นิทานอัศวินดํา - ตอนที่ 177

อาณาจักรเวลอสเป็นประเทศที่ทรงอิทธิพลที่สุดในกลุ่มประเทศที่อยู่ทางตอนเหนือสุดของโลกมนุษย์

　แม้ว่าอาณาจักรโดยรอบส่วนใหญ่จะยากจน แต่อาณาจักรเวลอสก็เป็นอาณาจักรเดียวที่เจริญรุ่งเรือง

　อาณาจักรเวลอสมีกำแพงสองด้าน: ผนังด้านในปกป้องเมืองของมนุษย์ และผนังด้านนอกปกป้องพื้นที่เพาะปลูกและสวนผลไม้

　ในประเทศปกติ ผู้คนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องบ้านของตน และพวกเขาไม่มีความหรูหราในการสร้างกำแพงปราสาทเพื่อปกป้องพื้นที่เพาะปลูกของตน

　ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะทำงานเกษตรได้อย่างสบายใจ

　มีผู้คนจำนวนมากที่ถูกโจมตีโดยสัตว์ประหลาดขณะทำฟาร์ม

　อย่างไรก็ตาม เวลอสมีกำแพงปราสาทที่ปกป้องพื้นที่เพาะปลูก ดังนั้นการทำฟาร์มจึงปลอดภัยกว่าในประเทศอื่นๆ

　นอกจากนี้ผลิตภัณฑ์พิเศษไวน์ผลไม้ เวลอสยังได้รับความนิยมมากจนส่งออกไปยังสาธารณรัฐเซนต์เลนาเรียที่อยู่ห่างไกลด้วยซ้ำ

　ข้างต้นน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เจริญรุ่งเรือง

　ชิยูกิและคนอื่นๆ อยู่ที่พระราชวังในเมืองเวลอสแล้ว

　อาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะพบกับราชา แต่เรย์จิคือผู้กล้าที่ถูกเลือกโดยเทพธิดา

　ดังนั้นเมื่อฉันประกาศการมาเยือนของฉันฉันก็ได้รับอนุญาตให้พบกับเขาได้อย่างง่ายดาย

　ชิยูกิและคนอื่นๆ ถูกนำตัวไปที่ห้องรับแขกของพระราชวัง

　เก้าอี้นวมที่จัดไว้ให้นั้นอัดแน่นไปด้วยขนนกอันอ่อนนุ่มและนุ่มมาก

　เหล่าสาวใช้ประจำวังนำเครื่องดื่มมาด้วย

　เครื่องดื่มคือน้ำผลไม้เวลอส

　น้ำผลไม้ที่มีรสหวานอมเปรี้ยวเล็กน้อยจะละลายได้ง่ายและดื่มง่าย

　ชิยูกิและคนอื่นๆ ตัดสินใจผ่อนคลายและรอกษัตริย์เอคารัสของเวลอส

“ก็ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะถึงที่นี่นะชิยูกิซัง”

　ริโนะที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาพูดขณะหาว

“ครับคุณริโนะ คุณมาสายจริงๆ”

　ขณะที่พูดแบบนั้น ฉันก็มองไปที่ชิโรเนะ

　ชิโรเนะดูไม่พอใจที่มาสาย และดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี

　ฉันไม่เห็นสีหน้าของเขาเพราะเขามองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ฉันสามารถบอกได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการสนทนาและหันหลังให้ฉัน

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับความวุ่นวายในอาณาจักรเซนเดีย”

　นาโอะมองดูเรย์จิด้วยสายตาที่มีความหมาย

“ฉันเดาว่าเราช่วยไม่ได้ ถ้ามีใครเดือดร้อนเราต้องช่วยพวกเขา”

　เรย์จิพูดอย่างไม่ลังเล

“คุณกำลังมีปัญหา… ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันเดาว่าคุณคงปฏิเสธการต้อนรับหลังจากนั้น”

