยัดเงินอย่างไรล้วนเหมือนจะประหยัดไม่พอค่าเล่าเรียน ยังขาดอยู่หน่อย 

ถ้ายางยางสามารถแชร์ค่าเช่ากับเธอ แล้วอีกฝ่ายยังเป็นนักเรียนหญิงที่เธอชื่นชม นี่ย่อมดีที่สุดแล้ว 

ยางยางยิ้มเอ่ยว่า “หนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นก็ไม่เป็นไร ฉันนอนพื้นได้!”

เจิ้งอี้อึ้งไปครึ่งค่อนวัน “อา นี่ไม่ดีปะ…… งั้นฉันรับผิดชอบค่าเช่าห้องหกส่วนก็ได้ ไม่สิ เจ็ดส่วน”

“ก็ตกลงกันแฮปปี้ ๆ งี้เลยนะ” ยางยางหันหน้าไปมองชิ่งเฉิน ยิ้มเอ่ยว่า “สนามแรงโน้มถ่วงฟรีไง นายน่าจะดีใจสิ ทำไมหน้าบูด”

ชิ่งเฉิน “……”

พูดแล้ว เธอกลับไปนั่งข้างชิ่งเฉิน “จริงสิ เรื่องเข้าร่วมการเดินขบวนนายคิดยังไง”

“ตั้งแต่ทะลุมิติถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาแค่ประมาณสองเดือน” ชิ่งเฉินวิเคราะห์เสียงเบา “ฉันไม่เชื่อว่าในสองเดือนเธอก็สามารถเห็นอกเห็นใจกับความทุกข์ยากของโลกภายในได้แล้ว ถึงจะมีอยู่ ฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอจะกล้าออกหน้าเป็นตัวตั้งตัวตีการเดินขบวนอย่างนี้”

“ดังนั้น?” ยางยางเอียงศีรษะถาม

“ดังนั้นเบื้องหลังการเดินขบวนคราวนี้ เธอมีจุดประสงค์อื่น” ชิ่งเฉินกล่าว “หรือพูดได้ว่า เธอกับองค์กรเบื้องหลังเธอมีจุดประสงค์อื่น”

“เดาถูกแล้ว” ยางยางยิ้มเอ่ย “แต่ไม่ได้ถูกต้องทั้งหมด”

ชิ่งเฉินขึ้นแล้วกล่าวว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะไม่สามารถเห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนนักเรียนพวกนั้นทำได้เลย เพียงแต่ฉันเห็นรอยยิ้มอันสดใสพวกนั้น ถึงจะถูกคนหัวเราะเยาะก็ต้องกัดฟันแจกใบปลิวด้วยรอยยิ้ม ฉันหวังว่าองค์กรของเธอจะไม่เอาเปรียบคนประเภทนี้นะ”

“ฉันบอกว่าไม่ถูกต้องทั้งหมดเพราะว่าก่อนที่พวกเราจะช่วยเหลือพวกเขาทำการเดินขบวน พวกเขาก็ได้ดำเนินการไปแล้ว พวกเราแค่ช่วยอีกแรงเท่านั้น” ยางยางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังอย่างหาได้ยาก

ยางยางกล่าวต่อว่า “ชิ่งเฉิน นายเคยคิดรึเปล่าว่าสรุปแล้วใครทำให้พวกเราทะลุมิติมาที่นี่ แล้วเพราะอะไรอีกฝ่ายถึงให้พวกเราทะลุมิติมาที่นี่ เริ่มแรกฉันคิดคำถามข้อนี้ไม่ออกเลย คนมากมายก็คิดไม่ออก แต่ฉันกำลังคิดว่า การทะลุมิตินี่อาจจะอยากให้พวกเราเหล่านี้มาช่วยเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ก็ได้”

“ยางยาง นักเรียนพวกนั้นไม่มีทางทำสำเร็จหรอก” ชิ่งเฉินกล่าว   

ยางยางเอียงศีรษะถามว่า “ชิ่งเฉิน นายเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ไหม?”