　ชิยูกิพูดอย่างประชด

　ชิยูกิ และเพื่อนๆ ของเขาแวะระหว่างทางไปอาณาจักรเวลอส และตามคำร้องขอของเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเซนเดีย พวกเขาก็ลงเอยด้วยการกำจัดสัตว์ประหลาด

　สัตว์ประหลาดนั้นพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย แต่ตามคำร้องขอของเจ้าหญิงแสนสวย ในที่สุดฉันก็อยู่ในอาณาจักรเซนเดียได้สักพักหนึ่ง

　ผลก็คือ ฉันใช้เวลาหลายวันในอาณาจักรเซนเดีย ทำให้การมาถึงประเทศนี้ล่าช้าไปอีก

　ด้วยเหตุนี้ ชิโรเนะจึงอารมณ์ไม่ดี

“พูดแบบนั้นก็ยากที่จะปฏิเสธใช่ไหมล่ะ นอกจากนี้ ริโนะและนาโอะก็สนใจเรื่องนี้เหมือนกัน”

　เรย์จิพูดอย่างนั้นและมองไปที่ริโนะและนาโอะ

　เมื่อบทสนทนาเปลี่ยนไป ทั้งสองหัวเราะและพยายามปกปิดมันไว้

(คุณกำลังทำอะไรอยู่นะ…? ขอบคุณนะ ชิโรเนะซังถึงได้หน้าบูดบึ้งเลย)

　ชิยูกิกำลังจะบ่นขณะจับหน้าผากของเธอ

　เสียงประกาศการมาถึงของกษัตริย์

　เมื่อเรย์จิตอบ ประตูก็เปิดออก และเอคารัส กษัตริย์ของประเทศนี้ก็เข้ามา

　ดูเหมือนเขาจะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นกว่าเดิม แต่สิ่งดีๆ เกี่ยวกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง

　และราชินีคอร์ฟิน่า ก็ตามมาข้างหลัง

　คู่นี้ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีเมื่อมาครั้งล่าสุด

　ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย

“ยินดีต้อนรับเหล่าผู้กล้า หายไปนานเลย”

“มันผ่านมาสักพักแล้วผู้กล้า”

　เอคารัสและคอร์ฟิน่าโค้งคำนับ

“นานมาแล้ว ราชาเอคารัส”

“ไม่นานมานี้ ราชินีคอร์ฟินา”

　ชิยูกิและเรย์จิโค้งคำนับ

“ผ่านมาสักพักแล้ว ว่าแต่ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ? ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องต้องดูแลเหรอ?”

　เอคารัสและคนอื่นๆ ถามขณะนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ในห้องพักแขก

“เอ่อ คือว่าจริงๆ แล้ว…”

　ชิยูกิอธิบายเกี่ยวกับแม่มดเงินแห่งปราสาทขนมหวาน

“โอ้พระเจ้า!! ถ้าอย่างนั้นสิ่งแปลกประหลาดในป่าสีน้ำเงินก็เป็นฝีมือของแม่มดนั่นสินะ!?”

　เมื่อได้ยินคำอธิบายของชิยูกิ เอคารัสก็ประหลาดใจและร้องออกมา

“เหตุการณ์ในป่าสีฟ้า?”

“ใช่แล้ว จริงๆ แล้ว มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นในป่าสีน้ำเงินเมื่อเร็วๆ นี้”

　เอคารัสอธิบาย

　เหตุการณ์แรกเกิดขึ้นเมื่อสองเดือนที่แล้ว

　สัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในส่วนลึกของปาสีน้ำเงินได้เริ่มปรากฏตัวบนทางหลวง

　ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงชั่วคราว

　อย่างไรก็ตาม จำนวนมอนสเตอร์ที่ปรากฏบนถนนเพิ่มขึ้นเท่านั้น และไม่มีทีท่าว่าจะลดลง

　นอกจากนี้ สัตว์ประหลาดแมลงที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนก็เริ่มปรากฏตัวขึ้น และเอคารัสและเพื่อนๆ ของเขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในป่าสีน้ำเงิน

　เป็นของราชอาณาจักรในขณะนั้นนักสำรวจพยายามสำรวจมัน แต่ดูเหมือนว่ามันอันตรายเกินกว่าจะเข้าไปใกล้

　นักสำรวจเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกิจกรรมกลางแจ้ง การล่าสัตว์ และการเก็บสมุนไพรในป่าอันตราย

　พวกเขาไม่ได้สร้างสัตว์ประหลาดต่อสู้กับสิ่งมีชีวิต แต่พวกเขารู้จักป่าแห่งนี้ดีกว่าใครๆ

　ป่าดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่อันตรายมากหากนักสำรวจเหล่านั้นไม่สามารถเข้าใกล้ได้

“แล้วเราก็ทำอะไรไม่ได้…”

“ใช่ อย่างไรก็ตาม ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ดังนั้นฉันจึงคิดที่จะรวบรวมนักผจญภัย ตั้งทีมสำรวจ และส่งพวกเขาไปที่ป่า”

　ชิยูกิพยักหน้าเห็นด้วย ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

“ฉันเข้าใจแล้ว… ฉันคิดว่าคุณคงเห็นนักผจญภัยมากมายในเมืองนี้”

　ในความเป็นจริง เมื่อชิยูกิมาถึงพระราชวัง เธอสังเกตเห็นว่ามีนักผจญภัยมากกว่าเมื่อก่อน

　มีนักผจญภัยในอาณาจักรเวลอส แต่ก็ไม่น่าจะมีมากนัก

　พวกเขาอาจเป็นนักผจญภัยที่มาจากภายนอก และถูกล่อลวงด้วยรางวัลอันสูงส่ง

　พูดแบบนี้อาจฟังดูแย่ แต่นักต่อผจญภัยคือทหารรับจ้างในโลกนี้

　มันง่ายกว่าที่จะให้พวกเขาทำงานที่เป็นอันตรายเมื่อเปรียบเทียบกับอัศวินและทหารที่เป็นพลเมืองของประเทศของตน

　ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากไม่มีความเสียหายเพียงพอที่จะคุกคามความอยู่รอดของประเทศนี้ จึงเป็นเรื่องยากสำหรับอัศวินที่จะเคลื่อนไหว

　นั่นคือเหตุผลที่อาณาจักรเวลอสส่งนักผจญภัยมา

　เอคารัสอาจเป็นคนดี แต่เขาอาจตัดสินใจอย่างโหดร้ายเพื่อประโยชน์ของพลเมืองของประเทศของเขา

　หรือเป็นเจตนาของชนชั้นสูงของประเทศนี้?

　ชิยูกิคิดแบบนั้น

“ใช่ เรารวบรวมนักผจญภัยมาเป็นเวลา 10 วันแล้ว มีผู้ลงทะเบียนอยู่ในรายชื่อแล้วกว่า 3,000 คน”

　เอคารัสพูดอย่างดีใจ

　ริโนะและนาโอะที่กำลังฟังอยู่ข้างๆ ฉันต่างส่งเสียงประหลาดใจ “เฮ้!”

　ในโลกนี้ 3000 ถือเป็นกองทัพที่ค่อนข้างใหญ่

　คงเป็นเรื่องยากที่จะรวบรวมผู้คนจำนวนมากในประเทศที่ยากจนนี้ แม้ว่าจะอยู่ในพื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นก็ตาม

　นอกจากนี้ยังต้องเสียเงินเป็นจำนวนมากในการเคลื่อนย้ายผู้คนจำนวนมาก

　ดูเหมือนเป็นไปได้เพราะอาณาจักรเวลอสเป็นประเทศขนาดใหญ่

“มันเป็นกองทัพที่ค่อนข้างใหญ่… อย่างที่คาดไว้จากสถานที่อย่างอาณาจักรเวลอส”