ชิ่งเฉินลังเลสองวินาที “ฉันเชื่อ”

“นักเรียนพวกนั้นก็เชื่อ” ยางยางยิ้มกล่าวว่า ““คนที่เชื่อในปาฏิหาริย์ ตัวเองก็คือปาฏิหาริย์อย่างหนึ่งแล้ว”

ขณะนี้แสงตะวันยามบ่ายส่องทะลุเข้าในทางหน้าต่างรถ แต่รถรางเบาแล่นเข้าไปในเงามืดของป่าไม้เหล็กกล้าอย่างรวดเร็ว 

ตอนที่รถรางเบามาถึงอาคารลั่วเสินชั้น 66 ยางยางเดินลงไปที่สถานีก่อน แล้วยังหันหน้ากลับมาโบกมือให้ชิ่งเฉินที่อยู่ข้างหลัง “อึ้งทำไร กลับบ้านสิ!”

“เธอนี่ไม่ถือว่าตัวเองเป็นคนนอกเลยสักนิดนะ” ชิ่งเฉินเอ่ยปลง ๆ 

เจิ้งอี้ตามอยู่ข้างหลังทั้งสองคนเงียบ ๆ จู่ ๆ เธอค้นพบปัญหาอย่างหนึ่ง ระยะห่างระหว่างเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่เดินอยู่เบื้องหน้านี้เดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล 

อันที่จริงตอนที่คนกับคนเดินเคียงข้างกันมีระยะปลอดภัย ระยะปลอดภัยของคนส่วนใหญ่คือหนึ่งเมตร หากชายหญิงเดินบนถนนห่างกันหนึ่งเมตรขึ้นไป งั้นพวกเขาไร้หวังเสียแปดส่วน 

แต่เจิ้งอี้สับสนนิดหน่อย ระยะห่างระหว่างชิ่งเฉินและยางยางไม่แน่ไม่นอนอย่างสิ้นเชิง ทำให้เธอรู้สึกคลุมเครืออยู่บ้าง 

เหมือนคู่รัก แต่ก็ไม่เหมือน 

ตอนที่ถึงชั้น 132 เด็กสาวผมเงินมองดูสองคนนั้นเดินเข้าห้องเดียวกันตาปริบ ๆ 

เธอยืนอยู่นอกห้องอย่างมึนงง ถึงขนาดที่ลืมเปิดประตูบ้านตัวเองไปเลย   

เป็นความสัมพันธ์ประเภทนั้นจริง ๆ เหรอ? 

เจิ้งอี้เปิดประตูเงียบ ๆ เธอหยิบโปรตีนบาร์ออกมาจากในตู้เย็น แล้วเทวิตามินรวมสองแผ่นออกมาจากขวดยา ผสมน้ำเปล่ากลืนลงท้อง 

เพราะว่าโปรตีนบาร์ที่เธอซื้อมันถูก ดังนั้นคุณค่าทางโภชนาการค่อนข้างน้อย จำเป็นต้องกินวิตามินรวมจึงจะสามารถเสริมความต้องการในแต่ละวัน 

เธอนับโปรตีนบาร์ที่เหลืออยู่ในตู้เย็นเงียบ ๆ คำนวณว่ายังสามารถกินได้อีกกี่วัน 

……

……

ณ ขณะนี้ ยางยางกำลังมองสำรวจในห้อง “อาคารลั่วเสินนี่เป็นตึกอพาร์ตเมนต์เมื่อนานมาแล้ว การตกแต่งในห้องนี้ของนายกับข้างนอกไม่เข้ากันเอาซะเลยนะ คิดไม่ถึงว่านายที่โลกภายนอกยากจนขนาดนั้น ที่โลกภายในกลับรวยขนาดนี้”

ชิ่งเฉินไม่สนใจการหยอกล้อของอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง “ช่วยฉันสร้างห้องแรงโน้มถ่วงเถอะ ฉันอยากจะเริ่มฝึกตนแล้ว”

ว่าแล้ว เขาเดินตรงเข้าห้องนอน 

ยางยางตามหลังไปกล่าวว่า “นี่ คงไม่ใช่ว่าตอนนายฝึกตนจะยังไม่ให้คนอื่นดูอีกปะ?”