“ไม่หรอก เราสามารถรวบรวมคนได้มากมายขนาดนี้เพราะความร่วมมือของคนจากประเทศอื่นๆ ประเทศของเราไม่ใช่ประเทศเดียวที่อยู่ติดกับป่าสีน้ำเงิน…”

　เอคารัสขอให้ประเทศอื่นประกาศรับสมัครนักรบ

　ประเทศอื่นๆ ก็อยู่ในป่าสีน้ำเงินเช่นกัน และเหตุการณ์นี้ไม่ใช่ปัญหาของคนอื่น

　เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะร่วมมือกัน

“ฉันเข้าใจแล้ว ประเทศอื่นๆ ก็สังเกตเห็นบางสิ่งแปลกๆ เช่นกัน”

　เอคารัสพยักหน้าตามคำพูดของชิยูกิ

“เมื่อมีนักรบมากมายมารวมตัวกันและท่านผู้กล้าก็มาด้วย ฉันมั่นใจว่าปัญหาจะคลี่คลายในไม่ช้า”

　เมื่อเอคารัสพูดเช่นนั้นก็หัวเราะอย่างมีความสุข

“โอ้ ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

　เรย์จิไม่ได้พูดประโยคสบายๆ ตามปกติของเขา

　นั่นเป็นสิ่งที่หายาก

　ชิยูกิและคนอื่นๆ เพิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

　การต่อสู้กับเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะเป็นเรื่องยาก และฉันก็ไม่สามารถสัญญาว่าจะหาวิธีแก้ปัญหาได้

“โอ้ เป็นไปตามคาดเลยผู้กล้า เขาเชื่อถือได้”

　เอคารัสพูดแบบสบายๆ ว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเห็นชิยูกิและคนอื่นๆ เลย

“ถูกต้องแล้วที่รัก ทำไมคุณไม่แนะนำนักผจญภัยให้กับผู้กล้าล่ะ?”

　คอร์ฟิน่าซึ่งนิ่งเงียบมาจนถึงตอนนั้นเสนอ

“อืม มันก็จริงเหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิด ท่านอาคาคุมะคงจะมาที่พระราชวังแล้ว ใครก็ได้ช่วยเรียกเขาให้มาหน่อยได้ไหม”

　เอคารัสให้คนที่รออยู่นอกห้องเรียกหาใครสักคน

　สักพักประตูก็เปิดออก ชายและหญิงคู่หนึ่งเข้ามา

　ชายผู้นี้เป็นชายร่างใหญ่รูปร่างคล้ายนักรบ

　เขาเปลือยครึ่งตัว โดยมีขนหมีปกคลุมร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเขา และสามารถมองเห็นรอยสักสีแดงบนร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเขา

　เขาอาจเป็นนักรบสัตว์ร้ายที่บูชาธอร์ เทพเจ้าแห่งสงคราม

　และผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเธอดูเหมือนจะเป็นนักรบหญิงที่บูชาเทพธิดาอเมซอนน่า ลูกสาวของธอร์

　เหตุผลที่ชิยูกิคิดเช่นนั้นก็เพราะเธอสวมชุดเกราะบิกินี่

　ผู้ศรัทธาในแอมะซอนสวมชุดบิกินี่ด้วยเหตุผลทางศาสนา

　ดังนั้นผู้ติดตามของมันจึงเข้าใจง่ายเหมือนกับนักรบแห่งธอร์

“ฉันขอแนะนำให้คุณรู้จัก เขาคือ ท่านอาร์กัส ผู้นำของนักรบหมีแดง และนี่คือลูกสาวของเขา ท่านชาริส”

　เอคารัสแนะนำทั้งสอง

“ฉันชื่อ อาร์กัส! เพื่อนของฉันเรียกฉันว่า หมีแดง! ฉันได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ ผู้กล้าแห่งแสง! เป็นเกียรติที่ได้พบคุณ!! 5555555!!!”