มีเสียงดังคลิก ประตูห้องนอนถึงกับถูกชิ่งเฉินล็อกจากข้างในแล้ว 

ยางยางสร้างห้องแรงโน้มถ่วงพลางถามอยู่ข้างนอกว่า “การฝึกตนภายใต้ห้องแรงโน้มถ่วงมันมีประโยชน์มากจริง ๆ เหรอ?”

ชิ่งเฉินในห้องนอนไม่ได้ตอบ ไม่อย่างนั้นวิชาหายใจจะขาดตอน 

ในความเป็นจริง จนกระทั่งถึงวันนี้ผลส่งเสริมที่ห้องแรงโน้มถ่วงเพิ่มให้กับวิชาหายใจยังคงใหญ่โตมาก

เมื่อวานนี้เขาถึงขนาดถามหลี่ซูถงว่าปัจจุบันนี้ตนเองตอนที่ใช้วิชาหายใจย้อนกลับ สภาวะหลังจากที่กลับคืนเป็นคนธรรมดาแล้วอยู่ที่ระดับอะไร 

ผลคือหลี่ซูถงทดสอบอย่างจริงจังแล้วให้คำตอบที่ค่อนข้างน่าประหลาดใจว่า: เข้าใกล้ขอบเขตของแรงก์ F แล้ว 

ในโลกภายใน เข้าสู่แรงก์ F ก็คือหมวดหมู่ผู้เหนือมนุษย์ และชิ่งเฉินถึงกับเข้าใกล้มาตรฐานแรงก์นี้ด้วยวิธีฝึกฝนของคนธรรมดา 

แน่นอนว่าในนี้ความอุตสาหะของชิ่งเฉินมีเครดิตด้วย แต่ว่าที่จริงแล้วสิ่งที่สำคัญกว่านั้นยังคงเป็นความร่วมมือของวิชาหายใจกับห้องแรงโน้มถ่วง 

แม้แต่หลี่ซูถงยังไม่อาจมั่นใจว่าหลังจากชิ่งเฉินประสบกับด่านเป็นตายหลายครั้งแล้ว ถ้าหากศักยภาพยังคงไม่อาจปลดปล่อยถึงขีดสุด อย่างนั้นศักยภาพในร่างกายเด็กหนุ่มคนนี้จะออกมาทางไหน 

นี่กระทบกับจุดบอดทางความรู้ของหลี่ซูถงแล้ว……

ยางยางที่อยู่นอกห้องนอนเห็นชิ่งเฉินไม่แยแสตนเองก็รู้สึกเบื่ออยู่บ้าง เธอนั่งบนโซฟาเล่นโทรศัพท์มือถือ ไถดูข่าว           

แต่ทว่าในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ยางยางตื่นตระหนกขึ้นมา เธอนั่งตัวตรง หัวเข่าก็ชิดเข้าด้วยกัน มือทั้งคู่วางบนหัวเข่าอย่างเรียบร้อย         

ถึงขนาดที่แม้แต่ห้องแรงโน้มถ่วงที่ให้การสนับสนุนมาอย่างต่อเนื่องก็ขาดตอนไปกะทันหัน   

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น บนทางเดินด้านนอกมีคนกดรหัสผ่านผลักประตูเข้ามา

ยางยางมองดูชายกลางคนแปลกหน้าตรงหน้าอย่างทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง ชายกลางคนมองเห็นยางยางก็รู้สึกเหนือความคาดหมายอยู่บ้างอย่างเห็นได้ชัด 

ยางยางเอ่ยอย่างเชื่อฟังว่า “สวัสดีค่ะคุณอา”

หลี่ซูถงยิ้ม “เป็นเพื่อนนักเรียนของเสี่ยวเฉินสินะ? ฉันเป็นพ่อเขา”

“อืม หนูเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาค่ะ” ยางยางเอ่ยอย่างเชื่อฟัง “ตามเขามาที่บ้าน ให้เขาช่วยติวการบ้านหน่อย”

หลี่ซูถงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกดดันขนาดนั้น ถือซะว่าเป็นบ้านตัวเองนะ ฉันจะทำอาหารให้เธอสองคนกิน”

ชิ่งเฉินได้ยินเสียงวุ่นวายจึงเดินออกมา เห็นหลี่ซูถงที่แปลกหน้าแปลกตาอยู่บ้าง: เห็น ๆ อยู่ว่าเสียงกับความรู้สึกล้วนเหมือนกัน แต่หน้าตากลับไม่เหมือนเดิมอย่างสิ้นเชิง 

ก็ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์คนนี้ทำได้อย่างไร 

เห็นแค่ว่ายางยางลุกขึ้นร้องทักชิ่งเฉิน จากนั้นกล่าวกับหลี่ซูถงว่า “คุณอาไม่ต้องยุ่งยากแล้วค่ะ ทางหนูยังมีธุระ ไปก่อนนะคะ”

ว่าแล้ว ยางยางก้มศีรษะพุ่งออกจากห้อง 

“อยู่กินข้าวเถอะ” หลี่ซูถงมองดูแผ่นหลังของยางยางหัวเราะคิกคัก 

ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างจนใจว่า “ท่านเลิกกวนเถอะครับ ผมมาโลกภายในนานขนาดนั้นก็ไม่เคยเห็นท่านทำอาหารสักมื้อ อย่าวางพิษฆ่าทุกคนอีกเลยครับ”

“ดูเธอพูดเข้าสิ” หลี่ซูถงกลับไม่ยินยอม “อาจารย์จะดีจะชั่วก็เป็นอัศวินตัวจริงนะ บนโลกนี้มีอัศวินที่ทำอาหารไม่เป็น เอาตัวรอดในป่าไม่ได้ที่ไหน? ความสามารถในการพึ่งพาตัวเองของพวกเราล้วนแกร่งมากนะ!”

พูดจบ บนใบหน้าของหลี่ซูถงจู่ ๆ มีความเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนกลับไปเป็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมในพริบตา         

ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างอยากรู้อยู่บ้างว่า “ท่านใช้สกิลอะไรครับ?”

หลี่ซูถงยิ้มแล้วอธิบายว่า “ไม่ต้องอยากรู้จนเกินไป เดี๋ยวเธอก็รู้แล้ว”

“ด้วยความสามารถของท่าน จะต้องสามารถรู้ล่วงหน้าว่ายางยางมาที่บ้าน” ชิ่งเฉินคิดแล้วถามว่า “ดังนั้นท่านจงใจเร่งกลับมาชมความครึกครื้นสินะครับ?”

“ถูกแล้ว” หลี่ซูถงกล่าวอย่างเห็นเป็นเรื่องสามัญ “เดิมทีฉันกำลังทำธุระนะ ผลคือหนึ่งแจ้งว่าในบ้านฉันมีเด็กสาวมา ฉันวางธุระในมือทันทีแล้วรีบกลับมาด่วนจี๋เลย!”

ชิ่งเฉินรู้สึกว่าตนเองประเมินจิตใจที่อยากเข้าร่วมสนุกของหลี่ซูถงต่ำไปอย่างสิ้นเชิง ท่านอาจารย์คนนี้ถือเอาการชมดูความครึกครื้นของชิ่งเฉินเป็นสิ่งสำคัญขั้นสูงสุดในชีวิตจริง ๆ 

อีกอย่าง ท่านอาจารย์บ้านตัวเองจะซุบซิบก็ช่างเถอะ ทำไมหนึ่งก็ตามไปซุบซิบด้วยล่ะ?! 

ในบ้านนี้ถึงกับมีผู้แจ้งเบาะแสด้วยเรอะ! 

…………………………..

 

ตอนที่ 185 – แชร์ห้องเช่าเถอะ!