　อาร์กัส ชายร่างใหญ่หัวเราะอย่างเต็มที่

“ท่านอาคาคุมะเป็นนักรบที่มีชื่อเสียงในพื้นที่นี้ ฉันขอให้ท่านอาคาคุมะเป็นผู้รับผิดชอบในการจัดการกลุ่มนักรบ”

“อย่าชมฉันมากนักนะราชา ฉันแน่ใจว่าคุณจะต้องแพ้ให้กับผู้กล้าแห่งแสง”

　อาร์กัสพูดอย่างเขินอาย

　แม้ว่าเขาจะตัวใหญ่ แต่เขาอาจมีประสาทสัมผัสที่ละเอียดอ่อน

　ชิยูกิมองไปที่ชาริส ลูกสาวของอาร์คัส

　แม้ว่าเธอจะดูไม่เหมือนพ่อของเธอ แต่เธอก็เป็นเด็กที่น่ารัก และดูเหมือนว่าจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับริโนะและนาโอะ

　อย่างไรก็ตาม รอยแผลเป็นมากมายที่มองเห็นได้บนแขนของเธอบ่งบอกว่าเธอได้สั่งสมอาชีพนักรบมาแล้ว

　ผมสีแดงแปลกตาเล็กน้อยของเธอถูกรวบไปด้านหลัง และร่างกายที่เพรียวบางและยืดหยุ่นของเธอก็ดูปราดเปรียวมาก

　อย่างไรก็ตาม ชิยูกิคิดว่าหน้าอกของเธอมีปริมาตรไม่เพียงพอ

　ฉันรู้สึกเสียใจแทนเธอเพราะเห็นเส้นร่างของเธอชัดเจนเพราะเธอสวมชุดเกราะบิกินี่เท่านั้น

　ชาริสจ้องมองชิโรเนะแล้วยิ้มเล็กน้อย

　คุณรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมีความหมายบางอย่างไหม?

　ขณะที่ชิยูกิกำลังสงสัย จู่ๆ ชาริสก็เดินเข้ามาข้างหน้า

“เฮ้ คุณคือปรมาจารย์ดาบใช่ไหม? คุณยินดีที่จะเข้าร่วมกับฉันไหม?”

　ชาริสชี้ไปที่ชิโรเนะแล้วประกาศ

　ชิยูกิและคนอื่นๆ พูดไม่ออกเนื่องจากเหตุการณ์กะทันหัน

◆

　มันเป็นช่วงบ่าย และมีนักกวีคนหนึ่งอยู่ที่ชานเมืองเวลอสเล่นพิณ

　เสียงสวยงามมากจนแม้แต่นกที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็สามารถพักปีกและฟังได้

　เสียงนั้นลอยมาตามสายลมและดูเหมือนว่าจะดังไปถึงพระราชวังแห่งอาณาจักรเวลอส

　ผู้คนที่เดินบนถนนต่างหลงใหลในเสียงนี้และหยุดเป็นครั้งคราว

　ดวงตาของนักกวีซ่อนอยู่ในเงาของหมวกเดินทางปีกกว้าง ทำให้มองเห็นได้ยาก

　อย่างไรก็ตาม คุณสามารถบอกได้ว่าใบหน้าของเธอมีรูปร่างที่ดีเพียงแค่มองที่คางของเธอ

　ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจขณะที่ชื่นชมกวี

　กวีมองไปที่ผู้หญิงและพระราชวังเวลอสที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

　ผู้กล้าแห่งแสงเรย์จิและพรรคพวกของเขาควรจะอยู่ในพระราชวัง

“ผู้กล้า…ผมเห็นของจริงเมื่อก่อนแต่มันแตกต่าง แล้วตัวจริงคือใคร?”

　กวีก็ถือพิณ เขาเล่นและร้องต่อไป